Η “κυβέρνηση” του γενοκτονικού μορφώματος φαίνεται ότι φοβάται μήπως ξεμείνει από πληρωμένους εκτελεστές.
Γι αυτό το λόγο, απαγόρευσε την αναχώρησή των “πολιτών” της με εναέρια μέσα όταν (και αν) ξεκινήσουν και πάλι πτήσεις για να επαναπατρίσουν απαραίτητο στρατιωτικό προσωπικό που έχει φύγει στο εξωτερικό για να κάνει τις διακοπές του ανάμεσα σε δύο γύρους δολοφονιών.
“Δυστυχώς” είναι πολλοί οι ξενοδόχοι που δεν έχουν ληφθεί υπ’ όψη στους υπολογισμούς αυτούς.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει οι σιωνιστές δολοφόνοι να αποφασίσουν οι ίδιοι να επιστρέψουν, δε φτάνει να τους καλέσει η “πατρίδα”. Η εμπειρία της Ουκρανίας όμως δείχνει ότι αυτό δε θα είναι καθόλου εύκολο. Το ίδιο δείχνει και η εμπειρία του ίδιου του κατοχικού μορφώματος, που εδώ και αρκετούς μήνες βρισκόταν αντιμέτωπο με τεράστια ποσοστά λιποταξιών, από επίστρατους που έφευγαν με άδεια από τις μονάδες τους και δεν επέστρεφαν ποτέ. Αν αυτό συνέβαινε όταν ήταν αντιμέτωποι μόνον με την Παλαιστινιακή αντίσταση που είχε περιορισμένους στρατιωτικούς πόρους, μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα γίνει τώρα που η “πατρίδα” τους “τρίφτηκε στη γκλίτσα” της τοπικής υπερδύναμης – της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν – και πληρώνει τις συνέπειες. Έχουν άλλωστε και ένα σοβαρό επιχείρημα: Όταν ο ίδιος ο Χασάπης-in-chief φέρεται να την έχει κοπανήσει στην Ελλάδα, αυτοί ηλίθιοι είναι να γυρίσουν στο καμίνι;
Δεύτερος (ή μάλλον πρώτος) “ξενοδόχος” είναι ο άξονας της αντίστασης: Πρώτα απ’ όλα πλέον η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, αλλά επίσης οι Ανσάρ Άλλαχ της Υεμένης, που από μόνοι τους είχαν επανειλημμένα υποχρεώσει σε κλείσιμο το “Μπεν Γκουριόν” (το μόνο πολιτικό αεροδρόμιο του μορφώματος). Και ποιος ξέρει ποιος άλλος (ας μην ξεχνάμε ότι η Χεζμπολλάχ του Λιβάνου διατηρεί άθικτο το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου της, το οποίο από δυτικούς υπολογιζόταν σε 150.000 πυραύλους πριν την επιχείρηση “Καταιγίδα του αλ Άκσα”. Βέβαια δυτικοί ΑΡΔ, αναλυτές και λοιπά σαπρόφυτα μας βεβαιώνουν περί του αντιθέτου. Μετά πάντως τις διαβεβαιώσεις τους ότι μετά την 25η Μαρτίου του 2022 τελειώνουν τα πυρομαχικά της Ρωσίας και θα πολεμάει με τσουγκράνες και σφεντόνες, ένα κάποιο μέρος της αξιοπιστίας τους το έχουν χάσει). Για να αρχίσουν λοιπόν να επιστρέφουν οι στρατιωτικά απαραίτητοι, θα πρέπει να επαναλειτουργήσουν τα αεροδρόμια. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να δώσουν την άδεια το Ιράν, οι Ανσάρ Άλλαχ, ενδεχομένως η Λιβανέζικη Χεζμπολλάχ και ποιος ξέρει ποιος άλλος. Με ποια λογική θα δώσουν μια τέτοια άδεια δε γνωρίζουμε. Ίσως η συλλογική Δύση φαντασιώνεται ότι θα τους πείσει ο Τράμπ κάνοντας χρήση της διαπραγματευτικής του δεινότητας. Και, βέβαια, υπάρχει μια ακόμη (όχι και τόσο μικρή) λεπτομέρεια: Θα πρέπει να υπάρχουν διάδρομοι στους οποίους να μπορούν να προσγειωθούν τα αεροπλάνα που θα τους μεταφέρουν. Πράγμα που πιθανά να μην ισχύει σήμερα (πόσο μάλλον μεθαύριο που σχεδιάζεται να ξεκινήσουν οι πτήσεις), αφού ένα από τα αθλήματα στα οποία επιδίδονται καθημερινά πλέον οι Ιρανοί και οι Ανσάρ Άλλαχ είναι να βομβαρδίζουν ότι έχει απομείνει από τα λίγα αεροδρόμια (ένα πολιτικά και λίγα στρατιωτικά).
Προς το παρόν πάντως η απαγόρευση αφορά μόνον εναέρια μέσα (που δεν υπάρχουν και όπως εξηγήσαμε παραπάνω ίσως και να μην υπάρξουν ξανά). Η αναχώρηση δια πλωτών μέσων ακόμη επιτρέπεται και φαίνεται ότι τα πλοία που φεύγουν για Κύπρο και Ελλάδα είναι γεμάτα. Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε κανείς να απορήσει πως “παρέβλεψαν” να επιβάλλουν ολοκληρωτική απαγόρευση αναχώρησης. Η εμπειρία της Ουκρανίας όμως και εδώ βοηθάει: Όλοι οι αξιωματούχοι και οι ολιγάρχες του μορφώματος θέλουν να μπορούν να φυγαδεύσουν τις οικογένειές τους, τις περιουσίες τους και στο μέλλον τους εαυτούς τους. Σε μία κοινωνία απόλυτα διεφθαρμένη όπως η προκείμενη, αυτό αποτελεί σημαντικότατο παράγοντα.
Βέβαια το μόρφωμα δεν έχει πολλά λιμάνια. Το λιμάνι της Ομ Ράσρας (που ακόμη οι χάρτες το εμφανίζουν με το κατοχικό όνομα “Εϊλάτ” έχει από καιρό κλείσει φροντίδι των Ανσάρ Άλλαχ. Τελευταία, και το λιμάνι της Χάϊφας “δεν αισθάνεται καλά”. Είναι θέμα χρόνου να κλείσει και της “Ασντόντ”. Μετά, η αναχώρηση θα γίνεται μάλλον, όλο και πιο δύσκολα, μέσω επιγείων οδών προς φιλικές χώρες: Αίγυπτο και Ιορδανία.
Όσοι λοιπόν έχουν έστω και κουκούτσι μυαλό, ακολουθούν τις οδηγίες της Ισλαμικής Δημοκρατίας και εγκαταλείπουν το καράβι όσο είναι καιρός…