«Όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξευτελιστικά και αντιδημοκρατικά. Δεν υπάρχουν πολιτικές διαφορές. Η κομματική νομενκλατούρα θέλει να κρατήσει τα οφίτσια, την καρέκλα και τα λάφυρα», δηλώνει σε συνέντευξη στο Liberal και τον Νικόλα Ταμπακόπουλο, ο πρώην υπουργός, Παναγιώτης Λαφαζάνης.
Ο ίδιος τονίζει πως «ο Αλέξης Τσίπρας ευτέλισε την Αριστερά», επισημαίνοντας πως «ως μαέστρος μιας πολιτικής, από το παρασκήνιο έφερε τον Κασσελάκη στην Ελλάδα, για λόγους προφανείς, ήθελε να χάσει την εκλογή η κ. Αχτσιόγλου, και τώρα είναι πίσω από τους 87. Εκείνος κινεί τα νήματα για την εκπαραθύρωση Κασσελάκη. Από σωτήρας, τάχα του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε ο δήμιος και εκτελεστής του εξευτελισμού του».
Ένας περαστικός κέρδισε τον ΣΥΡΙΖΑ και μια «πλειοψηφία» λειτουργεί αντιδημοκρατικά. Ποιος ευθύνεται στα αλήθεια για όλα αυτά που συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτικά νεκρός. ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Και δεν έχει απολύτως κανένα μέλλον. Αυτά που γίνονται, εξευτελίζουν την Αριστερά από ένα κόμμα, πια, που δεν είναι αριστερό. Και θεωρώ μεγάλο λάθος για όλο το δημοσιογραφικό χώρο της Ελλάδας, που ακόμα ονομάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, Αριστερά. Δεν φτάνει να αποκαλείται κάποιος Αριστερά, πρέπει και να το εκφράζει και στην πράξη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεταλλαχθεί βαθιά, σε ένα βαθύ συστημικό κόμμα, από τότε που συνομολόγησε το τρίτο μνημόνιο.
Από τότε ξεκινάει και η μεγάλη κρίση του, όταν έγινε και η πραγματική, με πολιτικούς και ιδεολογικούς όρους, διάσπασή του. Και στηρίχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να προχωρήσει σε κυβέρνηση, όχι στα δικά του πόδια, αλλά τον στήριξαν η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το τότε Ποτάμι. Χάρη σε αυτούς, διεσώθη και ψηφίστηκε το τρίτο μνημόνιο, το οποίο θα είχε οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ σε πτώση από την κυβέρνηση, αν επιχειρούσε μόνος του να το περάσει από τη Βουλή, και ασφαλώς σε διαφορετικές πολιτικές εξελίξεις.
Αυτό το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ, ως ένα βαθύ συστημικό κόμμα, ήταν αυτό που βρίσκεται στη ρίζα της κρίσης που αντιμετωπίζει σήμερα και η οποία τον έχει οδηγήσει σε διάλυση. Οφείλεται στη μετάλλαξη, δηλαδή, Ιουλίου – Αυγούστου του 2015.
Γιατί αυτή η άνευ προηγουμένου κόντρα στο εσωτερικό ενός κόμματος;
Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ τσακώνονται άνευ πολιτικού επιδίκου. Δεν υπάρχει πολιτικό επίδικο. Η κ. Αχτσιόγλου έφυγε όταν έχασε την εκλογή για να κατασκευάσει τη Νέα Αριστερά. Δηλαδή αν κέρδιζε τις εκλογές θα ήτανε καλά, έχασε τις εκλογές «φεύγουμε και κάνουμε κόμμα»;
Ούτε σήμερα υπάρχει πολιτικό επίπεδο στην κρίση που παρακολουθούμε και στις αντιπαραθέσεις.
Υπάρχει διαφορά πολιτική; Εγώ δεν την έχω ακούσει. Ανάμεσα στην πολιτική νομενκλατούρα που θέλει να κρατήσει τα οφίτσια, την καρέκλα και τα λάφυρά της και την πρόταση και πολιτική του Κασσελάκη, δεν υπάρχει επίδικο πολιτικό.
Να περάσουμε στον Αλέξη Τσίπρα. Ποιος ο ρόλος του; Αρκετοί τον βλέπουν πίσω από τη στήριξη Κασσελάκη στην αρχή και τώρα των «87». Άσχετα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κάποιος με τον Κασσελάκη, όσα εκτυλίχθηκαν στο συνέδριο είναι βαθιά αντιδημοκρατικά.
Βέβαια είναι αντιδημοκρατικά. Ο κ. Κασσελάκης εκπαραθυρώθηκε με ένα γνήσιο πολιτικό πραξικόπημα, το οποίο στιγματίζει αυτούς που θέλουν να μιλάνε σήμερα και να διατηρήσουν, υποτίθεται, το όνομα και την πολιτική ετικέτα του ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, ο κ. Κασσελάκης δεν είναι ένας ηγέτης, ο οποίος μπορεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο, για να συγκροτήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και έχει μια πολιτική, που θα ταίριαζε ως πολιτική συνεταιρισμού με τη ΝΔ περισσότερο. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθήσουν αυτές τις μεθοδεύσεις της γελοιότητας, για να τον βγάλουν από την κούρσα της προεδρίας.
Αυτό το έκαναν, όχι γιατί ο κ. Κασσελάκης ήθελε μια άλλη προοπτική και κατεύθυνση για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί θα έχαναν τις καρέκλες τους. Θα περνούσαν στο πολιτικό περιθώριο. Και αυτό γιατί ο κ. Κασσελάκης θα άλλαζε και το ηγετικό προσωπικό και την ηγετική διαμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν επόμενο. Πίσω από όλη αυτήν την κρίση, από όλο αυτό το παρασκήνιο, κινείται, δυστυχώς, ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτός είναι που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτήν τη θέση και την αναμενόμενη κατάρρευσή του.
Ευθύνεται ο κ. Τσίπρας, με την πρώτη και μεγάλη κίνηση του 2015, όταν ψήφισε το μνημόνιο, όταν οδήγησε με την πολιτική του τη μνημονιακή και τη στάση του ως αντιπολίτευση στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ στο 17%.
Μετά, ως μαέστρος μιας πολιτικής από το παρασκήνιο έφερε τον Κασσελάκη στην Ελλάδα, για λόγους προφανείς, ήθελε να χάσει την εκλογή η κ. Αχτσιόγλου, και τώρα είναι πίσω από τους 87. Εκείνος κινεί τα νήματα για την εκπαραθύρωση Κασσελάκη. Από σωτήρας, τάχα του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε ο δήμιος και εκτελεστής του εξευτελισμού του.
Πριν τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ και κατά τη διάρκεια της κρίσης στον ΣΥΡΙΖΑ, είδαμε να έρχονται κοντά οι κ.κ. Τσίπρας και Παπανδρέου, μιλώντας για ενωμένη κεντροαριστερά. Υπάρχουν τέτοιες προϋποθέσεις σήμερα;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν προϋποθέσεις, αλλά είναι γελοιότητα αυτό το οποίο επιχειρείται. Έχει κρίση, μεγάλη, διαλυτική ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει κρίση η οποία δεν οξύνεται προς ώρας μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ έχει κρίση και δεν οξύνεται προς ώρας και κυρίως δεν οξύνεται, γιατί αναμένουν πολιτικά οφέλη, καιροσκοπικά.
Από τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνουν αυτοί «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» στην αξιωματική αντιπολίτευση. Ακόμα και αν, για λόγους ύπαρξης και δυνατότητας κυβερνήσουν, συγκολληθούν τα δύο αυτά σχήματα, δεν θα το πράξουν. Γιατί, στην ουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύθηκε και μόνο πλέον μεμονωμένα άτομα μπορούν, ίσως για λόγους καρεκλοθηρίας, να πάνε προς το ΠΑΣΟΚ.
Ακόμα, όμως, και να δεχτούμε ότι ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ συγκολληθούν, τότε απλώς θα πάνε πιο γρήγορα στον πάτο. Τα κόμματα υπάρχουν για να έχουν πολιτικό προσανατολισμό. Και αυτά τα δύο κόμματα έχουν γίνει βαθύτατα συστημικά, σε μια περίοδο που το σύστημα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, περνάει βαθύτατη κρίση και παρακμή. Πρέπει να τη συνειδητοποιήσει και δεν τη συνειδητοποιεί ο ελληνικός λαός.
Τι καταστροφή έχει γίνει στην Ελλάδα, τι καταστροφικές θέσεις παίρνουν σε όλες τις πλευρές της διεθνούς αλλά και εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ζωής και τι καταστροφικό μέλλον μας αναμένει.
Πάντως, φαίνεται ότι όλη αυτή η κρίση που περιγράφετε, δεν ενισχύει την Αριστερά. Αντιθέτως, πανευρωπαϊκά βρίσκεται σε αποδρομή. Πού οφείλεται αυτό το γεγονός και εσείς τι σκέφτεστε για την ελληνική Αριστερά;
Περνάει μια βαθιά κρίση η Αριστερά, παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, βαθύτατη κρίση. Η Αριστερά είχε δύο μεγάλα, τρανταχτά προβλήματα και αποτυχίες, οι οποίες βάραιναν στην εξέλιξή της. Πρώτη αποτυχία, η λεγόμενη κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και δεύτερον, οι διαψεύσεις που επέφεραν στην αριστερή προοπτική ο Αλέξης Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μία πλευρά και οι Podemos, από την άλλη, στην Ισπανία.
Αυτά τα δύο τελευταία συμβάντα στον χώρο της Αριστεράς επέδρασαν καταλυτικά στην περιθωριοποίησή της, σε όλη την Ευρώπη. Σήμερα η Αριστερά δεν έχει ρόλο, πλέον, στις εξελίξεις. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά και ευρωπαϊκά. Και δεν έχει ρόλο διότι αυτή η Αριστερά χρειάζεται, για να υπάρξει και να έχει προοπτική, ριζική εκ θεμελίων, επανίδρυση. Αν δεν το κάνει αυτό, η Αριστερά, θα πετάει στο πολιτικό περιθώριο. Και για αυτό, ένα από τα ζητούμενα που επιδιώκω και προσπαθώ, είναι μια νέα στρατηγική για την Ελλάδα. Για να υλοποιηθεί αυτή, πρέπει να γίνει μέσα στο καμίνι της πολιτικής δράσης.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα είναι εκτός τόπου και χρόνου στον χώρο της Αριστεράς. Από το ΚΚΕ μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ και τις άλλες μικρότερες δυνάμεις. Είναι εκτός τόπου και χρόνου. Δεν αγγίζουν την καρδιά του ελληνικού, πολιτικού, οικονομικού, εθνικού και κοινωνικού προβλήματος. Διότι αυτήν τη στιγμή, η χώρα δεν είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Η χώρα τελεί υπό ιδιόμορφη κατοχή. Ο αγώνας που πρέπει να γίνει αυτήν την ώρα, για να σταθεί στα πόδια της η Ελλάδα, είναι εθνικοαπελευθερωτικός. Δεν είναι δυνατόν να αγόμεθα και να φερόμεθα από τα δυτικά κέντρα προς εκείνη ή την άλλη κατεύθυνση, χωρίς να παίρνουμε υπόψη μας τα εθνικά και λαϊκά συμφέροντα.
Αυτήν τη στιγμή, εμείς είμαστε τυφλοί οπαδοί του Ζελένσκι, τη στιγμή που οι ίδιες οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν, ως ηττημένο, αυτό το δόγμα. Εκ των πραγμάτων, από την ίδια τη ζωή. Αυτό είναι το πρόβλημα της ιδιόμορφης εξάρτησης που αντιμετωπίζει η χώρα. Και πρέπει να μπει σε πρώτο πλάνο, θα έλεγα, από όλες τις δυνάμεις που ενδιαφέρονται, όχι για καρέκλες, οφίτσια και λάφυρα και εξυπηρετήσεις τρίτων και έξωθεν. Θα έπρεπε αυτό να είναι το επίδικο για την προοπτική της χώρας. Αυτό τι απαιτεί από την Αριστερά; Να διαμορφωθεί ένα πολύ ευρύ, πλατύ, μεγάλο λαϊκό και πολιτικό μέτωπο, το οποίο θα μπορέσει, με πολιτικές δυνάμεις που δεν είναι μνημονιακές, που δεν έχουν ψηφίσει ή εφαρμόσει μνημονιακές πολιτικές που είναι απόλυτα καταστροφικές και αυτές μας συνθλίβουν σήμερα. Αυτό το μέτωπο πρέπει να διαμορφωθεί αυτή την ώρα.
Για να μπορέσουμε να ανορθώσουμε τη χώρα. Και αυτό θα μπορούσε να γίνει το 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το τεράστιο προνόμιο να έχει μια πολιτική επιρροή, όχι κομματική, πολιτική επιρροή της τάξης του 62%, που αν προσθέσουμε και το ΚΚΕ, που τότε δεν ψήφισε, 70%. Δεν το είχε ποτέ αυτό, καμία πολιτική δύναμη στα χρονικά αυτής της χώρας.
Αυτό το πολιτικό δυναμικό, που έδινε δυνατότητες εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες σήμερα θα είχαν επιβεβαιωθεί και θα έκαναν μια διαφορετική, ισχυρή Ελλάδα, αυτό το πολιτικό κεφάλαιο το σπατάλησε ο Αλέξης Τσίπρας, παραδίδοντας πάλι τη χώρα στα χέρια των σκληρών κέντρων, τα οποία καταρρέουν σήμερα, καταρρέουν τουλάχιστον ως πολιτικές, μπορεί και ως προοπτικές. Το σπατάλησε και φτάσαμε στο σημερινό σημείο το κρισιακό. Γιατί η κρίση δεν είναι μόνον στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά που βλέπουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μικρογραφία για φαινόμενα και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις και η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει μεταδοτική σε λίγο.