Ο πολύς κόσμος έχει την αίσθηση ότι το “Ισραήλ” είναι στρατιωτικά αήττητο και όποιος τα βάζει μαζί του είναι καταδικασμένος. Αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί μέχρι το 2000. Έκτοτε όμως το κατοχικό κράτος έχει υποστεί δύο βαρύτατες ήττες – και τις δύο από τη Χεζμπολλάχ.
Αναδημοσιεύουμε σήμερα, “για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι”, ένα άρθρο που γράφτηκε το 2006 από το Γάλλο αναλυτή Τιερί Μεϊσάν και στο οποίο ανέλυσε τη φρέσκια τότε ήττα του κατοχικού κράτους.
Το κομμάτι του άρθρου που αναλύει τα τότε γεγονότα από στρατιωτική άποψη είναι όχι μόνο εξαιρετικά ενδιαφέρον αλλά και εξόχως επίκαιρο.
Είναι θαρρούμε αυτονόητο ότι η δημοσίευση του άρθρου δε σημαίνει ότι συμφωνούμε με όλα όσα γράφει. Ειδικά το τελευταίο τμήμα του άρθρου, στο οποίο ο συγγραφέας του άρθρου εκθέτει τη σουρεαλιστική του άποψη ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού και ακόμη και των αξιωματικών του κατοχικού κράτους εναποθέτει τις ελπίδες του στον … σαγέντ Χασσάν Νασράλλαχ (το μόνο που δε λέει είναι ότι θα τον ψήφιζαν και για πρωθυπουργό…) δεν ξεκινάει από την πραγματικότητα αλλά από τους ευσεβείς πόθους του συγγραφέα. Σήμερα που έχουμε δει ότι μετά από ένα έτος γενοκτονίας δεν έχει γίνει ούτε μία διαδήλωση υποστήριξης των Παλαιστινίων μέσα στο κατοχικό μόρφωμα, είναι περισσότερο παρά ποτέ φανερό ότι καμία ελπίδα δε μπορεί κανείς να εναποθέτει στους πολίτες του μορφώματος. Οι διαφορές μεταξύ τους περιορίζονται στο αν είναι επιτρεπτό ή όχι να βιάζουν Παλαιστίνιους αιχμαλώτους (η πλειοψηφία το θεωρεί επιτρεπτό) και στο αν θα πρέπει να συνεχίσουν τη γενοκτονία αδιαφορώντας για τη ζωή των 100 περίπου αιχμαλώτων συμπατριωτών τους (των λεγόμενων “ομήρων”) ή αντίθετα θα έπρεπε πρώτα να εξασφαλίσουν την απελευθέρωση των “ομήρων” και μετά να προχωρήσουν στη γενοκτονία.
—-
Τέλος, ίσως δεν είναι άτοπο να παρατηρήσουμε κάποιες διαφορές ανάμεσα στο 2006 και το 2024, διαφορές που θα καθορίσουν, σε κάποιο βαθμό, τις εξελίξεις στη σημερινή σύγκρουση:
α) Το διεθνές περιβάλλον είναι τελείως διαφορετικό. Τότε οι ΗΠΑ – ο πραγματικός επιτιθέμενος – και οι σύμμαχοί τους εμφανιζόντουσαν σαν απόλυτοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού σε παγκόσμια κλίμακα. Σήμερα είναι βαθιά πληγωμένες, έχουν υποστεί μια εξευτελιστική ήττα στο Αφγανιστάν, μετράνε βδομάδες στην πρώην Ουκρανία, τρώνε σφαλιάρες από τους Ανσάρ Άλλαχ της Υεμένης και την Ιρακινή αντίσταση. Αν δούμε τη συνολική εικόνα, η επίθεση των σιωνιστών στο Λίβανο το 2006 έγινε επειδή θεωρούσαν ότι είναι παντοδύναμοι και είχε έρθει η ώρα να επιβάλλουν τους όρους τους. Η σημερινή επίθεση γίνεται επειδή έχουν απόλυτη επίγνωση της φθίνουσας πορείας τους και καταλαβαίνουν ότι είναι η τελευταία τους ευκαιρία.
β) Η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, ο βασικός σύμμαχος τότε και τώρα της Λιβανέζικης αντίστασης, τότε ήταν απόλυτα απομονωμένη, με μοναδικό σύμμαχο ίσως την εξίσου απομονωμένη Β. Κορέα. Ήταν υποχρεωμένη, επομένως, να κρατάει χαμηλό προφίλ και να ετοιμάζει τις δυνάμεις της για το μέλλον. Σήμερα, αυτές οι ετοιμασίες έχουν αποδώσει καρπούς. Έχοντας όπως φαίνεται συντριπτική υπεροπλία και πανίσχυρους συμμάχους – ιδιαίτερα τη Ρωσία και την Κίνα – προκαλεί τον τρόμο στους δολοφόνους του Τελ Αβίβ.
γ) Η ίδια η Χεζμπολλάχ του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτήν του 2006. Το άρθρο μιλάει για 15.000 μαχητές – σήμερα υπολογίζονται ανάμεσα σε 50.000 και 100.000. Το οπλοστάσιό της είναι τέτοιο που την κατατάσσει ανάμεσα στις 5 μεγαλύτερες πυραυλικές δυνάμεις στον πλανήτη. Και οι άνανδρες δολοφονίες στελεχών της που προηγήθηκαν, με πρώτο τον μεγαλομάρτυρα σαγέντ Χασσάν Νασράλλαχ, αντί να αδυνατήσουν τη Χεζμπολλάχ έχουν ατσαλώσει τη θέληση των μαχητών της.
Α.Π.
Η πανωλεθρία του Ισραήλ στο Λίβανο
του Τιερί Μεϊσάν
Μετάφραση: Αμπού Νικόλα αλ Γιουνάνι
Αποτυχία του «Air Power»
Το σχέδιο της επίθεσης εκπονήθηκε από κοινού απ’ τα γενικά επιτελεία των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Το Πεντάγωνο επέβαλλε την τεχνική του «σοκ και δέους» μεσα στο πλαίσιο, κλασικό για τον Ισραηλινό στρατό, του «blitzkrieg» (αστραπιαίου πολέμου).
Για τους στρατηγούς των ΗΠΑ, είχε φτάσει η στιγμή να κάνουν επίδειξη της «αεροπορικής ισχύος». Ήδη από τη δεκαετία του 30, η πολεμική αεροπορία προσπαθεί να αποδείξει ότι ένας μαζικός αεροπορικός βομβαρδισμός μπορεί να αρκέσει για να υποχρεώσει έναν εχθρό να παραδοθεί, χωρίς χερσαίες επιχειρήσεις. Για το σκοπό αυτό, θα αρκούσε να προκαλέσουν έναν καταιγισμό πυρός που θα έφερνε τον εχθρό σε κατάσταση αποχαύνωσης. Αυτή η θεωρία εφαρμόστηκε χωρίς επιτυχία από τις ΗΠΑ σε όλο, λίγο-πολύ, τον κόσμο στη διάρκεια των τελευταίων 60 ετών. Αυτή τη φορά, έλπιζαν ότι η συστηματική και ολοκληρωτική καταστροφή όλων των πόλεων του Νοτίου Λιβάνου θα εξωθούσε τους Λιβανέζους να εξεγερθούν ενάντια στη δικτατορία της Χεζμπολάχ και να συσπειρωθούν γύρω από την οικογένεια Χαρίρι.
Μετά από μιάμιση μέρα βομβαρδισμών, ο Ισραηλινός στρατός είχε επιτύχει να διακόψει την επικοινωνία μεταξύ του Βόρειου και του Νότιου τμήματος της χώρας, να θέσει εκτός λειτουργίας το αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και να καταστρέψει τα αποθέματα υδρογονανθράκων, να αποκλείσει τις αποβάθρες των κύριων λιμανιών και να επιβάλει αεροπορικό και ναυτικό αποκλεισμό. Μόνον οι δρόμοι που ένωναν το Βόρειο τμήμα της χώρας με τη Συρία παρέμεναν, και σε αυτούς στριμωχνόντουσαν φάλαγγες προσφύγων.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η Χεζμπολάχ δεν είναι μια δικτατορία, αλλά ένα κίνημα αντίστασης και αλληλεγγύης. Οι βομβαρδισμοί έδιωξαν από τις εστίες του ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Ένα τέταρτο μετανάστευσε στο εξωτερικό, ένα άλλο βρήκε καταφύγιο στη Συρία και το μισό που απέμεινε μετακινήθηκε στο Βόρειο Λίβανο. Οι πρόσφυγες δεν έλαβαν καμία βοήθεια από το κράτος. Αντίθετα, τους ανέλαβε η Χεζμπολάχ με τη βοήθεια του Ελεύθερου Πατριωτικού Ρεύματος του χριστιανού στρατηγού Μισέλ Αούν. Ορισμένοι φιλοξενήθηκαν από άλλους πρόσφυγες, τους Παλαιστίνιους, που ζουν σε άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα εδώ και 60 χρόνια. Αντί να θεωρήσουν τη Χεζμπολάχ υπεύθυνη για τη δυστυχία που τους βρήκε, οι πρόσφυγες καταριόντουσαν το Ισραήλ που τους χτύπαγε, τις ΗΠΑ που το εξόπλιζαν και την κυβέρνηση Σινιόρα που συνεργαζόταν.
Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι Λιβανέζοι που παρέμειναν στο Νότο, υπομένοντας επί 34 μέρες έναν κατακλυσμό βομβών πέντε φορές ισχυρότερο από αυτόν της Χιροσίμα, δεν περιήλθαν σε κατάσταση σοκ. Αυτή η αντοχή οφείλεται κατ’ αρχήν στην προγενέστερη εμπειρία τους σε πόλεμο, αλλά οφείλει επίσης πολλά στην εκπαίδευσή και τη στελέχωσή τους, αν όχι και στην πίστη τους. Αντί να απελπιστούν, προετοιμάστηκαν για έναν μακροχρόνιο πόλεμο και τελικά εξεπλάγησαν από την ταχύτητα της νίκης τους.
Συμπληρωματικά, ο ισραηλινός στρατός βομβάρδισε από τη δεύτερη κιόλας μέρα τα στούντιο του τηλεοπτικού σταθμού αλ Μανάρ (σ.τ.μ.: της Χεζμπολάχ) και τα κεντρικά γραφεία του «κόμματος του Θεού», που βρίσκονται, τόσο τα μεν όσο και τα δε, σε μια λαϊκή συνοικία της Βηρυτού. Καθώς αυτή η επίθεση πέτυχε να διακόψει το πρόγραμμα της αλ Μανάρ μόνον για δύο λεπτά – και δεν είχε την παραμικρή επίπτωση στην οργανωτική λειτουργία της Χεζμπολάχ, το Ισραηλινό γενικό επιτελείο θεώρησε ότι η ηγεσία του κόμματος και οι υπεύθυνοι της τηλεόρασης είχαν κρυφτεί σε υπόγεια οχυρωμένα καταφύγια, κάτω από τα ερείπια. Η Ισραηλινή αεροπορία συνέχισε λοιπόν για άλλες έξι μέρες τους βομβαρδισμούς με στόχο την καταστροφή των υπόγειων εγκαταστάσεων, προτού καταλάβει ότι αυτές υπήρχαν μόνον στη γόνιμη φαντασία των δημοσιογράφων του Fox News. Εν τω μεταξύ, αυτοί οι βομβαρδισμοί ρήμαξαν όλο το νότιο τμήμα της πρωτεύουσας που πλέον αποτελείται από έναν σωρό ερειπίων. Αυτή η επιμονή στο λάθος ωφέλησε ψυχολογικά τη Χεζμπολάχ που φάνηκε αήττητη απέναντι σε έναν από τους καλύτερα εξοπλισμένους στρατούς του κόσμου.
Η έκταση των ισραηλινών βομβαρδισμών δεν έχει την παραμικρή σχέση με την απάντηση της Χεζμπολάχ. Η Ισραηλινή αεροπορία χρησιμοποίησε F-15 για να αδειάσει ένα χαλί από βόμβες και να κάνει σκόνη όλες τις πόλεις του Νοτίου Λιβάνου. Ποτέ ένα έθνος δεν είχε αποτολμήσει να καταφύγει σε τέτοιο βομβαρδισμό αστικής ζώνης μετά την καταστροφή του Ανόι το 1972 από την πολεμική αεροπορία των ΗΠΑ – και ποτέ από τότε ένας σύγχρονος στρατός δεν είχε υποστεί μια τέτοια πανωλεθρία από μια αντάρτικη δύναμη. Από τη μεριά της, η Χεζμπολάχ χρησιμοποίησε ρουκέτες στραμμένες αποκλειστικά προς στρατιωτικούς στόχους, αν και οι αστοχίες του πυροβολικού αναγκαστικά έπληξαν και πολιτικούς στόχους. Είναι αποδεδειγμένο ότι η Λιβανική αντίσταση κατέστρεψε ένα πολεμικό αεροδρόμιο, το κύριο κέντρο ηλεκτρονικών επικοινωνιών, το γενικό επιτελείο της Βόρειας διοίκησης του Ισραηλινού στρατού και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές σε δύο σκάφη του πολεμικού ναυτικού.
Με την ανακοίνωση από τον Ο.Η.Ε. της παύσης των εχθροπραξιών, και ενώ ακόμη η Χεζμπολάχ δίσταζε στο τι στάση να τηρήσει, οι Λιβανέζοι πρόσφυγες πήραν άμεσα το δρόμο της επιστροφής. Μισή μόλις ώρα μετά τη στιγμή που τόσο περίμεναν, οι εναπομείναντες δρόμοι της χώρας είχαν μετατραπεί σε ένα τεράστιο μποτιλιάρισμα. Οι πρόσφυγες γύρισαν αμέσως και κατασκήνωσαν στα ερείπια των σπιτιών τους, αρνούμενοι συμβολικά να παραχωρήσουν τη γη τους. Αυτό το ανθρώπινο κύμα ανάγκασε τις χερσαίες δυνάμεις του Ισραήλ να επιταχύνουν την αναδίπλωσή τους.
Η Ισραηλινή αεροπορία δηλώνει επίσης ότι μέσα σε 72 ώρες κατέστρεψε το σύνολο των εκτοξευτήρων πυραύλων Σαχάρ που έχει προμηθεύσει το Ιράν στη Χεζμπολάχ. Όμως, η Χεζμπολάχ βεβαιώνει ότι τίποτε τέτοιο δε συνέβη, και ότι είναι ακόμη σε θέση να πλήξει το Τελ Αβίβ. Πράγμα που φαίνεται να αληθεύει, καθώς όταν ο Ισραηλινός στρατός επεχείρησε να ξαναρχίσει τους βομβαρδισμούς στη Βηρυτό και ο Χασάν Νασραλλάχ απείλησε με αντίποινα στο Τελ Αβίβ, οι Ισραηλινοί αρνήθηκαν την πρόκληση.
Οι αξιωματούχοι της Χεζμπολάχ δηλώνουν ότι δε χρησιμοποίησαν παρά το ένα ένατο του οπλοστασίου τους και ότι είναι σήμερα σε θέση να διεξάγουν έναν πανομοιότυπο πόλεμο επί ένδεκα μήνες. Τα στοιχεία που συγκεντρώθηκαν επί τόπου δείχνουν ότι πολλές από τις αντιαρματικές μονάδες τους κρατήθηκαν σε εφεδρεία και δε συμμετείχαν στις μάχες.
Εν κατακλείδι, η ολοκληρωτική κυριαρχία του Ισραηλινού στρατού στον αέρα δεν εξυπηρέτησε σε τίποτε τους στρατιωτικούς του στόχους. Όσο για την ανάπτυξη χερσαίων δυνάμεων, εξελίχτηκε σε φιάσκο από την πρώτη στιγμή.
Αποτυχία της χερσαίας επίθεσης
Από την πρώτη ημέρα, η απόπειρα εισβολής με τεθωρακισμένα απέτυχε και αναγκάστηκαν να κάνουν μεταβολή. Ας σημειωθεί ότι παραδοσιακά, ένα από τα ατού του Ισραηλινού στρατού είναι η ικανότητά του για γρήγορη επέλαση. Αυτή η πρώτη αποτυχία ερμηνεύτηκε σαν αποτέλεσμα πρόωρης απόπειρας. Τα επιτελεία έκριναν ότι μετά την ολοκλήρωση των βομβαρδισμών, οι χερσαίες δυνάμεις δε θα είχαν πρόβλημα να καθαρίσουν τους εναπομείναντες θύλακες αντίστασης. Εμφάνιζαν την Χεζμπολάχ μια περιθωριακή τρομοκρατική ομαδούλα με 250-500 μαχητές και εξελιγμένο οπλισμό. Οι δηλώσεις του Χασάν Νασραλάχ σύμφωνα με τις οποίες το «Κόμμα του Θεού» διέθετε αρκετές χιλιάδες εμπειροπόλεμων μαχητών και 15.000 έφεδρους, αντιμετωπίζονταν σαν φανφαρονισμοί. Πολύ μεγάλο λάθος, που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την αυτο-παραπληροφόρηση. Καθόλου δε χρειαζόντουσαν περίπλοκα δίκτυα υπηρεσιών πληροφοριών για να εκτιμήσουν τα δεδομένα, καθώς η Χεζμπολάχ από χρόνια οργάνωνε επισκέψεις του τύπου στις εγκαταστάσεις της, με σκοπό την αποτροπή επίθεσης. Αλλά η ρητορική του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», που εμφανίζει κάθε πατριωτικό ρεύμα σαν ομάδα φανατικών, αποδείχτηκε ισχυρότερη από μια πασίγνωστη πραγματικότητα.
Η Χεζμπολάχ είναι ένα δίκτυο αντίστασης που δημιουργήθηκε στη διάρκεια της Ισραηλινής κατοχής (1982-2000). Έχοντας σαφή συνείδηση ότι η ειρήνη είναι ανέφικτη στην περιοχή όσο δεν έχει ρυθμιστεί το ζήτημα του πολιτικού καθεστώτος που ισχύει στο Ισραήλ, αφιέρωσε τα τελευταία έξι χρόνια στην προετοιμασία για καινούριες μάχες. Διατήρησε τον παράνομο μηχανισμό της, ενώ ανέπτυσσε και μια πολιτική-κοινοβουλευτική πτέρυγα. Εκπαίδευσε τα μέλη της, άνδρες και γυναίκες, σε μια μάχιμη πειθαρχία. Δημιούργησε ένα εντυπωσιακό οπλοστάσιο, με τη βοήθεια των Σύριων και Ιρανών συμμάχων της – ίσως και των Ρώσων.
Ανέλυσε τα λάθη που είχε κάνει την προηγούμενη περίοδο και μελέτησε τις μεθόδους μάχης των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη και των ΗΠΑ στο Ιράκ. Αφομοίωσε τέλεια τις μεθόδους του αντάρτικου, εκσυγχρονίζοντάς τις. Σύμφωνα με τις θεωρίες που ανέπτυξαν οι Λιβανέζοι στρατηγοί Α.Χ. και Ε.Χ., εφηύρε μια μορφή αντάρτικου που παίζει με μια παλέτα ανομοιογενών όπλων. Έτσι, είχε εκ των προτέρων αναπτύξει στο έδαφος ένα δίκτυο αρχαΐκών τηλεφώνων εκστρατείας, που είναι αδύνατον να υποστεί υποκλοπή σε αντίθεση με τις ψηφιακές επικοινωνίες, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποίησε υψηλής τεχνολογίας γυαλιά υπερύθρων ακτίνων νυκτερινής όρασης για να αυξήσει την ευκινησία των κομάντο της.
Ο πόλεμος λοιπόν του Λιβάνου δεν ήταν ένας τυπικός ασύμμετρος πόλεμος που έφερνε αντιμέτωπους ένα σύγχρονο, καλά εξοπλισμένο στρατό με ένα αντάρτικο ξυπόλητων. Σ΄αυτή τη μάχη του Ισραηλινού Γολιάθ ενάντια στο Λιβανέζο Δαυίδ, ο αδύνατος δεν είχε μόνο μια σφεντόνα, αλλά και RPG-29 Vampire, τα πιο αποτελεσματικά αντιαρματικά του κόσμου.
Η τεχνική του Blitzkrieg, που οδήγησε στη Γερμανική νίκη το 1939, έφτασε στα όριά της. Βασιζόταν αποκλειστικά στα άρματα. Με τον καιρό, αυτά γίνονταν όλο και βαρύτερα για να αντισταθούν σε όλο και ισχυρότερα βλήματα. Κάποια απ’ αυτά είναι σήμερα καλυμμένα με απεμπλουτισμένο ουράνιο για ενίσχυση της θωράκισής τους. Ήταν εύκολη λεία για τα ρώσικα αντιαρματικά της Χεζμπολάχ. Αξίζει κανείς να αναρωτηθεί μήπως ο πόλεμος του Λιβάνου θα σημάνει το τέλος των τεθωρακισμένων, όπως η μάχη του Αζενκούρ σήμανε το τέλος των ιπποτών με πανοπλίες. Στο μεταξύ, το Ισραηλινό υπουργείο στρατιωτικών δήλωσε ότι σταματάει την παραγωγή των τεθωρακισμένων «μέρκαβα», που μέχρι τώρα εθεωρούντο από τα καλύτερα του κόσμου.
Ένα τραγικό λάθος ανάλυσης
Πέρα όμως από τη στρατηγική, την τακτική και τον οπλισμό, το σημαντικότερο μάθημα του πολέμου του Λιβάνου είναι το αξιόμαχο των στρατευμάτων. Στη διάρκεια των προηγούμενων συγκρούσεων, ο Ισραηλινός στρατός έθετε στην πρώτη γραμμή επαγγελματικές μονάδες, και μέσα σε μερικές μέρες ξαμολούσε ορδές εφέδρων. Αυτοί μάχονταν με μανία για την υπεράσπιση των εδαφών που είχαν κατακτηθεί και την κατάκτηση καινούριων. Όμως οι καιροί έχουν αλλάξει. Οι ήρωες της Εβραΐκής λεγεώνας και της Χαγκάνα έχουν πεθάνει. Τα εγγόνια τους είναι οι ευνοούμενοι ενός καθεστώτος απαρτχάιντ που δε μάχονται για μια πατρίδα αλλά για τη διατήρηση των προνομίων τους. Η στρατιωτική τους εμπειρία περιορίζεται σε ένστολους βανδαλισμούς στα Παλαιστινιακά εδάφη. Δεν άντεξαν στη σύγκρουση με την πατριωτική αντίσταση μιας ανεξάρτητης χώρας.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο πόλεμος δεν ήταν του Ισραήλ ενάντια στο Λίβανο, αλλά του σιωνισμού ενάντια στο ιδανικό της ισότητας. Πρέπει να θυμίσουμε εδώ ότι ο Ισραηλινός στρατός δεν αποτελείται από το λαό του Ισραήλ, αλλά από τους Ισραηλινούς που είναι εκ γενετής Εβραίοι, για να πολεμήσει ενάντια στους Άραβες, ακόμη και αν αυτοί είναι Ισραηλινοί. Στη διάρκεια των χρόνων, αυτός ο στρατός έχει ασχοληθεί κυρίως με τη διατήρηση της τάξης, ή μάλλον τη διατήρηση του απαρτχάιντ. Οι αντι-σιωνιστές Ισραηλινοί Εβραίοι επέλεγαν αρχικά την αντίρρηση συνείδησης και την ανυποταξία. Σήμερα, εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη Χεζμπολάχ. Μετέδιδαν στη Λιβανική αντίσταση όλη την εσωτερική πληροφόρηση του Ισραηλινού στρατού, που μεταφραζόταν αμέσως στα Αραβικά και μοιραζόταν στους αντάρτες. Οι τελευταίοι διέθεταν έτσι ακριβείς περιγραφές των μονάδων που πολεμούσαν. Έχοντας λεπτομερείς πληροφορίες για την ιεραρχία και τα διακριτικά της διοίκησης, στόχευαν τους αξιωματικούς και μετά εξαφανιζόντουσαν.
Αυτή η ποιότητα πληροφόρησης της Αντίστασης, που έρχεται σε προφανή αντίθεση με την αυτο-παραπληροφόρηση του σιωνιστικού στρατιωτικού μηχανισμού πληροφοριών, εξηγεί εν μέρει το αποτέλεσμα στο πεδίο της μάχης. Αξέχαστη θα μείνει η πόλη της Άιτα αλ-Σάαμπ, στα Λιβανο-Ισραηλινά σύνορα, όπου μια εκατοστή μαχητών αντιστάθηκε επί 34 μέρες στις επιθέσεις του Ισραηλινού στρατού, χωρίς να πέσει ποτέ.
Χασάν Νασραλάχ: Χο τσι Μινχ και Μαντέλα ταυτόχρονα;
Οι κυβερνήσεις του Ισραήλ και των ΗΠΑ συνεχίζουν να παρουσιάζουν τη σύγκρουση σαν ένα στάδιο του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», παρότι ο λαϊκός χαρακτήρας της αντίστασης και η ήττα του Ισραηλινού στρατού αντιφάσκουν με αυτή την ανάλυση. Από την πλευρά της η Χεζμπολάχ παρουσιάζει τη σύγκρουση σα μια μάχη στον πόλεμο που φέρνει στην περιοχή αντιμέτωπη τη σιωνιστική ιδεολογία με το ιδεώδες της ισότητας. Αυτή η ανάλυση είναι που μόλις επικράτησε στο πεδίο της μάχης, και ανατρέπει τα δεδομένα στην Εγγύς Ανατολή, προκαλώντας την οργή των πλέον εξτρεμιστών αξιωματικών στο πλαίσιο του Ισραηλινού γενικού επιτελείου.
Αν και είναι αδύνατον να υπολογιστεί ο αριθμός των αντι-σιωνιστών αξιωματικών που βρίσκονται μυστικά σε επαφή με τη Χεζμπολάχ, είναι αντίθετα εύκολο να εκτιμήσει κανείς τον τρόπο που οι Ισραηλινοί βλέπουν την Αντίσταση. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, οι καθημερινές εκπομπές στα Εβραϊκά της αλ Μανάρ είχαν μεγαλύτερη ακροαματικότητα στο Ισραήλ από τα δελτία ειδήσεων των Ισραηλινών καναλιών. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης οτι οι Ισραηλινοί έχουν δυο φορές περισσότερη εμπιστοσύνη στο Χασάν Νασραλάχ παρά στον Εχούντ Όλμερτ για την επίλυση της κρίσης. Αντί να εκμηδενιστεί από τον Ισραηλινό στρατό, η Χεζμπολάχ έγινε ένας αόρατος πολιτικός παράγοντας στο ίδιο το Ισραήλ, όπου αντιπροσωπεύει το πιθανό τέλος του απαρτχάιντ και την εγκατάσταση μιας βιώσιμης ειρήνης για όλες τις κοινότητες χωρίς αποκλεισμούς.
Η πανωλεθρία του Ισραήλ
Η Ισραηλινή επίθεση στο Λίβανο απαντά σε μια συγκυρία συμφερόντων.
– Για τους νεοσυντηρητικούς που έχουν την εξουσία στην Ουάσιγκτον, και οι οποίοι έχουν εδώ ρόλο εντολοδότη, πρόκειται στρατηγικά για τη συνέχιση του σχεδίου για το ξανασχεδίασμα των συνόρων της Μεγάλης Μέσης Ανατολής, και τακτικά για την εξάλειψη της Χεζμπολάχ πριν την επίθεση στη Συρία, και αργότερα στο Ιράν.
– Για το σιωνιστικό καθεστώς που έχει την εξουσία στο Ισραήλ, ο στρατηγικός στόχος είναι η απώθηση των πληθυσμών του Νοτίου Λιβάνου, με στόχο την προσάρτηση της ζώνης αυτής και των υδάτινων πόρων της και τη δημιουργία εκεί ενός μπαντουστάν για τους Άραβες της δυτικής όχθης και πιθανότατα της Γάζας. Ο τακτικός στόχος ήταν η εξάλειψη της Χεζμπολάχ ως αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση Σινιόρα.
– Για το χρηματιστικό σύστημα, που εκπροσωπείται στο Λίβανο από τη φαμίλια Χαρίρι, οι καταστροφές θα επέτρεπαν την επανάληψη της τεράστιας επιχείρησης ανοικοδόμησης της χώρας, που τους έκανε πλούσιους τη δεκαετία του 90.
Όμως, τα σύνορα του Λιβάνου δεν άλλαξαν. Οι πληθυσμοί του Νοτίου Λιβάνου επέστρεψαν στη γή από την οποία είχαν εκδιωχθεί. Η Χεζμπολάχ έγινε η πρώτη πολιτική και στρατιωτική δύναμη στο Λίβανο και γίνεται σημαντικός παράγοντας στην εσωτερική Ισραηλινή πολιτική ζωή. Οι Λιβανέζοι επανεπιβεβαίωσαν την ενότητά τους. Η Συρία επανέκτησε το ρόλο της περιφερειακής ηγέτιδας δύναμης. Το Ιράν ενισχύθηκε με τη νίκη του Λιβανέζου συμμάχου του. Όσο για τα οικονομικά συμφέροντα, η φαμίλια Χαρίρι αντί να είναι σε θέση να διατηρήσει την εξουσία στη Βηρυτό, κινδυνεύει να χάσει την τεράστια ακίνητη περιουσία που απέκτησε παράνομα στη διάρκεια της πρώτης ανοικοδόμησης.
Σε όλα τα σημεία, η στρατιωτική επίθεση είναι μια πανωλεθρία
