Ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος, είναι από εκείνους που θα μπορούσαν δικαίως να πουν: Μια μέρα απ’ τη ζωή σας, ολόκληρη η δική μας. Αν και ποτέ δεν θα το έλεγε ο ίδιος. Το λέμε όμως εμείς γι’ αυτόν, με αφορμή το νέο του βιβλίο «Πολλά, μικρά, απλά», από τις εκδόσεις Τόπος, που είναι η ξεκάθαρη επιβεβαίωση για όλους εμάς που ερχόμαστε μετά από αυτόν.
Ο ίδιος λέει για την εν λόγω έκδοση:
«Όσα είδα, άκουσα, γνώρισα,
χάρηκα, έζησα, έµαθα, έπαθα,
πόνεσα, διάβασα, ερεύνησα,
στην προσπάθειά µου
να εννοήσω τον κόσµο κι εµένα,
τα παραθέτω ένα ένα,
σαν µικρά βοτσαλάκια µνήµης,
για εσάς που έρχεστε µετά από µένα,
µην τυχόν και κάτι απ’ όλα αυτά
σας φανεί χρήσιµο».
Και το βιβλίο συστήνεται από τις εκδόσεις Τόπος:
«Ένα πρωτότυπο βιβλίο. Με απλές, περιεκτικές και αναπάντεχες απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που κουβαλάει μέσα του κάθε σύγχρονος άνθρωπος, για το νόημα της ζωής, το πέρασμα του χρόνου, την αυταρχική φύση του κράτους, τον καπιταλισμό, την εθνική μας ταυτότητα, το πρόσωπο του Χριστού, τον πιο βαθύ ρατσισμό, τη διαφορά πολιτιστικού και πολιτισμικού, την ατομική ανεξαρτησία, τη συγγραφή βιβλίων, την Επανάσταση του ’21, τον Εμφύλιο, τον λαϊκισμό, το σακάκι και η σημασία του, τις ελίτ που μας δυναστεύουν, το τατουάζ, τη διαφήμιση και πολλά πολλά άλλα. Επίσης περιέχει βιογραφικές αναμνήσεις του συγγραφέα και σύντομα πορτρέτα απλών ανθρώπων, πολιτικών και προσωπικοτήτων της τέχνης».
Οι περισσότερες σελίδες του ένιωσα να συμπορεύονται με εκείνες του Βασίλη Ραφαηλίδη από την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους» Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, αλλά και να συνομιλούν (από τον πρώτο έως τον τελευταίο – όπως ορίζει η κρατική βίαιη λίστα) πολίτη της χώρας, όπως και άλλων χωρών που θέλει όχι μόνο να καταλάβει (ή και να βιώσει με κάποιον τρόπο), κομμάτια της ιστορίας, αλλά και βαθύτερα χαρακτηριστικά της ταυτότητάς μας, σε κάποιες περιπτώσεις με απτά ντοκουμέντα.
Είναι μάλλον το επώδυνο απόσταγμα της σκέψης, έρευνας, εμπειρίας, γνώσης του συγγραφέα, που σημειωτέον διαβάζεται απνευστί (όπως και όλα τα άλλα βιβλία του). Και είναι σίγουρα ένα δώρο ζωής του Χαριτόπουλου για όλους μας.
Απόσπασμα:
Ένα είναι το σκάνδαλο
«Το 2010 στην Ελλάδα έγινε το μεγάλο οικονομικό κραχ.
Η πατρίδα μας έκτοτε είναι μια πτωχευμένη χώρα.
Αυτή είναι η αλήθεια, και όλα τα άλλα είναι για καθυστερημένους. Όλα τα ασημικά μας πουλήθηκαν ή είναι αποθηκευμένα.
Δεν καταστραφήκαμε σε κάποιον πόλεμο.
Δεν έπεσαν πανούκλα και λοιμός.
Δεν έγινε μεγασεισμός που μας έριξε πενήντα χρόνια πίσω.
Η πτώχευση βαρύνει αποκλειστικά και μόνο το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Αυτούς που εξουσιοδοτήσαμε κατά καιρούς να χειριστούν τις κρατικές υποθέσεις και τα οικονομικά μας.
Ο Σόιμπλε μας το είπε κατάμουτρα:
«Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ελλάδας θυσίασαν την οικονομία της χώρας τους για βραχυπρόθεσμα προσωπικά τους συμφέροντα. Ελλάδα, η πλέον διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης».
Ξέραμε ότι το ασπόνδυλο πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι από μέτριο και κάτω. Κανείς μας όμως δεν φανταζόταν ότι θα άδειαζαν τα δημόσια ταμεία.
Ανίκανοι ή κλέφτες;
Με τους δεύτερους να υπερτερούν, δεν είναι και λίγοι στην πρώτη κατηγορία. Κι έχουν και τα μούτρα να κάνουν συνθημα το «Μαζί τα φάγαμε». Εξισώνουν τον επιχειρηματία με τον εργάτη.
Η αναίδεια περισστεύει.
Αφού ο πρωθυπουργός Γιωργάκης και οι αυλικοί του μας διέσυραν στους έξω ως λαό συλλήβδην ακαμάτη και λωποδύτη, μας πέταξαν και την ευθύνη: «Ζούσατε πάνω από τις δυνατότητές σας».
Η απόλυτη αναισχυντία.
Σαν να κατηγορεί ο διευθυντής μιας εταιρείας που πτώχευσε τους εργαζόμενους που άφησε στον δρόμο: «Σας έδινα μεγάλους μισθούς». Γιατί τον είχαν διευθυντή αν δεν ήξερε να κουμαντάρει τα έσοδα και έξοδα;
Και η κοροϊδία συνεχίζεται.
Τώρα, κάθε λίγο σκάει ένα σκάνδαλο που πρέπει τάχα να διερευνηθεί. Αλλα το μεγαλύτερο είναι αυτό που δεν το ακουμπάει κανείς.
Η ατιμωρησία των ενόχων. Αυτό είναι το μέγα σκάνδαλο.
Ότι δεν καταλογίζονται οι ευθύνες για την πτώχευση της χώρας.
Σ’ αυτό εμπεριέχονται όλα τα άλλα: Novartis, Siemens, Λαγκάρντ, δάνεια ΜΜΕ και κομμάτων, Χρηματιστήριο, σκάνδαλα Εξοπλιστικών Προγραμμάτων, μετρό, αεροδρομίου, Δημόσιων Έργων κ.λπ.
Δεν είναι δυνατόν να περάσει έτσι.
Δεν θα την πληρώνουν μόνο οι αθώοι. Αν δεν αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες που αναλογούν σε κάθε πολιτικό, από κολαούζο ως μεγαλόσχημο, δεν γίνεται να πάμε παρακάτω.
Πάλι τα ίδια θα έχουμε.
Η ατιμωρησία είναι ο πρόλογος νέων δεινών».
Πολλά μικρά απλά, Διονύσης Χαριτόπουλος, Εκδ. Τοπος 2024 (σελ. 296)
*παραφράζοντας το γνωστό τραγούδι «Τι να μας πεις και συ», σε στίχους του Σωτήρη Κόρδα και σύνθεση του Βασίλη Τερλέγκα.