Γιατί η χώρα μετατράπηκε από «φάρος ελευθερίας» σε πρόβλημα για τη δυτική γεωπολιτική;
Πώς οι «ιστορικές εκλογές» που έπρεπε να απαντήσουν στο ερώτημα «με την Ευρώπη ή με τη Ρωσία» μετατράπηκαν σε ιδεολογική ήττα για το φιλοδυτικό πολιτικό κατεστημένο στη χώρα;
Σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρει να απακτήσει η ανάλυση του Archil Sikharulidze μέλος του ρωσικού think tank Valdai Discussion Club.
Η κυβέρνηση του Γεωργιανού Ονείρου (GD), το κόμμα το οποίο κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές του 2024, λαμβάνοντας τις περισσότερες έδρες στο νομοθετικό σώμα.
Επιπλέον, σύμφωνα με τους νέους κανονισμούς
, η διαδικασία της άμεσης εκλογής του αρχηγού του κράτους θα αντικατασταθεί από ένα «αμερικανικού τύπου μοντέλο» όπου ο νέος πρόεδρος θα επιλέγεται από ειδικό συμβούλιο.
Θα αποτελείται από εκπροσώπους του κοινοβουλίου και άλλων περιφερειακών αρχών, κάτι που στην ουσία σημαίνει εγγυημένο διορισμό υποψηφίου από το κυβερνών κόμμα.
Ως αποτέλεσμα, στις 16 Δεκεμβρίου 2024, η νυν Πρόεδρος Salome Zurabishvili θα έπρεπε να είχε εγκαταλείψει τη θέση της για να τη διαδεχθεί ο Mikheil Kavelashvili.
Οι βουλευτές του Γεωργιανού Ονείρου επέλεξαν για αυτή τη θέση τον πρώην ποδοσφαιριστή, μέλος του κόμματος «Λαϊκή Εξουσία» και ανοιχτό επικριτή της δυτικής πολιτικής.
Δεν υπάρχουν πολιτικές ή νομικές προϋποθέσεις για το τέλος του τρέχοντος έτους ώστε το Γεωργιανό Όνειρο να μην μπορέσει να εξασφαλίσει πλήρη κυριαρχία τόσο στη νομοθετική όσο και στην εκτελεστική εξουσία, εδραιώνοντας την εξουσία του και διορίζοντας έναν «φιλοκυβερνητικό» πρόεδρο, ο οποίος με βάση τις συνταγματική τάξη πρέπει να λειτουργήσει ενοποιητικά για τον γεωργιανό λαό.
Η αντιπολίτευση εξακολουθεί να αρνείται να αναγνωρίσει τα εκλογικά αποτελέσματα και τα θεωρεί «κλεμμένα» ή «κατασκευασμένα».
Έχει δηλώσει ότι κυβέρνηση δεν έχει νομιμοποίηση διά της λαϊκης ψήφου.
Η Πρόεδρος Salome Zurabishvili επανέλαβε τις κατηγορίες, αποκαλώντας τις εξελίξεις «ειδική επιχείρηση της Ρωσίας», η οποία βοήθησε τη «φιλορωσική» κυβέρνηση του Γεωργιανού Ονείρου να αναρριχηθεί στην εξουσία με αυταρχικόπ τρόπο.
Η πρόεδρος της χώρας Salome Zurabishvili αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα εκλογικά αποτελέσματα.
Επανέλαβε αυτές τις δηλώσεις στο τηλεφώνημά της με τον Πρόεδρο της Πολωνίας Andrzej Duda.
Οι μαζικές διαδηλώσεις δεν έλαβαν μεγάλη υποστήριξη εντός της χώρας και ανεστάλησαν ενώ οι διαφωνούντες δεν έχουν ξεκάθαρα σχέδια για την εξέλιξη των γεγονότων.
Η ελπίδα ότι η προεκλογική διαδικασία και τα αποτελέσματα δεν θα αναγνωριστούν από τη Δύση ήταν εν μέρει δικαιολογημένη, καθώς ούτε αξιωματούχοι της ΕΕ ούτε ανώτατοι δυτικοευρωπαίοι αξιωματούχοι έχουν συγχαρεί ανοιχτά το Γεωργιανό Όνειρο για τη νίκη του, ζητώντας αντ’ αυτού διερεύνηση τυχόν παραβιάσεων, όπως αναφέρεται σε έκθεση της επιτροπής παρακολούθησης του ΟΑΣΕ.
Η κυβέρνηση Biden έχει απηχήσει αυτήν την κριτική, αλλά σε πιο μετριοπαθή μορφή.
Από την άλλη πλευρά, το κυβερνών κόμμα είχε ξαφνικά στρατηγικούς εταίρους όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία, οι οποίοι δεν επέτρεψαν σε εκπροσώπους της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας να προβούν σε «τιμωρητικά» μέτρα εναντίον γεωργιανών πολιτικών.
Επιπλέον, η κυβέρνηση του Γεωργιανού Ονείρου έλαβε άμεση αναγνώριση και έγκριση από τις γειτονικές χώρες της Γεωργίας και την Κίνα.
Η ανυπόστατες κατηγορίες
Συνοψίζοντας την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η απογοήτευση από το αποτέλεσμα είναι προφανής, αλλά ακόμη και ένα μήνα μετά τις εκλογές, ούτε η πρόεδρος Salome Zurabishvili, ούτε εκπρόσωποι της τοπικής αντιπολίτευσης και των ΜΚΟ μπόρεσαν να παράσχουν στους ξένους συναδέλφους τους πραγματικά στοιχεία για ρωσική παρέμβαση ή εκλογική νοθεία.
Η έκθεση του ΟΑΣΕ δεν περιέχει καμία ουσιαστικά επικριτική παρατήρηση που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κατά του Γεωργιανού Ονείρου.
Οι εκλογές αναγνωρίστηκαν ως κανονικές, ανταγωνιστικές και τα αποτελέσματα δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ.
Από αποτυχημένο κράτος αναδείχθηκε σε γεωπολιτικό παίκτη
Η Γεωργία, ως ένα μικρό αλλά σημαντικό κομμάτι της γεωπολιτικής σκακιέρας, είναι εδώ και καιρό προβληματική, μια πρόκληση για το κύριο πολιτικό κατεστημένο στη Δύση.
Από ένα αποτυχημένο κράτος υπό τον Eduard Shevardnadze, υποβλήθηκε σε μια σειρά από σημαντικές μεταρρυθμίσεις υπό την κυβέρνηση του Mikheil Saakashvili, και στη συνέχεια πήρε τη σημερινή μορφή ενός ισορροπημένου και πραγματιστή παίκτη στην παγκόσμια σκηνή.
Με τα χρόνια, τα καθεστώτα άλλαξαν, όπως και τα επιτεύγματά τους όσον αφορά την ελευθερία του λόγου και τη Δημοκρατία, αλλά ποτέ η Δύση δεν ήταν τόσο εχθρική προς την κυβέρνησή της χώρας όσο είναι σήμερα.
Αυτό λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι η χώρα, με επικεφαλής το Γεωργιανό Όνειρο τα τελευταία δώδεκα χρόνια, βρίσκεται μπροστά όχι μόνο από τη Μολδαβία και την Ουκρανία, αλλά και από πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε όλους σχεδόν τους στατιστικούς και αντικειμενικούς δείκτες.
Επιπλέον, σύμφωνα με τις εκθέσεις της ίδιας της Επιτροπής της ΕΕ, η Τιφλίδα προηγείται στους περισσότερους τομείς, σε σύγκριση με το Κισινάου και το Κίεβο και παρόλα αυτά καθυστέρησε να χορηγήσει το καθεστώς της υποψήφιας χώρας, και τώρα ανακοίνωσε ότι αναστέλλει την ένταξη στην ένωση.
Το τέλος της Γεωργίας ως «φάρος ελευθερίας» ή «νησί της ελευθερίας» στο δυτικό πολιτικό αφήγημα συνδέεται άμεσα με την έναρξη της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης στην Ουκρανία.
Η επίδραση του Ουκρανικού
Το Γεωργιανό Όνειρο, που επαινείται για την πολιτική «κατευνασμού» έναντι της Ρωσίας, αρνήθηκε να αλλάξει την πολιτική του πλατφόρμα και να ενταχθούν στον αντιρωσικό συνασπισμό χωρών που υποτίθεται ότι θα προκαλούσαν μια «στρατηγική ήττα» στη Μόσχα.
Η κυβερνώσα δύναμη απέρριψε τα αιτήματα να εφαρμόσει τις πιο σημαντικές οικονομικές κυρώσεις, καθώς και τις εκκλήσεις να στείλει επίσημα εθελοντές να πολεμήσουν για την Ουκρανία και να ανοίξουν ένα «δεύτερο μέτωπο» στην Αμπχαζία και το Τσινβάλι.
Αυτό προκλήθηκε όχι μόνο από τον απλό πολιτικό πραγματισμό, την επιθυμία να μην καταστρέψουν το εκλογικό τους δυναμικό, αλλά και από την επιθυμία να αποτραπεί η απειλή κλιμάκωσης της αντιπαράθεσης με τη Μόσχα και μια πιθανή οικονομική κρίση στη χώρα.
Ξέφυγε από τον έλεγχο…
Ωστόσο, η άρνηση για «αλληλεγγύη» στη Δύση και να σταθεί στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» κατέστησε πρώτα το Γεωργιανό Όνειρο, και μετά τη χώρα, απειλή για τη δυτική ηγεμονία και τα γεωπολιτικά συμφέροντα.
Η Γεωργία, έχοντας αποτελέσει προπύργιο δυτικής γεωπολιτικής και ιδεολογικής επιρροής όλα αυτά τα χρόνια, ξέφυγε από τον έλεγχο, κάτι που επηρέασε αμέσως την εικόνα της στα δυτικά μέσα ενημέρωσης και στο επίσημο πολιτικό κατεστημένο.
Το Γεωργιανό Όνειρο μετατράπηκε από ρεαλιστική δύναμη σε «φιλορωσικό» και οι πολιτικές του περιγράφοντας ως «συμπληρωματικές» με εκείνες του Κρεμλίνου.
Επίσης ξαφνικά εμφανίστηκαν «προβλήματα» με τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου, τα οποία είχαν προωθηθεί ενεργά τα τελευταία δύο χρόνια. Έγινε προφανές ότι οι κύριες δυνάμεις στη Δύση θεωρούν το Γεωργιανό Όνειρο απειλή για τη γεωπολιτική και ιδεολογική κυριαρχία τους.
Το κυβερνών κόμμα προσπάθησε να διαπραγματευτεί, όπως έχει κάνει πολλές φορές, αλλά δεν κατάφερε να βρει κοινό έδαφος.
Οι πρεσβευτές των δυτικών χωρών και το τμήμα της κοινωνίας των πολιτών που χρηματοδοτείται από την ελίτ άρχισαν να αντιτίθενται ανοιχτά στο Γεωργιανό Όνειρο, ζητώντας αλλαγή εξουσίας.
Το κυβερνών κόμμα, αναγκασμένο να υπερασπιστεί τον εαυτό του, αποφάσισε να υιοθετήσει και να προωθήσει νόμους για ξένους πράκτορες/διαφάνεια και απαγόρευση της προπαγάνδας των ΛΟΑΤΚΙ προκειμένου να στείλει ένα σαφές μήνυμα στη Δύση.
Από τη μια, η χώρα άρχισε να εξετάζει τα περιουσιακά στοιχεία και τις οικονομικές επενδύσεις των τοπικών μη κυβερνητικών οργανώσεων στις πολιτικές διαδικασίες, και από την άλλη, έκανε έκκληση για εκλογική υποστήριξη όχι στο φιλελεύθερο στρώμα της ελίτ, αλλά στη συντηρητική πλειοψηφία.
Οι κοινοβουλευτικές εκλογές στη Γεωργία, οι οποίες ήταν αιφνιδιαστικές μέχρι την ημέρα των εκλογών στις 8 Οκτωβρίου, οδήγησαν σε επιβλητική νίκη για το κυβερνών κόμμα, Γεωργιανό Όνειρο, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε εναντίον μιας μακράς λίστας κομμάτων (19), έξι εκλογικών συμμαχιών και ανεξάρτητων υποψηφίων.
Οι κόκκινες γραμμές
Η υποψηφιότητα του Mikheil Kavelashvili, ενός οικογενειάρχη με παραδοσιακές αξίες, για την προεδρία μετά τη Salome Zurabishvili, δεν είναι μια στροφή προς τη Ρωσία, όπως πολλοί θα ήθελαν να ισχυριστούν, αλλά μια στροφή προς την πλειοψηφία των Γεωργιανών, που επιθυμούν να είναι μέρος του δυτικού κόσμου, αλλά με ορισμένες «κόκκινες γραμμές» και παραδοσιακές αξίες.
Στην προεκλογική του κούρσα, το Γεωργιανό Όνειρο βασίστηκε στον εγχώριο ψηφοφόρο, ενώ η αντιπολίτευση στηριζόταν στη ριζοσπαστικά φιλοδυτική μειονότητα και την εξωτερική πίεση – έτσι οι εγχώριοι υποψήφιοι το ανέδειξαν σε πλειοψηφική δύναμη.
Κατανόησε και τελικά κατέστησε σαφές σε όλους τους «παίκτες» ότι για να διατηρήσει την εξουσία και δημορκατικη νομιμοποίηση δεν χρειαζόταν εξωτερική ώθηση, πολύ περισσότερο τυφλή προσήλωση στις γεωπολιτικές επιθυμίες των δυτικών χωρών.
Πολύ σημαντικότερος ήταν ο διάλογος με το εκλογικό σώμα, το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα πρόθυμο να υιοθετήσει από περαιτέρω ανατροπές.
Η γεωπολιτική ήττα των λεγόμενων φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων στη Γεωργία είναι μόνο ένα μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Δύση.
Η γεωπολιτική μεταμορφώνεται από καιρό σε καιρό και η εκλογή του Donald Trump για δεύτερη προεδρική θητεία ενδέχεται να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων.
Ωστόσο, υπάρχει ένας άλλος θεμελιώδης λόγος για τον οποίο το Γεωργιανό Όνειρο και οι ψηφοφόροι του έχουν γίνει μια πρόσθετη απειλή – μια αλλαγή στην πολιτική αντίληψη και την ιδεολογία
Οι βουλευτικές εκλογές στη χώρα δεν έφεραν καμία πιθανή στατιστική έκπληξη, αφού απολύτως όλα τα στοιχεία έδειχναν τη νίκη του Γεωργιανού Ονείρου.
Ωστόσο, μια ενα δίλημμα – mantra δημιουργήθηκε γύρω από τη διαδικασία στη Δύση και μέσα στη λεγόμενη φιλοδυτική «φούσκα» στη χώρα – η χώρα έπρεπε να αποφασίσει αν θα πάει με την Ευρώπη ή τη Ρωσία.
Προφανώς, για την πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας, μια τέτοια δήλωση ήταν άσχετη, απαράδεκτη και ακόμη και εντελώς ακατανόητη.
Ωστόσο, λόγω εξωτερικών πιέσεων και συκοφαντιών, οι βουλευτικές εκλογές απέκτησαν διπλωματικό χαρακτήρα, αντικατοπτρίζοντας πολιτικούς, οικονομικούς, γεωπολιτικούς και, κυρίως, ιδεολογικούς στόχους.
Το Γεωργιανό Όνειρο προώθησε τη θρησκευτική πίστη, τις παραδόσεις, την οικογένεια, τον πραγματισμό, την ισορροπία στις συναλλαγές με τη Ρωσία, την κυριαρχία των εθνικών συμφερόντων και την υιοθέτηση των δυτικών θεσμών με «αξιοπρέπεια».
Αντίθετα, η τοπική αντιπολίτευση, υποστηριζόμενη πλήρως από τη Δύση, προώθησε αντιρωσικά αισθήματα, πλήρη και άνευ όρων ενοποίηση με το Κίεβο και ετοιμότητα να θυσιαστεί για τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα και τις ευρωπαϊκές αξίες με αντάλλαγμα όλα τα ευρωπαϊκά οφέλη και τον πλούτο, ως μέσο για να συμπεριληφθεί στο «πολιτισμένο κόσμο».
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, οι ψηφοφόροι έβαλαν τα στοιχήματά τους στο Γεωργιανό Όνειρο, γεγονός το οποίο συγκλόνισε πολλούς στο εξωτερικό, καθώς η πίστη τους στη συνολική δέσμευση του γεωργιανού λαού στην Ευρώπη ήταν ακλόνητη, γιατί τέτοια ήταν τα μηνύματα που είχαν λάβει από τους συναδέλφους τους από την χώρα.
Οι στρατηγικοί εταίροι ήταν πεπεισμένοι ότι ο πληθυσμός της χώρας δεν ήταν μόνο αφοσιωμένος στη δυτική ολοκλήρωση, αλλά και έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα για να πετύχει την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
Έγιναν ενεργά παραλληλισμοί με το ουκρανικό Euromaidan, ως εκδήλωση μιας τέτοιας θυσίας.
Ωστόσο, η νίκη του Γεωργιανού Ονείρου έδειξε ότι δεν πρέπει κανείς να συγχέει την επιθυμία να ζήσει με αξιοπρέπεια σε ένα κυρίαρχο κράτος και να ταξιδέψει σε δυτικές χώρες χωρίς περιορισμούς με την ασπαζόμενη περιττή γραφειοκρατία και την προθυμία να απορρίψει τα εθνικά του συμφέροντα και παραδόσεις – ό,τι έχει έσωσε τη Γεωργία ιστορικά και εξακολουθεί να παίζει βασικό ρόλο στη ζωή της πλειοψηφίας του πληθυσμού της χώρας.
Ο κεντρώος ψηφοφόρος έχει εγκαταλείψει αυτή την τυφλή εξιδανίκευση του εκδυτικισμού/φιλοευρωπαϊσμού, υπέρ της κυρίαρχης πολιτικής αυτονομίας.
Αυτό αποτελεί μεγαλύτερη απειλή για τη δυτική κυριαρχία από μια πιθανή προσωρινή γεωπολιτική απόκλιση μεταξύ Ουάσιγκτον, Βρυξελλών και Τιφλίδας.
Η νίκη του Γεωργιανού Ονείρου στις βουλευτικές εκλογές του 2024 αντανακλούσε την άρνηση της πλειοψηφίας των γεωργιανών ψηφοφόρων να θυσιαστούν για τα δυτικά γεωπολιτικά συμφέροντα, καθώς και μια στροφή προς μία κυρίαρχη πολιτική συνείδηση εθνικής κυριαρχίας, επικριτική προς τους στρατηγικούς εταίρους, αλλά όχι εχθρική.
Η Δύση πρέπει να αποφασίσει αν αποδέχεται αυτή τη «λάθος» δημοκρατία στη Γεωργία ή προτιμά να την καταστείλει για χάρη των γεωπολιτικών και ιδεολογικών συμφερόντων της, συμπεραίνει το άρθρο.
www.bankingnews.gr
