Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν έχει ξεκινήσει ακόμη… αυτό που ζει η χώρα μπροστά στα μάτια του πλανήτη είναι η προπαρασκευή μιας ρωσικής επίθεσης κατά της Ουκρανίας και των δυτικών συμμάχων της, οι οποίοι υλοποιούν με την αιματηρή συνεισφορά του Κιέβου, την μεγάλη εικόνα: την οικονομική κατάρρευση της Ευρώπης μέσω ενεργειακού στραγγαλισμού και αποβιομηχάνισης: ο πραγματικός πόλεμος, ξεκινά σύντομα…
Η επίθεση στην Πολωνία έφερε στο φως μια «γελοία» συγκάλυψη, όπως χαρακτηρίζει σε ανάλυσή του ο Βραζιλιάνος γεωπολιτικός αναλυτής Pepe Escobar, την επίθεση που είχε στόχο την κλιμάκωση του πολέμου, αλλά στην πραγματικότητα αποκάλυψε τον μεγάλο πανικό που διακατέχει Κίεβο και Δύση, το πρώτο λόγω των συνεπειών του κινεζικού μαρτυρίου που ακολουθεί η στρατηγική επιθέσεων της Ρωσίας και η Δύση γιατί βλέπει πως το «πιόνι» στο παιχνίδι της στην περιοχή, η Ουκρανία δεν πετυχαίνει το στόχο της.
Ο λόγος του χτυπήματος στην Πολωνία: Πανικός
Ο αγγλοαμερικανικός σκοπός αυτής της επίθεσης ήταν να δημιουργήσει μια «παγκόσμια κρίση» κατά της Ρωσίας.
Απέτυχε και εκτέθηκε.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα το δοκιμάσουν ξανά και σύντομα μάλιστα, όπως επισημαίνει ο αναλυτής.
Ο κύριος λόγος είναι ο πανικός, γιατί οι μυστικές υπηρεσίες της Δύσης, βλέπουν πως η Μόσχα κινητοποιεί επιτέλους τον στρατό της – έτοιμη να χτυπήσει στο έδαφος τον επόμενο μήνα – ενώ χτυπά καίριους στόχους, την υποδομή ηλεκτρικής ενέργειας της Ουκρανίας ως μια μορφή κινεζικών βασανιστηρίων.
Εκείνες οι μέρες του Φεβρουαρίου όπου στέλνονταν μόνο 100.000 στρατιώτες -και οι πολιτοφυλακές του DPR και του LPR καθώς και οι κομάντος Wagner και οι Τσετσένοι του Kadyrov να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της «βαριάς δουλειάς»- έχουν περάσει προ πολλού.
Συνολικά, Ρώσοι και Ρωσόφωνοι αντιμετώπιζαν ορδές ουκρανικού στρατού – ίσως και 1 εκατομμύριο.
Το «θαύμα» είναι ότι οι Ρώσοι τα πήγαν πολύ καλά και δημιούργησαν πανικό
Κάθε στρατιωτικός αναλυτής γνωρίζει τον βασικό κανόνα: μια δύναμη εισβολής πρέπει να αριθμεί τρεις φορές την αμυντική δύναμη.
Ο ρωσικός στρατός στην αρχή του Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης (SMO) απαριθμούσε μια μικρή… «αντιπροσωπεία» των πραγματικών δυνάμεων.
Οι Ρωσικές Ένοπλες Δυνάμεις έχουν αναμφισβήτητα μόνιμο στρατό 1,3 εκατομμυρίων στρατιωτών.
Σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν γλιτώσει μερικές δεκάδες χιλιάδες παραπάνω από τις αρχικές 100.000.
Αλλά δεν το έκαναν.
Ήταν μια πολιτική απόφαση.
Αλλά τώρα η SMO τελείωσε: αυτό που πραγματοποιείται τώρα είναι η CTO (Αντιτρομοκρατική Επιχείρηση).
Μια αλληλουχία τρομοκρατικών επιθέσεων – με στόχο τα Nord Streams, τη γέφυρα της Κριμαίας, τον στόλο της Μαύρης Θάλασσας – κατέδειξε τελικά το αναπόφευκτο να προχωρήσουμε πέρα από μια απλή «στρατιωτική επιχείρηση».
Και αυτό μας φέρνει στον Ηλεκτρικό Πόλεμο, όπως αποκαλεί ο αναλυτής την παράλυση του ηλεκτρικού δικτύου της Ουκρανίας από τους Ρώσους, ή αποηλεκτροποίηση.
Αποηλεκτροποίηση της Ουκρανίας
Ο Ηλεκτρικός Πόλεμος αντιμετωπίζεται ουσιαστικά ως τακτική – που οδηγεί στην τελική επιβολή των όρων της Ρωσίας σε μια πιθανή ανακωχή (την οποία ούτε οι αγγλοαμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, ούτε το ΝΑΤΟ θέλουν).
Ακόμα κι αν υπήρχε μια ανακωχή –που διαφημίζεται ευρέως εδώ και μερικές εβδομάδες– δεν θα τελείωνε τον πόλεμο.
Διότι οι βαθύτεροι, σιωπηροί ρωσικοί όροι – τέλος της επέκτασης του ΝΑΤΟ και «αδιαίρετο ασφάλειας» – διατυπώθηκαν πλήρως τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στις Βρυξέλλες τον περασμένο Δεκέμβριο και στη συνέχεια απορρίφθηκαν.
Καθώς τίποτα –εννοιολογικά– δεν έχει αλλάξει από τότε, σε συνδυασμό με τη δυτική οπλοποίηση της Ουκρανίας σε φρενίτιδα, η Stavka της εποχής του Putin δεν θα μπορούσε παρά να επεκτείνει την αρχική εντολή SMO, η οποία παραμένει η αποναζιστικοποίηση και η αποστρατιωτικοποίηση.
Ωστόσο, τώρα η εντολή θα πρέπει να περιλαμβάνει το Κίεβο και το Λβιβ.
Και αυτό ξεκινά με την τρέχουσα εκστρατεία αποηλεκτροδότησης – η οποία πηγαίνει πολύ πέρα από τα ανατολικά του Δνείπερου και κατά μήκος της ακτής της Μαύρης Θάλασσας προς την Οδησσό.
Αυτό μας φέρνει στο βασικό ζήτημα της εμβέλειας και του βάθους του Ηλεκτρικού Πολέμου, όσον αφορά τη συγκρότηση ενός DMZ – πλήρες χωρίς γη – δυτικά του Δνείπερου για την προστασία των ρωσικών περιοχών από το πυροβολικό του ΝΑΤΟ, τις επιθέσεις HIMARS και πυραύλων.
Πόσο βαθιά?
100 χλμ?
Οχι, μάλλον 300 km – καθώς το Κίεβο έχει ήδη ζητήσει πυροβολικό με τέτοιου είδους βεληνεκές.
Αυτό που είναι κρίσιμο είναι ότι τον Ιούλιο αυτό είχε ήδη συζητηθεί εκτενώς στη Μόσχα στα υψηλότερα επίπεδα.
Οι αιχμές Lavrov
Σε μια εκτενή συνέντευξη του Ιουλίου, ο υπουργός Εξωτερικών Sergei Lavrov άφησε τη γάτα – διπλωματικά – να βγει από την τσάντα:
«Αυτή η διαδικασία συνεχίζεται, με συνέπεια και επίμονη.
Θα συνεχιστεί όσο η Δύση,απελπισμένη να επιδεινώσει την κατάσταση όσο το δυνατόν περισσότερο, συνεχίζει να πλημμυρίζει την Ουκρανία με όλο και περισσότερα όπλα μεγάλης εμβέλειας.
Πάρτε τα HIMARS.
Ο υπουργός Άμυνας Alexey Reznikov καυχιέται ότι έχουν ήδη λάβει πυρομαχικά μεγάλης εμβέλειας, 300 χιλιομέτρων.
Αυτό σημαίνει ότι οι γεωγραφικοί μας στόχοι θα προχωρήσουν ακόμη περισσότερο από την τρέχουσα γραμμή.
Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στο τμήμα της Ουκρανίας που θα ελέγξει ο Vladimir Zelensky, ή όποιος τον αντικαταστήσει, να έχει όπλα που αποτελούν άμεση απειλή για την επικράτειά μας ή για τις δημοκρατίες που έχουν κηρύξει την ανεξαρτησία τους και θέλουν να καθορίσουν το μέλλον τους».
Οι συνέπειες είναι σαφείς.
Όσο η Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ είναι ακόμη πιο «απελπισμένοι να επιδεινώσουν την κατάσταση όσο το δυνατόν περισσότερο» (και αυτό είναι το Σχέδιο Α: δεν υπάρχει Σχέδιο Β), γεωοικονομικά οι Αμερικανοί εντείνουν το Νέο Μεγάλο Παιχνίδι: η απόγνωση εδώ ισχύει για την προσπάθεια ελέγχου των διαδρόμων της ενέργειας και τον καθορισμό της τιμής τους.
Η Ρωσία παραμένει αμέτοχη – καθώς συνεχίζει να επενδύει στο Pipelineistan (προς την Ασία).
Να παγιώσει τον πολυτροπικό Διεθνή Διάδρομο Μεταφορών Βορρά Νότου (INTSC), με βασικούς εταίρους την Ινδία και το Ιράν· και καθορίζει την τιμή της ενέργειας μέσω του ΟΠΕΚ+.
Ένας παράδεισος για ολιγαρχικούς πλιατσικάδε
Οι Δυτικοί δεν θα υποχωρήσουν γιατί δεν θέλουν, ούτε έχουν την πολυτέλεια να χάσουν έναν ακόμη πόλεμο του ΝΑΤΟ – εναντίον της «υπαρξιακής απειλής» όπως αποκαλούν την Ρωσία.
H καταστροφή της Ευρώπης
Καθώς οι ειδήσεις από τα πεδία μάχης της Ουκρανίας υπόσχονται να είναι ακόμη πιο ζοφερές υπό τον Στρατηγό Χειμώνα, η Green transition, που «σερβίρεται» με την ευγενική υποστήριξη της Silicon Valley, συνεχίζει να είναι ένα συνοδευτικό που προσφέρεται με το κύριο πιάτο: Το «Μεγάλο Αφήγημα» (Great Narrative) του Davos, πρώην «Μεγάλη Επαναφορά» (Great Reset), που σήκωσε κεφάλι στην G20 στο Μπαλί, αφού μεταφράζεται ότι όλα πάνε καλά όσον αφορά το έργο «Καταστροφή της Ευρώπης».
Αποβιομηχανοποιηθείτε και να είστε ευτυχισμένοι, με τις ευλογίες των «ανανεώσιμων πηγών» στον βωμό των ευρωπαϊκών αξιών.
Μια γρήγορη αναδρομή για να προσδιορίσουμε τα συμφραζόμενα που βρισκόμαστε είναι πάντα χρήσιμη.
Η Ουκρανία ήταν μέρος της Ρωσίας για σχεδόν τέσσερις αιώνες.
Η ίδια η ιδέα της ανεξαρτησίας της επινοήθηκε στην Αυστρία κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με σκοπό την υπονόμευση του ρωσικού στρατού – και αυτό συνέβη.
Η παρούσα «ανεξαρτησία» δημιουργήθηκε έτσι ώστε οι ντόπιοι τροτσκιστές ολιγάρχες να μπορούν να λεηλατήσουν το έθνος καθώς μια κυβέρνηση ευθυγραμμισμένη με τη Ρωσία επρόκειτο να κινηθεί εναντίον αυτών των ολιγαρχών.
Το πραξικόπημα του Κιέβου του 2014 δημιουργήθηκε ουσιαστικά από τον Zbignew Brzezinski της «Μεγάλης Σκακιέρας» για να παρασύρει τη Ρωσία σε έναν νέο αντάρτικο πόλεμο –όπως στο Αφγανιστάν– και ακολούθησαν εντολές στους πετρελαϊκούς ολιγάρχες του Κόλπου να συντρίψουν την τιμή του πετρελαίου.
Η Μόσχα έπρεπε να προστατεύσει τους Ρωσόφωνους στην Κριμαία και το Ντονμπάς – και αυτό οδήγησε σε περισσότερες δυτικές κυρώσεις.
Όλα ήταν πολύ ωραία στημένα.
Για 8 χρόνια, η Μόσχα αρνιόταν να στείλει τους στρατούς της ακόμη και στο Ντονμπάς ανατολικά του Δνείπερου (ιστορικά μέρος της Μητέρας Ρωσίας).
Ο λόγος: να μην βαλτώσουμε σε άλλον έναν κομματικό πόλεμο.
Η υπόλοιπη Ουκρανία, εν τω μεταξύ, λεηλατήθηκε από ολιγάρχες που υποστηρίζονταν από τη Δύση και βυθίστηκε σε μια οικονομική μαύρη τρύπα.
Η συλλογική Δύση επέλεξε σκόπιμα να μην χρηματοδοτήσει τη μαύρη τρύπα.
Οι περισσότερες από τις ενέσεις του ΔΝΤ απλώς «κλάπηκαν» από τους ολιγάρχες και τα λάφυρα μεταφέρθηκαν εκτός χώρας.
Αυτοί οι ολιγαρχικοί πλιατσικολόγοι «προστατεύονταν» φυσικά από τους συνήθεις ύποπτους.
Είναι πάντα σημαντικό να θυμόμαστε ότι μεταξύ 1991 και 1999 το ισοδύναμο του σημερινού πλούτου των νοικοκυριών της Ρωσίας κλάπηκε και μεταφέρθηκε στο εξωτερικό, κυρίως στο Λονδίνο.
Τώρα οι ίδιοι συνήθεις ύποπτοι προσπαθούν να καταστρέψουν τη Ρωσία με κυρώσεις, καθώς ο «νέος Χίτλερ» Πούτιν σταμάτησε τη λεηλασία.
Η διαφορά είναι ότι το σχέδιο χρήσης της Ουκρανίας ως απλώς πιόνι στο παιχνίδι τους δεν λειτουργεί.
Στο έδαφος, αυτό που συμβαίνει μέχρι τώρα είναι κυρίως αψιμαχίες και μερικές πραγματικές μάχες.
Όμως, με τη Μόσχα να συγκεντρώνει νέα στρατεύματα για μια χειμερινή επίθεση, ο ουκρανικός στρατός μπορεί να καταλήξει εντελώς νικημένος.
Η Ρωσία δεν πηγαίνει τόσο άσχημα – λαμβάνοντας υπόψη την αποτελεσματικότητα των επιδρομών πυροβολικού της κατά οχυρών θέσεων της Ουκρανίας, τις πρόσφατες προγραμματισμένες υποχωρήσεις ή τον πόλεμο θέσεων, διατηρώντας χαμηλά τα θύματα ενώ συνθλίβει την ουκρανική δύναμη πυρός.
Η συλλογική Δύση πιστεύει ότι κατέχει την πολεμική κάρτα πληρεξουσίου της Ουκρανίας.
Η Ρωσία ποντάρει στην πραγματικότητα, όπου τα οικονομικά χαρτιά είναι τα τρόφιμα, η ενέργεια, οι πόροι, η ασφάλεια των πόρων και η σταθερή οικονομία.
Εν τω μεταξύ, σαν να μην χρειαζόταν η ενεργειακή αυτοκτονία ΕΕ να αντιμετωπίσει μια πυραμίδα δοκιμασιών, μπορούν σίγουρα να περιμένουν ότι θα χτυπήσουν την πόρτα τους τουλάχιστον 15 εκατομμύρια απελπισμένους Ουκρανούς που δραπετεύουν από χωριά και πόλεις με μηδενική ηλεκτρική ενέργεια.
Ο σιδηροδρομικός σταθμός στην – προσωρινά κατειλημμένη – Kherson είναι ένα γραφικό παράδειγμα: οι άνθρωποι εμφανίζονται συνεχώς για να ζεσταθούν και να φορτίσουν τα smartphone τους.
Η πόλη δεν έχει ρεύμα, δεν έχει θέρμανση και νερό.
Οι τρέχουσες ρωσικές τακτικές είναι το απόλυτο αντίθετο της στρατιωτικής θεωρίας της συγκεντρωμένης δύναμης που αναπτύχθηκε από τον Ναπολέοντα.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ρωσία συσσωρεύει σοβαρά πλεονεκτήματα ενώ «ενοχλεί τη σκόνη σε ένα μπολ με φύλλα τριανταφυλλιάς».
Και φυσικά, «δεν έχουμε καν ξεκινήσει ακόμα».
