Δεν κράτησε πολύ η χαρά του Πούτιν για το σκυλοκαυγά μεταξύ Ζελένσκι και Τραμπ.
“Πριν αλέκτορα φωνήσαι”, ο Ζελένσκι πήγε στον Στάρμερ που τον υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες και του υποσχέθηκε πλήρη στήριξη.
Δεν ξέρουμε τι έγινε μέσα στο πρωθυπουργικό γραφείο, αλλά βίντεο από τη στιγμή της άφιξης του Ουκρανού κλόουν έξω από την επίσημη κατοικία του Βρετανού συναδέλφου του δείχνουν ότι οι δύο ηγέτες δε μπορούσαν να πάρουν τα χέρια τους ο ένας από τον άλλον.
Κατά την υποδοχή του Ουκρανού ηθοποιού, σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, έξω από την πρωθυπουργική κατοικία είχε συρρεύσει μέγα πλήθος το οποίο τον επευφημούσε. Η αλήθεια είναι ότι τα βίντεο που είδαμε δεν έδειχναν το πλήθος, αλλά δεν έχουμε λόγο να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενα των δημοσιογράφων. Αυτό μπορούν να το κάνουν διάφοροι συνομωσιολόγοι που μιλούν για αλήτες και ρουφιάνους, εμείς όμως καθόλου δε συμμεριζόμαστε αυτή την άποψη. Ούτε σημαίνει κάτι το γεγονός ότι στο βίντεο ακούγεται η φωνή μόνον ενός ανθρώπου. Είναι παραπάνω από πιθανό οι υπόλοιποι να ήταν τόσο συγκλονισμένοι που βρέθηκαν κοντά στο ίνδαλμά του που να αδυνατήσουν ακόμη και να ζητωκραυγάσουν. Ή μπορεί αυτός που ακούγεται να ήταν ο μόνος που “έκανε για ζήτω”(*).
Αν ο Στάρμερ τηρήσει την υπόσχεσή του, Η Ρωσία θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση. Μπορεί όσο οι ΗΠΑ είχαν την πρωτοκαθεδρία στη στήριξη της Ουγκρανίας η Ρωσία να αντιμετώπιζε με σχετική ευκολία τους αντιπάλους της και να επιτύγχανε συνεχείς προόδους επί του πεδίου (αν και, σύμφωνα με δυτικούς αναλυτές, τα εδαφικά κέρδη της Ρωσίας απλά κάλυπταν τη δεινή θέση της), αν όμως αναλάβουν τη στήριξη της (πρώην) Ουκρανίας οι Ευρωπαίοι – και σχεδόν στο σύνολό τους έχουν δηλώσει έτοιμοι γι αυτό), τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά.
Ας μην ξεχνάμε ότι η Βρετανία είναι πρώην κοσμοκράτειρα. Υπήρξε εποχή που με δικαιολογημένη υπερηφάνεια δήλωνε ότι “ο Ήλιος δε δύει ποτέ πάνω από την αυτοκρατορία της”.
Και μπορεί ο Ήλιος να έχει δύσει οριστικά πάνω από την πρώην αυτοκρατορία, μπορεί οι πρώην υπόδουλοι Ινδοί να έχουν αγοράσει αντί πινακίου φακής τη Jaguar, η στρατιωτική της ισχύς όμως παραμένει επίφοβη. Δεν πρέπει να υποτιμούμε τη σημασία της δήλωσης απόστρατου Βρετανού αξιωματικού ότι βλέποντας την κατάσταση του στρατεύματος θέλει να κλάψει. Είναι προφανές ότι μιλάει για τα δάκρυα πατριωτικής υπερηφάνειας που με δυσκολία συγκρατεί.
Η Βρετανία έχει δύο αεροπλανοφόρα. Είναι αλήθεια ότι δε μπορούν να εγκαταλείψουν το ναύσταθμο, καθώς το ένα έχει χτυπήσει μπιέλες και στο άλλο έχει “πάρει” ο άξονας της προπέλας, όμως όταν επιδιορθωθούν αυτές οι βλάβες, και όσες άλλες τυχόν παρουσιαστούν, τα αεροπλανοφόρα είναι πιθανόν να είναι και πάλι αξιόπλοα. Εκτός από τα αεροπλανοφόρα έχει πλήθος άλλα πολεμικά πλοία. Μάλιστα, επειδή δεν υπάρχουν πύραυλοι και άλλα πυρομαχικά για
να γεμίσουν τις αποθήκες οπλισμού των καταδρομικών, η πονηρά Αλβιών έχει προβλέψει να αγοράσει διαδρόμους γυμναστικής για να γεμίσει τις αποθήκες αυτές. Οι εν λόγω διάδρομοι, εκτός του ότι είναι απείρως οικονομικότεροι από τα όπλα τα οποία αντικαθιστούν, έχουν το πλεονέκτημα να βοηθούν το προσωπικό του ναυτικού να κρατιέται σε άριστη φυσική κατάσταση.
Μιλώντας για το προσωπικό του ναυτικού, πρόκειται για άριστα εκπαιδευμένους ναυτικούς που προκαλούν τον τρόμο των αντιπάλων τους. Το ότι, σύμφωνα με πρόσφατες αποκαλύψεις, η κύρια ασχολία των ναυτών αυτών είναι να βιάζουν τους συναδέλφους τους (αδιακρίτως φύλου), καθόλου δε μειώνει τη φήμη τους. Άλλωστε αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Περισσότερο από έναν αιώνα πριν λέγεται ότι ο τότε υπουργός ναυτικών Ουίνστον Τσώρτσιλ, όταν είχε κατηγορηθεί ότι προσέβαλε τις παραδόσεις του Βασιλικού Ναυτικού, είχε απαντήσει “και ποιες είναι οι παραδόσεις αυτές; Το ρούμι, ο σοδομισμός και το μαστίγιο“. Όπως και νάναι, αν το Βρετανικό ναυτικό διαταχθεί να πάει να πολεμήσει στην πρώην Ουκρανία, οι παραδόσεις αυτές θα βοηθήσουν στη συναδέλφωση των ναυτικών με τους “εν όπλοις αδελφούς τους” του τάγματος Αζόφ, που έχουν παρόμοιες συνήθειες.
Μια και μιλάμε για τα υποβρύχια της θαλάσσιας υπερδύναμης, θα ήταν ατόπημα να μην αναφερθούμε στους πυρηνικούς πυραύλους Trident με τους οποίους είναι οπλισμένα. Οι κακόπιστοι θα επισημάνουν ότι οι δύο τελευταίες απόπειρες εκτόξευσης των συγκεκριμένων πυραύλων – αξίας 20 μυρίων έκαστος – στέφθηκαν από παταγώδη αποτυχία, ενώ στη δεύτερη κινδύνεψε και ο υπουργός άμυνας που επέβαινε στο υποβρύχιο (για να αποφύγουμε κακεντρεχή σχόλια, ας επισημάνουμε ότι αυτό συνέβη πριν τις αποκαλύψεις για τις δραστηριότητες των πληρωμάτων των υποβρυχίων, επομένως οποιοσδήποτε ισχυρισμός για τα κίνητρα της απόφασης του υπουργού να ταξιδέψει με το υποβρύχιο είναι μάλλον άτοπος – εκτός αν ο υπουργός είχε υπόψη του τις σχετικές αναφορές του Τσώρτσιλ). Απαντάμε ότι μπορεί αυτό να αληθεύει, εξ’ ίσου όμως αληθεύει και το ότι ο εν λόγω υπουργός δήλωσε ότι το συμβάν δεν έχει απολύτως καμία σημασία και σε κάθε περίπτωση δεν προκαλεί οιαδήποτε αμφιβολία για την αξιοπιστία του συστήματος Trident. Δήλωση που θα πρέπει να καθησυχάσει ακόμη και τον πιο δύσπιστο. Αν ακόμη και αυτό δεν αρκεί, ας αρκεστούμε να επισημάνουμε ότι το 2012 είχε γίνει μία επιτυχής εκτόξευση Trident!
Καταλαβαίνει κανείς λοιπόν γιατί, μετά τη δήλωση Στάρμερ και τον τρυφερό εναγκαλισμό του με το Ζελένσκι, ο Πούτιν έχει χάσει τον ύπνο του. Ειδικά όταν σκέφτεται ότι είναι πιθανό να βρεθεί αντιμέτωπος όχι μόνο με το Βρετανικό στρατό, αλλά και τον Γαλλικό. Είναι νομίζω αυταπόδεικτο ότι ο τελευταίος, έχοντας τα τελευταία δύο χρόνια εξωπεταχθεί από μία σειρά αφρικανικές χώρες – Μπουρκίνα Φάσο, Μαλί, Νίγηρα, Τσαντ, Ακτή Ελεφαντοστού, Σενεγάλη, πιθανόν και άλλες που μου διαφεύγουν – έχει πλέον όλες τις δυνάμεις του συγκεντρωμένες και είναι σε καλύτερη παρά ποτέ θέση για να βαδίσουν σε νέα μονοπάτια δόξας όπου τον στείλει ο στρατάρχης Μικρόν. Αλλά, όπως θα έλεγε και ο Κίπλιγκ, αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
(*) Τα παλιά χρόνια, όταν οι διάφοροι Μαυρογιαλούροι περιόδευαν και έβγαζαν λόγους, μάζευαν διάφορους άεργους και αργόσχολους οι οποίοι έναντι πενιχρής αμοιβής τους επευφημούσαν. Από τότε έχει μείνει η παροιμιώδης φράση “αυτός δεν κάνει ούτε για ζήτω” που περιγράφει εντελώς άχρηστους ανθρώπους. Εννοείται ότι στη σύγχρονη Βρετανία είναι αδύνατον να συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Ούτε σε άλλες χώρες, βέβαια!
