Το Δημοκρατικό Πολίτευμα υπήρξε το πολιτικοκοινωνικό μοντέλο-ιερό τοτέμ όλων των σύγχρονων κοινωνιών, τόσο των καπιταλιστικών, όσο και των σοσιαλιστικών. Άπαντες ύμνησαν και υμνούν τη Δημοκρατία ως το πολίτευμα το οποίο δίνει την εξουσία στο λαό, αφού κυβερνά ο “Δήμος“.
Αμφότερα, ωστόσο, τα πολιτικο-οικονομικά συστήματα, τόσο το καπιταλιστικό, όσο και -σπανιότερα- μορφές δήθεν σοσιαλιστικού πολιτεύματος, απλώς καπηλεύονται το όρο, αφού στην πραγματικότητα καμία Δημοκρατία δεν υφίσταται.
Πώς μπορεί να υπάρχει δημοκρατία, όταν αυτή δεν είναι άμεση, αλλά η “λαϊκή εξουσία“ ασκείται δια ελαχίστων εκλεγμένων μεν (σσ όπως εκλέγονται…), αλλά υπό ασφυκτικό πλαίσιο, εκπροσώπων;
Για ποια Δημοκρατία μιλάμε, όταν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι συχνά δεν εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους τους, αλλά συγκεκριμένα οικονομικά και άλλα συμφέροντα και το ατομικό τους όφελος;
Ποια και πόση Δημοκρατία υφίσταται όταν ακόμη και σ` αυτές τις “δια εκπροσώπων“ υφιστάμενες “δημοκρατίες“ το εκλογικό σύστημα είναι σχεδόν πάντοτε καλπονοθευτικό;
Πώς μπορεί κάποιος να ψηφίσει βάσει πολιτική σκέψης και παιδείας όταν στην πλειοψηφία του πληθυσμού εσκεμμένα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, δεν καλλιεργείται;
Πώς γνωρίζει, αλλά και πώς μπορεί να πιστέψει ο πολίτης, πως τα ανακοινωθέντα αποτελέσματα είναι αληθή; Κάποια εταιρεία λέει ότι θέλει στο Υπουργείο Εσωτερικών, ενώ τα στοιχεία ποτέ δεν διασταυρώνονται από κανέναν.
Ποια και πόση δημοκρατία υπάρχει, όταν οι ηγεσίες των κομμάτων και οι βουλευτικές έδρες συχνότατα μεταβιβάζονται κληρονομικά(!), σαν να είναι χωράφια των παππούδων τους;
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή στην οποία κάποιοι λειτουργοί της Δικαιοσύνης λειτουργούν ως κομματάρχες και στην οποία το Κοινοβούλιο ουσιαστικά δεν λειτουργεί, αλλά απλώς επικυρώνει ότι επιθυμεί η Εκτελεστική Εξουσία (σσ αφού έχει τν πλειοψηφία σ’ αυτό);
Μπορεί να υπάρξει δημοκρατία με μη διακριτούς ρόλους των Εξουσιών και με κυριαρχία της Εκτελεστικής επί όλων των άλλων Εξουσιών;
Η Δημοκρατία λοιπόν, ως πολίτευμα, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σταδιακά και συστηματικά εκφυλίστηκε. Στην πραγματικότητα, Δημοκρατία και Καπιταλισμός είναι έννοιες ουσιαστικά ασύμβατες μεταξύ τους, αφού ο δεύτερος από τη φύση του επιτρέπει την εκμετάλλευση, άρα καταπατά την πρώτη. Πέρα όμως από αυτό, οι ίδιες αυτές κοινωνίες, οι καπιταλιστικές, συστηματικά προχωρούν στην αποχαύνωση των πολιτών, τους ωθούν στην καταναλωτική μανία, δημιουργούν πολίτες χωρίς πολιτική σκέψη, χωρίς αντίληψη ταξικού κριτηρίου, πολίτες-φυτά, οι οποίοι απαξιώνουν την πολιτική είτε διότι δεν τη γνωρίζουν, είτε διότι την έχουν σιχαθεί. Είναι πολύ ευκολότερο το να χειραγωγούνται οι μάζες όταν αυτές αποτελούνται από αποβλακωμένους πολίτες, από απαθείς πια πολίτες, ενώ ταυτόχρονα η οικονομική αλληλεξάρτηση αποτελειώνει κάθε ίχνος δημοκρατικών λειτουργιών.
Πού οδηγούν όμως όλα αυτά; Στην απαξίωση της ίδιας της Δημοκρατίας, της πραγματικής Δημοκρατίας, εκείνης στην οποία γίνεται σύνθεση ιδεών, υπάρχει ελεύθερη έκφραση και ισχύς της λαϊκής βάσης. Όταν όμως η Δημοκρατία απαξιώνεται, μοιραία έρχεται η Τυραννίδα, η Δικτατορία. Αυτήν, λοιπόν, θα αναζητήσουν οι απογοητευμένοι από τη Δημοκρατία, σκάβοντας πιο βαθιά στο σκοτάδι του Ολοκληρωτισμού, πιστεύοντας πως έτσι θα δουν φως, πως αυτός αποτελεί “μιαν κάποια λύση“.
Εν κατακλείδι, στην Ελλάδα δυστυχώς η Δημοκρατία ουσιαστικά είναι ανύπαρκτη, αφού οι ίδιοι οι πολίτες είναι είτε δέσμιοι αναγκών τους, είτε μη πολιτικά σκεπτόμενοι, είτε αδιάφοροι. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια παράξενη στη μορφή της “οικονομική και οικογενειακή ολιγαρχία”.
Τέλος, κανένα καθεστώς, κανένα πολίτευμα δεν είναι καλό αν αυτού δεν άρχουσιν καλοί και άξιοι άνθρωποι.
