Γιατί λησμονήσαμε την Συνθήκη της Αδριανούπολης και όσα οφείλουμε στους Ρώσους;
Του
Ηλία Παπαναστασίου
«….. Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο…..» (Φρ. Ενγκελς – New York Herald Tribune, April 1853)
Εάν κάποιος θα ήθελε να περιγράψει το όργιο αντι-Ρωσικής Προπαγάνδας με καθαρόαιμα ρατσιστικά χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια, θα ήταν αναγκασμένος να ξεκινήσει από το αντι-Σοβιετικό παραλήρημα των δεκαετιών 1950 και εντεύθεν, φθάνοντας μέχρι τον υστερικό Ρατσισμό εναντίον των Ρώσων των τελευταίων ετών.
Προπαγανδιστικές βόμβες διοχετεύονται σωρηδόν στις κρεττινοποιημένες μάζες των Αμερικανο/Ευρωπαίων τηλεθεατών, επεξεργασμένες και κατευθυνόμενες από τα μεγαθήρια του Αμερικανικού τηλεοπτικού καπιταλισμού, συνηθισμένα άλλωστε στην «ψυχολογική δηλητηρίαση» και «εγκεφαλική ηλιθιοποίηση» εδώ και πολλές δεκαετίες (Ποιος λησμονεί τα Αμερικανικά παραμύθια για τα «χημικά όπλα του Χουσεΐν» στο Ιράκ και τα οποία φυσικά δεν ανευρέθηκαν ποτέ! Απλούστατα δεν υπήρχαν).
Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ρατσισμό του αισχίστου είδους, ένα ρατσισμό που εάν τον αποκόψουμε από τις συγκεκριμένες συνιστώσες του – πολιτιστικός ρατσισμός, οικονομικός ρατσισμός κλπ. – ουσιαστικά συμποσούται σε έναν «ρατσισμό par excellence», φυλετικού και εθνολογικού τύπου που θυμίζει τις σκοτεινότερες περιόδους της Αμερικάνικης Ιστορίας –Εξόντωση Ινδιάνων , Κου/Κλουξ/Κλαν, Αμερικάνικος Νότος με Λιντσαρίσματα των Μαύρων, κάψιμο μαγισσών του Σάλεμ κλπ., όλα δηλαδή όσα αποτελούν την Προτεσταντική σφραγίδα του «Αμερικανισμού»– αλλά και του Ευρωπαϊσμού, με αποκορύφωμα το οργανωμένο έγκλημα γενοκτονίας λαών από τους Γερμανούς Ναζί μέσω των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Εάν οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι βοηθώντας σκανδαλωδώς την συνέχιση του πολέμου, θέλουν να «βουτήξουν» και άλλο τα χέρια τους στο αίμα δεν χρειάζεται να «αγχώνονται». Η Ιστορία τους είναι γεμάτη κατακτητικούς πολέμους, βάρβαρη αποικιοκρατία, απίστευτες αιματοχυσίες αθώων με εκατομμύρια νεκρούς να «στολίζουν» το νεκρικό κρεβάτι του Αμερικανο/Ευρωπαϊκού «Πολιτισμού»! Μόνο στον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έχουμε συνολικά 70 εκατομμύρια νεκρούς, χωρίς να αναφέρουμε τα δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς των προηγουμένων πολέμων και κυρίως της περιόδου της Αποικιοκρατίας.
Αυτόν λοιπόν τον χυδαίο και τερατώδη ρατσισμό που θέλει να δημιουργήσει «πάση θυσία» αντιπάθεια και απέχθεια, αηδία και αγανάκτηση απέναντι σε κάθε τι ρωσικό, θυμίζει τις χειρότερες περιόδους των Ναζιστικών αντι–σημιτικών πογκρόμ όπως και τις φρικαλεότερες περιόδους των Αμερικάνικων πογκρόμ εναντίον των Κορεατών και Βιετναμέζων όταν οι λαοί αυτοί τους πολέμησαν γενναία και τους νίκησαν! Ειδικότερα η προπαγάνδα των Αμερικανών βασίζεται σε μια ατέρμονη σειρά τερατωδών ψευδολογιών, απευθυνόμενη σε ένα ανημέρωτο, αμόρφωτο και επιρρεπές στην ηλιθιότητα τηλεοπτικό κοινό, αυτό των Αμερικανών πολιτών. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν απίστευτα τοξικό ρατσισμό με μακροπρόθεσμα απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες όχι μόνο για τις σχέσεις μεταξύ των περισσότερων κρατών και της Ρωσίας αλλά και για τους ίδιους τους Αμερικανο/Ευρωπαϊκούς λαούς που πιστεύοντας τα ίδια τους τα ψέματα – σύμπτωμα αδιαμφισβήτητης «παρανοϊκής ψυχοπάθειας» και «παραληρηματικής σχιζοφρένειας» – είναι «πρόθυμο κρέας για τα κανόνια» των ΗΠΑ δηλαδή για οποιονδήποτε πόλεμο αποφασίσουν οι Αμερικανοί!
Έχοντας προετοιμάσει τους λαούς ακόμη και για Πυρηνικό Πόλεμο (!), οι Αμερικανο/Ευρωπαίοι δημιουργούν ένα θανατολάγνο εφαλτήριο «δικαιολογίας» ενός Πυρηνικού Ολέθρου, πέρα από όλα τα «συμπαρομαρτούντα» της πολιτικής τους, δηλαδή οικονομική κρίση των Αμερικανο/Ευρωπαίων λόγω οικονομικών κυρώσεων, εμπάργκο ρωσικού αερίου/πετρελαίου και πρώτων υλών και η οποία πλήττει κυρίως τα μεσαία και φτωχότερα στρώματα, όπως και του τεράστιου κίνδυνου επισιτιστικής κρίσης λόγω εμπάργκο του ρωσικού σιταριού/καλαμποκιού/αζωτούχων λιπασμάτων και η οποία πλήττει κατά πρώτο λόγο τους φτωχούς λαούς της Αφρικής και της Ασίας.
Απέναντι σε αυτή την «σχιζοφρένεια πλύσης εγκεφάλου» και «τηλεοπτικού φασισμού», ποια είναι τελικά η αντίδραση των λαών, των εκπροσώπων τους ή των «επαγγελματιών του αντι/ρατσισμού», αυτών δηλαδή που έχουν αναγάγει τους ΛΟΑΤΚΙ σε ημίθεο, την λεγομένη «ομοφοβία» σε έγκλημα καθοσιώσεως και την «ισλαμοφοβία» σε εσχάτη προδοσία; Πού είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι κύριοι αλλά και οι κυρίες του #Metoo που βλέπουν «σεξουαλική παρενόχληση» ακόμη και στην εποχή του Χαμουραμπί; Πού είναι οι διαμαρτυρόμενοι Ισραηλινοί που «επαναστατούν» ακόμη και για μια ασήμαντη περίπτωση αντι–σημιτισμού; Πού είναι το ΚΕΕΡΦΑ και οι «επαγγελματίες προστάτες» των προσφύγων από την Συρία ή το Αφγανιστάν;
Πού είναι οι ακτιβιστές του κινήματος Βlack Lives Matter που βλέπουν παντού ρατσισμό εναντίον των Αφροαμερικανών; Πού είναι το «Φιλελευθεριάτο» του έξαλλου Κέντρου και των «Φιλελεύθερων Sites» – ας μην αναφέρουμε ονόματα, τους γνωρίζουμε τους κυρίους – αλλά και πού είναι οι εκπρόσωποι των Κουρδικών και Ποντιακών Οργανώσεων να διαμαρτυρηθούν για αυτό το «Διονυσιακό γλέντι αντι–ρωσικής προπαγάνδας»; Αλλά και πού είναι οι εκπρόσωποι των συλλόγων Αφρικανών και Ασιατών στη χώρα μας να διαμαρτυρηθούν για το αντι/ρωσικό όργιο; Δεν πήραν οι πατρίδες τους– ειδικά των Αφρικανών – μεγάλα ποσά οικονομικής βοήθειας, τεχνικών έργων, δωρεάν σπουδών στα Πανεπιστήμια από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση;
Ερχόμενοι στην Επανάσταση του 1821 και τον Πόλεμο Ανεξαρτησίας των Νεότερων Ελλήνων για την ίδρυση Ανεξάρτητου Κράτους, έχουμε τα εξής «βήματα» μέσω Συνθηκών για την επίτευξη του σκοπού αυτού που αποκαλύπτουν κυρίως τον διπλό, ύπουλο και καθαρά Αποικιοκρατικό Ρόλο της Αγγλίας:
(α) Με το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και τη συνθήκη του Λονδίνου (1827) και μετά από μεγάλες πιέσεις της Ρωσίας στην Αγγλία να πιέσει την παραδοσιακή της φίλη της Αγγλίας που ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία για ίδρυση ελληνικού κράτους, υποτελούς και με φόρο 1.500.000 γρόσια ετησίως στον Σουλτάνο. Ο Σουλτάνος όμως δεν «πολυχαμπάριαζε» ούτε και μετά την Ναυμαχία του Ναυαρίνου. Πότε υπέκυψε; Μόνο όταν μετά την κήρυξη του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου οι στρατιές της Ρωσίας έφτασαν 60 χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη και κατέλαβαν – οι Ρώσοι– την Αδριανούπολη. Τότε ο Σουλτάνος, σαν φρόνιμο παιδί, υπάκουσε και αναγνώρισε την ελληνική ανεξαρτησία και τις προηγούμενες συνθήκες.
(β) Σημειωτέων, οι Άγγλοι – όπως και οι Τούρκοι– ήθελαν ανεξάρτητη μόνο την Πελοπόννησο με τα νησιά των Κυκλάδων. Όχι την Στερεά Ελλάδα στο νέο κράτος αλλά ούτε και την Κρήτη ! Ο Καποδίστριας επέμενε για την Στερεά και το κατάφερε, περιμένοντας την έκβαση του Ρωσο–Τουρκικού Πολέμου που ήταν νικηφόρος για τους Ρώσους και υπέρ των ελληνικών συμφερόντων.
Παραθέτουμε συνοπτικά αποσπάσματα από σχετική βιβλιογραφία.
«……..H Υψηλή Πύλη αναγκάστηκε να αποδεχθεί τις αποφάσεις του Λονδίνου όταν καταβλήθηκε οριστικά από τη Ρωσία. Ενώ στις 27 Ιουλίου του 1829 απέρριπτε υπεροπτικά»την φιλικήν μεσιτείαν των ξένων Αυλών» και δεν δεχόταν «μηδέ και την υποτελή αυτονομίαν των εν Πελοποννήσω Ελλήνων», ύστερα από 18 ημέρες, όταν οι Ρώσοι είχαν διαβεί τον Αίμο και πλησίαζαν προς την Αδριανούπολη, η οθωμανική Πύλη έσπευσε να δηλώσει ότι «υπό αισθημάτων καλοκαγαθίας ορμωμένη, συγκατατίθεται εις την Συνθήκην του Λονδίνου και δέχεται τας προτάσεις των Πρεσβευτών αλλά υπό όρους».
Λίγες ημέρες αργότερα, στο στρατηγείο του ρώσου αρχιστρατήγου στην Αδριανούπολη, οι εκπρόσωποι της οθωμανικής Πύλης υπέγραψαν το κείμενο της Συνθήκης της Αδριανούπολης της 14ης Σεπτεμβρίου του 1829 και αποδέχθηκαν με το άρθρο 10 της Συνθήκης αυτής όχι αόριστα μόνο τη Συνθήκη της 6ης Ιουλίου του 1827 αλλά και το Πρωτόκολλο της 10–22 Μαρτίου 1829, δηλαδή και τον καθορισμό της συνοριακής γραμμής Αμβρακικού – Παγασητικού κόλπου. Κατά τον μεγάλο άγγλο πολιτικό Γλάδστωνα, η Συνθήκη της Αδριανούπολης υπήρξε «το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους».
H Συνθήκη της Αδριανούπολης, όπως ήταν φυσικό, προκάλεσε ταραχή και δυσφορία στην αγγλική κυβέρνηση δημιουργώντας αυξημένο γόητρο της ρωσικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα. Εξάλλου εμφανίστηκε στη σκέψη πολλών ως λύση του κενού από τη μελλοντική διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας η ύπαρξη ανεξάρτητου, ισχυρού ελληνικού κράτους…»
Και παρακάτω,
«…….Η βρετανική αντίδραση στην προοπτική περαιτέρω άσκησης βίας επί της Τουρκίας συνεχιζόταν τις αρχές του 1828, κατέληξε μάλιστα σε μια πρόταση προς τη Γαλλία (Διακοίνωση Ντάντλεϋ, 24 Μαρτίου 1828) για ένα φόρου υποτελές στον σουλτάνο κράτος που θα περιλάμβανε μόνον την Πελοπόννησο και τα παρακείμενα νησιά….
…….Η Αγγλία όμως αποδοκίμασε τον πρέσβη της Στράτφορδ Κάνιγγ και επέμενε να εξαιρεί τη Στερεά Ελλάδα από το νέο κράτος. Ιδιαίτερα έντονη ήταν η αγγλική αντίδραση και στο ζήτημα της Κρήτης, το οποίο ο Άμπερντην θεωρούσε» σπουδαιότερο από το όλο ελληνικό ζήτημα» (επιστολή προς Ουέλλιγκτον, 28.10.1828)…..
…..Μπροστά στον κίνδυνο να χαθεί η Στερεά, ο Καποδίστριας, με δύο υπομνήματα (προς τον Τσάρο στις 14 Δεκεμβρίου 1828 και προς Λαφεροναί, 3.1.1829), απέσπασε τη ρωσική και τη γαλλική υποστήριξη τόσο για τη συνοριακή γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού όσο και για την ανεξαρτησία. Μόνο η Αγγλία αντιδρούσε πλέον και προχωρούσε σε υποκίνηση της αντιπολίτευσης για να τεθεί ο Καποδίστριας υπό εσωτερική πίεση. Ντόπιοι ολιγαρχικοί θα φτάσουν στο σημείο να προσεγγίζουν τους πρέσβεις και να τους παρακαλούν να μην ακούν τον «ρωσόφρονα» κυβερνήτη αλλά να αποφασίσουν να κλείσουν τάχιστα το ζήτημα των συνόρων έστω με τη στενότερη εκδοχή [Σπηλιάδης, τ. Η΄, κεφ. Δ΄ 174].….… Ο Καποδίστριας δεν εκάμφθη. Με άοκνες προσπάθειες απέτρεψε την εφαρμογή του δυσμενούς Πρωτοκόλλου του Νοεμβρίου του 1828 και πέτυχε την υπογραφή νέου (10/22 Μαρτίου 1829) που περιλάμβανε τη Στερεά Ελλάδα….….».
Επιμύθιο. Για να μάθουν οι Νεοέλληνες ιστορία απαιτείται χρόνος, αν ποτέ το καταφέρουν. Τότε θα θυμηθούν το απόσπασμα από τραγωδία του Ευριπίδη «Όλβιος όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Δηλαδή, είναι ευτυχισμένος – «όλβιος»– αυτός που γνωρίζει ιστορία δηλαδή τον κόσμο. Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν – ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στην Ρωσία. Τέλος, αφιερώνουμε στους οπαδούς του ΚΚΕ, ένα απόσπασμα από άρθρο του Φριντριχ Ενγκελς στους Νew York Times το 1853, μήπως και σταματήσουν να παριστάνουν τους αθώους «Πόντιους Πιλάτους» στον πόλεμο Αμερικής/Ουκρανίας και Ρωσίας αλλά και μήπως καταλάβουν την διαχρονική οφειλή των Ελλήνων στην Ρωσία.
«….. Ποιος έκρινε τον αγώνα όταν εξεγέρθηκαν οι Έλληνες; Όχι βέβαια οι συνωμοσίες και οι ξεσηκωμοί του Αλή πασά στα Γιάννενα, όχι βέβαια η ναυμαχία του Ναβαρίνου, όχι βέβαια η παρουσία του Γαλλικού στρατού στο Μοριά, ούτε οι συνδιασκέψεις και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου, παρά ο Ντίμπιτς που προέλασε με τον ρωσικό στρατό μέχρι την κοιλάδα της Μαρίτσας (Έβρου) περνώντας τον Αίμο…..»
Το ίδιο ας κάνει και ο ελληνικός λαός που (αυτο)επαίρεται για την «ευφυΐα» του και επαναλαμβάνει φορτικά πως «Η Ελλάδα εξάγει πολιτισμό». Σοβαρά; Και πως «εξάγει κάποιος πολιτισμό» όταν δεν ξέρει καλά–καλά την ίδια του την Ιστορία; Αποδεδειγμένα είμαστε σαν Έλληνες, Νεοέλληνες ή Ρωμιοί και Γραικοί, ανιστόρητος λαός που δεν γνωρίζει βασικότατα θέματα και γεγονότα της Ιστορίας του. Ας διαβάσει πρώτα, ας μελετήσει, ας γνωρίσει και μετά συζητάμε. Και καλά θα κάνουμε να παραδεχθούμε την τεράστια άγνοιά μας παρά να παριστάνουμε τους παντογνώστες.
Όμως για να μάθουν οι Έλληνες Ιστορία θα περάσει πολύς καιρός.
Μέχρι τότε θα έχουν υποστεί την νοητική στρέβλωση της Αγγλοσαξονικής προπαγάνδας περί «καθοριστικής για την ανεξαρτησία της Ελλάδας, ναυμαχίας του Ναυαρίνου». Όταν μάθουν ιστορία θα καταλάβουν πως εάν δεν συνέβαινε ο Ρωσο–Τουρκικός πόλεμος του 1828–29 και δεν υπήρχε ο μεγάλος κυβερνήτης Καποδίστριας και παλαιός υπουργός της Ρωσίας, η εξέλιξη θα ήταν πολύ χειρότερη για την Ελλάδα. Και τότε θα καταλάβουν – ίσως, υποθετικά μιλάμε και ελπίζουμε– πόσα οφείλουν στην Ρωσία. Το ίδιο θα καταλάβει και ο κ. Πρωθυπουργός αναλαμβάνοντας –εννοείται– και την ευθύνη για την αρνητική τροπή που πήραν οι Ελληνο/Ρωσικές σχέσεις. Με δική του πρωτοβουλία. Ας το θυμάται..
ΠΗΓΗ ΡΕΣΑΛΤΟ
