Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:
«Το Ντουμπάι (αραβικά: دبيّ) είναι ένα από τα επτά Εμιράτα και θεωρείται η μεγαλύτερη πόλη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, με πληθυσμό 5.506.009 κατοίκων. Βρίσκεται στα παράλια του Περσικού κόλπου. Είναι το μεγαλύτερο εμπορικό, οικονομικό και τουριστικό κέντρο της χώρας.»
Αναρτώ αυτή τη γεωγραφική ενημέρωση γιατί πολύς θόρυβος έχει γίνει αυτές τις μέρες για τη συμμετοχή και Ελλήνων, στη συγκέντρωση ανθρώπων της showbiz, στο πρωτοχρονιάτικο πάρτι, οργανωμένο σ’ αυτή τη νεόπλουτη φανταχτερή πρωτεύουσα της Μέσης Ανατολής…
Ας μην ξαφνιαζόμαστε και ας είμαστε «μετά πάσης ειλικρινείας» σοβαροί και ευθείς εάν θέλουμε να σταθούμε κριτικά (?) στο άκρως κοσμοπολίτικο πάρτι.
Κατ’ αρχάς, δεν ξέρω εάν μας πέφτει λόγος για κάτι που γίνεται εκεί κάτω… σε έναν γεωγραφικό τόπο τόσο μακρινό, σε έναν «άλλον κόσμο» τόσο διαφορετικό, με τόσες ριζικές διαφορές σε κάθε επίπεδο ζωής…
Αυτό που γνωρίζουμε είναι το υψηλότατο οικονομικό επίπεδο των ανώτερων κοινωνικών τάξεων αυτών των περιοχών, σε έναν κόσμο που η βιτρίνα του δείχνει εντυπωσιακή ευπορία, χλιδή και πλούτο! Πίσω από τη βιτρίνα όμως, το βιοτικό επίπεδο του απλού κόσμου, κυρίως μετανάστες από την Ασία, δεν διαφέρει από έναν μεσαίο ή μικρομεσαίο Ευρωπαίο. Επί πλέον, οι θρησκευτικές και παραδοσιακές αγκυλώσεις είναι λίγο ως πολύ επιβεβλημένες στους γηγενείς, με αυστηρές και αμείλικτες ποινικές κυρώσεις, ώστε να τρομοκρατούν την κοινωνία, να την περιορίζουν και να της επιβάλλουν την απόλυτη υποταγή!
Λίγο πολύ αυτά είναι γνωστά· απαραίτητα όμως, για να αναφέρω πως τέτοιες χώρες, με τέτοιον αστείρευτο πλούτο, δεν θα σταματήσουν να… επιδεικνύουν οικονομική άνεση και να καλούν τους «κατάλληλους» σε κοινή διασκέδαση-εκτόνωση-απόλαυση, ξοδεύοντας απερίσκεπτα τεράστια ποσά, μέσα στο πλαίσιο ακόμα μιας επίδειξης π λ ο ύ τ ο υ και ύ λ η ς, αφού αυτά ακριβώς είναι ο κυρίαρχος στόχος και το νόημα της πετρελαϊκής κερδοφορίας.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο (του οποίου η συνοπτική περιγραφή πιθανολογώ πως δεν είναι λαθεμένη) στο πάρτι αυτό εκλήθησαν κι έλαβαν μέρος και «δικοί» μας (δεν χρειάζονται ονόματα) οι οποίοι αποδέχθηκαν αυτή την πρόσκληση για να αποκομίσουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, οφέλη, μέσα στο πλαίσιο των στόχων τους….
Έτσι είναι η ζωή, όμως. Όπως εκείνος ο στίχος του Σαββόπουλου που λέει:
«Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
έρχεται η στιγμή για ν’ αποφασίσεις με ποιον θα πας και ποιον θα αφήσεις»,που έχει σχεδόν ξεχαστεί από τις ταχύτητες τού εκσυγχρονιστικού πλουτισμού. Έτσι, με τη διαμόρφωση κοινωνιών τής εικονικής πραγματικότητας, το να απαιτώ από άλλους να επιλέγουν «πού θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν», είναι, από μέρους μου, ίσως, υπερβολική κι επί πλέον, διατρέχει τον κίνδυνο να είναι… άκρως εγωιστική!
Από την άλλη, το παράδειγμα του γνωστού εκδότη, τηλεπερσόνα τής κλειδαρότρυπας κλπ, είναι χαμένο επιχείρημα, για τον λόγο πως από παλιά έχουμε αντιληφθεί πως η φιγούρα αυτή ήταν και συνεχίζει να είναι φτιαγμένη από κάλπικα «υλικά» που συνάδουν απόλυτα με τις συνθήκες Ντουμπάι, αφού αναφερόμαστε σε έναν «άλλον κόσμο», πλασμένο από αντίστοιχα υλικά ζωής…
Δεν έχω διάθεση να ασχοληθώ περισσότερο με το θέμα, γιατί θεωρώ πως «λερώνω τα χέρια μου» και επιθυμώ να τα πλύνω… Το θέμα θα είχε ενδιαφέρον εάν αφορούσε κυρίως κάποιον καλλιτέχνη ή έναν σκεπτόμενο πολίτη. Η αυτοσυνείδηση και η ευθύνη τής συμμετοχής στα κοινά (ακόμα και στα παγκόσμια) είναι αυτονόητη. Η συνεργασία σε εκδηλώσεις μιας ευαισθητοποιημένης αντίληψης, ουμανιστικής και αποδεκτής ως προϊόν εν συναίσθησης, επικοινωνίας και συνεννόησης… Δηλαδή είναι ισχυρή δήλωση η ά ρ ν η σ η να συμμετέχουμε σε εκδηλώσεις έξω και πέρα απ’ ό,τι χαρακτηρίζει την πολιτιστική μας ταυτότητα. Η συμμετοχή μας σε αλλότρια περιβάλλοντα και αναξιοπρεπείς εκδηλώσεις, εκθέτει τον καθένα μας τοποθετώντας τον, συνειδησιακά, σε έναν «άλλον» πλανήτη…
Η άρνηση συμμετοχής σε… γκλάμουρους χώρους, θα προστατεύσει τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς μας, της κουλτούρας, της αισθητικής και της όποιας φιλοσοφίας έχουμε χτίσει στα χρόνια που ζήσαμε, τις εμπειρίες που βιώσαμε. Το να προτρέπεις σήμερα τους συνανθρώπους σου να είναι προσεκτικοί στις επιλογές τους, είναι αυτονόητο, έστω και αν το επιχείρημα «πήγα στο πάρτι για λόγους εργασίας» δικαιολογεί εν μέρει την επιλογή. Υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, σημειολογία σε κάθε γεγονός· σε τέτοιο σημείο που θα έπρεπε να βάζει σε σκέψεις τους συμμετέχοντες σε τέτοιες φανφάρες εντυπωσιασμού και αντιαισθητικής κατάπτωσης. (Διαθέτουμε κι εμείς τη… Μύκονο του τουριστικού συναλλάγματος).
Τα Εμιράτα και τα γύρω κράτη, είναι γνωστά τοπωνύμια αυταρχικών (δικτατορικών) καθεστώτων και αυτό από μόνο του θα έπρεπε να είναι α π α γ ο ρ ε υ τ ι κ ό (για όποιον παρακολουθεί τα στοιχειώδη), για συμμετοχή και δήθεν καλλιτεχνικές-αθλητικές δράσεις…
Το σχολιάκι αυτό αφορά έναν «άλλον κόσμο»· απερίσκεπτο, επιδερμικό κι αδιάφορο για την υπαρκτή πραγματικότητα· πρόκειται για μια α-πολίτικη κάστα, βουτηγμένη στις «πολιτικές» δεξαμενές πετροδολαρίων…
Είναι γεγονός πως οι σκέψεις μου μάλλον προσκρούουν σε έναν τσιμεντένιο τοίχο, ο οποίος δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν μιλάει· αδιαφορεί! Υπάρχουν όμως εκεί, ελπίζω στη γωνία, στη στροφή, στο βάθος, οι πάλαι ποτέ… «λοιπές προοδευτικές δυνάμεις», οι οποίες, ίσως, ακόμα να θυμούνται…
Αλήθεια, θ υ μ ο ύ ν τ α ι ;
Νότης Μαυρουδής
