Συνεχίζουμε την ανάρτηση των ομιλιών της εκδήλωσης υποστήριξης στον άξονα της Αντίστασης που έγινε στο ξενοδοχείο Κάραβελ την 7η Απριλίου 2025, με την ομιλία του καθηγητή Δρ. Abdul Halim Fadlallah. Η ομιλία μας στάλθηκε από τον καθηγητή σε βίντεο, μέρος του οποίου προβλήθηκε στη συγκέντρωση, ενώ το κείμενο είχε μεταφραστεί και μοιραστεί στους παρευρισκόμενους. Κάποια στοιχεία για τον καθηγητή είχαμε δημοσιεύσει πριν λίγες μέρες.
Ο ρόλος του Ιράν στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή
Δρ. Αμπντουλ Χαλίμ Φαντλαλλάχ
Στο όνομα του Θεού, του Φιλεύσπλαχνου, του Ελεήμονος
Κατ’ αρχήν, οφείλω να απευθύνω τους χαιρετισμούς, την εκτίμηση και τις ευχαριστίες μου στους διοργανωτές αυτής της διάσκεψης, πρώτα για τη διεξαγωγή της με την καθορισμένη ιδιότητά της κατά τη διάρκεια αυτής της εξαιρετικής και ευαίσθητης περιόδου, κατά την οποία η Μέση Ανατολή, η Δυτική Ασία και ο Αραβικός και Ισλαμικός κόσμος έχουν βυθιστεί στο σκοτάδι και τους κινδύνους της συλλογικής καταστροφής λόγω του γενοκτονικού και καταστροφικού πολέμου που διεξάγει το Ισραήλ εναντίον όλων των γειτονικών χωρών. Ευχαριστώ επίσης και εκτιμώ την ευκαιρία να παρουσιάσω αυτή τη συνεισφορά με τον συγκεκριμένο τίτλο «Ο ρόλος του Ιράν στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή».
Όταν συζητάμε τον ρόλο του Ιράν στην περιοχή, πρέπει πρώτα να επιστρέψουμε σε μια βαθιά και ακριβή κατανόηση αυτού του ρόλου. Πρέπει πρώτα να επιστρέψουμε στις σταθερές και τα θεμέλια της ιρανικής πολιτικής, ιδιαίτερα της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής.
Η πρώτη, θεμελιώδης και γνωστή αρχή είναι η αρχή της πολιτικής ανεξαρτησίας. Το Ιράν τη διαφυλάττει και την διατηρεί και η επανάστασή του ξεκίνησε το 1979 για να προστατεύσει, να εδραιώσει και να διατηρήσει την πολιτική ανεξαρτησία σε όλα τα επίπεδα. Αυτό σημαίνει ανεξαρτησία στη λήψη πολιτικών αποφάσεων, στη λήψη οικονομικών αποφάσεων, στη λήψη αποφάσεων για την ανάπτυξη και στη λήψη τεχνολογικών αποφάσεων.
Για το λόγο αυτό, το Ιράν αντιμετωπίζει την επιθετικότητα, την εξωτερική πίεση, την πολιορκία, τις απειλές πολέμου και την αντιπαράθεση που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή. Μεταξύ των λόγων είναι η προσπάθειά του να αποκτήσει μια από τις βασικές για την ανάπτυξη τεχνολογίες, δηλαδή την πυρηνική τεχνολογία, και επίσης να τη διατηρήσει. Αυτό σημαίνει, εν μέρει και σε ένα βαθμό να κατέχει τεχνολογική ανεξαρτησία που είναι απαγορευμένη στις περισσότερες χώρες της περιοχής και του κόσμου.
Επίσης, μεταξύ των σταθερών γραμμών της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η υπεράσπιση του ιρανικού στρατηγικού βάθους και η κατοχή μιας θεωρίας και μίας στρατηγικής εθνικής ασφάλειας που βασίζεται στην ανεξαρτησία, αφενός, και στη συνεργασία και εταιρική σχέση με χώρες της περιοχής, αφετέρου, βασισμένη στην αρχή της αντιμετώπισης κοινών απειλών και της επίτευξης κοινών συμφερόντων και αρχών.
Μεταξύ των αρχών της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής, μια αρχή που μπορεί να συναντήσει πολλές ή κάποιες διαμάχες, είναι η υποστήριξή της σε απελευθερωτικά κινήματα και κινήματα αντίστασης. Τις τελευταίες δεκαετίες, γίναμε μάρτυρες μιας σημαντικής και ισχυρής ιρανικής παρουσίας όσον αφορά την υποστήριξη κινημάτων αντίστασης. Εννοούμε συγκεκριμένα αντίσταση στην ισραηλινή κατοχή και αντίσταση σε άλλες κατοχές, συμπεριλαμβανομένης της αμερικανικής κατοχής και διαφόρων μορφών κατοχής.
Αυτό, όπως ανέφερα, είναι θέμα που προκαλεί συζητήσεις και αντιπαραθέσεις. Αντί να είναι στοιχείο της δύναμης του Ιράν στην περιοχή, προορίζεται να είναι στοιχείο της αδυναμίας και της καταδίκης του Ιράν για την υποστήριξή του στα κινήματα αντίστασης και στα απελευθερωτικά κινήματα. Αυτό βασίζεται στην εμπειρία του Λιβάνου και στην εμπειρία υποστήριξης κινημάτων αντίστασης στην περιοχή.
Η ιρανική υποστήριξη των κινημάτων αντίστασης έχει επίσης τρεις αρχές και θεμέλια.
Ο πρώτος πυλώνας είναι ότι δεν παραβιάζει την εθνική κυριαρχία των κρατών, αλλά αντίθετα παρέχει στήριξη σε κινήματα αντίστασης που χαρακτηρίζονται και απολαμβάνουν τόσο λαϊκή όσο και πολιτική νομιμοποίηση. Αυτά τα κινήματα διαθέτουν μια λαϊκή βάση, τη μεγαλύτερη μεταξύ όλων των πολιτικών και λαϊκών κινημάτων στην περιοχή, καθώς και πολιτική νομιμοποίηση. Αυτά τα κινήματα αντίστασης, όπως στον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ και σε ολόκληρη την περιοχή, ιδιαίτερα την Παλαιστίνη, διαθέτουν επίσης πολιτική νομιμοποίηση. Δεν είναι έξω από την πολιτική νομιμοποίηση.
Φυσικά στην περίπτωση της Παλαιστίνης, δεν υπάρχει ακόμη κράτος και απαγορεύεται στους Παλαιστίνιους να έχουν κράτος. Ωστόσο, σε άλλες χώρες, η υποστήριξη του Ιράν δεν έχει υπερβεί την κυριαρχία αυτών των χωρών. Αντίθετα, ξεκινάει από τις αρχές και την εσωτερική νομιμότητα που απολαμβάνουν τα κινήματα αντίστασης και τα απελευθερωτικά κινήματα στη διαδικασία της υποστήριξης απελευθερωτικών κινημάτων που αντιμετωπίζουν κατοχή και αντιμετωπίζουν κάθε μορφή εξωτερικής στοχοποίησης.
Το Ιράν τα υποστήριξε με βάση αυτή τη λαϊκή νομιμοποίηση και την πολιτική νομιμοποίηση. Όλη η νομιμοποίηση μπορεί να ενταχθεί στην εθνική νομιμοποίηση και στην κορυφή της εθνικής νομιμοποίησης είναι να βοηθήσουμε αυτές τις χώρες να αντιμετωπίσουν και να νικήσουν την κατοχή.
Ο δεύτερος πυλώνας υποστήριξης των κινημάτων αντίστασης στην περιοχή είναι ότι δεν επιβάλλει συγκεκριμένη ατζέντα σε αυτά τα κινήματα, αλλά ξεκινάει από τις εθνικές αρχές τις οποίες τηρούν αυτά τα κινήματα, τα προγράμματα που θέτουν για τον εαυτό τους, τους στόχους που καθορίζουν και που θέτουν για την επίτευξη των στόχων τους.
Ούτε ωφελήθηκε ούτε επιδίωξε, μέσω της υποστήριξής του σε αυτά τα κινήματα, να ενισχύσει την επιρροή του Ιράν ή να στηρίξει τη στρατηγική του Ιράν ή τα δικά του συμφέροντα.
Πράγματι, αυτή η υποστήριξη έχει χρησιμεύσει συχνά ως αδύναμο σημείο ή στόχος για το Ιράν στις εξωτερικές επιθέσεις στις οποίες έχει υποστεί, ιδιαίτερα στις αμερικανικές, δυτικές και ισραηλινές επιθέσεις. Αντί να υποστηρίζουν αυτά τα κινήματα σα στηρίγματα για την εθνική ασφάλεια του Ιράν, κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αυτή η υποστήριξη αποτελεί παράθυρο για εξωτερικές επιθέσεις κατά του Ιράν. Ωστόσο, λέμε ότι η υποστήριξη του Ιράν στα απελευθερωτικά κινήματα ενισχύει επίσης την ιρανική εθνική ασφάλεια μέσω της δέσμευσής του σε κοινούς κανόνες και αρχές που δημιουργούν για την περιοχή έναν ενιαίο χάρτη στόχευσης ή θέτουν την περιοχή υπό την ομπρέλα ενός ενοποιημένου χάρτη στόχευσης και κινδύνων. Με άλλα λόγια, η κάθε χώρα στην περιοχή υπερασπιζόμενη τον εαυτό της υπερασπίζεται και τις άλλες, και δίνοντας τη δυνατότητα σε άλλους να αμυνθούν, υπερασπίζεται επίσης τη δική της εθνική της ασφάλεια.
[τέλος πρώτου βίντεο]
Με βάση τα παραπάνω, ιδιαίτερα στην περίοδο που οδήγησε στον γενοκτονικό πόλεμο στη Γάζα και σε άλλους καταστροφικούς πολέμους κατά του Λιβάνου και της Συρίας, και των χτυπημάτων του ισραηλινού στρατού κατοχής σε όλη την περιοχή, ο ρόλος του Ιράν στην περιοχή μπορεί να περιγραφεί ως θεμελιώδης παράγοντας εξισορρόπησης ενάντια στην ισραηλινή επιθετικότητα. Αυτός ο εξισορροπητικός παράγοντας αποτελεί επίσης πυλώνα σταθερότητας έναντι του Ισραήλ ειδικά. Αν επιστρέψουμε στην εμπειρία του Λιβάνου, η αντίσταση στον Λίβανο, η Χεζμπολάχ, η Ισλαμική Αντίσταση στο Λίβανο, που υποστηρίζεται από το Ιράν, συνέβαλαν θεμελιωδώς στη στήριξη της μακροπρόθεσμης σταθερότητας που διήρκεσε για περίπου 17 χρόνια, από το 2006 έως το 2023. Η αντίσταση στο Λίβανο, με την ιρανική υποστήριξη, πέτυχε να δημιουργήσει μια ισορροπία αποτροπής για τα τελευταία 17 χρόνια.
Αυτή η ισορροπία αποτροπής επέτρεψε στον Λίβανο, ιδιαίτερα στις νότιες περιοχές, να επιτύχουν ευρεία ανάπτυξη, αναγκάζοντας τον εχθρό να υποχωρήσει. Η ισορροπία της αποτροπής ανάγκασε τον εχθρό να κάνει υποχωρήσεις στις διαπραγματεύσεις για την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων πριν από μερικά χρόνια, αναγκάζοντας τον εχθρό σε υποχωρήσεις. Επέτρεψε στον Λίβανο να απελευθερώσει ή να ανακτήσει 860 χιλιόμετρα θαλάσσιων υδάτων που ο εχθρός είχε καταλάβει και δεν είχε αναγνωρίσει. Ο Λίβανος μπόρεσε να ανακτήσει αυτές τις περιοχές μόνο υπό την πίεση της λιβανικής αντίστασης και της ισχυρής ισορροπίας αποτροπής που υπήρχε εκείνη την εποχή.
Κάτω από την ισορροπία αποτροπής που δημιούργησε η αντίσταση εκείνη την περίοδο, ο Λίβανος μπόρεσε να εξασφαλίσει τα σύνορά του με τον ισραηλινό εχθρό και να αποτρέψει οποιεσδήποτε εδαφικές παραβιάσεις. Εμπόδισε επίσης τον εχθρό να καταλάβει ορισμένες περιοχές, και μάλιστα τον υποχρέωσε να σεβαστεί περιοχές κατά μήκος των χερσαίων συνόρων. Τον υποχρέωσε επίσης να τηρεί και να σέβεται τα χερσαία σύνορα στα περισσότερα σημεία.
Στη Συρία, η ιρανική υποστήριξη για το συριακό κράτος και η στρατηγική συμμαχία που υπήρχε με το συριακό κράτος, από το 1979 δηλαδή από την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν μέχρι την πρόσφατη πτώση του καθεστώτος, οδήγησε επίσης σε σταθερότητα και ισορροπία απέναντι στον ισραηλινό εχθρό και απέναντι στις δυτικές απειλές, ιδιαίτερα στις αμερικανικές απειλές κατά της Συρίας, ιδιαίτερα μετά την εισβολή στο Ιράκ το 2003.
Αυτή η στρατηγική εταιρική σχέση και συμμαχία συνέβαλε επίσης στο άνοιγμα διαύλων κατανόησης και επικοινωνίας μεταξύ του αραβικού κόσμου, των Αραβικών κρατών και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Και εμπόδισε την εγκαθίδρυση, συνεισέφερε στο να εμποδιστεί η εγκαθίδρυση μιας αραβικής συναίνεσης που κάποιοι ήθελαν να δημιουργήσουν για να εξυπηρετήσουν ορισμένα ξένα προγράμματα και ατζέντες εναντίον του ιρανικού κράτους και κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Αυτή η εταιρική σχέση έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην αποτροπή της δημιουργίας μιας τέτοιας συναίνεσης, η οποία θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια διαρκή και μόνιμη σύγκρουση μεταξύ του αραβικού και του ιρανικού μπλοκ.
Η Ισλαμική Δημοκρατία έπαιξε επίσης παρόμοιους ρόλους στο Ιράκ και σε ολόκληρη την περιοχή. Δεν πρέπει να παραβλέψουμε τον κεντρικό και σημαντικό ρόλο που διαδραμάτισε η ιρανική υποστήριξη στην παλαιστινιακή αντίσταση. Αυτός ο καθοριστικός ρόλος συνέβαλε στο να κρατηθεί ζωντανή η φλόγα της παλαιστινιακής υπόθεσης και απέτρεψε την πλήρη εξάλειψη και εκκαθάριση της παλαιστινιακής υπόθεσης με διάφορα συνθήματα: άλλοτε το σύνθημα της ομαλοποίησης, άλλοτε τηε ειρήνης, σχεδίων κατανόησης, συμμαχιών μεταξύ ορισμένων χωρών της περιοχής και της ισραηλινής οντότητας. Όλα αυτά βέβαια, στη βάση της αρχής της μη αποκατάστασης των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων και της παρεμπόδισης απόκτησης δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.
Ο ρόλος του Ιράν, επαναλαμβάνω, είναι ένα στοιχείο ισορροπίας που συμβάλλει στη σταθερότητα, συμβάλλει στην εδραίωση των βασικών αρχών και των θεμελιωδών θεμελίων που μοιράζεται η περιοχή. Συμβάλλει στην υπεράσπιση των θεμελιωδών ζητημάτων για τα οποία έχουν δεσμευτεί όλες οι χώρες της περιοχής, ανεξαιρέτως, με πρώτο και κύριο την παλαιστινιακή υπόθεση. Αυτό περιλαμβάνει επίσης την αποτροπή της ηγεμονίας και την αντιμετώπιση του ξένου ελέγχου πάνω στην περιοχή, πάνω στην πολιτική της περιοχής, στη λήψη αποφάσεων στην περιοχή, στους πόρους της περιοχής, στις δυνατότητες της περιοχής, στις προσδοκίες και τις ελπίδες των λαών και των χωρών της περιοχής.
Η καλύτερη έκφραση αυτού είναι το ιρανικό [ειρηνικό] πυρηνικό πρόγραμμα, το οποίο, όπως ακούω από Ιρανούς αξιωματούχους και αξιωματούχους, βασίζεται σε τρεις αρχές: Η πρώτη αρχή είναι η μη κατοχή πυρηνικών όπλων και το να είναι το πυρηνικό πρόγραμμα ειρηνικό. Η δεύτερη αρχή είναι να έχουμε μια ζώνη χωρίς πυρηνικά όπλα. Η τρίτη αρχή είναι η τεχνική συνεργασία μεταξύ των χωρών της περιοχής στον τομέα της πυρηνικής τεχνολογίας και σε άλλους τεχνολογικούς τομείς.
Ας κάνω εδώ μια παρέκβαση, μία χρήσιμη παρέκβαση όμως. Στο προαναφερθέν πλαίσιο, που αναφέρθηκε προηγουμένως, ένας από τους πυλώνες της μακροπρόθεσμης στρατηγικής της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι η εποικοδομητική συνεργασία με τις χώρες της περιοχής, σε τεχνικό και επιστημονικό επίπεδο. Τα επιτεύγματα που έχει επιτύχει η Ισλαμική Δημοκρατία σε τεχνολογικό επίπεδο, σε επίπεδο επιστημονικής έρευνας, σε τεχνικό επίπεδο και σε διάφορα επίπεδα, το θέτει στην υπηρεσία ή στο καλάθι της κοινής συνεργασίας με τις χώρες της περιοχής.
Σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι το Ιράν είναι ένα στοιχείο ισορροπίας και θα παραμείνει έτσι και στο σημερινό στάδιο. Το σημερινό στάδιο είναι το στάδιο μετά την έναρξη του επιθετικού και γενοκτονικού πολέμου στη Γάζα και του επιθετικού και καταστροφικού πολέμου σε ολόκληρη την περιοχή.
Ας σημειώσουμε τώρα ότι το Ισραήλ κατέχει πρώτα την απόλυτη και απεριόριστη “λευκή επιταγή” από τη Δύση και την Αμερική για τη χρήση βίας και το δεύτερο θέμα είναι ότι το Ισραήλ διαθέτει επίσης τις απαραίτητες καταστροφικές δυνατότητες, όχι με τη δική του δύναμη, για να εφαρμόσει την επιθετική ατζέντα, όχι με τη δική του δύναμη, αλλά με την ανοιχτή, απτή και συνεχή υλική και στρατιωτική υποστήριξη από τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η Ισλαμική Δημοκρατία, όπως είναι σαφές, έχει μια σαφή, ρητή και δεδηλωμένη προσέγγιση ως προς αυτό: υποστηρίζει τις χώρες, τους λαούς και τις δυνάμεις αντίστασης της περιοχής στην αντιμετώπιση, ώστε να αντιμετωπίσουν, να απορρίψουν και να προσπαθήσουν να θέσουν τέλος στην ισραηλινή επιθετικότητα.
Αυτή η υποστήριξη ήταν σε μεγάλο βαθμό επιτυχής. Έδωσε τη δυνατότητα στους Παλαιστίνιους ή συνέβαλλε στη δυνατότητα των Παλαιστινίων να αντισταθούν σε αυτούς τους μακρείς μήνες βίαιου και γενοκτονικού πολέμου. Έδωσε επίσης τη δυνατότητα στην αντίσταση στον Λίβανο ή βοήθησε τη λιβανική αντίσταση, την ισλαμική αντίσταση στο Λίβανο, να αντιμετωπίσει και να αντισταθεί στην ισραηλινή φονική μηχανή και να επιδείξει τη θρυλική και πρωτοφανή στην πολιτική και στρατιωτική ιστορία του Λιβάνου σταθερότητα, στην πρόσφατη ιστορία του Λιβάνου, μα μείνουν σταθεροί και να αποτρέψουν την κατάληψη εδαφών του Λιβάνου από τον ισραηλινό εχθρό.
Συνέβαλε επίσης στην εδραίωση ενός είδους ισορροπίας σε συριακό επίπεδο, αν και η Συρία ήταν εκτεθειμένη ήδη πριν από την πτώση του καθεστώτος, πριν από τον πρόσφατο πολιτικό μετασχηματισμό. Είναι αλήθεια ότι η Συρία ήταν εκτεθειμένη σε ισραηλινά πλήγματα και επιθέσεις, αλλά αυτά τα πλήγματα και αυτές οι επιθέσεις είχαν ένα “πλαφόν”. Μετά όμως από την πτώση του καθεστώτος και μετά την έξοδο του Ιράν, μέχρι αυτή τη στιγμή, από την εσωτερική συριακή “εξίσωση”, η ανισορροπία που προέκυψε οδήγησε σε αύξηση του ρυθμού των ισραηλινών επιθέσεων και επέκταση των ισραηλινών επιθέσεων και υπέρβαση των κόκκινων γραμμών που πάντα τηρούσε ή ήταν υποχρεωμένος να τηρεί και να σέβεται ο ισραηλινός εχθρός. Η κόκκινη γραμμή για την οποία μιλάμε είναι η μη παραβίαση των συνόρων, των συνόρων της εκεχειρίας, των ορίων της γραμμής κατάπαυσης πυρός που εγκρίθηκε το 1974 μετά τον πόλεμο του 1973. Ο ισραηλινός εχθρός δεν είχε περάσει αυτή τη γραμμή σε όλη εκείνη την περίοδο.
Αλλά μετά τη διατάραξη της ανισορροπίας – το Ιράν είχε διαδραματίσει θεμελιώδη ρόλο στην εδραίωση και την εδραίωση της ισορροπίας στην περιοχή και αυτή η ισορροπία έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στο να αποτρέψει τον ισραηλινό εχθρό από το να παραβιάσει τα σύνορα της εκεχειρίας – όταν η ισορροπία διαταράχθηκε σε επίπεδο Συρίας και αυτή η ανισορροπία ωθήθηκε δίνοντας στον ισραηλινό εχθρό όλη αυτή την άδεια να σκοτώνει και να καταστρέφει, χρησιμοποιώντας πρωτοφανή στρατιωτική δύναμη στην ιστορία της περιοχής και διεξάγοντας τον μεγαλύτερο αραβο-ισραηλινό πόλεμο μέχρι σήμερα από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948. Αυτή η προσπάθεια και η ώθηση προς την ανισορροπία, όλα αυτά είχαν αντίκτυπο στη σταθερότητα της περιοχής.
Βλέπουμε τώρα τον ισραηλινό εχθρό να χτυπά ανελέητα στη Συρία, καταστρέφοντας τον συριακό στρατό. Παρά την πολιτική μετάβαση που έχει πραγματοποιηθεί, συνεχίζει να παραβιάζει τη συμφωνία κατάπαυσης του πυρός και τις διαδικασίες για την εφαρμογή της απόφασης 17 του ΟΗΕ. Ο ισραηλινός εχθρός συνεχίζει να παραβιάζει αυτή τη συμφωνία, κλιμακώνει στη Δυτική Όχθη και υπερβαίνει κάθε όριο στις επιθέσεις στη Λωρίδα της Γάζας.
Με άλλα λόγια, και ολοκληρώνω με αυτό, ο ρόλος του Ιράν στην περιοχή, στη Μέση Ανατολή, και ο ρόλος της ισορροπίας που συμβάλλει στην εδραίωση της απαραίτητης σταθερότητας και ισορροπίας, της ισορροπίας που δημιουργεί αποτροπή, της αποτροπής που επιτρέπει τη διατήρηση του πιο βασικού επιπέδου σταθερότητας. Εδώ, μιλάμε για σταθερότητα απέναντι στην ισραηλινή επιθετικότητα, τις ισραηλινές φιλοδοξίες και τις συνεχείς επιθετικές προθέσεις του Ισραήλ.
Ας αναφέρουμε σε αυτό το πλαίσιο, και πρέπει να αναφέρουμε σε αυτό το πλαίσιο, ότι ένας από τους λόγους για την αστάθεια στην περιοχή και την ανισορροπία δυνάμεων που υπάρχει είναι η Δυτική χορηγία της ανισορροπίας δυνάμεων στην περιοχή. Υπάρχει Δυτική χορηγία, Αμερικανική χορηγία στην ανισορροπία δυνάμεων μεταξύ του Ισραήλ αφενός και όλων των χωρών της περιοχής από την άλλη μεριά, χωρίς να γίνεται διάκριση μεταξύ εχθρικών προς την Αμερική χωρών ή χωρών συμμάχων και πιστών στην Αμερική, μεταξύ χωρών που έχουν “ειρηνικές” σχέσεις με το Ισραήλ και αυτών που δεν έχουν τέτοιες σχέσεις.
Υπάρχει μια δυτική εγγύηση για την ποιοτική και σημαντική υπεροχή του Ισραήλ έναντι όλων των χωρών που το περιβάλλουν, έναντι όλων των ομοίων του και έναντι όλων των κοινωνιών που το περιβάλλουν. Αυτή η δυτική, και ιδιαίτερα η Αμερικανική εγγύηση της ισραηλινής ανωτερότητας είναι που δίνει στο Ισραήλ αυτή την ανοιχτή επιταγή να χρησιμοποιεί βία, και αυτό είναι που το βάζει σε πειρασμό μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, δεκαετία με τη δεκαετία, και από γενιά σε γενιά, να χρησιμοποιεί βία για να επιβάλλει την ατζέντα του σε άλλους.
Τώρα, με όλες του τις δυνάμεις και με απόλυτο θράσος, μιλά ανοιχτά για μια νέα Μέση Ανατολή, μια νέα Μέση Ανατολή, που θα βασίζεται στην ήττα και τη στοχοποίηση όλων των χωρών της περιοχής, στην επιβολή όρων σε αυτές, στην παράδοση ολόκληρης της περιοχής και στην κήρυξη της περιοχής γύρω από το Ισραήλ σαν αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης, μιας ζώνης που θα στερείται το παραμικρό στοιχείο ισχύος.
Ο ρόλος του Ιράν στην περιοχή παραμένει και θα παραμείνει για πάντα ένας εξισορροπητικός, παράλληλος και αντίθετος ρόλος, που θα είναι αντιμέτωπος στην ιδέα της ανοιχτής ισραηλινής ανωτερότητας ενάντια στα κράτη της περιοχής, η οποία παράγει όλη αυτή την αστάθεια και παράγει όλες αυτές τις εντάσεις και εγκαθιστά μόνιμους και βιώσιμους πολέμους στην περιοχή.
Χαιρετίζω τους συμμετέχοντες και τους διοργανωτές και σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Είθε να έχετε ειρήνη, το έλεος και τις ευλογίες του Θεού.
