Ματωμένα Πλεονάσματα και Πασχαλινές Εξαγγελίες: Το Θράσος της Κυβέρνησης Μητσοτάκη σε Τρεις Πράξεις

Ο κ. Μητσοτάκης, σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την αδυσώπητη φορολογική πολιτική της κυβέρνησής του, παρουσίασε έναν εορταστικό λόγο γεμάτος αυτοεπαίνους, υποσχέσεις και επιλεκτικά στατιστικά.
Ωστόσο, η πραγματικότητα για τον μέσο πολίτη είναι διαφορετική: τα «πλεονάσματα» προέκυψαν από τη συστηματική αφαίμαξη των εισοδημάτων και την κατάρρευση των δημόσιων υπηρεσιών, όχι από κάποιο θαύμα οικονομικής διαχείρισης.

Το τελευταίο διάγγελμα του Πρωθυπουργού δεν ήταν τίποτα λιγότερο από ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, βγαλμένο από εγχειρίδιο πολιτικού κυνισμού.
Με στόμφο και υποκριτική αυτοπεποίθηση, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε να ντύσει με «φιλολαϊκή» χλαμύδα μια πολιτική σκληρής ταξικής μονομέρειας και συστηματικής λεηλασίας του λαϊκού εισοδήματος.
Το λεγόμενο «κοινωνικό πακέτο» των 1 δισ. ευρώ αποτελεί προσβολή στη νοημοσύνη του ελληνικού λαού, τη στιγμή που μόνο το πρωτογενές πλεόνασμα του 2024 ανήλθε στα 11,4 δισ. ευρώ, σχεδόν πενταπλάσιο από τον προβλεπόμενο στόχο.

1. Πλεόνασμα ή κοινωνική λεηλασία;

Το πρωτογενές πλεόνασμα του 4,8% του ΑΕΠ (11,4 δισ. ευρώ) δεν είναι έργο «δυναμικής ανάπτυξης», αλλά αποτέλεσμα υπερφορολόγησης και μείωσης κοινωνικών δαπανών. Η Ελλάδα έχει:

• Τον υψηλότερο ΦΠΑ στην ΕΕ(24% σε βασικά αγαθά), που πλήττει τις χαμηλές τάξεις.
• Ασφυκτικές εισφορέςγια ελεύθερους επαγγελματίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που οδηγούν σε εκροές και κλεισίματα.
• Κόψιμο δαπανώνσε υγεία, εκπαίδευση και κοινωνική πρόνοια, με νοσοκομεία χωρίς βασικά φάρμακα και σχολεία χωρίς θέρμανση.

Το «πλεόνασμα» είναι αιματοβαμμένο: προέρχεται από τον ιδιωτικό τομέα και τα νοικοκυριά που ζουν με μισθούς του 2010, ενώ οι τιμές είναι στο θεό.

Πράξη Πρώτη: Μονιμοποίηση της ελεημοσύνης

Η κυβέρνηση, με περίσσιο θράσος, επιδιώκει να πείσει τους πολίτες ότι τους επιστρέφει μέρος από τα «κέρδη» της οικονομίας.
Κέρδη που προέκυψαν όχι από κάποια τεχνοκρατική μαεστρία ή αναπτυξιακή έκρηξη, αλλά από την άγρια φορολόγηση, την εμμονική αύξηση των έμμεσων φόρων, τον ΦΠΑ που λεηλατεί την κατανάλωση των αδυνάμων και την παντελή εγκατάλειψη των ελεγκτικών μηχανισμών έναντι των ολιγαρχικών κερδοσκόπων της αγοράς.

Αντί για μέτρα αναδιανομής, ο Πρωθυπουργός ανακοινώνει κάθε Νοέμβριο —δηλαδή λίγο πριν τα Χριστούγεννα και πάντα με το μάτι στις δημοσκοπήσεις— την επιστροφή ενός ενοικίου στους ενοικιαστές.
Δηλαδή, ολόκληρη η κοινωνική πολιτική του κράτους συμπυκνώνεται σε ένα επίδομα εφάπαξ τον χρόνο, την ώρα που το κόστος στέγασης έχει γίνει εφιάλτης, με τα ενοίκια να καταπίνουν ακόμη και το 100% του εισοδήματος σε πολλές περιοχές.

2. Τα «κοινωνικά μέτρα»: Ψίχουλα και προεκλογικά δώρα

Ο πρωθυπουργός μιλά για «μονιμότητα» των μέτρων, αλλά:

• 250 ευρώ εφάπαξ για χαμηλοσυνταξιούχους(λιγότερο από 1 ευρώ/ημέρα) είναι προσβολή σε ανθρώπους που ζουν με 400-500 ευρώ/μήνα, την στιγμή που ο ίδιος δεν θα μπορούσε να ζήσει με 800 ευρώ.

• 1 ενοίκιο τον Νοέμβριοδεν καλύπτει ούτε το 10% του ετήσιου κόστους στέγασης για ένα νοικοκυριό.
  Παράλληλα, το «Σπίτι μου 2» ωθεί στη χρεωκοπία με δάνεια σε τράπεζες που εκμεταλλεύονται την ακρίβεια και τους δανειολήπτες.
• 500 εκατ. για δημόσιες επενδύσειςθα τροφοδοτήσουν μεγαλοεργολάβους, όχι την τοπική οικονομία.

Πράξη Δεύτερη: Τα ψίχουλα των 250 ευρώ

Η δεύτερη «μεγάλη» πρωτοβουλία αφορά την απόδοση 250 ευρώ ετησίως σε χαμηλοσυνταξιούχους, ανασφάλιστους υπερήλικες και ΑμεΑ.

Δηλαδή, λιγότερο από 21 ευρώ τον μήνα.
Αν το υπολογίσουμε ημερησίως, μιλάμε για κάτω από 70 λεπτά την ημέρα, σε ανθρώπους που ζουν με εξαθλιωμένα εισοδήματα και βλέπουν τη φαρμακευτική τους αγωγή και την διατροφή τους,να μετατρέπεται σε είδος πολυτελείας.
Ούτε για τρεις κουλούρες Θεσσαλονίκης δεν φτάνει.

Αυτό, όμως, που υπονοείται είναι ακόμα πιο προκλητικό: η κυβέρνηση δηλώνει πως αυτές οι παροχές είναι μόνιμες.
Δηλαδή, μονιμοποιείται και η κοινωνική φτώχεια, ως καθεστώς και όχι ως κρίση.
Ο συνταξιούχος του 2025 δεν θα πάρει ούτε δεκάρα παραπάνω, απλώς θα του θυμίζουν κάθε χρόνο ότι «του δίνουν» 250 ευρώ, δήθεν από το πλεόνασμα.

3. Η «ανάπτυξη» που δεν αγγίζει τον κόσμο

Οι ισχυρισμοί για «αναβαθμισμένη οικονομία» βασίζονται σε παραποιημένα δεδομένα:

• Το ΑΕΠ αυξάνεται λόγω τουρισμού(χαμηλών μισθών και απροστάτευτων εργασιακών συνθηκών) και ακίνητων (εισόδημα για λίγους).
• Οι μισθοί παραμένουν 20% κάτωαπό τα προ-μνημονιακά επίπεδα, ενώ η ανεργία (10,8%) κρύβει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους σε μερικές απασχολήσεις ή μαύρη εργασία.

Πράξη Τρίτη: Δημόσιες Επενδύσεις, ιδιωτικά κέρδη

Το τρίτο μέτρο που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός είναι η αύξηση κατά 500 εκατ. ευρώ του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.
Η αλήθεια πίσω από αυτό είναι απλή: το κράτος συνεχίζει να λειτουργεί ως χορηγός των μεγάλων εργολάβων, με προσχηματικό αναπτυξιακό μανδύα.
Όχι μόνο δεν πρόκειται για κοινωνική πολιτική, αλλά είναι και η βασική δίοδος μέσω της οποίας επιδοτείται το μεγάλο κεφάλαιο και η πολιτική πελατεία της ΝΔ: εργολάβοι, μελετητικά γραφεία, φίλιες κατασκευαστικές.

Το μισό από το “φιλολαϊκό” 1 δισ. πάει απευθείας στους επιχειρηματικούς ομίλους, την ίδια ώρα που χιλιάδες μικρομεσαίοι παλεύουν με χρέη, αδυναμία πρόσβασης σε ρευστότητα και εκβιαστικά funds.

Η χλεύη της «Πασχαλινής εξόδου»

Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι «ο κόσμος ταξίδεψε», αλλά κρύβει ότι:

• Το 35% του πληθυσμού(οι υπέρμαχοι της ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ) έχει αγοραστική δύναμη, ενώ το 65% ζει με μισθούς φτώχειας.
• Τα «γεμάτα μαγαζιά» ανήκουν σε μια μειοψηφία που επωφελείται από τις πολιτικές μείωσης μισθών και απελευθέρωσης ενοικίων.

Και έχουμε την Ευρώπη που ντύθηκε σαν κουκούλι!

Σε αντίθεση με την Ελλάδα, χώρες όπως η Φινλανδία (με παρόμοιο κλίμα) έχουν:

• Κοινωνικά τιμολόγια(18 ευρώ/μήνα για ρεύμα vs. 70+ ευρώ στην Ελλάδα).
• Δωρεάν εκπαίδευση και υγεία, χωρίς να εξαρτώνται από «πλεονάσματα» που προκύπτουν από λιτότητα.

Ένα αφήγημα για τους “άλλους”

Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν κυβερνά για την κοινωνική πλειοψηφία.
Κυβερνά για το 20% των οικονομικά ευνοημένων, τους οποίους παρουσιάζει ως “μέσο όρο”.

Ο πρωθυπουργός δεν απευθύνεται στον φοιτητή που μοιράζεται δωμάτιο με άλλους δύο για να πληρώσει το ενοίκιο, ούτε στη συνταξιούχο που διαλέγει ανάμεσα σε ενοίκιο, ρεύμα και φάρμακα.

Απευθύνεται στην τάξη των ευνοημένων που εξορμεί για Πάσχα στην Ελούντα, στους ιδιοκτήτες αλυσίδων φούρνων που αισχροκερδούν εν μέσω πληθωρισμού, στα golden boys που απολαμβάνουν τα “επενδυτικά κίνητρα” του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Η πρόκληση είναι διπλή: πρώτον, η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τα πλεονάσματα που έχει αποσπάσει με στυγνή αφαίμαξη.

Δεύτερον, επιχειρεί να ταΐσει τον λαό με τα αποφάγια της, παρουσιάζοντάς τα ως δείγμα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Καταλήγουμε στην Πολιτική της σταγόνας και σε μία θάλασσα κοινωνικής απελπισίας.
Οι λόγοι του Μητσοτάκη είναι ηχηρά ψέματα ενός κατεστημένου που νομίζει ότι ο κόσμος είναι ηλίθιος – αλλά η πραγματικότητα γράφεται με φτώχεια, ακρίβεια και εξαθλίωση και με ψίχουλα για να καλυφθεί η συστημική λεηλασία.
Η πραγματική «υπεραπόδοση» είναι η μεταφορά πλούτου από τους πολλούς στους λίγους, με την ευλογία μιας κυβέρνησης που θεωρεί το κράτος υπηρέτη του κεφαλαίου, όχι όμως των πολιτών.

Το αφήγημα Μητσοτάκη για «κοινωνική μερίμνα» και «οικονομική πρόοδο» είναι το πιο κυνικό μαύρο ανέκδοτο της μεταπολίτευσης.

Η κοινωνία δεν χρειάζεται επιδόματα της ντροπής και ελεημοσύνες του Νοεμβρίου.

Χρειάζεται μόνιμη αύξηση των μισθών/συντάξεων στο επίπεδο του αληθινού κόστους ζωής , αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, κρατική παρέμβαση στην αγορά στέγης, έλεγχος ενοικίων και απαγόρευση αστικών σκανδάλων, μείωση ΦΠΑ σε βασικά αγαθά και κυρίως δίκαιη φορολογία, με αναδιανομή από το κεφάλαιο στους πολλούς.

Η πολιτική αυτή δεν είναι απλώς ταξική.
Είναι εχθρική προς τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Και όσο τα «ματωμένα πλεονάσματα» παρουσιάζονται ως επιτυχία, η απαξίωση της νοημοσύνης μας δεν θα έχει τέλος.

Το ερώτημα είναι: μέχρι πότε θα τους το επιτρέπουμε;

Η «πρόοδος» που δεν φτάνει στον πολίτευμα είναι απλώς φτωχοποίηση με δημοσιονομική πιστοποίηση.