Ακούω σε ραδιοφωνικές εκπομπές (τηλεόραση δεν παρακολουθώ, σχεδόν καθόλου) ότι, στα λύματα των μεγάλων πόλεων, οι πανεπιστημιακοί ερευνητές παρατηρούν μεγάλη αύξηση ψυχοτρόπων φαρμάκων. Μετά, στα σχόλια που ακολουθούν, τονίζεται ότι το κλείσιμο μέσα στο σπίτι, συνέπεια της καραντίνας, δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα. Λυπάμαι, όμως, που δεν ακούω (τουλάχιστον σε εκπομπές που παρακολουθώ) και μια άλλη αιτία για την κατανάλωση ψυχοτρόπων φαρμάκων: τα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν άτομα και οικογένειες. Σαν συνέπεια της καραντίνας η ΦΤΩΧΕΙΑ κάνει νέα επέλαση. Αυτή η επέλαση είναι αποτέλεσμα μόνο της καραντίνας; Η απάντηση είναι, στεγνά και στυγνά, ένα τεράστιο ΟΧΙ. Η ΦΤΩΧΕΙΑ επελαύνει, καθαρά, σαν συνέπεια των οικονομικών πολιτικών που ακολουθούνται. Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 2020, το έτος δηλαδή της εξάπλωσης και κυριαρχίας της πανδημίας, «οι πλουσιότεροι 500 άνθρωποι του πλανήτη αύξησαν την περιουσία τους κατά 1,8 τρισεκατομμύρια δολάρια» (σύμφωνα με το Bloomberg).
Υπάρχει μια μεγάλη ανισοκατανομή των βαρών της υγειονομικής κρίσης που αυξάνει ακόμη περισσότερο τις τεράστιες ανισότητες πλούτου και εισοδημάτων, που προϋπήρχαν αυτής της κρίσης. Το ίδιο μοτίβο συμβαίνει μονότονα: Κάθε κρίση γίνεται ευκαιρία για νέα αύξηση των ανισοτήτων. Τα ίδια ακριβώς που ισχύουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ισχύουν και στην Ελλάδα: Μεγάλες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, που κάθε κρίση τις αυξάνει περισσότερο. Γιατί άραγε δεν εισακούονται οι φωνές εκείνες που λένε, ότι τα εισοδήματα και οι περιουσίες που αυξήθηκαν μέσα στην κρίση πρέπει να βοηθήσουν εκείνους που τα δικά τους εισοδήματα και περιουσίες υπέστησαν μείωση (πολλές φορές δραματική); Και ότι σε οποιαδήποτε περίπτωση πρέπει να υπάρχει μια ακριβοδίκαιη κατανομή των βαρών, ανάλογη και με τον συνολικό πλούτο του καθενός; Ως πότε, θα συνεχίζεται αυτή η εκτεταμένη κοινωνική αδικία;;;
Το να αντιμετωπίζεις καθημερινά τον τρόμο του ότι δεν έχεις να φας, ότι μπορεί να βρεθείς να κοιμάσαι στον δρόμο (https://www.real.gr/koinonia/arthro/xotzoglou_zeugari_pou_ergazotan_stin_estiasi_zei_epi_10_meres_se_pagkakia_dianyoume_tis_teleutaies_imeres_tou_kladou-711001/), ότι μπορεί να έχεις κομμένο ηλεκτρικό και νερό, αυτά αποτελούν μια ξεκάθαρη καθημερινή τρομοκρατία. Μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΡΟΚΡΑΤΙΑ. Και εδώ γεννιέται ένα άλλο ερώτημα: Γιατί το κράτος και οι πολιτικές ελίτ επιτίθενται με τόσο πάθος, στα λόγια και τις πράξεις, στην πολιτική τρομοκρατία και ΔΕΝ δείχνουν το ίδιο πάθος ενάντια στην κοινωνική τρομοκρατία της φτώχειας και της απειλής της φτώχειας; ΓΙΑΤΙ;;;
Πάμε τώρα στην ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Είναι, πράγματι, αποκάλυψη, γιατί είναι κάτι που το συντριπτικότατο ποσοστό των πολιτών αγνοεί. Βέβαια, μόνο η αποκάλυψη δεν αρκεί για να αλλάξουν τα πράγματα. Πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που σκεφτόμαστε. Η οποιαδήποτε αποκάλυψη είναι μόνο μια αφορμή για να συμβεί κάτι τέτοιο.
Θα το πω πολύ πολύ απλά: Οι Κεντρικές Τράπεζες του δυτικού κόσμου παρακολουθούν το μέγεθος της ανεργίας και όταν αυτή αρχίσει να συρρικνώνεται πολύ, τότε μπαίνουν σε συναγερμό. Ο συναγερμός αρχίζει με ποσοστά ανεργίας από 5% και κάτω. Αυτό, γιατί οι Κεντρικές Τράπεζες θεωρούν ότι τα πολύ χαμηλά ποσοστά ανεργίας δίνουν μεγάλη ώθηση στις αυξήσεις μισθών και ημερομισθίων και σαν συνέπεια θεωρούν ότι θα μειωθούν τα κέρδη, ενώ την ίδια στιγμή οι επιχειρήσεις, στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν τα κέρδη τους, θα αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών που παράγουν, με αποτέλεσμα γενικευμένο πληθωρισμό. Όλο αυτό, θεωρούν, ότι θα πνίξει την οικονομική ανάπτυξη. Και τελικά παρεμβαίνουν, π.χ. με αύξηση των επιτοκίων, προκειμένου να φρενάρουν την ανάπτυξη και επομένως, τελικά, να διατηρήσουν το επιθυμητό ποσοστό ανεργίας, συνήθως, 3,5% – 5%. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει όλο αυτό;
Πολύ απλά σημαίνει ότι ένα ποσοστό του πληθυσμού πρέπει να είναι, ΠΑΝΤΑ, σε ανεργία. Αν, όμως, υποθέσουμε ότι αυτό γίνεται χάριν του γενικού κοινωνικού συμφέροντος, ποια είναι η ανταπόδοση προς τους ανέργους; Αυτή που γνωρίζετε όλοι: η οικονομική και κοινωνική απαξίωση. Ερώτημα: Οι σκέψεις και οι πρακτικές που οδηγούν σε αυτό είναι ανήθικες ή όχι; Όποιος απαντήσει ότι σε αυτό δεν υπάρχει κάτι το ανήθικο, τότε πρέπει να σκεφτεί ότι δικαιώνει και την πολιτική τρομοκρατία. Όπως ακριβώς οι πολιτικοί τρομοκράτες ενεργούν εν ονόματι αυτού που θεωρούν σαν καλό για την κοινωνία και σκοτώνουν ανθρώπους, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο κεντρικοί τραπεζίτες και πολιτικοί, σκεπτόμενοι, υποτίθεται, το γενικό καλό, θέλουν να κρατούν μόνιμα ένα ποσοστό του πληθυσμού σε ανεργία, με ότι είδους εξόντωση μπορεί να σημαίνει αυτό. Ακόμη και η συντριπτικότερη, όμως, κοινωνική πλειοψηφία δεν έχει το δικαίωμα να υποβαθμίζει και να εξοντώνει ανθρώπους για να περνάει αυτή καλύτερα.
Ερχόμαστε τώρα στο ερώτημα, που ασφαλώς ανυπομονείτε να μου κάνετε: ΕΣΥ ΤΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙΣ, απέναντι σε αυτές τις ανήθικες πρακτικές των κεντρικών τραπεζιτών και των πολιτικών ελίτ;
Καταρχήν, θέλω να πω ότι δεν πρόκειται για τις μοναδικές ανήθικες πρακτικές. Ο τρόπος της σκέψης που οδηγεί σε αυτές τις ανήθικες πρακτικές, που μόλις αποκάλυψα, ασφαλώς οδηγεί και σε ένα γενικευμένο καθεστώς ανήθικων πρακτικών.
Επομένως, κατά δεύτερον, πρόκειται ακριβώς για τον ΤΡΟΠΟ ΣΚΕΨΗΣ. Υπάρχουν δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά αυτού του τρόπου σκέψης. Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ («Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα ενός ατόμου να κατανοεί και να συμμερίζεται τα συναισθήματα, τις σκέψεις, και τις ανησυχίες ενός άλλου ανθρώπου σαν να ήταν αυτός ο άλλος, διατηρώντας όμως την ακεραιότητά του») και η ΕΛΛΕΙΨΗ ΗΘΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ. Αυτές οι δύο ελλείψεις, με τη σειρά τους, σε πολύ σημαντικό βαθμό, οφείλονται στην εκπαίδευση που λαμβάνουν σήμερα οι άνθρωποι. Τόσο η ενσυναίσθηση, όσο και η ηθικότητα των αποφάσεων υπάρχουν σαν δυνατότητα στον άνθρωπο, αλλά ο βαθμός που εκδηλώνονται, και που ξεκινάει από το μηδέν, εξαρτάται από το πόσο έχουν εκπαιδευθεί σε αυτές. Η υψηλή ενσυναίσθηση, όσο και η προηγμένη ηθικότητα των αποφάσεων, δεν προκύπτουν ουρανοκατέβατα. Δυστυχώς, όμως, η εκπαίδευση που λαμβάνουν, σήμερα, οι άνθρωποι, σε αυτές τις δύο ΠΟΙΟΤΗΤΕΣ, είναι σχεδόν μηδενική.
Επομένως, αν οι κεντρικοί τραπεζίτες και οι πολιτικές ελίτ ασκούνται μαζικά σε ανήθικες κοινωνικές πρακτικές, αυτό μπορεί να γίνεται ανεκτό, γιατί οι άνθρωποι, μαζικά, δεν έχουν μάθει να σκέπτονται με υψηλή ενσυναίσθηση και με υψηλή ηθικότητα στις αποφάσεις. Η απλή συσσώρευση γνώσεων ΔΕΝ κάνει ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Θα μπορούσαμε να υποψιαστούμε ότι συμβαίνει και το αντίθετο. Αν, όμως, η εκπαίδευση θεμελιωθεί, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ (και τονίζω, το ταυτόχρονα) στην καλλιέργεια της ΒΑΘΕΙΑΣ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗΣ και της ΗΘΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, που θα μπορούσαν να αποφασίζουν εντελώς διαφορετικά.
Είναι, όμως, σε θέση οι πολιτικές ελίτ να φέρουν σε πέρας μια τέτοια ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ στην ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ; Η γνώμη μου είναι ότι οι πολιτικές ελίτ ΔΕΝ έχουν εκείνες τις διανοητικές και ηθικές ικανότητες που απαιτούνται ώστε να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο έργο. Στο βιβλίο μου, ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ (https://www.manifestoofexistence.com.gr/), νομίζω ότι έχω αποδείξει*, με αυστηρό μαθηματικό τρόπο, ότι ισχύει ένας σιδηρούς νόμος για τις πολιτικές ελίτ: «Τα μέλη των πολιτικών ελίτ υφίστανται μια σιωπηλή, ύπουλη, αλλά τραχιά διαδικασία αποβλάκωσης και αποηθικοποίησης».
Αν, όμως, οι πολιτικές ελίτ ΔΕΝ είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο έργο, τότε τι γίνεται; Η απάντηση μου θα δοθεί σε επόμενο κείμενο. Για όποιον βιάζεται, μπορεί όμως να την αναζητήσει στο ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ. Αλλιώς, θα έλεγα: Κοίταξε μέσα σου, φίλε αναγνώστη.
* ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ (https://www.manifestoofexistence.com.gr/), Θέση Τέταρτη («Να αλλάξουμε ριζικά το πολιτικό σύστημα»), Παράρτημα Ι: «Πως αποδεικνύεται η κατώτερη ποιότητα των πολιτικών ελίτ».
