Ο Alexander Staver, ο Ρώσος αναλυτής, που είχε προβλέψει τα χτυπήματα στην γέφυρα της Κριμαίας και των υποδομών της Ρωσίας, σε νέο του άρθρο διαμηνύει πως δεν θα υπάρξει “ούτε νέο Μποροντίνο, ούτε νέα Προχορόφκα”. Τι να εννοεί άραγε ο Starev και πώς συνδέονται οι εν λόγω μάχες με την κατάσταση στην Ουκρανία σήμερα;
«Πολύ συχνά ακούω ή διαβάζω για κάποια επερχόμενη “γενική μάχη” μεταξύ του ρωσικού και του ουκρανικού στρατού, για κάποια παγκόσμια μάχη Αυγούστου ή Σεπτεμβρίου μεταξύ ρωσικής και ουκρανικής αεροπορίας…», δηλώνει ο Staver.
Ο Staver θίγει μια νοοτροπία, που διαπερνά ακόμα και σήμερα τις ένοπλες δυνάμεις, φορμάροντας ένα δόγμα στο οποίο είναι γαντζωμένη η ηγεσία των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, παρά την εκτεταμένη πρόοδο σε νέες τεχνολογίες και νέα οπλικά συστήματα, τα οποία άνετα μπορούν να χαρίσουν την νίκη επί του πεδίου στην Ουκρανία και την ίδια στιγμή να προσδώσουν την πολυπόθετη συμβατική αποτρεπτική ισχύ απέναντι στο ΝΑΤΟ.
Ο Staver, η “Σλαβική αδελφότητα” και το δόγμα της “Μητέρας όλων των μαχών”
Ήδη από το 2022, ο Starev είχε κατακρίνει την νοοτροπία της λεγόμενης “Σλαβικής αδελφότητας”. Σύμφωνα με αυτήν, το σύνολο των επιχειρήσεων μέσα στην Ουκρανία, φορμαρίστηκε βασιζόμενο στην ιδέα πως παρά τους μαζικούς θανάτους των Ουκρανών στο πεδίο της μάχης, η Ουκρανία παρέμενε “αδελφική χώρα” και μια μέρα οι Σλάβοι αδελφοί θα ξεχνούσαν και θα έρχονταν ξανά στην αγκαλιά της Μάνας Ρωσίας.
Το δόγμα αυτό υιοθετήθηκε και εφαρμόστηκε εμμονικά από τον ίδιο τον Πούτιν, με αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Starev, την απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων από τις περιοχές του Κιέβου και του Χαρκόβου, επιλογές για τις οποίες ο Πούτιν “γκρινιάζει” ακόμα και σήμερα, λέγοντας πως η Ρωσία εξαπατήθηκε από τις συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης το 2022.
Οι πιο πρόσφατες δηλώσεις έγιναν χτες στα πλαίσια της συνόδου του Συμφώνου της Σαγκάης και το Warnews 24/7 τις δημοσίευσε. Πιο συγκεκριμένα ο Πούτιν δήλωσε:
«Oι συμφωνίες της Κωνσταντινούπολης του 2022 μονογραφήθηκαν από τον επικεφαλής της ουκρανικής διαπραγματευτικής αντιπροσωπείας, πράγμα που σημαίνει ότι ταίριαζαν προφανώς τέλεια στην Ουκρανία. Αυτές οι συμφωνίες εξακολουθούν να είναι στο τραπέζι και θα μπορούσαν να αποτελέσουν τη βάση για τη συνέχιση αυτών των διαπραγματεύσεων»
Ομοίως κατά τον Staver, και κατ’επέκτασην όλων των σκληροπυρηνικών πυρήνων από την ρωσική κοινωνία μέχρι το ίδιο το Κρεμλίνο, η ίδια η απροθυμία να χτυπηθούν τα ΝΑΤΟικά όπλα, μαζί με την απροθυμία χρήσης ενεργών και σκληρών μέτρων εναντίον υποδομών και κατοικημένων περιοχών, αποτελούν μέρος της ίδιας της νοοτροπίας, που από την μια ακουμπάει σε φαντασιώσεις της “Σλαβικής αδελφότητας” και από την άλλη σε παρωχυμένα δόγματα περί “Μητέρας όλων των μαχών”, που θα εξαερώσει τις αντίπαλες δυνάμεις, στα πρότυπα του Μποροντίνο και της Προχορόφκα.
Αυτή την νοοτροπία την είδαμε το 2008, όταν οι Ρώσοι άρχισαν να ξεχύνονται σε “μπουλούκια” από το τούνελ Roki που συνέδεε την Βόρεια και την Νότια Οσσετία. Φάνηκε καθαρά, κατ’επέκταση, σε μάχες που στοχοποιούσαν τις πρωτεύουσες, από το Τσικινβάλι της Νότιας Οσσετίας μέχρι την πολιορκία της Τιφλίδας, που τελικά ώθησαν έναν πανικόβλητο Σαακασβίλι να παραδωθεί άνευ όρων.
Εφόσον δούλεψε το 2008, εφαρμόστηκε εκτενώς και το 2022, με τα γνωστά απογοητευτικά αποτελέσματα για τις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις.
Σύμφωνα με τον Αϊνστάιν, ο ορισμός της παραφροσύνης είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα και αυτό ακριβώς έκαναν οι Ρώσοι μέχρι πρόσφατα, που φαίνεται να έχουν αλλάξει, τουλάχιστον εν μέρει τις τακτικές τους.
Οι αλλαγές, όμως, αυτές έρχονται στα πλαίσια του “Too little too late” και με χτυπήματα, τα οποία φαίνονται ισοδύναμα και τετελεσμένα. Δηλαδή, μιλάμε για την νοοτροπία του χτυπάω δομές ενέργειας και High Value Targets σε κατοικημένες περιοχές, αφού οι Ουκρανοί έχουν χτυπήσει την γέφυρα της Κριμαίας και άλλες υποδομές ή έχουν χτυπήσει διυληστήρια μέσα στην ρωσία ή οτιδήποτε άλλο.
Επικοινωνιακά η Ρωσία έχει περάσει στους υποστηρικτές της ανά τον κόσμο πως δρα στα πλαίσια μιας “ανώτατης στρατηγικής”, όλα είναι υπό έλεγχο και πως η Ρωσία δεν βιάζεται να κερδίσει αυτό τον πόλεμο. Είναι αλήθεια πως οι δυτικές κυρώσεις έφεραν τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα ωθώντας την χώρα σε ένα κρεσέντο παραγωγής της πολεμικής της βιομηχανίας, αλλά γιατί το ένα γεγονός θα πρέπει να αναιρεί το άλλο;
Δηλαδή, γιατί δεν γίνεται να συμβαδίζουν ανάπτυξη με διευρυμένες πολεμικές επιχειρήσεις, που θα στοχεύουν σε ολική καταστροφή των υποδομών της Ουκρανίας, στα μετόπισθεν, και μια δύναμη πυρός, η οποία θα συνδυάζει δύναμη πυρός από αεροπορία, ναυτικό, τεθωρακισμένα και πυροβολικό;
Υπενθυμίζεται πως μέχρι και πρόσφατα η καταστροφή των εχθρικών πυροβόλων γινόταν με ευρύτερη χρήση του ρωσικού πυροβολικού, όπως στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Σύμφωνα με το ISW (Ινστιτούτο για την Μελέτη του Πολέμου), ακόμα και σήμερα έχουμε ευρείες επιθέσεις του πεζικού στο μέτωπο στα πλαίσια του “Attack and Die”.
Σχεδόν δυόμιση χρόνια μετά την έναρξη του πολέμου βλέπουμε ακόμα την Ουκρανική αεροπορία να πετάει και αν δεν υπήρχε η απειλή των δυτικών F-16 δεν θα βομβαρδίζονταν ανηλεώς τα ουκρανικά αεροδρόμια.
Τέλος, σύμφωνα με τον Staver, παρά τις πρόσφατες ρωσικές επιτυχίες στην Ουκρανία, δεν έχει υπάρξει μια μαζική αντεπίθεση του ρωσικού στρατού, παρά το γεγονός πως έχουν και υπεροπλία και υπεροχή σε ανθρώπινο δυναμικό.
Τα φαινόμενα αυτά τα περιγράφει ο Staver σαν “προχώρημα και σταμάτημα”, εμπίπτοντας στο πλαίσιο μιας αδυναμίας εκμεττάλευσης της δυναμικής, από την ανώτατη στρατιωτική ηγεσία αφενός, και αφετέρου του προαναφερθέντος “μύθου” της “Σλαβικής αδελφότητας”.
«Έχουμε καλύψει την Ουκρανία με ένα σφιχτό καπάκι και διατηρούμε θερμοβαρικές διεργασίες μέσα στο «κοντέινερ». Αυτή η προσέγγιση είναι στατιστικά λιγότερο δαπανηρή από την κήρυξη κινητοποίησης και την επίτευξη μιας μετωπικής διάρρηξης», δηλώνει ο Συνταγματάρχης Alexander Khodakovsky, πρώην διοικητής της Ταξιαρχίας Βοστόκ.
Ο Khodakovski τονίζει ότι «έτσι γίνονται οι “υβριδικοί πόλεμοι”, όπως η ένοπλη σύγκρουση στην Ουκρανία. Άλλωστε, τελικά, ο χρόνος εξακολουθεί να λειτουργεί για τη Ρωσία, ανεξάρτητα από τη βοήθεια που παρέχει η “συλλογική Δύση” στην Ουκρανία».
Πιθανόν να αναφέρεται σε ένα σύνολο υβριδικών επιχειρήσεων, κορυφαίο γεγονός του οποίου απετέλεσε το χθεσινό σαμποτάζ του εργοστασίου της General Dynamics μέσα στις ΗΠΑ, όπως δημοσίευσε χθες το Warnews 24/7, αν όμως δεν αναφέρεται σε επιχειρήσεις κατασκοπίας και σαμποτάζ, είναι αμφίβολλο αν ο Khodakovski έχει κατανοήσει το τι εστίν Υβριδικός Πόλεμος.
Εφόσον μιλάμε για στρατιωτικά παραδείγματα ας θυμηθούμε τον γερμανικό στρατό το 1940, όταν ο Χίτλερ έδωσε εντολή να σταματήσει ο Στρατηγός Γκουντέριαν την προέλασή του, προκειμένου να δώσει την ευκαιρία στο Βρεττανικό Εκστρατευτικό Σώμα να δραπετεύσει από την Δουνκέρκη. Τότε υπήρχε ανώτατη στρατηγική, άραγε τώρα υπάρχει;
Συμπεράσματα: Μποροντίνο, Προχορόφκα και ο νέος πόλεμος φθοράς της Ρωσίας στην Ουκρανία
Η μάχη του Μποροντίνο διεξήχθη κατά την εισβολή του Ναπολέοντα στη Ρωσία, στις 7 Σεπτεμβρίου του 1812, περίπου 70 μίλια (110 χλμ.) δυτικά της Μόσχας, κοντά στον ποταμό Moskva. 130.000 στρατιώτες του Ναπολέοντα, με περισσότερα από 500 πυροβόλα αντιμετώπισαν 120.000 Ρώσων με περισσότερα από 600.
Η μάχη έγινε στα πλαίσια ενός πολέμου φθοράς που διεξήγαγε ο Στρατηγός των Ρώσων Μιχαήλ Κουτούζοφ απέναντι σε έναν Ναπολέοντα, ο οποίος προ πολλού είχε χάσει την ικανότητα του για ελιγμούς και απλά παρέτασσε στρατιώτες ως τροφή για τα κανόνια. Η «γαλλική νίκη» επέτρεψε στον Ναπολέοντα να μπει στην Μόσχα, τα κτήρια της οποίας ήταν ήδη παγιδευμένα με εκρηκτικά.
Ο εμπρησμός της Μόσχας από τους ίδιους τους Ρώσους οδήγησε στην οπισθοχώρηση της Μεγάλης Στρατιάς του Ναπολέοντα, υπό απάνθρωπες συνθήκες ψύχους και επιμελητείας. Οι απώλειες των Γάλλων ανήλθαν σε 400.000 άντρες.
Η μάχη του Μποροντίνο, συνεπώς, απετέλεσε την αρχή του τέλους της οριστικής ήττας του Ναπολέοντα.
Η Μάχη της Προκόροβκα διεξήχθη στις 12 Ιουλίου 1943 κοντά στην Προκόροβκα, 87 χιλιόμετρα (54 μίλια) νοτιοανατολικά του Κουρσκ, στη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Λαμβάνοντας χώρα στο Ανατολικό Μέτωπο, η εμπλοκή ήταν μέρος της ευρύτερης Μάχης του Κουρσκ και έλαβε χώρα όταν η 5η Στρατιά Αρμάτων Φρουρών του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού επιτέθηκε στο II Τεθωρακισμένο Σώμα SS- των γερμανικών Waffen-SS σε μια από τις μεγαλύτερες μάχες αρμάτων μάχης στην ιστορία.
Μετά από μια εβδομάδα μάχης, οι Σοβιετικοί ξεκίνησαν τις αντεπιθέσεις τους: Την επιχείρηση Kutuzov στη βόρεια πλευρά και μια που συνέπιπτε στην νότια πλευρά. Στη νότια πλευρά της εξέχουσας κοντά στην Προχορόφκα, η 5η Τεθωρακισμένη Στρατιά Φρουρών συγκρούστηκε με το II Σώμα SS-Panzer της 4ης Στρατιάς Panzer. Η 5η ΤΘ των Ρώσων υπέστη σημαντικές απώλειες στην επίθεση, αλλά κατάφερε να αποτρέψει τη Βέρμαχτ από το να καταλάβει την Προκόροβκα και να σπάσει την τρίτη αμυντική ζώνη, την τελευταία βαριά οχυρωμένη.
Έχοντας αποτύχει να πετύχει τον στόχο του, ο Χίτλερ, παρά τις συμβουλές των διοικητών του, ακύρωσε την Επιχείρηση Citadel (την επίθεση δηλαδή σε όλο τον θύλακα του Κούρσκ) και άρχισε να αναδιατάσσει τις δυνάμεις του για να αντιμετωπίσει νέες πιεστικές εξελίξεις αλλού.
Ομοίως με το Μποροντίνο, η μάχη του Κουρσκ, στα πλαίσια τα οποία διεξήχθη η Ρωσική επίθεση στην Προχορόφκα, απετέλεσε το κύκνειο άσμα του Τρίτου Ράιχ, με τους Γερμανούς να έχουν χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεών τους στο ανατολικό μέτωπο.
Συμπεράσματα: Οι Ρώσοι εφάρμοσαν ακριβώς τις ίδιες τακτικές της μάχης της Προχορόφκα κατά την διάρκεια της αντεπίθεσης των Ουκρανών το καλοκαίρι του 2023, όταν τους προκάλεσαν να επιτεθούν εναντίον πολλαπλών στρώσεων οχυρώσεων και ναρκοθετημένων περιοχών, με την ελπίδα να εξαντληθεί ο ουκρανικός στρατός.
Ωστόσο δεν αξιοποίησαν όπως θα έπρεπε την δυναμική τους, μετά την καταστροφική επίθεση του 2023 και την έλλειψη πυρομαχικών των Ουκρανών, ενόσω οι Αμερικανοί διαβουλεύονταν. Οι Ρώσοι δεν φαίνεται να προβαίνουν σε μια μεγάλη αντεπίθεση επί του παρόντος. Αντ’αυτού ανοίγουν το ένα μέτωπο μετά το άλλο προκειμένου να δεσμεύσουν, όσο γίνεται περισσότερες ουκρανικές εφεδρείες, στα πλαίσια ενός πολέμου φθοράς.
Τόσο η μάχη του Μποροντίνο, όσο και αυτή της Προχορόφκα αποτελούν μεν μνημειώδη γεγονότα στην σύγχρονη στρατιωτική ιστορία, γεμάτα μαθηματα, ωστόσο δεν είναι σίγουρο το τι και αν έμαθαν οι Ρώσοι.
Το σίγουρο είναι πως στις πρώτες εβδομάδες της εκστρατείας οι Ρώσοι αναζητούσαν την Μητέρα όλων των Μαχών, όταν έζωναν Κίεβο και Χάρκοβο. Όταν αυτή δεν ήρθε και μετά από μια σειρά ουκρανικών αντεπιθέσεων και μεγαλών αποτυχιών, οι Ρώσοι έχουν υιοθετήσει ένα σύνολο τακτικών φθοράς των ουκρανικών δυνάμεων.
Εκτός από το Μποροντίνο και την Προχορόφκα, οι Ρώσοι πρέπει να πάρουν μαθήματα από το αμερικανικό δόγμα του “Σοκ και Δέος”, ειδικά στις πρώτες φάσεις μιας επιχείρησης πρωτού εμπλακούν οι χερσαίες δυνάμεις. Τούτο, όμως είναι δύσκολο, καθότι το Σλαβικό πρότυπο μάχης προβλέπει μεγάλες ήττες και απώλειες πριν γίνουν οι οποιεσδήποτε αλλαγές στο δόγμα του. Όπως ακριβώς έγινε με την ήττα του Μεγάλου Πέτρου στην Νάρβα και της ΕΣΣΔ στο Σουομουσάλμι της Φινλανδίας.
