Γράφει ο
Νίκος Σίμος
Kοντά στο μέσον του περασμένου αιώνα ο Ναζισμός υπήρξε το «πολιτικό» μέσον της καπιταλιστικής αναδιάταξης.
Τον χρησιμοποίησαν αυτοί, που σήμερα κόπτονται για την «Δημοκρατία της κοινωνικής υποταγής» ή την « παγκόσμια νεοφεουδαρχική κολεκτίβα των ανθρώπων- ζόμπι», όπως ακριβώς θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό που επιχειρούν να επιβάλλουν στον πλανήτη, με τον εύηχο τίτλο της «μεγάλης επανεκκίνησης»
Σήμερα τα ναζιστικά σύμβολα, οι νοοτροπίες και οι μέθοδοι, καθώς και η «πολιτική λογική» του ναζισμού, που χρησιμοποίησε με λαϊκίστικα και μαρξιστοφανή πολιτικά επιχειρήματα και τότε το κοινωνικό μεσόστρωμα, προκειμένου να βρεθεί στην εξουσία, χρησιμοποιούνται και τώρα, στις μέρες μας, για την «νέα μορφή» του καπιταλισμού – την νεοφεουδαλιστική του τροπή ή παράφραση δηλαδή – από αυτούς, που τότε ήταν οι «νικητές» του «Δευτέρου» στον κόσμο πολέμου.
Σήμερα είναι οι ηττημένοι από την ίδια την στρέβλωση της καπιταλιστικής μορφής του παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτισμού και την οικονομία του φαινόμενου χρήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν, σε έναν κόσμο που έσπαγε τις ψυχροπολεμικές ισορροπίες, μετά από μια μακρά περίοδο εξαναγκασμένης ειρήνης.
Σήμερα αυτές οι ελίτ της εξουσίας και του χρήματος ζητούν, από τις δυτικές κοινωνίες, να πληρώσουν την ήττα τους, γιατί ήταν και είναι ιστορικά ανήθικες!
Γνώριζαν πάντα ιστορικά να μεταφέρουν τα κέρδη τους σε «χέρια λίγων» και τα χρέη που δημιουργούσε η αδηφάγος καπιταλιστική τους επέκταση, στις πλάτες των λαών
Ο Χίτλερ και ο εθνικοσοσιαλισμός γενικότερα, και στις δυο κυρίαρχες εκφάνσεις του (ναζιστική και φασιστική), ήταν για τις δυτικές ελίτ της εξουσίας και του χρήματος, το σύμβολο και ταυτόχρονα το μέσον της καπιταλιστικής αναδιάταξης.
Τον εθνικοσοσιαλισμό οι ίδιες αυτές ελίτ βοήθησαν, πολιτικά και οικονομικά να γιγαντωθεί και αφού ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος – μέσα από την καταστροφή υποδομών, οικονομίας και ανθρώπων – επιτέλεσε το επιθυμητό και αναγκαίο έργο – πρόδρομο για την καπιταλιστική ανακατάταξη του πάντοτε αδηφάγου κεφαλαίου, πέρασαν στον άλλοτε Δυτικό κόσμο την «κουλτούρα του αντιναζισμού», γιατί αυτό τους εξυπηρετούσε, αφού είχε επιτευχθεί πολιτικά ο στόχος!
Είχαν τελειώσει δηλαδή με τις αυτοκρατορίες, που μέσω των αποικιών και της άγριας εκμετάλλευσης του πλούτου τους διαφέντευαν τον κόσμο και είχαν εισάγει στην ιστορική εξέλιξη μια νέα δύναμη τις ΗΠΑ, σαν μια μορφή σύγχρονης αυτοκρατορίας, με την οποία θα ανέπτυσσαν την πολιτική λογική μιας ιδιότυπης Νέας Εκμετάλλευσης του κόσμου.
Την ιστορία , όπως είχε πει ο Hermann Göring στον λοχαγό φύλακά του στην Νυρεμβέργη, την έγραψαν οι «νικητές» και ήταν μια πολύ φιλοσοφημένη άποψη που λίγοι, ακόμα και σήμερα, μπορούν να την καταλάβουν
Την απαρχή αυτής της Ιστορικής περιόδου, μιας νέας καπιταλιστικής αναδιάταξης και μιας νέας μορφής αποικισμού, την χαρακτηρίζουν σημαντικοί ιστορικοί, όσο και συμβολικοί σταθμοί, όπως η διάσκεψη του Bretton Woods και η δίκη της Νυρεμβέργης.
Ήταν οι ιστορικοί σταθμοί, με ότι οικονομικά και πολιτικά σηματοδοτούσαν, για την νέα καπιταλιστική αναδιάταξη του κόσμου
Με ενδιάμεσο στάδιο την κατάργηση του «κανόνα του χρυσού», από την κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ Νίξον το 1970 , που υπήρξε από την διάσκεψη του Bretton Woods ένας βασικός κανόνας που υπαγόρευε την δύναμη της πραγματικής οικονομικής ανάπτυξης και της ισχύος των κρατών της «Δυτικής συμμαχίας», περνάμε στην χυδαιότερη μορφή νεοαποικισμού, με ηγέτιδα την νέα αυτοκρατορία των ΗΠΑ, στην οποία βρίσκεται και η βασική – όχι όμως η μόνη – έδρα των σύγχρονων επίδοξων νεοφεουδαρχών.
Η δυτική ελίτ της εξουσίας και του χρήματος, αφού εξάντλησε την πολιτική και οικονομική φιλοσοφία που υπαγόρευσε η συμφωνία του Bretton Woods και αντιμετωπίζοντας την σοβαρή ιστορική μεταβολή της διάλυσης του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» – κάποιοι, όχι λίγοι, ανοήτως αναφέρονται σε κομμουνιστικά καθεστώτα, που με την έννοια της κομούνας, ποτέ δεν υπήρξαν και ποτέ δεν θα υπάρξουν – θεώρησαν ότι σαν μονοκράτορες της ιστορικής εξέλιξης και χωρίς αντίπαλο δέος, που θα λειτουργούσε σαν υπόδειγμα μιας διαφορετικής πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής εξουσιαστικής διαχείρισης ανασύρουν και πάλι εκφάνσεις του ναζισμού, μέσα σε ένα προκάλυμμα κοινοβουλευτικής αστικοδημοκρατικής παράφρασης, στην ουσία ακραία ολιγαρχικό και επιβάλλοντας την διαστροφή των εννοιών και της ιστορίας, θεώρησαν ότι έτσι θα πετύχουν την κατοχή του κόσμου, τον οποίο θεωρούν ιδιοκτησία τους!
Άλλωστε η χρηματοπιστωτική, νεοφιλελεύθερη οικονομική εκδοχή της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» αυτό το νόημα είχε
Την κατοχή του πλούτου στα χέρια μιας ελίτ ελαχίστων αριθμητικά ανθρώπων, συγκριτικά με τα δισεκατομμύρια του παγκόσμιου πληθυσμού
Το παγκοσμιοποιητικό εγχείρημα ήθελε να καταδείξει έτσι, με τον πιο σαφή τρόπο στην παγκόσμια κοινωνία ότι, στην ιστορία και στο μέλλον της κοινωνίας και του πλανήτη λόγο θα έχουν οι οικονομικά ισχυροί, μέσα σε ένα ελευθεριακό πλαίσιο, που οι λίγοι θα καθόριζαν τους καπιταλιστικούς κανόνες της οικονομίας και συνακόλουθα τους νέους κανόνες της πολιτικής και μέσα από αυτό το κανονιστικό πλαίσιο, την τύχη δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Κάνουν όμως μοιραίο ιστορικό λάθος
Η παραγωγική μορφή της οικονομίας, αυτής που στηρίζει τον πλούτο σε εμπράγματες αξίες και γεννά την πολιτική ισχύ και σε κάποιες ιστορικές περιόδους και τα ιμπέριουμ, δεν είναι στα χέρια της Δυτικής ελίτ πλέον.
Δεν ορίζουν αυτοί τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως συνέβαινε τα πρώτα χρόνια του «παγκοσμιοποιητικού» εγχειρήματος.
Οι δυνάμεις της Ευρασίας και ο παγκόσμιος Νότος έχει εισέλθει δυναμικά στο παγκόσμιο καπιταλιστικό παιχνίδι και επανατοποθετεί τις αξίες της παραγωγής, του πλούτου και της αγοράς σε διαφορετικές βάσεις, ανάλογες με αυτές που επιχειρήθηκαν το 1944 στο Bretton Woods.
Σε αυτή την βάση, οι ίδιες αυτές ανερχόμενες δυνάμεις, επανατοποθετούν και τους κανόνες της πολιτικής, προβάλλοντας έντονα τις αξίες της Διπλωματίας για την επίλυση των διαφορών και του Διεθνούς Δικαίου, όπως αυτό θεμελιώθηκε και αναγνωρίζεται από το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου διεθνώς και που τώρα επιχειρείται να στρεβλωθεί, στις ανάγκες και στις επιθυμίες μιας δυστοπικής ελίτ που θέλει την κυριαρχία της στον κόσμο.
Το μοναδικό χαρτί στο «παιχνίδι της παγκόσμιας ισχύος» τώρα για τους «παγκοσμιοποιητές» και επίδοξους νεοφεουδάρχες του άλλοτε Δυτικού κόσμου , είναι η δημιουργία επάλληλων και εναλλασσόμενων εντάσεων μέσα απο ποικιλόμορφες κρίσεις.
Επιδιώκουν την διαρκή παγκόσμια αναταραχή σε όλα τα πεδία της γεωοικονομίας και της γεωπολιτικής και αναπότρεπτα προβάλλουν σαν ιστορική διέξοδο την κορυφαία και τελική αναμέτρηση, με τις νέες δυνάμεις της Ευρασίας και του παγκόσμιου Νότου, που η διαρκώς ανερχόμενη οικονομική και στρατιωτικοπολιτική τους ισχύς επιζητά ουσιαστικό και πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορική εξέλιξη του 21ου αιώνα.
Η Δύση ηττάται και παρακμάζει σε όλες τις εκφάνσεις του παγκόσμιου οικονομικού ,πολιτικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι και οι επίδοξοι «κάτοχοι του κόσμου» περνούν σε παρανοϊκούς σχεδιασμούς και αντικοινωνικά ιδεολογήματα, προκειμένου να συγκρατήσουν την ολόπλευρη φθορά αυτού του καπιταλιστικού κύκλου που κλείνει.
Η Ιστορία αλλάζει και μαζί της έρχονται οι νέες δυνάμεις που θα την οδηγήσουν στην εξελικτική της πορεία στο μήκος του αιώνα που διανύουμε
Δεν μένουν για τους «ηττημένους» αυτού του ιστορικού κύκλου παρά μόνο δυο επιλογές:
Ή θα παραδεχτούν την αποτυχία τους ή θα επιδιώξουν την αναμέτρηση με εκείνες τις δυνάμεις που ήρθαν δυναμικά στο προσκήνιο και αναζητούν πρωταγωνιστικό ιστορικό ρόλο, σε έναν πολυπολικό σε ισχύ κόσμο.
Οι «παγκοσμιοποιητές» και το «δημιούργημά» τους – Νέα Τάξη Πράγματων βασισμένη στους κανόνες τους – μαζί με την πολιτική ,στρατιωτική και οικονομική αιχμή του δόρατος αυτού του δύσμορφου εγχειρήματος (ΗΠΑ), τραβώντας μαζί τους το σύνολο του άλλοτε Δυτικού κόσμου, δεν φαίνονται έως ώρας διατεθειμένοι να συνδιαλλαγούν με τις ανερχόμενες νέες δυνάμεις, επιδιώκοντας την τελική αναμέτρηση με κάθε πρόσφορο μέσον.
Πάντοτε Ευπειθής
ΠΗΓΗ MILITAIRE
