Η COSCO προοδεύει! Τα κοντέινερ που διακίνησε το 2016, μέσω Πειραιά, ήταν 14,4% παραπάνω από εκείνα του 2015. Ετσι δουλεύει το Προτεκτοράτο!
Και υπ’ αυτήν την έννοια έχει δίκιο ο υπουργός Οικονομίας κ. Δημήτρης Ιδρυμα Λεβί Παπαδημητρίου, όταν λέει ότι η οικονομία έχει εισέλθει σε φάση ανάπτυξης. Αυτή θα είναι η ανάπτυξη στο Προτεκτοράτο: οι εταιρείες θα κονομάνε και οι εργαζόμενοι θα πένονται.
Το κράτος των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών θα συνεχίσει να υπερφορολογεί όλο και περισσότερο τους πάσης φύσεως ραγιάδες, ενώ την ίδια στιγμή θα περικόπτει επιδόματα για παιδιά που χρειάζονται ειδική αγωγή. Ετσι δουλεύουν τα Προτεκτοράτα.
Η Ελλάδα ήταν πάντα, κατά τη νεότερη ιστορία της, ένα εξαρτημένο κράτος. Η διαρκής ανανέωση της υποτέλειάς της την έκανε όλο και πιο ευάλωτη. Στα χρόνια που αναπτυσσόταν και ολοκληρωνόταν η παγκοσμιοποιημένη δυστοπία, η Ελλάδα εφέρετο και άγετο, άθυρμα, με ένα υπό αίρεσιν αυτεξούσιο, απ’ το οποίο ήταν ώριμη πλέον να παραιτηθεί. Και να καταφεύγει εκ νέου «ικέτης στη Ρώμη», στο Βερολίνο. Ωριμη, διότι η Ελλάδα αποσπάσθηκε από την παράδοσή μας, συστηματικώς αποβλακώθηκε κι εν τέλει έγινε μια οπιομανής της κυρίαρχης προπαγάνδας. Ο «εκσυγχρονισμός» της χώρας ήταν η μακρά διαδικασία προς την υποδούλωσή της. Κι έτσι σήμερα βρεθήκαμε σε αδιέξοδο. Για παράδειγμα, τα ανδρείκελα του Σόιμπλε (ο ΣΥΡΙΖΑ) κατηγορούν τα ανδράποδα του Σόιμπλε (Ν.Δ.) ότι ταυτίζονται με τον Σόιμπλε. Κάποτε ο γάιδαρος έλεγε τον πετεινό κεφάλα μόνον στις παροιμίες, σήμερα αυτού του επιπέδου είναι όλες οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις.
Ομως η δυστοπία της παγκοσμιοποίησης αλλάζει και πάλι. Προς το χειρότερο. Οπως και πριν, έτσι και τώρα η Ελλάδα παρακολουθεί τις εξελίξεις, παράλυτη, αδύναμη, μοιραία. Υποτελής στην πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης, προτεκτοράτο σήμερα, ουδόλως μπορεί να επηρεάσει τις τύχες της, παρά μόνον να παρακολουθεί πώς οι σμπίροι των Επικυριάρχων της (δημιουργούν και) διαχειρίζονται τη φτώχεια της.
Η κυρίαρχη συζήτηση κατ’ αυτάς στην πατρίδα μας είναι σε επίπεδο κουρείου του μεσοπολέμου: τι θέλει ο Σόιμπλε, τι θα κάνει ο Σόιμπλε, τι θα αλλάξει ο Τραμπ, ως πού θα το πάει ο Ερντογάν, πώς ερμηνεύεται ο βήχας της Μέρκελ και τι προοπτικές ανοίγει το αφορολόγητο στα 5.000 ευρώ ή ο Κόφτης για την επόμενη δεκαετία. Χάσαμε πόλεμο.
Ο πόλεμος αυτός συνεχίζεται. Η περιγραφή του από τα κυρίαρχα ΜΜΕ και το (όλο και πιο ελεγχόμενο) διαδίκτυο γίνεται με όλο και πιο αποβλακωτικό τρόπο. Ο Τράμπ ο Τρομερός. Ενώ ο Ομπάμα ήταν η Μητέρα Τερέζα (κι αυτή της CIA ήταν – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Βάλλεται ο Τραμπ από τηλεοπτικά δίκτυα, μεγάλες εφημερίδες, ροκ συγκροτήματα και άλλους που όταν ο Ομπάμα βομβάρδιζε έβγαζαν τον σκασμό. Οταν η πολιτική Ομπάμα παρήγαγε πρόσφυγες by millions, όλοι αυτοί απαιτούσαν (από τους άλλους συνήθως) να τους περιθάλψουν, αλλά επίσης έβγαζαν τον σκασμό για τις εισβολές και τα μακελέματα που προκαλούν το προσφυγικό. Ευαίσθητοι με τον ανθρώπινο πόνο (των προσφύγων), αλλά αναίσθητοι με την πολιτική που τον προκαλεί.
Πλην όμως, ουδεμία σημασία έχει αν ο Τραμπ είναι καλύτερος ή χειρότερος απ’ τον Ομπάμα – άλλωστε, τον νέον Πρόεδρο ή θα τον αφομοιώσουν ή θα τον φάνε. Ουδείς γνωρίζει αν ο Τραμπ θα κάνει λιγότερους ή περισσότερους πολέμους απ’ τον Ομπάμα, όλοι όμως γνωρίζουμε ότι οι πόλεμοι θα συνεχισθούν έως το «τελικό χτύπημα» – αυτή ήταν πάντα η «τελική λύση» του καπιταλισμού, μόνον που αυτήν τη φορά μπορεί να είναι πιο τρομερή παρά ποτέ. Η δυστοπία
της παγκοσμιοποίησης γίνεται όλο και πιο δύσμορφη διότι η καπιταλιστική αναρχία, ο καπιταλιστικός οπορτουνισμός δεν έχει κανένα σχέδιο, αλλά και κανέναν φραγμό, όπως απέδειξε στο παρελθόν όταν κατέφυγε στον φασισμό, όπως αποδεικνύει τώρα, όταν μετατρέπει τις αστικές δημοκρατίες από συγκεκαλυμμένες δικτατορίες του πλούτου που ήταν, σε ανοιχτές τυραννίες. Από κράτη του Κάφκα σε κράτη του Οργουελ.
Αλλά, αν αυτή είναι η γενική τάση, δεν έχουν σημασία οι λεπτομέρειες; Το Brexit; η στροφή της Ευρωπαϊκής Ενωσης προς τα δεξιά και προς την ακροδεξιά; Δεν έχει σημασία η έκβαση στο Χαλέπι; Βεβαίως και έχουν! στις λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος και αυτές ακριβώς χειρίζεται. Και μας κάνει πλάκα. Οταν, για παράδειγμα, η ενσωμάτωση της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Δεξιά οδηγεί την Ενωση προς την Ακροδεξιά, ο Τραμπ μας μάρανε; Οταν ο Τσίπρας ονομάζει τον Κόφτη «Μηχανισμό Αυξημένων Εγγυήσεων»(!!), ο ευφημισμός για την «ανάπτυξη» της οικονομίας μάς μάρανε ή αυτό που πραγματικά αυτός ο ευφημισμός σημαίνει: το αίμα που χύνεται για να το ρουφάνε τα βαμπίρ.
Σε αυτήν τη δυστοπία δεν υπάρχει όαση. Η μια έρημος θα διαδέχεται την άλλη και το «καραβάνι θα περνά» αφήνοντας πίσω του πτώματα κι ετοιμοθάνατους βίους. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας έχει πτωχεύσει. Κι αυτό είναι το μεγάλο μας πρόβλημα.
Αυτοί που υπονόμευσαν τον πολιτισμό μας, αυτοί που παρέδωσαν την οικονομία λάφυρο, αυτοί που οδήγησαν την κοινωνία στην αιχμαλωσία και την πατρίδα στη σκλαβιά, αυτοί που στέλνουν τη νεολαία πεσκέσι στη μετανάστευση, έχουν πτωχεύσει. Η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την ομοσπονδία των συμμοριών οδηγεί μόνον στην ανακύκλωσή τους. Με το χυδαίο αποτέλεσμα: αυτοί που προκάλεσαν την καταστροφή να εμφανίζονται εκ νέου ως άλλοι σωτήρες και λυτρωτές. «Η αηδία του βίου», που έλεγαν και οι Ρωμαίοι.
Ενα από τα κλισέ που συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε είναι ότι «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα». Πιθανόν σωστό – αλλά ποια δημοκρατία; Η δημοκρατία της ανεργίας και της υποτέλειας; των αυτοκτονιών και των πεινασμένων παιδιών; Ο δικομματικός μονοκομματισμός; όταν κάθε φορά οι πολίτες καλούνται να διαλέξουν το μικρότερο κακό; τον πιο λαοπλάνο δημαγωγό; το πιο πονηρό κόμμα; Γιατί, λοιπόν, μας παραξενεύει το γέλιο του φασισμού; Οταν έχουμε αποδεχθεί την «εξαγωγή δημοκρατίας διά των βομβαρδισμών», γιατί απορούμε με την άνοδο του Τραμπ ή τη νεοφασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία ή την καταστροφή των εργαζομένων στην Ελλάδα;
Η Παγκοσμιοποίηση αλλάζει. Με περισσότερο ή λιγότερο απομονωτισμό (για τις ΗΠΑ), με λιγότερο ή περισσότερο παρεμβατισμό στο διεθνές εμπόριο, η Παγκοσμιοποίηση αλλάζει όπως αλλάζουν τα τοπία της κόλασης, από θειάφι σε φωτιά κι από φωτιά σε τέφρα.
Τι θα κάνει η Ελλάδα μέσα σε αυτό το τοπίο; Ρωτήστε τον Τσίπρα και τον Κούλη, τη Φώφη και τον Σταύρο, βεβαίως τον Μιχαλολιάκο, και μην παραλείψετε τον Λεβέντη…
Ελπίζω να μη μας περιμένει η τύχη του φοίνικα. Διότι για την αναγέννηση του φοίνικα προϋπόθεση είναι ο θάνατος. Και ο μεν θάνατος είναι μια βεβαιότητα, η δε αναγέννηση μια εικασία…
