Απόλυτη ανατροπή στη μάχη για την προεδρία των ΗΠΑ. Ο χάρτης βάφτηκε στα χρώματα του Trump και οι δημοσκοπήσεις έπεσαν στο κενό. Ο Ντ. Τραμπ πήρε τις πολιτείες-«κλειδιά», αλλά και ορισμένες από εκείνες που παραδοσιακά στηρίζουν τους Δημοκρατικούς και βρίσκεται πια στον Λευκό Οίκο. Το επιτελείο της Χίλαρι κατέβασε ρολά.
Όλα τα πρακτορεία αναγνώρισαν τη νίκη Τραμπ και ο ίδιος απηύθυνε ευχαριστήριο λόγο στον Αμερικάνικο λαό. Η Χίλαρι Κλίντον, με κατεβασμένα τα αυτιά, τηλεφώνησε στον Τραμπ και τον συνεχάρη.
Η ανατροπή στις αμερικάνικες εκλογές έρχεται να ξεφτιλίσει στην κυριολεξία δημοσκόπους και δημοσκοπικές εταιρείες καθώς και τις προβλέψεις όλων των κατεστημένων κέντρων στις ΗΠΑ και στον κόσμο.
Δημοσκόποι, δημοσκοπικές εταιρείες και κατεστημένα κέντρα απεδείχθησαν για άλλη μια φορά κοινοί πολιτικοί απατεώνες.
Η ανατροπή στις ΗΠΑ για όλο τον κόσμο μάλλον πρέπει να θεωρηθεί ανάλογη της ανατροπής που έχει προκαλέσει το ΒREXIT στις ευρωπαϊκές εξελίξεις.
Η κατάρρευση διεθνώς των χρηματιστηρίων, μετά τη νίκη Τραμπ, δείχνει τους φόβους, αν όχι και τον τρόμο, του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου απέναντι σε αβέβαιες εξελίξεις.
Κανείς αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα τις εξελίξεις στις ΗΠΑ και τον κόσμο που θα ακολουθήσουν το παγκόσμιο σοκ των αμερικάνικών εκλογών.
Το σίγουρο είναι ότι αυτές οι εξελίξεις, χωρίς μια Αριστερά που μπορεί να αντεπιτεθεί, θα καταστούν πιο αντιδραστικές και επικίνδυνες.
Δεν είναι λίγοι, πάντως, εκείνοι που θεωρούν ότι οι παλιές σταθερές της νεοφιλελεύθερης “παγκοσμιοποίησης” κλονίζονται και ότι η παγκόσμια τράπουλα θα ανακατευθεί πολύ δραστικά.
Για την Αριστερά στην Ελλάδα και τον κόσμο ένα από τα πολλά συμπεράσματα που προκύπτουν για τα καθήκοντα της, μετά τη νίκη Τραμπ, ίσως, είναι η ανάγκη να κινηθεί πιο επιθετικά και πολύ πιο ριζοσπαστικά, πιο λαϊκά και σε πιο γειωμένη σχέση με το υπόστρωμα της κοινωνίας ενάντια στο υπόδουλο εγχώριο μνημονιακό κατεστημένο, ενάντια στις σάπιες γραφειοκρατίες της ΕΕ, της ευρωζώνης και τις “αποικιακές” ολοκληρωτικές λογικές τους και ενάντια στη λεγόμενη (νεοφιλελεύθερη) “παγκοσμιοποίηση” και τους χειραγωγημένους από τη διεθνή χρηματιστηριακή ελίτ διεθνείς θεσμούς, όπως το ΔΝΤ.
ΤΡΑΜΠ ΚΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
Η νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ ξεφτίλισε όλους τους αγύρτες και πολιτικούς απατεώνες του εγχώριου μνημονιακού κατεστημένου σε όλες τις μορφές του.
Αυτό το βρώμικο κατεστημένο, κυβέρνηση και μνημονιακή “αντιπολίτευση”, μαζί με τους αγύρτες των στημένων δημοσκοπήσεων και όλα τα κυρίαρχα και βαθύτατα παρακμιακά μέσα ενημέρωσης, όχι μόνο υποστήριζαν με νύχια και δόντια την Χ. Κλίντον αλλά προεξοφλούσαν κατηγορηματικά την άνετη νίκη της, θεωρώντας την ιδανική, για να συνεχίσουν απρόσκοπτα στην ίδια πεπατημένη της λεηλασίας, της καταστροφής και της εξυπηρέτησης των αφεντικών της ΕΕ και του Ατλαντισμού.
Μετά τη νίκη Τραμπ στις ΗΠΑ, κυβέρνηση και μνημονιακό κατεστημένο και μαζί τους δημοσκοπήσεις και ολιγαρχικά κανάλια, βρίσκονται εκτεθειμένα.
Η έλευση Ομπάμα στις 15 του μηνός στην Αθήνα, φανατικού υποστηρικτή της Χ. Κλίντον, θα φαντάζει ολίγον και ως ένα κακόγουστο θεατρικό σκηνικό, μιας και ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, χωρίς να έχει καμιά σχέση με τον Τραμπ, ελάχιστα θα μπορεί να αντιπροσωπεύσει τη στρατηγική των ΗΠΑ.
Ο Μπ. Ομπάμα, κάτω από αυτές τις συνθήκες, φαντάζει πλέον διπλά ανεπιθύμητος στη χώρα μας.
Φυσικά, ο Ντ. Τραμπ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά, τις αρχές, τις αξίες και την πολιτική της.Αντίθετα, κινείται στον αντίποδα της και στο τόξο ενός βαθιού νεοσυντηρητισμού. Η διακηρυκτική του αμφισβήτηση σε στρατηγικές του αμερικάνικού ιμπεριαλισμού δεν ξέρουμε αν εκφρασθεί και πως θα εκφραστεί στην πράξη από την Προεδρία των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα είναι μια αμφισβήτηση από τη σκοπιά μιας νεοσυντηρητικής ριζοσπαστικής λογικής και όχι από τη σκοπιά της Αριστεράς και της πολιτικής της, ενώ μπορεί να συνδυασθεί και με νέες επικίνδυνες όψεις στις πρακτικές των ΗΠΑ.
Η επικράτηση, όμως, του Τραμπ, ενδεχομένως, να διαμορφώσει ένα σκηνικό, που θα φέρει αναταράξεις και όξυνση των αντιθέσεων. Αυτό το νέο σκηνικό, με τη ρευστότητα και τις αντιφάσεις που θα μπορούσε να προκαλέσει, θα ήταν δυνατό, κάτω από προϋποθέσεις, να το αξιοποιήσει μια Αριστερά, η οποία προσπαθεί σοβαρά να χειραφετηθεί, για να προχωρήσει σε γενική αντεπίθεση, εγκαταλείποντας τις γονυκλισίες στον ευρωκεντρισμό και την “παγκοσμιοποίηση”.