Καλώς ήρθες στην Ελλάδα! Εκτός αν είσαι Καφέ

Με την ανακοίνωση του Πρωθυπουργού «Τρίμηνη αναστολή εξέτασης αιτημάτων ασύλου για μετανάστες από την Β. Αφρική», είπα κι εγώ  να σατιρίσω και να αλατό-πιπερίσω το θέμα.

Αθήνα, η νέα Μητρόπολη της Μεταναστευτικής Μεταφυσικής.
Με τον ζήλο επιστημονικού ιεροεξεταστή και το χαμόγελο αποικιοκράτη της παλιάς σχολής, η κυβέρνηση παρουσίασε σήμερα το αναθεωρημένο σχέδιο για τη διαχείριση του μεταναστευτικού: «Καλωσορίζουμε τους Μαύρους, αλλά οι Καφέ να περάσουν αθόρυβα και χωρίς αποσκευές… ούτε ψυχικές».

Ναι, η Ελλάδα έγινε εργαστήριο θεωριών που ούτε το Χάρβαρντ δεν είχε το θράσος να φανταστεί – αλλά πλέον διδάσκει με σεμινάρια στον Ασωπό.

Σύμφωνα με τις νέες κατευθύνσεις της γεωπολιτικής νεο-ταξινόμησης ανθρωπίνων υποκειμένων, έχουμε πλέον δύο βασικές κατηγορίες: τους Υποσαχάριους που είναι “κανονικοί άνθρωποι με δράματα που πουλάνε καλά στα Δελτία” και τους Βορειοαφρικανούς που είναι “κάτι σαν φαντάσματα διαδρόμων, χωρίς ηθικό υπόβαθρο ή δικαίωμα επιβίωσης στα κρατικά μας κελιά”.
Οι πρώτοι δικαιούνται δάκρυ, οι δεύτεροι… τριμηνία αναστολή.

Η αποκαλυπτική αλχημεία του Μητσοτακισμού συνίσταται σε ένα θαύμα: πώς να μετατρέψεις έναν άνθρωπο σε πέρασμα χωρίς να χυθεί αίμα (μόνο ιδρώτας και απελπισία).
Ο Βορειοαφρικανός, μόλις πατήσει ελληνικό έδαφος, αμέσως υφίσταται μετάλλαξη: δεν είναι πλέον άνθρωπος.
Είναι “υλικοτεχνική παρένθεση”.
Δεν έχει οικογένεια, παρελθόν, ούτε σφαγές πίσω του – έχει μόνο πορεία.
Και η πορεία του, όπως μας πληροφορεί η θεωρία, δεν μπορεί να σταματήσει γιατί τότε αποκτά… βαρύτητα.

Έτσι, συλλαμβάνεται για την ύβρη να ζητήσει προστασία, και κρατείται, όχι για να κριθεί, αλλά για να τιμωρηθεί επειδή τόλμησε να νομίσει πως είναι πολιτικό υποκείμενο.
Όπως εύστοχα είπε ένας φανταστικός υφυπουργός με μάστερ στην αποαποικιοποίηση της ευθύνης, «αν είσαι πέρασμα, μην έχεις απαιτήσεις.
Είσαι απλώς η άσφαλτος πάνω στην οποία πατά η ανθρωπιστική μας υποκρισία».

Και κάπου εκεί, το Χάρβαρντ – που συνήθως διατηρεί την ψευδαίσθηση της σοβαρότητας – δήλωσε ενθουσιασμένο με το ελληνικό πείραμα.
Φήμες θέλουν την Ελλάδα να υποβάλει αίτημα για την καθιέρωση νέας γεωγραφικής κατηγορίας: “Διαδρομικά Υποκείμενα χωρίς Νομική Υπόσταση”.
Κάτι σαν κράτη, αλλά χωρίς τις ενοχές.

Το αποκορύφωμα; η λογική της παράνοιας νομιμοποιείται με κρατική σφραγίδα. «Δεν δίνουμε άσυλο σε διαδρόμους, γιατί οι διάδρομοι δεν έχουν πατρίδα, έχουν κατεύθυνση», εξηγεί σοβαρά κάποιος με γραβάτα των 400 ευρώ και IQ 40.
Κι όταν ρωτάμε «μα γιατί τους κρατάτε αν δεν τους αναγνωρίζετε;», η απάντηση έρχεται ψυχρά: «Για να τους αποθαρρύνουμε απ’ το να νομίζουν πως υπάρχουν».

Εδώ δεν έχουμε απλώς μια μεταναστευτική πολιτική.
Έχουμε θεολογία. Δόγμα. Μεταφυσική.
Ένα κράτος που ξέρει να ξεχωρίζει τους “ανθρώπους” από τους “άλλους”.
Και όσο πιο σκούρος είσαι, τόσο πιο καλός πρόσφυγας – υπό την προϋπόθεση ότι προέρχεσαι από την κατάλληλη ήπειρο.
Αν είσαι Υποσαχάριος, είσαι “νόμιμα βασανισμένος”· αν είσαι Βορειοαφρικανός, είσαι “αόρατος με GPS”.

Η χώρα που κάποτε γέννησε το «παν μέτρον άριστον» εφαρμόζει πλέον το «παν χρώμα έχει και τον ρόλο του».
Οι Μαύροι δικαιούνται ένα δάκρυ από τον δημοσιογράφο, έναν φράχτη με ενσωματωμένο QR code και ίσως μια θέση στην Ευρώπη.
Οι Καφέ, όμως; Οι Καφέ πρέπει να εξαερωθούν πολιτικά.
Να γίνουν στατιστικό υπόβαθρο χωρίς φωνή.
Όπως λένε και στα υπουργικά συμβούλια: “Καλύτερα ένα άδειο πέρασμα, παρά ένα γεμάτο κέντρο κράτησης που ενοχλεί τις ΜΚΟ”.

Και στο βάθος, το σαρκαστικό φιλοδώρημα της Ιστορίας: αυτοί που κάποτε μας θύμιζαν τις αποικίες που ξεχάσαμε, τώρα γίνονται οι λαθραίοι χαρακτήρες ενός θεάτρου χωρίς κοινό.
Όπου το έργο λέγεται “Ανθρωπισμός στην Ελλάδα – Η Κωμωδία της Αορατότητας”.

Κι όπως σημειώνει και ο φανταστικός καθηγητής Ασάφ Ντιμπέιτ από το Τμήμα Πολιτικής Μετα-Ευαισθησίας του Χάρβαρντ:
«Η ηθική είναι σαν το Wi-Fi: υπάρχει μόνο για όσους έχουν κωδικό».