Την πόρτα μου κτύπησε απόψε το φεγγάρι…
Της Σιωπηλής μου σκέψεις, καλοδεχούμενος φωτεινός φίλος…
Μπήκε από την διάπλατη χαραμάδα που είχε ανοίξει,
η συλλογική επίπονη ολοήμερη προσπάθεια των μερμηγκιών.
Το κρατούσε από το χέρι ένα μικρό τριζόνι
και του φώτιζε τον δρόμο, μια τόση δα πυγολαμπίδα.
Θέλοντας να μου υπενθυμίσει ότι το μέλλον ανήκει…
στους μικρούς και σημαντικούς που παλεύουν “το σκοτάδι….”
Η νύχτα κέρασε ρακί και αυτό στο κέφι ήλθε…
η γλώσσα του “πήρε φωτιά” και στο μυαλό μου μπήκε.
Μου μίλησε για την ζωή των αστεριών τα έργα..
Απόψε έχουνε χαρές, φορούν τα γιορτινά τους.
Γεννητούρια, παντρειές και ο θάνατος αντάμα.
Αέναα “γκαστρώνονται”, είναι το μόνο θαύμα…
Ανίδεος μέσα στην ανθρώπινη μικρότητα… δεν κάτεχα.
Με υπομονή μου εξήγησε και δεν με αποπήρε.
Κάθε φορά που παντρεύονται, ένα άστρο γεννιέται..
Την ίδια ώρα και στιγμή, κάποιο άλλο “χαλιέται”.
Είναι λέει νόμοι του σύμπαντος…
αλλιώς το αδιαχώρητο θα ήταν και το τέλος.
Σοφοί, καθολικοί και σιδερένιοι νόμοι.
Χωρίς καμιά εξαίρεση παντού στον ουράνιο θόλο.
Χαμηλώσαμε τα μάτια, στην απεραντοσύνη της θάλασσας.
Σαν κάτι να μας έσπρωξε βουτήξαμε στο βάθος,
όπου ανθρώπινη ματιά ποτέ δεν έχει πάει…
Το γλεντοκόπι των άστρων μόλις είχε αρχίσει
και μείς αγκαζέ δύτες στην μήτρα της κοχλάζουσας γαίας.
Μελετούσαμε… Μελετούσαμε… Μελετούσαμε…
Ένα δελφίνι τραγουδούσε χορεύοντας πάνω στο κύμα.
“Την νύχτα θα φωτίσουν όσοι εναντιώνονται στην απραξία.
Όσοι έχουν δίκιο, παλεύουν για το δίκιο και το ξέρουν.
Όσοι το κύμα που τρέχει ανυπόμονο να προλάβει την ακτή,
στέκουν απέναντι και το δαμάζουν…
Όσοι λένε όχι στο πλανερό τραγούδι των Σειρίνων.
Όσοι από κοντά μακριά στοχεύουν και από μακριά κοντά θωρούν”
Κολυμπώ, παρατηρώ, τον απέραντο κόσμο του βυθού.
Ένα χαμένο άστρο “πέφτει” στην αγκαλιά του φεγγαριού…
Τα ψάρια κάνουν έρωτα!!!
Τραγούδι η ανάγκη γίνεται και το μεράκι ζάλη.
Όμορφα λόγια ξεπηδούν και ξεπροβάλλει η πάλη.
“Το κύμα ενάντια στο στήθος μου, κοχύλι στα δυό ανοιγμένο…..
τον κόσμο χωράει ολάκερο και γω σταθερός παραμένω….”
Ταινία φέρνει ο βυθός από φύκια καμωμένη,
είναι γεμάτη σήματα από την οικουμένη.
Με την παλάμη ψηλαφώ και τα σημάδια ψάχνω.
Περίεργα, διφορούμενα και μυστηριώδη όλα.
Το φεγγαρόφωτο μου τα ερμηνεύει κιόλας.
Η μια άκρη ολόιδια με το χέρι μου, μου δείχνει την ζωή μου.
Ένας ξιφίας στο ορίζοντα, σχίζει στα δυό το σύμπαν,
ανοίγει δρόμους μαγικούς, ανεξερεύνητους ακόμη…
Αφουγκράζομαι και μελετώ τι φέρνει η ταινία.
Κομμένη η άλλη άκρη της από το μαχαίρι του καρχαρία…
Ένα δάκρυ, πολύπαθο δάκρυ στάζει αλμύρα και πόνο.
Ποιος πιστεύει ότι τα φύκια δεν κλαίνε?
Ποιος είπε ότι τα δάκρυα δεν μιλάνε?
Ιστορίες αμέτρητες, ατελείωτες όπως η ίδια η ζωή.
Η άμμος λιγότερη το σύμπαν μοιάζει λίγο…
“Φαγωμένος” ο βράχος, γεμάτος σοφία από τα περασμένα…
περίσκεπτος μουρμουρίζει αγριεμένος στο κύμα όλο θυμό.
Μάταιος κόπος, μην πηγαινοέρχεσαι, δεν βλέπεις…
Σταθερός μένω ότι και να κάνεις!!!
Το φεγγάρι ξεθαρρεύει, χαμογελάει, όλα φωτίζονται.
Ένας χρυσός Ελντοράντο καλύπτει την θάλασσα…
Ξανθός πειρασμός για τους θήρες της ουτοπίας και του λογισμού.
Το φεγγαροχαμόγελο απόψε αγαπάει….
Γιομίζει η πλάση αμβροσία και νέκταρ…
“Αξίζει η ζωή…..” παιανίζουν οι μαρίδες,
την στιγμή που μπαίνουν στο στόμα της σμέρνας.
Με τον φακό του φεγγαριού, συνθήματα γραμμένα στον πυθμένα.
“Ότι λάμπει χρυσός δεν είναι” .
“Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό” νόμος της ζούγκλας είναι”..
Στη ζωή δεν μπορεί να είναι έτσι…
Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι άνθρωποι… μόνο άνθρωποι.
Συνεχίζω να διαβάζω στο υπόγειο του ωκεανού με τη σοφία του νερού..
“Μη ξεχνάς τον στόχο…”
“Μη παραβιάζεις τη ζωή, ερμήνευσε και άλλαξε την”.
Μας μηνάει, μας προειδοποιεί, μας προστάζει….
Για πού τραβάμε άνθρωποι, τι μας καθοδηγάει…
“Οι σκληροί του Σικάγο” γιατί κάνουν κουμάντο…
Τα νέα στην πατρίδα μας, μόνο καλά δεν είναι.
Πίκρα απλώνεται παντού, γυρεύει να μας πνίξει.
Οι δρόμοι μένουν άδειοι, καρδιές, μυαλά και σπίτια!!!
Η Τάξη αγωνίζεται, ματώνει, κλαίει, πονάει…
Σκουριάζουνε οι μηχανές, κουφάρια γίναν όλα.
Σημαίνουν τα καμπαναριά, πιάστε “τα πολυβόλα”..
“Το εργατοχαμόγελο” και τους νεκρούς ανασταίνει…
Από την Μόσχα ξεκινάει και πάει στην οικουμένη.
Ξανά γιομίζουν οι φάμπρικες ελπίδα, πίστη, αγώνα.
Γομώνουν και ανταριάζουνε “τη Σιωπηλή μου Σκέψη”.
Σπάνε τους κουμπαράδες τα παιδιά, προσφέρουν την ζωή τους.
Η καρδιά της τάξης πάλλεται, χορεύει στους δρόμους το προλεταριάτο…
Το μέλλον δεν παραδίνεται… το παρόν θέλει σκότωμα…
“Οι νέες ιδέες είναι μια απάτη, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη”
Σαρώνει την θεσμοθετημένη κοινωνική αβεβαιότητα.
Τα σύμπαν κάνει όνειρα, η ώρα της απόφασης φτάνει.
Οι μέρες που πέρασαν και κείνες που θάρθουν είναι όμορφες μέρες.
Το σύστημα κάνει στριπτίζ , σαν ξεπεσμένη εταίρα της ύστερης Ρώμης.
Τα εργοστάσια ανοίγουνε με “κλούβες” και με βία…
κάθε σπίτι και κάγκελα, κάθε ματιά και πέπλο.
Εχθρός του έθνους ο απεργός, η απόλυση μια σκέτη τραγωδία….
Πιάνουν γραφή “οι Τραγικοί” μαζί και οι τρεις αντάμα…
Να περιγράψουν αδυνατούν, μιλούν για κάποιο θάμα.
Ποιος πήρε την απόφαση να μας γιομίσει πόνους.
Να κυβερνάνε οι μαστροποί με όλους τους δολοφόνους.
Τους δίνουμε το αίμα μας, μας παίρνουν την ζωή μας…
Μας σχίζουνε το είναι μας, μας κλέβουν το ψωμί μας.
Μετά σιωπή απλώνεται, τελειώνουνε οι σκέψεις.
Πόλεμο έχουμε εργάτη μου και κόψε κάθε λέξη…
Μας θέλουν να δουλεύουμε, να τους υπηρετούμε…
Δειλοί, Μοιραίοι και άβουλοι να μείνουμε για πάντα.
Τώρα να μπούμε στη γραμμή, να πάρουμε “τα κάστρα”.
Μέστωσαν τώρα “τα σταφύλια της αγανάκτησης”….
Χαμένη επένδυση η ατιμία.. άθλιοι!!!
Μην περιμένετε έλεος!!!
Σπάρτη- Μάνη 21-2- 1990
“Παράνομος” Οπλίτης και Πολίτης
Νίκος Φωτίου Σταθάκος
