ΈΝΑ ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Το κουδούνι. Και αυτοί οι τρεις στο δωμάτιο της κάνουν τόση φασαρία που ούτε καν θα το άκουσαν. Και να το άκουσαν αυτή δεν θα σηκωθεί. Ας τη φωνάξω να ανοίξει, από την παρέα της θα είναι. Α να σηκώνεται. Καλά τόσο δύσκολο είναι να περιμένεις στην πόρτα; Εγώ θα πάω πάλι αφού τη φώναξαν από το δωμάτιο. Μα είναι αυτός. Δεν μου είχε πει ότι τον περίμενε.
- Έκπληξη.
Τα έχασα λίγο αλλά τώρα τον καλωσορίζω. Ίσως η κόρη μου απέκτησε λίγο μυαλό τελικά. Κρατάει ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.
- Πήγαινε στο δωμάτιό της κι εγώ θα σου φτιάξω καφέ.
Αστειεύεται μαζί μου όπως πάντα. Ύστερα προχωράει προς το βάθος του σπιτιού κι εγώ προς την κουζίνα. Μέτριο τον πίνει, το θυμάμαι αυτό. Η φασαρία συνεχίζεται και δεν άκουσα και καμιά θερμή υποδοχή. Να δεις που ούτε καν θα σηκώθηκε. Το παλιοκόριτσο. Όλο του κεφαλιού της κάνει. Πέρυσι ενθουσιασμός για λίγο και μετά τίποτα. Και δεν μου μιλάει. Δεν μου εξηγεί. Ίσως τώρα να ξαναζεσταθούν.
- Ο καφές είναι έτοιμος, φωνάζω.
Που να σηκωθεί αυτή, να τον πάρει να του τον πάει. Θα τον πάω εγώ. Ορίστε αυτή με το φίλο της προσηλωμένοι στο τάβλι και ο άνθρωπος είναι όρθιος και τους κοιτάει. Η δε άλλη σκαλίζει τα βιβλία της κόρης μου στη βιβλιοθήκη. Τόσο μεγάλη βιβλιοθήκη που να μείνει χώρος για καρέκλες, να καθίσει κάποιος επισκέπτης.
- Θα σου φέρω ένα κάθισμα.
Του αφήνω τον καφέ σε ένα ράφι. Βλέπω ότι κρατάει ακόμα το τριαντάφυλλο. Καλά δεν σκέφτηκε να του φέρει μια καρέκλα; Αυτό το τάβλι. Τόσα χρόνια πάνε που τελείωσε το Πανεπιστήμιο κι αυτές οι παρέες εκεί, δεν λένε να χωριστούν. Και να έλεγες ότι ζουν φοιτητική ζωή.. Τώρα όλοι τους δουλεύουν. Δεν είδε ότι κρατάει λουλούδι; Ας του έλεγε κάτι. Πώς θα της το δώσει μπροστά στους άλλους; Αυτό θα έδειχνε κάποια επισημότητα. Και το παλιοκόριτσο κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Αν το είδε δηλαδή και καθόλου.
- Κάθισε εδώ.
Η καρέκλα ίσα ίσα που χωράει στο δωμάτιο. Κάποτε, στα νιάτα μου τέτοιες ωραίες μέρες δεν τις άφηνα. Έβγαινα με κάθε ευκαιρία ακόμα και όταν οι συνθήκες δεν το επέτρεπαν, πάντα εύρισκα μία δικαιολογία. Έτσι θα έπρεπε να του πει, να βγούνε βόλτα. Όχι να τον αναγκάσει να κάθεται να τη βλέπει να παίζει τάβλι με τον άλλο, τον παλιό συμφοιτητή της.
- Εσύ δεν ξέρεις και δεν καταλαβαίνεις.
Αυτό μου λέει κάθε φορά που τη ρωτάω. Τι να καταλάβω; Αφού το βλέπω ότι ταιριάζουνε. Πιο ταιριαστό δεν θα μπορούσε να βρει. Απορώ κιόλας για την επιλογή της. Πρώτη φορά σωστή. Όμως δεν κράτησε. Πάλι κάποια ανοησία έκανε.
- Πώς ξέρεις ότι τα πράγματα είναι όπως τα σκέφτεσαι; Μπορεί να είναι εντελώς ακατάλληλος. Μπορεί να ξέρω κάτι παραπάνω.
Μα τι λόγια είναι αυτά; Αφού τον βλέπω εγώ. Να τος τώρα με το κόκκινο τριαντάφυλλο. Α το άφησε στο ράφι της βιβλιοθήκης. Τόσο διακριτικός. Και πάλι αυτή δεν το πρόσεξε. Ούτε τον κοίταξε καθόλου. Συνεχίζει αυτά τα ανόητα αστεία με τον φίλο της. Και γελάει σαν απροσάρμοστη. Χαζοκόριτσο. Δεν αντέχω να τη βλέπω άλλο.
Τι να κάνουν τώρα; Συζητάνε; Μακάρι να συζητάνε γιατί αυτός είναι σπίρτο στη συζήτηση. Θα ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Ειδικά στην πολιτική ανάλυση δεν τον πιάνει κανένας. Και τόσο έξυπνο χιούμορ. Εμένα πάντα με πειράζει για τις απόψεις μου. Με πειράζει και μετά γελάει. Όμορφος; Δεν θα τον έλεγες όμορφο, απλώς έχει κάτι ιδιαίτερο. Ακόμα και η κόρη μου το είχε προσέξει στην αρχή. Όπως αυτοί στις ταινίες που μου αρέσουν. Έτσι τον είχα φανταστεί, πριν ακόμα τον γνωρίσω, γιατί τον είχα φανταστεί. Και είχα πέσει μέσα. Όχι σαν τους άλλους της κόρης μου, αυτούς τους τυχάρπαστους.
- Μάλλον με μένα θα πρέπει να ταιριάζουνε.
Μα τι πράγματα είναι αυτά που μου έχει πει; Φυσικά με εκείνην με ποιόν άλλο; Τέλειωσαν άραγε με το τάβλι; Ωραία έβαλαν μουσική. Αλλά πολύ δυνατά δεν είναι; Πώς θα συζητήσουν; Κι έπειτα μπορεί να μην του αρέσει αυτή η μουσική. Δεν ακούνε όλοι οι άνθρωποι τα ίδια. Άλλη μανία αυτή της κόρης μου. Συνέχεια μουσική στο τέρμα. Κάτι όμως δεν πρέπει να πηγαίνει καλά, όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ. Ακοινώνητη. Όχι πάντα βέβαια. Πας σε άλλα σπίτι και τα δωμάτια των παιδιών δεν είναι τόσο φορτωμένα. Απλά, με γραφεία και καρέκλες, κρεβάτια και ένα δύο ράφια με βιβλία.
- Τα σχολικά θα είναι.
Με κοροϊδεύει η κόρη μου κάθε φορά που της τα λέω αυτά. Ακοινώνητη. Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω. Θα τον έχει κουράσει αυτή η δυνατή μουσική. Μπορούν άραγε να συζητάνε; Και ποιος ξέρει τι ανοησίες θα του λέει, μερικές φορές είναι τόσο απόλυτη, μύγα δεν σηκώνει στο σπαθί της.
Να τος που έρχεται. Κοντοστέκεται και κοιτάει τον πίνακα του σαλονιού.
- Τον κέντησε όταν ήταν μικρή.
Γελάει χωρίς να απαντήσει. Κάνει κάποια σχόλια για τους αγαπημένους μου βουλευτές, με πειράζει πάλι. Πόσο ευχάριστος είναι, ώρες θα μπορούσα να συζητάω μαζί του. Βαδίζει όμως προς την πόρτα.
- Φεύγω λοιπόν.
Δεν μπορώ να τον ρωτήσω γιατί φεύγει τόσο νωρίς. Ούτε τι έγινε. Η κόρη μου δεν βγήκε καν από το δωμάτιο να τον συνοδεύσει προς τα έξω. Τι γαϊδούρι. Του ανοίγω και βγαίνει. Του λέω ότι θα τα ξαναπούμε, δεν θέλω να σκέφτομαι ότι τελείωσε. Κλείνω και κάθομαι στην πολυθρόνα. Έχω ανοιχτή την τηλεόραση σχεδόν χωρίς φωνή. Είναι νωρίς ακόμα. Τοπία με χιονισμένα λιβάδια περνάνε μπροστά στα μάτια μου. Κρυώνω κι ας είναι καλοκαίρι. Πάω να φέρω μια ζακέτα και από την ανοιχτή πόρτα τους βλέπω να έχουν ξαναρχίσει το τάβλι. Στην καρέκλα που του πήγα κάθεται η φίλη τους. Η μουσική πάντα πολύ δυνατά αλλά δεν τους ενοχλεί γιατί δεν μιλάνε. Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ειδικά την κόρη μου. Μερικές φορές μου μιλάει αλλά συνήθως είναι κλειστή σαν στρείδι.
Τα τοπία έχουν αντικατασταθεί από έναν όμορφο κήπο με παγκάκια. Τα νεύρα για τη συμπεριφορά της δεν μου έχουν περάσει. Ξέρω ότι θα με πιάσει πονοκέφαλος. Τον περιμένω. Αν μπορούσα να κοιμηθώ λίγο στην καρέκλα. Να νιώσω γαλήνια και να τον ονειρευτώ. Να με παίρνει στην αγκαλιά του και να με κρατάει στη ζεστασιά της. Να μου καρφώνει το κόκκινο τριαντάφυλλο στα μαλλιά.
Μαρία Τζαρδή