Η επίθεση των Ρώσων με ρουκέτες στην ουκρανική βάση στο Γιαβορίβ κοντά στο Λβιλ στα σύνορα με την Πολωνία,αποδεικνύει τον υπαρκτό κίνδυνο επεκτάσεως του πολέμου. Μία επέκταση που μπορεί να συμβεί χωρίς να είναι απαραίτητη η χρήση των πυρηνικών όπλων. Επίσης η συγκεκριμένη επίθεση φανερώνει και έναν βασικό λόγο που ο πόλεμος συνεχίζεται. Στην εν λόγω βάση έφτανε και από εκεί γινόταν η προώθηση του στρατιωτικού εξοπλισμού που έφτανε ως βοήθεια και στήριξη στην Ουκρανία από ξένες χώρες. Όπως ανέφερε εκπρόσωπος του Υπουργείου Άμυνας της Ρωσίας,στην ίδια επίθεση 180 ” ξένοι μισθοφόροι” της Ουκρανίας έχασαν την ζωή τους. Αντιθέτως η Ουκρανία ανακοίνωσε 35 νεκρούς και 134 τραυματίες. Η συγκεκριμένη επίθεση απέδειξε πως πλέον είναι πολύ εύκολο,ακόμη και από “τυχαίο” γεγονός η σύρραξη να γενικευθεί και να λάβει τις ήδη προβλεπόμενες διαστάσεις,αλλά και τις όποιες απρόβλεπτες. Το άμεσο συμπέρασμα το οποίο συνάγεται και όχι μόνον από το συγκεκριμένο γεγονός,είναι ότι ο πόλεμος πρέπει να τερματιστεί όσο πιο σύντομα γίνεται,παρ’ ότι τα έως τώρα γεγονότα και οι εξελίξεις δυστυχώς επί του παρόντος δείχνουν ότι είναι δύσκολο να συμβεί. Τα οικονομικά μέτρα και οι κυρώσεις της Δύσης προς την Μόσχα, προκαλούν από την πλευρά της την λήψη αντίστοιχων αντίμετρων. Ο φαύλος κύκλος που έχει ανοίξει,αφ’ ενός αντί να περιορίζεται διευρύνεται και αφ’ ετέρου δημιουργεί σοβαρές προυποθέσεις εμφάνισης μίας επισιτιστικής κρίσης,που φαίνεται αναπόφευκτη και θα ακολουθήσει την παγκόσμια ενεργειακή και κατά συνέπεια οικονομική κρίση. Οι πολίτες παγκοσμίως θα υποστούν ίσως μία πρωτόγνωρη εμπειρία,κυρίως δε αυτή η εμπειρία θα αφορά τις “αναπτυγμένες” οικονομίες της Δύσης και ειδικότερα της Ευρώπης. Η ένταση και η χρονική επέκταση αυτής της οικονομικής κρίσης,δυστυχώς πολλαπλασιάζει τις πιθανότητες-περίπου καθιστά δεδομένο- την διατήρηση του σημερινού πολεμικού κλίματος και τις επακόλουθες “φυσιολογικές” πλέον συνέπειές του,οι οποίες θα διατηρηθούν για πολλά έτη και θα μεταβάλλουν οριστικώς καταστάσεις που έως τώρα ήταν σταθερές και πάγιες. Η μοναδική βεβαιότητα πλέον είναι – όπως άλλωστε πάντα ήταν- ότι τίποτα δεν είναι βέβαιον και ίσως τίποτα πλέον δεν είναι και προβλέψιμο. Η ταχύτητα των επερχόμενων αλλαγών είναι τέτοια που δεν προσφέρει χρόνο ως προς την εις βάθος ανάλυση που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει ως εργαλεία της παραμέτρους και δεδομένα,καθώς όλα τούτα μεταβάλλονται στιγμιαίως. Η μόνη ανάλυση που προσφέρεται είναι η στιγμιαία και αυτή απαιτεί διορατικότητα,διαίσθηση και γρήγορη ευφυία,χαρίσματα πλέον δυσεύρετα,σπάνια και ως προς τούτο επειγόντως αναζητούμενα. Εξ όσων αποδεικνύεται από τα χαρακτηριστικά που διαθέτουν αυτήν την στιγμή οι παγκόσμιοι παίκτες,τα μέτρα που λαμβάνονται και οι τακτικές που ακολουθούνται είναι σε κατεύθυνση ακριβώς αντίθετη από εκείνη που θα δημιουργούσε και θα προωθούσε τις συνθήκες επιτεύξεως μίας ειρηνικής λύσεως. Μάλιστα η κατάσταση φαντάζει ως εκείνοι που κραυγάζουν για την ειρήνη,να προωθούν πρακτικές ακριβώς αντίθετες ως προς αυτήν.
Οι πολίτες βεβαίως της Ελλάδας,μακροχρονίως δοκιμαζόμενοι και πληττόμενοι από την απάνθρωπη δεκαετή πολιτική των Μνημονίων,έναντι των υπολοίπων πολιτών της Ε.Ε. βρίσκονται ήδη στην κοίτη του ποταμού της υπάρχουσας αλλά και επέρχομενης οικονομικής κρίσεως,που θα έχει και επισιτιστικό χαρακτήρα. Όσο και εάν υπάρχει η προσμονή του αθάνατου Ελληνικού θέρους και αυτό αναμένεται ως ένα ολιγολέπτο οικονομικό παυσίπονο,ωστόσο αυτή την φορά- εάν παραμείνουν ως έχουν σήμερα τα δεδομένα,επιδεινωθούν και δεν εξομαλυνθούν- ενδέχεται η δράση του να είναι άκρως ανεπαίσθητη. Η ιδιαιτερότητα φυσικά της Ελλάδας έγκειται στο γεγονός ότι μονίμως ζει επικινδύνως,καθώς εκτός από την οικονομική κρίση,αντιμετωπίζει την υπαρκτή πολεμική απειλή της “συμμάχου” και γείτονος Τουρκίας. Είναι δεδομένο επίσης πως ακούγοντας τις δηλώσεις μελών της κυβερνήσεως,σε σχέση με την πρόσφατη συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Ερντογάν,ότι κυριαρχεί σε αυτές μία επικίνδυνη πολιτική αφέλεια,καθώς μόνον ως τέτοια μπορεί να χαρακτηριστεί η εμπιστοσύνη στά λόγια των Τούρκων. Λόγια που συνεχώς και μονίμως διακρίνονται ως προς την απόλυτη ασυνέπεια με τα έργα τους. Μεγάλη πολιτική αφέλεια να εμπιστεύεται κανείς τα λόγια της τουρκικής κυβερνήσεως,όταν την ίδια στιγμή οι πράξεις τους,με τις παραβιάσεις του εναερίου χώρου της Ελλάδας,να δηλώνουν το αντίθετο. Εμπιστεύεσαι μόνον τις πράξεις των Τούρκων και ποτέ τα λόγια τους.
Οπότε η επαγρύπνηση,η εγρήγορση,η ανησυχία και οι εναλλακτικές θεωρήσεις και οπτικές είναι οι απαραίτητες και οι αναγκαίες συνθήκες πλέον,προκειμένου η ετοιμότητα -ως προς τα κάθε είδους επερχόμενα- να είναι αποτελεσματική.
“[….] Στην πραγματικότητα,εάν θέλουμε να έχουμε μία πραγματικά έλλογη πολιτική,θα πρέπει να απορρίψουμε κάθε τελεολογία της ιστορίας,κάθε ιδέα ότι κάποιος μας έχει υποσχεθεί ένα ευτυχές μέλλον. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον,και για το παρόν μας[….]γιατί η ιστορία,όπως και το ον εν γένει,είναι δημιουργία και καταστροφή και συνεπώς το τι θα γίνει εξαρτάται από το τι θα δημιουργήσουμε και τι θα καταστρέψουμε εμείς οι ίδιοι,στο μέτρο που μπορούμε να δημιουργήσουμε και να καταστρέψουμ
