Το μέρος όπου οι δυτικές γυναίκες θα πρέπει να φοβούνται την πιθανότητα να γίνουν σκλάβες τεκνοποίησης είναι η Δύση.
Της Bruna Frascola
Είτε στη δεξιά είτε στην αριστερή πτέρυγά της, η λεγόμενη Δύση προσπαθεί να εμφανίσει τον εαυτό της ως υπέρμαχο των γυναικών. Ενώ η Δεξιά επαινεί τις ελευθερίες της Σεξουαλικής Επανάστασης και της Αντικουλτούρας (που μέχρι χθες ήταν αριστερές), η Αριστερά επιμένει στη διατήρηση του ελεύθερου δικαιώματος στην άμβλωση ως αναφαίρετο δικαίωμα που διαχωρίζει τη βαρβαρότητα από τον πολιτισμό. Στη δεύτερη περίπτωση, το The Handmaid’s Tale, της φεμινίστριας Margaret Atwood, χρησιμοποιείται ως μπαμπούλας. Αυτό θα σήμαινε ότι οι γόνιμες γυναίκες θα μεταμορφωθούν σε σκέτες μηχανές τεκνοποιίας, χωρίς ελευθερία επιλογής.
Είχα ήδη συνειδητοποιήσει ότι η δυτική προπαγάνδα στοχεύει να τρομάξει τους Εβραίους και τους ομοφυλόφιλους, κάνοντας τους να πιστεύουν ότι, χωρίς την προστασία των ΗΠΑ, όλοι οι Εβραίοι και όλοι οι ομοφυλόφιλοι στον κόσμο θα δολοφονηθούν από ορδές αντισημιτών και ομοφοβικών. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το ίδιο παραμύθι πιέζονται να αποδεχτούν και οι γυναίκες. Στο X, είδα ένα σωρό αναρτήσεις που δείχνουν τι υποτίθεται ότι συμβαίνει με τις γυναίκες όπου κυριαρχούν οι μουσουλμάνοι: όλες φορούν μπούρκα. Ως εκ τούτου, [υποτίθεται ότι] θα πρέπει να υποστηρίξω τους Σιωνιστές ειδικά επειδή αντιπροσωπεύουν τις δυτικές αξίες γενικά. Αν δεν υπερασπιστούν τη Δύση, οι δυτικές γυναίκες, συνηθισμένες στην ελευθερία, θα γίνουν αναπαραγωγικές σκλάβες, καλυμμένες από την κορυφή μέχρι τα νύχια, για να τις βλέπει μόνο ο σύζυγός τους – ένας γενειοφόρος, καθόλου της μόδας άντρας.
Στην πραγματικότητα, το μέρος όπου οι δυτικές γυναίκες θα πρέπει να φοβούνται την πιθανότητα μήπως γίνουν αναπαραγωγικές σκλάβες είναι η Δύση. Η Δύση είναι αυτή που κηρύττει (1) την εμπορευματοποίηση παντός του επιστητού και (2) την απόλυτη ισότητα μεταξύ των φύλων. Αυτή η ισότητα είναι τόσο μεγάλη που, με το φύλο να είναι αδιάφορο για τον γάμο, το ζευγάρι, αν και αποτελείται από δύο άνδρες, αισθάνεται ότι δικαιούται να αποκτήσει τουλάχιστον ένα βιολογικό παιδί. Εάν τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια έχουν βιολογικά παιδιά, θα ήταν αφόρητη διάκριση το να μη μπορούν επίσης ομοφυλόφιλα ζευγάρια, που αποτελούνται από δύο αρσενικά του είδους, να κάνουν παιδιά. Το πρόβλημα των ανδρών που δεν παράγουν ωάρια ούτε έχουν μήτρα λύνεται αγοράζοντας ένα ωάριο και νοικιάζοντας μια μήτρα. Το ωάριο και η μήτρα μπορεί να προέρχονται ή όχι από την ίδια γυναίκα.
Το όλο πράγμα είναι ριψοκίνδυνο για τη γυναίκα και τη νέα ζωή. Η γυναίκα πρέπει να χρησιμοποιήσει το Lupron (το ίδιο φάρμακο που χρησιμοποιείται για τον χημικό ευνουχισμό των παιδεραστών και των «τρανς παιδιών») και μετά πρέπει να γεμίσει τον εαυτό της με τεχνητές ορμόνες. Προφανώς, κανείς δεν γνωρίζει τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που έχει αυτό, καθώς είναι μια καινοτομία. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι είναι πιο εύκολο για μια γυναίκα να διατηρήσει μια εγκυμοσύνη που γίνεται με το δικό της ωάριο παρά να κρατήσει έναν οργανισμό που της είναι εντελώς ξένος.
Σε μια ανώνυμη υπόθεση στην Αγγλία (για την οποία η φεμινίστρια Julie Bindel έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες), ένα γκέι ζευγάρι ήθελε να κάνει παιδί και, με κάποιο τρόπο, έβαλε την αδερφή ενός φίλου να συμφωνήσει να υπηρετήσει ως παρένθετη. Καθώς η εγκυμοσύνη δεν προχώρησε με το ωάριο άλλης γυναίκας, κατέληξε στο δικό της. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της, υπήρξαν διαφωνίες με το ζευγάρι γιατί φοβόταν ότι δεν θα την άφηναν να δει τον γιο της. Ωστόσο, εκπλήρωσε τη συμφωνία. Αργότερα, οι φόβοι της επιβεβαιώθηκαν: απείλησαν ότι θα καλέσουν την αστυνομία όταν πήγε να επισκεφτεί το μωρό και η υπόθεση κατέληξε στο δικαστήριο. Το ζευγάρι ισχυρίστηκε – σωστά, σύμφωνα με τα δυτικά ηθικά πρότυπα – ότι ήταν ομοφοβικό το να υποθέτει κανείς ότι κάθε οικογένεια είχε μητέρα. Τον ρόλο των γονέων είχαν δύο άνδρες και η υπόθεση ότι ένα παιδί θα έπρεπε να έχει μητέρα ήταν διάκριση σε βάρος της ΛΟΑΤ κοινότητας.
Έτσι, ριζοσπάστριες φεμινίστριες και συντηρητικές ακτιβίστριες πανηγύρισαν την απόφαση του αγγλικού δικαστηρίου όταν, αυτόν τον μήνα, έδωσε στη μητέρα το δικαίωμα να επισκεφτεί τον γιο της. Είναι μια απόφαση ορόσημο, που δημιουργεί προηγούμενο για άλλους.
Είναι αναμφίβολα σημαντικό, αλλά αυτό έκανε την Αγγλία απλά ισότιμη με τις ΗΠΑ. Το ομοφυλόφιλο ζευγάρι, παρά το γεγονός ότι είχε συμφωνία παρένθετης μητρότητας, πήρε ένα ασυνήθιστο ρίσκο επιλύοντας τα πράγματα μέσα στη χώρα. Όπως έδειξε πολύ καλά η Julie Bindel στο προαναφερθέν άρθρο, η αγορά μητρών και παρένθετων μητέρων είναι πολύ παγκοσμιοποιημένη. Συνήθως, οι πλούσιοι νοικιάζουν μήτρες από φτωχές γυναίκες του τρίτου κόσμο ή της Καλιφόρνιας, οι οποίες, εκτός από το ότι έχουν επισφαλή ή καταπιεστική νομοθεσία στον τόπο τους, δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν μήνυση σε άλλο τόπο.
Στις ΗΠΑ η παρένθετη μητρότητα ήταν ανεξέλεγκτη μέχρι την περίπτωση της Baby M., η οποία ήταν και η βιολογική κόρη της παρένθετης μητέρας. Το 1988, το Ανώτατο Δικαστήριο του Νιου Τζέρσεϊ έκρινε ότι καμία μητέρα δεν πρέπει να εξαναγκάζεται, με σύμβαση, να εγκαταλείψει το παιδί της – αλλά αποφάσισε επίσης ότι το παιδί έπρεπε να μείνει με τον βιολογικό πατέρα και να υιοθετηθεί από τη σύζυγό του, διακόπτοντας την επαφή με τη μητέρα. Το 1990, ωστόσο, το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνια έκρινε διαφορετικά, αλλά σε αυτή την περίπτωση η παρένθετη μητέρα δεν είχε χρησιμοποιήσει δικό της ωάριο. Συγκεκριμένα, αυτό κατέληξε να δημιουργήσει μία μεγάλη αγορά για κλινικές και πρακτορεία, επειδή είναι πολύ εύκολο να γονιμοποιήσεις μια γόνιμη γυναίκα και κανείς δεν χρειάζεται μια κλινική για να το κάνει. Αντίθετα, το να πάρεις ένα έτοιμο έμβρυο (από ωάριο ξένης γυναίκας) και να το εμφυτεύσεις σε διαφορετική γυναίκα απαιτεί πολλή δουλειά και χρήματα.
Αυτό, όχι το παραλήρημα περί αναγκαστικού εξισλαμισμού, πρέπει να φοβούνται οι δυτικές γυναίκες. Ειδικά αυτές στην περιφέρεια της Δύσης. Γνωρίζουμε καλά ότι στην ελεύθερη αγορά υπάρχει οικονομικός καταναγκασμός. Τα φτωχά παιδιά σταμάτησαν να αναγκάζονται να δουλεύουν μόνο όταν ο καπιταλισμός απέκτησε φρένα. Καθώς αυτά τα φρένα χάνονται και η επιστήμη προοδεύει μαζί με την οικονομική ανισότητα, ο φόβος των δυτικών γυναικών πρέπει να είναι ότι θα πρέπει να πουλήσουν το σώμα τους με τον πιο επεμβατικό τρόπο: να κάνουν ένα παιδί που δεν θα μπορέσουν να δουν ποτέ ξανά, και του οποίου δεν θα λαμβάνουν νέα. Η Κολομβία και το Μεξικό έχουν ήδη ενσωματωθεί σε αυτό το παγκόσμιο εμπόριο. Και είναι αυτό, όχι η απαγόρευση των αμβλώσεων, που κάνει τη Δύση να μοιάζει με τη δυστοπία της Άτγουντ.
Σημειώσεις Ισκρα:
- Αν κανείς θεωρεί ότι η συγγραφέας υπερβάλλει και αμφιβάλλει ότι η τεκνοποιία από “παρένθετες μητέρες” έχει γίνει απλά άλλος ένας τομέας εμπορίου στην βυθιζόμενη στο βούρκο “πολιτισμένη” Δύση, δεν έχει παρά να “γκουγκλάρει” τη λέξη surrogacy και να ζητήσει τις σχετικές εικόνες. Θα εκπλαγεί από τον αριθμό των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στον τομέα.
- Ακόμη κι αν δεν υπήρχε άλλος λόγος που το άθλιο, βασισμένο όχι στο ατομικό κέρδος κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε πρέπει να ανατραπεί εκ βάθρων και να μπει στη θέση του ένα άλλο ανθρωποκεντρικό, αυτά που περιγράφει το άρθρο θα ήταν υπεραρκετά.
- Είναι απίστευτο το ότι οι θιασώτες του βούρκου στον οποίο ζούμε, προσπαθούν να μας παρουσιάσουν σαν κόλαση τις χώρες που δεν έχουν βυθιστεί σε αυτόν. Επειδή όμως έχουμε συνηθίσει τη σχετική προπαγάνδα, έχει πάψει να μας κάνει εντύπωση.
- Τη “μπίζνα” που περιγράφει η συγγραφέας πέρασαν και στην Ελλάδα τόσο ο Μητσοτάκης όσο και οι διάφοροι ΣΥΡΙΖΟ-Κασσελάκηδες, περνώντας της στα ψιλά του άκρως προοδευτικού νόμου για το γάμο των ομοφύλων ζευγαριών (προς το παρόν βέβαια, γιατί το να απαιτείται από το νόμο ο γάμος να γίνεται ανάμεσα σε δύο ακριβώς άτομα σε λίγο θα μας ειπωθεί ότι είναι άκρως σεξιστικό. Γιατί να μη μπορούν να παντρευτούν από κοινού δύο άντρες, ένας σκύλος και ένα ποδήλατο;) Όσοι βέβαια έφεραν αντίρρηση στο νόμο Μητσοτάκη είναι οπισθοδρομικοί…
- Μπορεί να φαίνεται ασήμαντο, αλλά ο βιασμός της κοινωνίας για να γίνει αποδεκτός χρειάζεται το βιασμό της σκέψης, ο οποίος με τη σειρά του περνάει μέσα από το βιασμό της γλώσσας. Ο παραπλανητικός όρος “παρένθετη μητέρα”, εμφανίζει το πρόσωπο που έχει τη στενότερη σχέση με το βρέφος, τη φυσική μητέρα, σαν περίπου παρείσακτη, ενώ οι ανώμαλοι που αγοράζουν βρέφη εμφανίζονται ως γονείς – και τα δικαστήρια απλά επικυρώνουν τη θεώρηση αυτή. Ακόμη χειρότερος είναι ο “επιστημονικός” όρος “φορέας κύησης” (αμερικανιστί “gestational carrier”) που αφαιρεί τελείως τη λέξη μητέρα από την περιγραφή της σκλάβας – μισθωτής προς το παρόν – που διεκπεραιώνει τη διαδικασία της κύησης για λογαριασμό των ομόφυλων αγοραστών, που σε λίγο θα πρέπει να πιστέψουμε ότι είναι ο πατέρας και ο μητέρας του βρέφους “τους”.