Του Γ. Σιώζου
Αυτό που με εκνεύριζε προκαλώντας μου ταυτόχρονα
Θλίψη, ήταν το πλήθος των οδών κατά την διάρκεια των
πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης, που τις ονόμαζαν Ηρώων
του Πολυτεχνείου.
Αν και είμαι ένας από τους συμμετέχοντες ενεργά στα
γεγονότα του Πολυτεχνείου, αντιλαμβανόμουν πως επρόκειτο
για μια υποκρισία, προκειμένου να καλυφθούν οι ενοχές ενός
ολόκληρου λαού, που ανέχτηκε και ως ένα βαθμό -με την
παθητική του στάση- στήριξε την επτάχρονη δικτατορία.
Το συναίσθημα που μας διακατείχε σε όσους ήμασταν
μέλη παράνομων αντιδικτατορικών οργανώσεων -με σαφώς
περιορισμένη δράση- ήταν το ίδιο με αυτό που περιγράφει ο Δ.
Σαββόπουλος στο αριστούργημά του, το μακρύ ζεϊμπέκικο για
τον Νίκο;
«Κι αυτός τους έβλεπε στρωμένους στην δουλειά και μέσα
του άναβε η μανία, του στριμωγμένου ανάμεσα στο πλήθος και
την Αστυνομία».
Αλλά ας αφήσουμε τις δικές μου συναισθηματικές
ενοχλήσεις και αναστοχαζόμενοι, ας διαβούμε το κατώφλι της
Μεταπολίτευσης και στην έλευση του «Μεσσία» Κων.
Καραμανλή.
Η είσοδος της χώρας στην Μεταπολίτευση συνοδεύεται
από μία Εθνική τραγωδία, με το πραξικόπημα στην Κύπρο την
Τουρκική εισβολή και κατοχή του 33% περίπου, του εδάφους
της Μεγαλονήσου.
Εισβολή που ενεργοποιεί σύντομα το Εθνικό σεισμικό
τεκτονικό τόξο, Αιγαίου – Θράκης.
Κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου και του
φόβου βίαιου και ανεξέλεγκτου ξεσπάσματος της Λαϊκής οργής,
τα ράκη της χούντας του Ιωαννίδη, εναποθέτουν τις ελπίδες
τους για μια «ομαλή» πολιτική αλλαγή, που δεν θα αποτελεί
κίνδυνο για τους ίδιους, ενώ ταυτόχρονα δεν θα θέτει σε απειλή
τα συμφέροντα των ξένων πατρώνων τους στην Χώρα, τον
«αυτοεξόριστο Βούδα» των Παρισίων Κων. Καραμανλή.
Ένας πολιτικός παλιάς κοπής, που είχε συνδέσει το όνομά
του με το αυταρχικό κράτος της μεταεμφυλιακής δεξιάς, κράτος
που εδράζονταν στην αστυνομική καταστολή και σε έναν
παρωχημένο και πρωτόγονο αντικομμουνισμό.
Πολιτικό που εξασφάλιζε την εκλογή του στην
Πρωθυπουργία, με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα,
χρησιμοποιώντας παράλληλα βία και νοθεία.
Στις αποσκευές του ο Κων. Καραμανλής, κουβαλάει την
νέα «Μεγάλη Ιδέα του Έθνους», αυτήν της ένταξης της Χώρας
στην Ευρωπαϊκή κοινότητα.
Ένταξη που όπως δήλωνε, θα διασφάλιζε τους
δημοκρατικούς Θεσμούς, αλλά και την κοινωνική ευημερία.
Το «αμορτισέρ» της μετάβασης από την Δικτατορία στην
Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, λειτουργεί αποτελεσματικά, ενώ
με την αναπόφευκτη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, ενισχύεται το
δημοκρατικό Προφίλ του Κων. Καραμανλή.
Χωρίς αμφιβολία, η μεταπολίτευση υπήρξε μια τομή, στην
πορεία του Νεοελληνικού κράτους.
Δεν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στα προδικτατορικά
πλαίσια – εάν και επιχειρήθηκε από το Γ. Παπαδόπουλο με την
«κυβέρνηση Μαρκεζίνη, προσπάθεια που κατέρρευσε από την
εξέγερση του Πολυτεχνείου- αναχρονιστικοί Θεσμοί που στο
παρελθόν διαδραμάτιζαν σημαντικό ρόλο όπως: Ο Θεσμός της
Βασιλείας μέσω Δημοψηφίσματος – δυστυχώς για την Βασιλεία
δε υπήρξε στην κατάλληλη θέση ένας Τσίπρας με την παρέα
του, ώστε να ανατρέψουν το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος-
έπαψε κυρίως ο στρατός, αλλά και τα σώματα ασφαλείας, να
παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Χώρας,
καθιερώθηκε ο κοινοβουλευτισμός έστω και φαύλος, ιδρύθηκαν
νέα κόμματα, προωθήθηκαν αστικοί εκσυγχρονισμοί,
ξεπεράστηκαν αντιθέσεις και διαιρέσεις του μεταεμφυλιακού
κράτους και το πιο κομβικό σημείο, η ένταξη της Χώρας στην
τότε ΕΟΚ, μια προσπάθεια του Κων. Καραμανλή να απομειώσει
την μονομερή εξάρτηση από τις ΗΠΑ, στο επίπεδο της
πολιτικής και της οικονομίας, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την
Ελληνική μεταπρατική Αστική τάξη, να προβεί σε εκείνες τις
αναγκαίες αναπροσαρμογές που επέβαλλαν οι νέες
μεταβαλλόμενες συνθήκες.
Η μετάβαση της χώρας από την δικτατορία στον
κοινοβουλευτισμό, πραγματοποιείται σε ένα δυσμενές
οικονομικό περιβάλλον μιας και οι Δυτικές καπιταλιστικές Χώρες
έχουν εισέλθει από τις αρχές του της δεκαετίας του 70 σε μία
κρισιακή περιδίνηση που ονομάστηκε Πετρελαϊκή κρίση.
Ουσιαστικά όμως επρόκειτο για μία κρίση λόγω της
πτωτικής πορείας του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου.
Μιά κρίση που σημαδεύεται από την κατάργηση της
Συμφωνίας Μπρέτον Γούντς το 1971.
Μια κατάργηση μονομερής από τον Αμερικανό Πρόεδρο
Νίξον, του συστήματος των σταθερών συναλλαγματικών
ισοτιμιών (την μετατρεψιμότητα του Αμερικανικού δολαρίου με
χρυσό).
Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, συνδέθηκαν με
χρηματοδότηση η οποία είχε ως βάση ολοένα και πιο επαχθείς
όρους (αιρεσιμότητα) και με μια σκληρή Νεοφιλελεύθερη
ατζέντα της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον λιτότητα,
ιδιωτικοποιήσεις, κοινωνικών υπηρεσιών, επιχειρήσεων του
δημόσιου τομέα, τσάκισμα εργασιακών σχέσεων,
λειτουργώντας ως βασικοί μοχλοί ανάσχεσης της πτωτικής
τάσης κερδοφορίας του Κεφαλαίου, μέσω της
φιλελευθεροποίησης των οικονομιών και ταυτόχρονα μετά τον
Ψυχρό Πόλεμο, στην άκρατη Παγκοσμιοποίηση.
Οικονομική κρίση που σοβεί μέχρι σήμερα, γνωρίζοντας
έντονη έξαρση το 2008, με την λεγόμενη χρηματοπιστωτική
κρίση.
Την ίδια δεκαετία στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στο Νότο,
συντελούνται σημαντικές αλλαγές με την πτώση των
δικτατοριών στην Ισπανία και την Πορτογαλία, και την
επακόλουθη ένταξή τους στην ΕΕ.
Η ΕΕ εκείνη την χρονική περίοδο χαρακτηρίζεται από έναν
δυναμισμό, φιλοδοξώντας να αποτελέσει τον τρίτο Πόλο
ανάμεσα στους δύο άλλους ΗΠΑ και ΕΣΣΔ.
Ας επανέλθουμε όμως στην Ελληνική πραγματικότητα, και
ας ασχοληθούμε με τα πεπραγμένα της πολιτικής που ασκεί η
Κυβέρνηση Κων. Καραμανλή και η Ν.Δ.
Επιδίδεται σε ένα Μπαράζ κρατικοποιήσεων ΕΛΠΕ,
Εμπορική Τράπεζα, Αστικές συγκοινωνίες κ.ά., προκαλώντας
την μήνιν τμήματος του κόμματός του και μερίδας του
επιχειρηματικού κόσμου, που την χαρακτηρίζει ως Σοσιαλμανία.
Μία οικονομική πολιτική που σήμερα το σύνολο του
Αστικού κόσμου, αλλά και μεγάλου μέρους της λεγόμενης
Αριστεράς, θα την χαρακτήριζε ως ακραίο Αριστερισμό.
Ασκεί μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική οικονομικής
λιτότητας, ενώ ταυτόχρονα θωρακίζει το Αστικό κράτος με ένα
πλέγμα αντιδημοκρατικών και αντισυνδικαλιστικών νόμων.
Ο υπουργός Εργασίας του Λάσκαρης, φτάνει μέχρι του
σημείου να καταργεί ακόμη και την πάλη των τάξεων!
Και όλα αυτά γιατί έχει να αντιμετωπίσει ένα ρωμαλέο και
ριζοσπαστικό λαϊκό κίνημα, που είχε αναπτυχθεί τα 2 ο τελευταία
χρόνια της δικτατορίας -κυρίως στην νεολαία- και στα χρόνια
της Μεταπολίτευσης.
Ένα λαϊκό κίνημα που έθετε με έμφαση τα αιτήματα της
Εθνικής Ανεξαρτησίας και κοινωνικής απελευθέρωσης,
ασφυκτιώντας μέσα στα στενά πλαίσια της Καραμανλικής
διακυβέρνησης.
Την ριζοσπαστικοποίηση και την δυσφορία των Λαϊκών
μαζών από την ασκούμενη πολιτική της Ν.Δ. την καρπώνεται το
νεοϊδρυθέν ΠΑΣΟΚ, καταθέτοντας μια συνεκτική και πειστική
πολιτική πρόταση στην κοινωνία -με την Διακήρυξη της 3 ης του
Σεπτέμβρη- και διαθέτοντας ως ηγέτη μία χαρισματική
προσωπικότητα τον Α. Παπανδρέου, αναλαμβάνοντας το 1981,
τη διακυβέρνηση της Χώρας.
Προχωρά σε έτι περαιτέρω αστικούς εκσυγχρονισμούς,
που ως ένα βαθμό ικανοποιούν το λαϊκό αίσθημα όπως: Στον
Συνδικαλισμό, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στην Υγεία, στην
κοινωνική πρόνοια, στην Παιδεία, ενισχύοντας παράλληλα τα
λαϊκά εισοδήματα.
Διατηρείται όμως το πελατειακό κράτος και ενδυναμώνει
την ταύτιση, κόμματος και κράτους.
Στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής κινείται περίπου στην
ίδια ρότα με την Ν.Δ., παραμένει η χώρα στο ΝΑΤΟ και στην
ΕΕ, ενώ οι βάσεις μένουν ώσπου… να φύγουν.
Βεβαίως επιχειρεί να αναπτύξει μια πολυδιάστατη
εξωτερική πολιτική καλλιεργώντας τις σχέσεις με τις χώρες του
Ανατολικού μπλοκ και με την Σ.Ε. και κυρίως με τις χώρες του
Αραβικού κόσμου.
Εξωτερική πολιτική που κινείται όμως μέσα στα πλαίσια
του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε.
Όλα αυτά συμβαίνουν στην πρώτη κυβερνητική θητεία του
ΠΑΣΟΚ.
Στην δεύτερη, είναι φανερό ότι χάνει την δυναμική του.
Εκμεταλλεύεται σε υπέρμετρο βαθμό τις επιδοτήσεις της
Ε.Ε., με σκοπό την ενσωμάτωση και τον εκμαυλισμό μεγάλου
μέρους κοινωνικών στρωμάτων (ιδιαίτερα αγροτικών)
επιδοτήσεις που ενώ προσφέρουν ψήφους στο εκλογικό ταμείο
του ΠΑΣΟΚ, υπονομεύουν τον πρωτογενή τομέα της
οικονομίας και την διατροφική αυτάρκεια της Χώρας.
Είναι η στιγμή που αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα
αποτελέσματα της ένταξης της Χώρας στην Ε.Ε., που μαζί με το
κλείσιμο σημαντικών μεταποιητικών επιχειρήσεων, που
αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στον ελεύθερο ανταγωνισμό,
δημιουργούν τις λεγόμενες προβληματικές επιχειρήσεις.
Προβληματικές που έχουν συσσωρεύσει ένα υπέρογκο
χρέος, προς τις Τράπεζες δανειζόμενες με ένα υψηλό επιτόκιο
λόγω του μεγάλου πληθωρισμού.
Τότε το ΠΑΣΟΚ ως «Σοσιαλιστικό» κοινωνικοποιεί το
χρέος, για να διασωθούν οι Τράπεζες.
Ήδη η αποσάρθρωση της παραγωγικής βάσης της χώρας
βρίσκεται εντός των Πυλών.
Και τί μένει;
Ο Τουρισμός που ονομάζεται αν είναι δυνατόν βαριά
βιομηχανία και οι υπηρεσίες.
Την ίδια περίοδο παρατηρείται και το φαινόμενο των
κρατικοδίαιτων εθνικών εργολάβων και οικονομικών και
εκδοτικών οντοτήτων όπως του Κοσκωτά, που λόγω του
τελευταίου καταρρέει η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Με την βοήθεια της «αριστεράς» ανέρχεται στην εξουσία η
Ν.Δ. που έχει πλέον αρχηγό τον Κων. Μητσοτάκη.
Επί της Κυβερνήσεώς του, μπαίνουν τα Θεμέλια του
Νεοφιλελευθερισμού, που έχει πλέον καταστεί κυρίαρχη
ιδεολογία του Αστισμού, αλλά γοητεύει και ένα τμήμα της
λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς, με την εκχώρηση τομέων
της δημόσιας οικονομίας, προς το Ιδιωτικό κεφάλαιο.
Λόγω εσωτερικών αντιθέσεων η Κυβέρνηση Μητσοτάκη
απέρχεται και την Διακυβέρνηση της Χώρας αναλαμβάνει και
πάλι το ΠΑΣΟΚ.
Στον Διεθνή ορίζοντα εκείνο το Διάστημα λαμβάνουν χώρα
Τεκτονικές αλλαγές με την κατάρρευση της Σ.Ε. και του
ανατολικού Μπλοκ, καθιστώντας τις ΗΠΑ τον μοναδικό
Παγκόσμιο Ηγεμόνα, την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού
κεφαλαίου σε Πλανητική κλίμακα και την υϊοθέτηση του
Νεοφιλελευθερισμού ως της μόνης οικονομικής πρότασης που
αποδέχονται πέραν των Αστικών κομμάτων και τα
Σοσιαλδημοκρατικά όπως επίσης και η Ευρωπαϊκή «Αριστερά».
Τρίτη Θητεία του ΠΑΣΟΚ στην Διακυβέρνηση της Χώρας,
με έναν ασθενή Α. Παπανδρέου που αδυνατεί να ασκήσει
πολιτική και να ελέγχει το κόμμα του.
Η Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία έχει διαβρώσει το κόμμα του,
αλλά και ένα μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινωνίας.
Ο εκφραστής αυτών των Νέων τάσεων στο ΠΑΣΟΚ αλλά
και στην κοινωνία, είναι ο Κ. Σημίτης που αναλαμβάνει την
Πρωθυπουργία και την Αρχηγία του.
Κομίζει μια νέα μεγάλη Ιδέα του έθνους, αυτή την φορά, με
την ένταξη της χώρας στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., στην
ΟΝΕ, με την αποδοχή ως νομίσματος, το Ευρώ.
Μία ένταξη που έχει ως προϋπόθεση την εκχώρηση της
δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής στην Ε.Κ.Τ. και
στον Γερμανογαλλικό άξονα των Βρυξελλών.
Εκχωρούνται δηλαδή, δύο από τα πιο σημαντικά στοιχεία
που συγκροτούν τον πυρήνα της Εθνικής Κυριαρχίας και
ανεξαρτησίας μιας Χώρας και μάλιστα με μια ισοτιμία μεταξύ
Ευρώ και δραχμής που τσακίζει τα λαϊκά εισοδήματα και οδηγεί
την οικονομία στα Τάρταρα.
Σε μια χώρα με αποσαρθρωμένη την παραγωγική βάση
και την πτώση και των τελευταίων αναχωμάτων κρατικού
προστατευτισμού, οι εισαγωγές παίρνουν την ανιούσα, τα
ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και του ισοζυγίου
τρεχουσών συναλλαγών διευρύνονται και προκειμένου να
καλυφθούν, η Κυβέρνηση καταφεύγει σε υψηλό δανεισμό -αυτή
την φορά σε σκληρό νόμισμα- διογκώνοντας υπέρμετρα το
δημόσιο χρέος.
Πέραν όμως από την αύξηση του δημοσίου χρέους, έχουμε
και μία σημαντική αύξηση του ιδιωτικού χρέους, αποτέλεσμα
της πιστοληπτικής χαλάρωσης και των σχετικά χαμηλών
επιτοκίων των Τραπεζών.
Η Ισχυρή Ελλάς χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου στους
Ρυθμούς των Ολυμπιακών αγώνων, της ανόδου των δεικτών
του χρηματιστηρίου, που όταν μαζευτεί η λαϊκή μαρίδα έρχονται
τα ισχυρά οικονομικά πιράνχας να την καταβροχθίσουν, της
νύχτας των Ιμίων με το γκριζάρισμα του Αιγαίου, το ευχαριστώ
προς τους Αμερικάνους, δηλωτικό της δουλοπρέπειας που
διακατέχει διαχρονικά το πολιτικό σύστημα, της Παράδοσης του
Οτσαλάν, διαπράττοντας μια μικρή χώρα μια τόσο μεγάλη
ατιμία.
Ο Σημιτισμός αποτελεί σχολή που έχει φοιτήσει όλο το
σημερινό πολιτικό σύστημα.
Ο Σημίτης αποτέλεσε τον Γκουρού του
Νεοφιλελευθερισμού στην Χώρα, εν τοις πράγμασι,
αναλαμβάνοντας εργολαβικά την εκποίηση του Δημόσιου
τομέα.
Κυβέρνηση του κλώνου Κώστα Καραμανλή η κατάσταση
οικονομικά πάει από το κακό στο χειρότερο.
Προσπαθεί να θωρακίσει τις Τράπεζες φυσικά με δημόσιο
χρήμα και βλέποντας το τσουνάμι της οικονομικής χρεοκοπίας
με δρασκελιές να πλησιάζει, κάνει ότι είναι δυνατόν να
απομακρυνθεί από την Κυβέρνηση και τα καταφέρνει.
Κυβέρνηση του κλώνου Γ. Παπανδρέου.
Και επίσημα πλέον ανακοινώνεται η χρεοκοπία, εν μέσω
Παγκόσμιας Χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Η κοινωνία στην κλίνη του Προκρούστη.
Η Τρόικα μας κανακεύει με Μνημόνια και ο
Αντιεξουσιαστής στην εξουσία με άγρια καταστολή.
Ο επονομαζόμενος και Χημικός υπουργός δημόσιας Τάξης
Χρ. Παπουτσής -γνήσιο τέκνο του φοιτητικού κινήματος- μας
ψεκάζει ανελλιπώς.
Κάθε εναλλαγή Πρωθυπουργού συνοδεύεται και από ένα
μνημόνιο.
Γ. Παπανδρέου 1 ο , Σαμαρά-Βενιζέλου με ολίγον Κουβέλη
2 ο και τέλος 3 ο Μνημόνιο από την Κυβέρνηση πρώτη φορά
Αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ, με επικεφαλής, Α. Τσίπρα.
Το χρέος συνεχίζει να θεριεύει, οι εργασιακές σχέσεις και οι
εργαζόμενοι μαζί με τους Συνταξιούχους στον Καιάδα.
Το Δημόσιο Ταμείο στα Χέρια των δανειστών, η Χώρα
υποθηκεύεται για 99, κάθε δημόσιο αγαθό εκποιείται.
Μόνο μία «Αριστερά» μπορεί να συσσωρεύσει τόσο κακό,
χωρίς να ανοίξει μύτη.
Και είναι εφικτό, γιατί η κοινωνία απαγοητευμένη κλείνεται
στο καβούκι της και γλύφει τις πληγές της.
Τώρα με τον κλώνο Μητσοτάκη ταγμένη στην σωστή
πλευρά της Ιστορίας, η Χώρα ποντίζεται μαζί με το καλώδιο
μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος ανοικτά της Κάσου και
εκτροχιάζεται στα Στενά των Τεμπών.
