Όταν κάποια στιγμή στο μέλλον αλλάξει η Κυβέρνηση της χώρας, κανείς δεν θα εκπλαγεί αν ο Φώτης Κουβέλης προβεί σε μια νέα δήλωση: “Το μόνο που έχω να σας πω είναι ότι στις τρεις προηγούμενες εκλογές αναγκάστηκα να πω ότι ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ αλλά πίσω από το παραβάν το έριξα δαγκωτό ΝΔ”. Η ψήφος άλλωστε είναι μυστική και ενδεχομένως ελάχιστοι ενδιαφέρονται για το τι ψήφισε ο πρώην αρχηγός της ΔΗΜΑΡ. Ο καιροσκοπισμός όμως στην πολιτική τιμωρείται και ενίοτε σκληρά.
Όσοι χτυπούν το κεφάλι τους στον τοίχο για το γεγονός ότι δεν είχαν πάρει νωρίτερα χαμπάρι τον κ. Κουβέλη, δεν πρέπει να υποτιμούν την ικανότητα του να κρύβει τον καιροσκοπισμό του. Όπως οι περισσότεροι επαγγελματίες αριστεροί της γενιάς του, επινοούσε ιδεολογικές διαφορές κάθε φορά που δεν τον βόλευαν οι εξελίξεις στο κόμμα του. Μέσω αυτής της ιδεολογικής διαφοροποίησης επεδίωκε διαρκώς τη βελτίωση της διαπραγματευτικής του θέσης.
Αντίστοιχα, εφεύρισκε ιδεολογικές συγκλίσεις κάθε φορά που έπρεπε να στρίψει προς ένα νέο μαγαζί ή μια νέα τάση με μεγαλύτερη πελατεία. Αυτή τη διαδικασία την έκανε ακούραστα. θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι το μεγάλο έργο της ζωής του. Σε αντίθεση με όσους άλλους επιχείρησαν αντίστοιχες προσεγγίσεις, οι αριστεροί της “συνομοταξίας Κουβέλη”, έντυναν με μπόλικη αριστεροσύνη τις επιλογές τους. Έτσι απέφευγαν να χαρακτηριστούν Ο.Φ.Α. (όπου φυσάει ο άνεμος). Ο στόχος ήταν πάντοτε η τελειοποίηση της αριστερής ιδεολογίας και στο όνομα της, όλα συγχωρούνταν. Κάτι σαν το ηθικό πλεονέκτημα ένα πράγμα.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκε στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς από τα γεννοφάσκια του και ήταν αυτός που ως γραμματέας της ΕΑΡ προχώρησε την ένταξη της στον Συνασπισμό, γεγονός που εξαργύρωσε λίγους μήνες αργότερα με την υπουργοποίησή του στην Κυβέρνηση Τζανετάκη. Είχε μόλις κλείσει τα 40.
Με τη στήριξη του Συνασπισμού άλλωστε εξελέγη 6 φορές βουλευτής και πήρε και το χρίσμα για να διεκδικήσει τη δημαρχία της Αθήνας. Διεκδίκησε και την ηγεσία του κόμματος τον Φλεβάρη του 2008. Ηττήθηκε όμως παταγωδώς από τον Αλέξη Τσίπρα, κάτι που δεν άντεξε και που τον οδήγησε σε ένα λάθος για το οποίο φαίνεται ότι έχει μετανιώσει.
Έτσι αποφάσισε να ιδρύσει την ΔΗΜΑΡ, της οποίας εξελέγη αρχηγός σχετικά εύκολα αφού δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος. Συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στην Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά βρίσκοντας ιδεολογικό ενδιαφέρον στο σύστημα 4-2-1 που αφορούσε στις ποσοστώσεις για τη στελέχωση του Δημόσιου. Μετά διαφώνησε με τα μνημόνια.
Έφυγε και από τη ΔΗΜΑΡ, από το κόμμα που ίδρυσε ο ίδιος, το καλοκαίρι του 2015 όταν εμφανίστηκαν άλλοι που ήθελαν να κάνουν κουμάντο. Τότε ίδρυσε την Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), μαζί με άλλα πρώην στελέχη της ΔΗΜΑΡ και έκτοτε αναζητά τρόπο να ξαναβρεθεί “στα πράγματα”, ιδίως τώρα που οι παλαιοί του σύντροφοι είναι στην εξουσία.
Αποπειράθηκε αρκετές φορές να κάνει επιθέσεις αγάπης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ως μια τέτοια επίθεση αγάπης θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς την απόφασή του να δηλώσει τι ψήφισε στις 2 προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Δεν έχει καμία σημασία τι πραγματικά ψήφισε. Μόνο και μόνο η επιλογή του να κάνει μια τέτοια δήλωση είναι ευθύς χλευασμός προς τους συντρόφους που τον ακολούθησαν στην ΔΗΜΑΡ αλλά και πρωτίστως προς τους 29.820 πολίτες που τον ψήφισαν.
Η απόπειρά του να ανασκευάσει τη δήλωση, είναι τόσο θλιβερή όσο και η ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Μια ιστορία στρέβλωσης των ιδανικών με τα οποία έζησαν και προσπάθησαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους, έστω και αν απέτυχαν.
Η νέμεσις για τις πράξεις του ήρθε ακριβώς από τον χώρο τον οποίο υπηρέτησε (κατά τον ίδιο) και εκμεταλλεύτηκε (κατ’ άλλους). Ο άλλοτε εσωκομματικός του αντίπαλος τον αφήνει να νιώθει ότι βρίσκεται κοντά στον στόχο του (που είναι προφανώς η εξουσία) αλλά του παίρνει την μπουκιά από το στόμα κάθε φορά που νομίζει ότι μπορεί να δαγκώσει. Πρόκειται για μαρτύριο. Βασανιστήριο.
Η λήθη του χρόνου απειλεί βεβαίως τα ανδραγαθήματα του Φώτη Κουβέλη. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας απειλεί να τον καταχωνιάσει. Οι δικές του απόπειρες να ξεφύγει, χαρακτηρίζονται από διαρκή αποτυχία και ο μόνος τρόπος να επανακάμψει είναι αν κάποιος στο προσεχές διάστημα θεωρήσει χρήσιμο να τον μεταχειριστεί ως “χρήσιμο” για να πιέσει τους αντιπάλους του. Ρόλο που ουδείς αμφιβάλει ότι θα αποδεχθεί με χαρά…
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA
Αντίστοιχα, εφεύρισκε ιδεολογικές συγκλίσεις κάθε φορά που έπρεπε να στρίψει προς ένα νέο μαγαζί ή μια νέα τάση με μεγαλύτερη πελατεία. Αυτή τη διαδικασία την έκανε ακούραστα. θα έλεγε κανείς ότι αυτό είναι το μεγάλο έργο της ζωής του. Σε αντίθεση με όσους άλλους επιχείρησαν αντίστοιχες προσεγγίσεις, οι αριστεροί της “συνομοταξίας Κουβέλη”, έντυναν με μπόλικη αριστεροσύνη τις επιλογές τους. Έτσι απέφευγαν να χαρακτηριστούν Ο.Φ.Α. (όπου φυσάει ο άνεμος). Ο στόχος ήταν πάντοτε η τελειοποίηση της αριστερής ιδεολογίας και στο όνομα της, όλα συγχωρούνταν. Κάτι σαν το ηθικό πλεονέκτημα ένα πράγμα.
Πρόκειται για τον άνθρωπο που θα μπορούσε να είναι η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ανήκε στον χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς από τα γεννοφάσκια του και ήταν αυτός που ως γραμματέας της ΕΑΡ προχώρησε την ένταξη της στον Συνασπισμό, γεγονός που εξαργύρωσε λίγους μήνες αργότερα με την υπουργοποίησή του στην Κυβέρνηση Τζανετάκη. Είχε μόλις κλείσει τα 40.
Με τη στήριξη του Συνασπισμού άλλωστε εξελέγη 6 φορές βουλευτής και πήρε και το χρίσμα για να διεκδικήσει τη δημαρχία της Αθήνας. Διεκδίκησε και την ηγεσία του κόμματος τον Φλεβάρη του 2008. Ηττήθηκε όμως παταγωδώς από τον Αλέξη Τσίπρα, κάτι που δεν άντεξε και που τον οδήγησε σε ένα λάθος για το οποίο φαίνεται ότι έχει μετανιώσει.
Έτσι αποφάσισε να ιδρύσει την ΔΗΜΑΡ, της οποίας εξελέγη αρχηγός σχετικά εύκολα αφού δεν υπήρχε άλλος υποψήφιος. Συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ στην Κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά βρίσκοντας ιδεολογικό ενδιαφέρον στο σύστημα 4-2-1 που αφορούσε στις ποσοστώσεις για τη στελέχωση του Δημόσιου. Μετά διαφώνησε με τα μνημόνια.
Έφυγε και από τη ΔΗΜΑΡ, από το κόμμα που ίδρυσε ο ίδιος, το καλοκαίρι του 2015 όταν εμφανίστηκαν άλλοι που ήθελαν να κάνουν κουμάντο. Τότε ίδρυσε την Ενωτική Κίνηση Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΕΚΙΕΑ), μαζί με άλλα πρώην στελέχη της ΔΗΜΑΡ και έκτοτε αναζητά τρόπο να ξαναβρεθεί “στα πράγματα”, ιδίως τώρα που οι παλαιοί του σύντροφοι είναι στην εξουσία.
Αποπειράθηκε αρκετές φορές να κάνει επιθέσεις αγάπης στον ΣΥΡΙΖΑ. Ως μια τέτοια επίθεση αγάπης θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς την απόφασή του να δηλώσει τι ψήφισε στις 2 προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Δεν έχει καμία σημασία τι πραγματικά ψήφισε. Μόνο και μόνο η επιλογή του να κάνει μια τέτοια δήλωση είναι ευθύς χλευασμός προς τους συντρόφους που τον ακολούθησαν στην ΔΗΜΑΡ αλλά και πρωτίστως προς τους 29.820 πολίτες που τον ψήφισαν.
Η απόπειρά του να ανασκευάσει τη δήλωση, είναι τόσο θλιβερή όσο και η ιστορία της ελληνικής αριστεράς. Μια ιστορία στρέβλωσης των ιδανικών με τα οποία έζησαν και προσπάθησαν οι πατεράδες και οι παππούδες τους, έστω και αν απέτυχαν.
Η νέμεσις για τις πράξεις του ήρθε ακριβώς από τον χώρο τον οποίο υπηρέτησε (κατά τον ίδιο) και εκμεταλλεύτηκε (κατ’ άλλους). Ο άλλοτε εσωκομματικός του αντίπαλος τον αφήνει να νιώθει ότι βρίσκεται κοντά στον στόχο του (που είναι προφανώς η εξουσία) αλλά του παίρνει την μπουκιά από το στόμα κάθε φορά που νομίζει ότι μπορεί να δαγκώσει. Πρόκειται για μαρτύριο. Βασανιστήριο.
Η λήθη του χρόνου απειλεί βεβαίως τα ανδραγαθήματα του Φώτη Κουβέλη. Το χρονοντούλαπο της ιστορίας απειλεί να τον καταχωνιάσει. Οι δικές του απόπειρες να ξεφύγει, χαρακτηρίζονται από διαρκή αποτυχία και ο μόνος τρόπος να επανακάμψει είναι αν κάποιος στο προσεχές διάστημα θεωρήσει χρήσιμο να τον μεταχειριστεί ως “χρήσιμο” για να πιέσει τους αντιπάλους του. Ρόλο που ουδείς αμφιβάλει ότι θα αποδεχθεί με χαρά…
*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA
