Oι Βοσκοί του Κράτους

Σαν μια αόρατη συμφωνία ανάμεσα σε ένα βαθύ κράτος και τους αυλικούς του.
Και τι δεν είδαμε πάλι.
Ένα νέο επεισόδιο ξετυλίγεται στο σίριαλ της κρατικής ασυδοσίας και της δικαστικής εξευτέλισης: η κόρη ενός «πρώτου μεταξύ ίσων», ενός ανώτερου καντινιέρη του κρατικού Ολύμπου, εμφανίζεται να δηλώνει ως ιδιόκτητα βοσκοτόπια δημόσια γη στον Δομοκό.

Ούτε αγρότισσα, ούτε βοσκός.
Μόνο μια κληρονόμος ατιμωρησίας.
Μια κοσμική του Νότου με ορίζοντα όχι τον κάμπο αλλά τη Βούλα.
Εκεί όπου το μόνο πράσινο που «καλλιεργείται» είναι γκαζόν με αυτόματο πότισμα και το μόνο κοπάδι που περνάει είναι οι VIP καλεσμένοι που πηγαίνουν σε ταρτάρ σολομού» και από Ντομ Περινιόν σε δικαστική εξαφάνιση.

Και όμως.
Αυτή η απάτη πιστοποιήθηκε.
Υποβλήθηκε στον ΟΠΕΚΕΠΕ και επιδοτήθηκε.
Με δημόσιο χρήμα.
Δηλαδή με τον ιδρώτα εκείνων που δεν έχουν φράχτες ούτε στη συνείδησή τους.
Αλλά το πραγματικό σκάνδαλο δεν είναι ότι μια επίδοξη baronessa της σαμπάνιας έκλεψε χωράφια.
Το σκάνδαλο είναι τι συνέβη όταν κάποιοι πήγαν να μιλήσουν.

Μάρτυρες. Ζωντανοί άνθρωποι με στοιχεία.
Που κατέθεσαν.
Που παρουσιάστηκαν στην Ευελπίδων.
Και ξαφνικά… εξανεμίστηκαν.
Όχι μεταφορικά.
Κυριολεκτικά.
Φεύγοντας από την πίσω πόρτα, αφού πρώτα – σύμφωνα με καταγγελίες – “φροντίστηκαν”.
Ο Δημήτρης Μπίκας το κατέγραψε.
Αλλά η Ελλάδα ξέρει να καταπίνει τις αποκαλύψεις της.
Το σύστημα έχει αρχεία με τίτλους όπως «Μη Βγάζεις Πρόσωπα», «Αρχειοθέτησε Άμεσα» και «Όχι Αυτή Τη Φορά».

Η πραγματική ιστορία ξεκινά, ωστόσο, πιο παλιά.
Στους καιρούς των μεσαιωνικών φέουδων.
Εκεί, η άρχουσα τάξη είχε το δικαίωμα της «στροφής».
Το προνόμιο να περνούν τα κοπάδια τους από τα κοινά λιβάδια.
Σήμερα, η “στροφή” άλλαξε έννοια.
Δεν αφορά τα κοπάδια, αλλά τους ίδιους τους πολίτες: το σύγχρονο δικαίωμα της στροφής είναι η κατάχρηση του κράτους.
Η ιδιοποίηση δημόσιας γης, η νομιμοποίηση του ψέματος, η εξαφάνιση της δικαιοσύνης.
Οι νέοι φεουδάρχες δεν φορούν πανοπλίες αλλά Αρμάνι.
Δεν κρατούν ρόπαλα αλλά δικογραφίες.
Δεν εισβάλλουν με στρατό, αλλά με παρέες, συμβολαιογράφους και σιωπηρούς δικαστές.

Το ερώτημα είναι ένα: πόσοι ακόμη θα κάνουν «στροφή» εις βάρος του λαού;

Πόσοι ακόμη θα γλείψουν κρατική επιδότηση ενώ το στόμα τους στάζει χλιδή;
Πόσοι ακόμη θα εξαφανίσουν μάρτυρες, θα διαβρώσουν δικαστές και θα ζήσουν ως «Άγιοι της Διαπλοκής»;

Κι ο πρωθυπουργός;
Ξεφυσά, λέγοντας «μυρίζει μπόχα».
Αλλά ποια μπόχα;
Αυτή που προήλθε από τη σήψη της ατιμωρησίας ή από τη σιωπή των αμνών;
Γιατί δεν είναι πια θέμα σκανδάλου.
Είναι θέμα κατασκευής ενός ολόκληρου καθεστώτος.
Με δικούς του νόμους, δικές του ηθικές, δικά του δικαστήρια.
Ένα καθεστώς που δεν συγκαλύπτει απλώς.
Γεννάει διαρκώς νέες μορφές απάτης.
Με καλλιτεχνία.

Και οι πολίτες; Βόσκουν.
Όχι στα λιβάδια αλλά στο διαδίκτυο. Ψάχνουν την αλήθεια σε ιστοσελίδες, βλέπουν βίντεο, διαβάζουν αναρτήσεις.
Αλλά δεν την αγγίζουν ποτέ.
Γιατί η Δικαιοσύνη, όταν αφορά ισχυρούς, είναι concept art – υπάρχει για να φαίνεται, όχι για να λειτουργεί.

Η υπόθεση της «βοσκοπούλας της Βούλας» δεν είναι μεμονωμένη.
Είναι σύμπτωμα ενός συστήματος που δεν επιβραβεύει την αρετή, αλλά την αυθάδεια.
Δεν προστατεύει το δίκαιο, αλλά τους διαχειριστές του.
Και αυτό το σύστημα είναι πια ανεξέλεγκτο.
Όχι από έλλειψη θεσμών.
Αλλά από την εθελοντική υποταγή των ίδιων των θεσμών στους νέους άρχοντες των «στροφών».