Η Ελλάδα των Νεκρών και των Ενοχών

Η Ελλάδα έχει γίνει ένας τάφος.
Ένας τάφος χωρίς επιγραφές, χωρίς ανάμνηση, χωρίς δικαιοσύνη.
Κάθε φορά που νομίζουμε ότι έχουμε φτάσει στο πάτο, η πραγματικότητα μας
θυμίζει ότι ο πάτος είναι ακόμα πιο κάτω.

Το Μάτι και τα Τέμπη δεν είναι απλώς τραγωδίες.
Είναι εγκλήματα.

Εγκλήματα που έγιναν με την άνεση της ατιμωρησίας και την ειρωνεία της πολιτικής κερκόπορτας.
Και οι νεκροί;
Αυτοί είναι απλώς οι πρόσφυγες μιας χώρας που δεν θέλει να κοιτάξει στον
καθρέφτη.

Το Μάτι δεν ήταν απλώς μια φωτιά.
Ήταν η φλόγα που έκαψε την τελευταία γραμμή της
ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

103+ άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί, ενώ οι αρχές έπαιζαν ρουλέτα με τις ζωές τους.
Παρανομίες, ελλείψεις, ανικανότητα, αδιαφορία.
Όλα αυτά τα λόγια έχουν γίνει κλισέ, αλλά κανείς δεν τα ακούει πια.

Γιατί στην Ελλάδα, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους.
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τότε έπαιξε το θλιβερό θέατρο
του ”συμπονετικού κράτους”.

Υποσχέσεις για δικαιοσύνη, για αλλαγές, για ”ποτέ ξανά”.
Αλλά όπως πάντα, οι υποσχέσεις έγιναν καπνός.

Οι νεκροί έγιναν μέρος ενός πολιτικού αφηγήματος, ενώ οι
υπεύθυνοι παρέμειναν ατιμώρητοι.

Και οι συγγενείς; Αυτοί έμειναν να κρατούν τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους,
να ακούν τις κενοφωνίες των πολιτικών και να βλέπουν πώς η τραγωδία τους
μετατράπηκε σε ρητορική.

Και τώρα, τα Τέμπη στο τρένο της Ντροπής με 57 νεκρούς όπως αυτοί λένε.

Νέοι, παιδιά, άνθρωποι που είχαν όνειρα και σχέδια.
Το τραγικό δεν είναι ότι πέθαναν.

Το τραγικό είναι ότι θα μπορούσαν να ζήσουν.
Η τραγωδία στα Τέμπη δεν ήταν ατύχημα.
Ήταν έγκλημα.
Έγκλημα που προκλήθηκε από χρόνια εγκατάλειψης, κακοδιαχείρισης και λαμογιάς.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, με την ίδια ειρωνεία, έπαιξε το ρόλο του "κρατικού πατέρα".
Υποσχέσεις για έρευνες, για τιμωρίες, για αλλαγές.
Και πάλι, οι ίδιες κενοφωνίες.
Αλλά αυτή τη φορά, η πολιτική κορωνίδα έφτασε σε νέα ύψη.
Οι νεκροί στα Τέμπη δεν ήταν απλώς θύματα.
Ήταν η ευκαιρία για να δείξουμε πόσο ”ανθρωπιστές” είμαστε, πόσο ”συμπονετικοί”,
πόσο ”δυνατοί”.
Και φυσικά, η ευκαιρία για να ρίξουμε το φταίξιμο στους προηγούμενους, στους
επόμενους, στους πάντες εκτός από εμάς.

Το πιο ειρωνικό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι οι νεκροί
του Μάτι και των Τεμπών δεν έχουν καν την ησυχία τους
έχουν χρησιμοποιηθεί ως Πολιτικό Όπλο.

Οι συγγενείς τους βλέπουν τις φωτογραφίες των αγαπημένων τους να
χρησιμοποιούνται σε πολιτικές διαφημίσεις, να αναφέρονται σε βίαιες συζητήσεις, να
γίνονται μέρος μιας μάχης που δεν τους αφορά.
Γιατί στην πραγματικότητα, κανείς δεν νοιάζεται για τους νεκρούς.
Όλοι νοιάζονται για το πώς μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν.

Και έτσι, η Ελλάδα συνεχίζει να ζει με τους νεκρούς της.
Νεκρούς που γίνονται hashtags, σλόγκαν, πολιτικά όπλα.

Νεκρούς που θυμόμαστε μόνο όταν μας συμφέρει. Και ζωντανοί που μένουν να
κλαίνε, να ζητούν απαντήσεις και να περιμένουν μια δικαιοσύνη που ποτέ δεν θα
έρθει.
Αλλά η πιο σκληρή αλήθεια είναι αυτή: οι επόμενοι νεκροί μπορεί να είμαστε εμείς.
Εσύ, εγώ, ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, το παιδί σου, όλοι μας.
Γιατί στην Ελλάδα, η ζωή μας δεν έχει αξία.

Είμαστε απλώς αριθμοί σε μια στατιστική, ψήφοι σε μια
κάλπη, θύματα σε μια πολιτική παράσταση.

Και αν δεν ξυπνήσουμε, αν δεν απαιτήσουμε δικαιοσύνη, αν δεν σταματήσουμε να
είμαστε θεατές σε αυτό το θέατρο της ντροπής, τότε οι επόμενοι νεκροί θα είμαστε
εμείς.
Και τότε, ποιος θα θρηνήσει για μας;
Ποιος θα απαιτήσει δικαιοσύνη;
Ποιος θα θυμηθεί τα όνειρά μας;
Η Ελλάδα έχει γίνει ένας τάφος.
Αλλά εμείς δεν είμαστε ακόμα νεκροί.
Μπορούμε να αλλάξουμε αυτή την πραγματικότητα.

Αρκεί να σταματήσουμε να είμαστε θεατές και να γίνουμε πρωταγωνιστές.
Γιατί οι νεκροί στο Μάτι και στα Τέμπη δεν πρέπει να πεθάνουν άλλη μια φορά.

Πρέπει να ζήσουν μέσα μας, ως υπενθύμιση ότι η αδιαφορία
και η ανικανότητα έχουν ένα τίμημα: την ανθρώπινη ζωή.
Και αυτό το τίμημα, κανένας από εμάς δεν πρέπει να το
πληρώσει ξανά.