Δύο αποτυχημένοι πρωθυπουργοί,που ανεπιτυχώς κυβέρνησαν,φυσικά και λογικά έχουν κλείσει τον πολιτικό τους κύκλο και τούτο είναι το θέμα που θα απασχολήσει τις εσωκομματικές τους διαδικάσιες μετεκλογικά,καθώς οι επερχόμενες εκλογές,αυτόν τον κύκλο θα τον κλείσουν και τυπικώς και για τους δύο ή κατ’ελάχιστον για τον έναν εξ αυτών.
Ωστόσο η λύση για την Ελλάδα της παρακμής δεν είναι η ανούσια εναλλαγή προσώπων στην εξουσία,αλλά η ουσιαστική αλλαγή και ανατροπή εκείνης της μίας πολιτικής που οδήγησε στην εξάρτηση,στην ύφεση,στο πελατειακό κράτος,στην δυστοπία της χώρας,στην εξαθλίωση και στην φτωχοποίηση του συνόλου των πολιτών,στην ανυπαρξία προοπτικής και οράματος,στην σχεδόν εξαφάνιση της μεσαίας τάξης,στην απαξίωση της ίδιας της ζωής των πολιτών,στην έκπτωση των αξιών τόσο στην πολιτική,όσο και στην κοινωνία.
Εκείνοι που κατανοούν την ανατροπή της συγκεκριμένης πολιτικής-σε διαφορετική αναλογία και κλίμακα ως προς την Ελλάδα- καθώς θίγει ευθέως το πλέον ευαίσθητο σημείο της προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής,δηλαδή την άμεση δυνατότητα μίας αξιοπρεπούς διαβιώσεως,ένεκα της άμεσης και έμμεσης μείωσης του πραγματικού τους εισοδήματος,είναι οι Γάλλοι και οι Γερμανοί πολίτες. Η Γαλλία και η Γερμανία είναι από τις πλέον οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης,σε αντίθεση με την Ελλάδα,που οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών την έχουν μετατρέψει σε αμιγώς τριτοκοσμική χώρα, υποανάπτυκτη και ατυχώς χαίρουσα να αποτελεί τουριστικό θέρετρο των χαμηλών και υψηλών εισοδημάτων Ευρωπαίων,καθώς ο τουρισμός αποτελεί τον αιμοδότη,μοναδικό ίσως,του Α.Ε.Π.
Αποτελεί μεγίστη υποκρισία της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως η “συμπαράσταση” της στους Γάλλους πολίτες και στα συνδικάτά τους,που μάχονται εναντίον των άκρως συντηρητικών ” μεταρρυθμίσεων'” της Γαλλικής κυβερνήσεως,με αιχμή την αύξηση των συνταξιοδοτικών ορίων,την στιγμή που η ίδια ως κυβέρνηση αύξησε τα συγκεκριμένα όρια,ψήφισε και εφάρμοσε την απάνθρωπη πολιτική των Μνημονίων.
Εάν οι αντικειμενικές συνθήκες και ιδιαιτέρως στην Ελλάδα ωριμάζουν,ωστόσο ο υποκειμενικός παράγοντας και να θέλει να συμπορευθεί με τις απαιτήσεις των Καιρών,αδυνατεί καθώς απουσιάζει ακόμη εκείνη η πολιτική πρωτοπορία που θα εκφράσει αυτήν την δυσαρέσκεια,γεγονός που ίσως τον οδηγήσει σε ανώδυνες για το κατεστημένο πολιτικό σύστημα επιλογές,που φέρουν τον μανδύα του αντισυστημικού φορέα,ενώ στην ουσία αποτελούν στηρίγματα αυτού και πρεσβεύουν ακραίες και σκληρές υπερσυντηρητικές επιλογές.
Στην Γαλλία αυτή την στιγμή απέναντι στον Μακρόν και στην Λεπέν υπάρχει το αντίπαλον δέος της προοδευτικής συμμαχίας που ηγείται ο Μελανσόν. Επιτυχές λοιπόν το παράδειγμα της “Ανυπότακτης Γαλλίας” που κατόρθωσε να συσπειρώσει σε αυτήν την συμμαχία όλες εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις που είχαν χαμηλά εκλογικά ποσοστά και σήμερα αυτή η συμμαχία εμπνέει και εκφράζει – βάση προσφάτων δημοσκοπήσεων- το 26% των Γάλλων πολιτών,ενώ η κυβέρνηση το 22% αυτών. Τηρουμένων των αναλογιών και ιδιαιτεροτήτων της Ελληνικής πολιτικής σκηνής,που διαφοροποιείται από εκείνη της Γαλλίας,αναζητείται και επιβάλλεται να δημιουργηθεί ένα ευρύ δημοκρατικό προοδευτικό μέτωπο,με στόχο την εφαρμογή ριζικής πολιτικής αλλαγής,τηςψανατροπής της πολιτικής εκείνης που οδήγησε στην εθνική εξάρτηση,στην συρρίκνωση της Δημοκρατίας,στην οικονομική στασιμότητα και στην μεγάλη μείωση του κατά κεφαλήν Α.Ε.Π. Τούτο θα συμβεί ούτως ή άλλως. Οι προοδευτικές δυνάμεις καλούνται να υπερκεράσουν τις όποιες πολιτικές παθογένειες τους και να επισπεύσουν τούτη την απαραίτητη και αναγκαία για την Ελλάδα πολιτική αλλαγή. Το παράδειγμα της Γαλλίας αποτελεί έναν πολιτικό οδηγό,όσον αφορά τις όντως προοδευτικές δυνάμεις και στην Ελλάδα. Τούτη η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού επέρχεται και θα καταδειχθεί στις εκλογικές διαδικασίες που ακολουθούν,γρήγορα ή αργά. Εντός των αλλαγών που συμβαίνουν διεθνώς,το πολιτικό τέλμα στην Ελλάδα νομοτελειακά θα συμπαρασυρθεί,θα αφανιστεί και τόσο η κοινωνία όσο και η πολιτική θα κινηθούν και πάλι προς τα Εμπρός.
“ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ
