Viral έγινε στα μέσα ενημέρωσης και τα social media η εικόνα δεκάδων ανθρώπων που ήθελαν να νοικιάσουν ένα συγκεκριμένο διαμέρισμα στο Ηράκλειο, το οποίο, άκουσον άκουσον, προσφερόταν στην λογική τιμή των 400 ευρώ.
Δεν χρειαζόταν φυσικά αυτή η είδηση για να επιβεβαιώσουμε την τραγική κατάσταση που επικρατεί με τη στέγαση σε αυτή τη χώρα, όπου η μέση τιμή ενός διαμερίσματος στην πρωτεύουσα και τις μεγάλες πόλεις κοντεύει να φθάσει τον κατώτατο μισθό!!
Προς τιμήν του ο συγκεκριμένος συμπολίτης που προσέφερε το διαμέρισμα, δεν κοίταξε να αισχροκερδισει, και έχουμε φθάσει σε μία κατάσταση σήψης που αυτό αποτελεί εξαίρεση.
Δύο παρατηρήσεις.
Πρώτον, που διάολο είναι η κυβέρνηση να δώσει λύσεις σε ένα πρόβλημα που τροφοδοτεί τη φτώχεια και την υπογονιμότητα; (Πώς θα κάνεις οικογένεια αν δεν μπορείς καν να νοικιάσεις ένα σπίτι;).
Άραγε δεν υπάρχει δημόσιος πλούτος προς αξιοποίηση; Άραγε δεν μπορείτε η Χρυσή Βίζα να σταματήσει πριν το πρόβλημα γιγαντωθεί; Άραγε δεν μπορούν να μπουν όριο στη χρήση της Airbnb, που ξεκίνησε ως ευλογία του τουρισμού και κατέληξε ως κατάρα της στέγασης;
Δεύτερον, για να μην επιλέγουμε την εύκολη λύση, δηλαδή το να κατηγορούμε την κυβέρνηση, υπάρχει και ένας άλλος υπεύθυνος: αυτό το σύστημα έκανε πολλούς με προδιάθεση, “επενδυτές“.
Τι σημαίνει αυτό; Ένα παράδειγμα μόνο: ξέρω άνθρωπο που σε ένα χωριό της Κορινθίας νοικιάζει 100+ ευρώ την ημέρα ή με ενοίκιο 500+ ευρώ ένα διαμερισματάκι – τρύπα. Ο ίδιος ξέχασε πως όταν ήρθε από τη φτώχεια, αυτή η κοινωνία τον βοήθησε αφιλοκερδώς να ξεκινήσει τη ζωή του από το μηδέν.
Και όπως μου είχε πει κι ένας που από το τα 600 ευρώ μισθό, όταν του ήρθαν τα ακίνητα τα νοίκιαζε με 200 ευρώ την ημέρα στους τουρίστες: “Μπορώ; Τα δίνουν; Θα τα πάρω!“.
Μία ζούγκλα.