Η 28η Φεβρουαρίου πλησιάζει και η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται.
Το πολιτικό σύστημα, ανήμπορο να διαχειριστεί το βάρος των εγκλημάτων του,
προσπαθεί απεγνωσμένα να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα, να καταστείλει τις
αντιδράσεις και να διατηρήσει την επίπλαστη σταθερότητα που του εξασφαλίζει την
επιβίωσή του.
Η τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν ένα «ατύχημα».
Ήταν το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα μιας ανεύθυνης, διεφθαρμένης και
αδίστακτης πολιτικής που θεωρεί τους πολίτες αναλώσιμους.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να συγκαλύψει το σκάνδαλο με απροκάλυπτες μεθοδεύσεις.
Από την αποσιώπηση στοιχείων και την παραπληροφόρηση μέχρι την ποινικοποίηση
των αντιδράσεων, όλα είναι μέσα στο παιχνίδι της εξουσίας.
Μια κοινωνία που θρηνεί, που απαιτεί δικαιοσύνη, αντιμετωπίζεται ως εχθρός.
Οι αποκαλύψεις για την απόπειρα να «θαφτεί» η αλήθεια μέσα από την παραποίηση
στοιχείων και τις υποτιθέμενες «ανεξάρτητες» έρευνες αποδεικνύουν ότι οι υπεύθυνοι
της τραγωδίας δεν είναι μόνο αυτοί που άφησαν το σιδηροδρομικό σύστημα να
καταρρεύσει, αλλά και εκείνοι που σήμερα προσπαθούν να εξαλείψουν κάθε ίχνος
ευθύνης.
Η 28η Φεβρουαρίου, λοιπόν, δεν είναι μια απλή ημέρα μνήμης.
Είναι η στιγμή που η κοινωνία αποφασίζει αν θα παραμείνει στη σιωπή ή αν θα
σηκώσει το ανάστημά της απέναντι στην αδικία.
Η ιστορία έχει δείξει ότι όταν η λαϊκή οργή ξεχειλίζει, οι ισχυροί τρέμουν.
Ας θυμηθούμε την εξέγερση του Σικάγου το 1886, όταν οι εργάτες ξεσηκώθηκαν
απαιτώντας το αυτονόητο: ένα ανθρώπινο ωράριο εργασίας και αξιοπρεπείς
συνθήκες.
Σήμερα, το διακύβευμα είναι εξίσου θεμελιώδες: δικαιοσύνη για τους νεκρούς των
Τεμπών και ένα κράτος που να μην λειτουργεί ως καρτέλ εγκληματιών.
Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται ξανά σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
Θα υποταχθεί στις απειλές και τις μεθοδεύσεις ή θα ακολουθήσει το παράδειγμα των
αγωνιστών του Σικάγου;
Η κυβέρνηση τρέμει την απάντηση και γι’ αυτό κινητοποιεί κάθε μηχανισμό
καταστολής.
Από προβοκάτσιες και fake news μέχρι την ενεργοποίηση του παρακράτους που
διασπείρει τον φόβο, το καθεστώς παίζει τα ρέστα του.
Αλλά υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να ελέγξουν: τη δύναμη της οργής όταν
μετατρέπεται σε συλλογική δράση.
Οι πλατείες και οι δρόμοι είναι το πεδίο στο οποίο γράφεται η πραγματική ιστορία.
Αν στις 28 Φεβρουαρίου δούμε μια λαοθάλασσα αντίστοιχη με εκείνη των
εργατών του Σικάγου, τότε ίσως βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο κεφάλαιο
αντίστασης & ιστορίας.
Και αυτό είναι κάτι που η εξουσία δεν μπορεί να ανεχτεί.
Όμως, σε αυτή την ιστορία δεν πρέπει να ξεχαστούν οι μητέρες.
Οι μητέρες που ξυπνούν κάθε μέρα με την απώλεια, που αναζητούν το παιδί τους
στα όνειρά τους και ξυπνούν μέσα στον ίδιο εφιάλτη.
Αυτές που δεν έθαψαν απλώς ένα σώμα, αλλά την ίδια τους τη ζωή.
Ο θρήνος της μάνας που έχασε το παιδί της είναι μια κραυγή που δεν σβήνει, μια
πληγή που δεν κλείνει ποτέ.
Αυτές οι μανάδες, μαζί με τους πατέρες που στέκονται δίπλα τους, δεν ζητούν
εκδίκηση, αλλά δικαιοσύνη.
Κουβαλούν το βάρος της πιο άδικης απώλειας και μετατρέπουν τον πόνο τους σε
αγώνα.
Η επιλογή είναι ξεκάθαρη: ή θα παραμείνουμε θεατές στη σήψη, ή θα γίνουμε
πρωταγωνιστές της ιστορίας.
Οι υπεύθυνοι των Τεμπών στοιχηματίζουν στην αδράνεια.
Ήρθε η ώρα να τους διαψεύσουμε.
