Παρά την κρίση, τη γενική οικονομική δυσπραγία, τα άδεια μαγαζιά, τα άδεια ταμεία, την μείωση μισθών, την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, η άγρια φοροεπιδρομή κυβέρνησης και κράτους, που σπαταλούν την υπερφορολόγηση της κοινωνίας με τον πιο πελατειακό, χαριστικό και αναποτελεσματικό τρόπο, συνεχίζεται αμείωτη, λες και δεν τρέχει τίποτα.
Στο συρτάρι του υπουργού Οικονομικών Χρήστου Σταϊκούρα μπαίνουν μια-μια οι φορολογικές ελαφρύνσεις οι οποίες είχαν ανακοινωθεί στο οικονομικό πρόγραμμα της κυβέρνησης. Χαρακτηριστικά αναφέρουμε:
Πρώτον: Τη μείωση της εισφοράς αλληλεγγύης στα φετινά εισοδήματα. Το μέτρο είχε εξαγγελθεί στις αρχές του έτους και προέβλεπε τη μείωση της εισφοράς για φέτος, τουλάχιστον κατά 30% και μάλιστα αναδρομικά από την 1 Ιανουαρίου του 2020.
Το μέτρο έχει μπει στα συρτάρια και δεν ξέρει κανείς πότε και αν θα έρθει ξανά στο προσκήνιο.
Δεύτερον: Η μείωση του φετινού ΕΝΦΙΑ και αυτή η εξαγγελία, η οποία θα διευκολύνετο από την επικαιροποίηση των αντικειμενικών αξιών έχει μπει στο ψυγείο και κανένας δεν ξέρει την τύχη της.
Τρίτον: Η μείωση του τέλους επιτηδεύματος έχει και αυτή ξεχαστεί με το παράδοξο επιχείρημα ότι “τώρα αντιμετωπίζουμε την κρίση“.
Μα ακριβώς επειδή έχουμε αυτήν τη βαθιά κρίση, χρειάζονται οι βαθιές φορολογικές μειώσεις για να τονώσουν τα λαϊκά εισοδήματα και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τέταρτον: Η μείωση της προκαταβολής του φόρου εισοδήματος. Ενώ το αίτημα είναι πάνδημο και δίκαιο για την πλήρη αναστολή της προκαταβολής του φόρου εισοδήματος για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, όταν είναι βέβαιο ότι τα κέρδη τους θα μειωθούν και πολλές θα βάλουν λουκέτο, η κυβέρνηση σκέφτεται ακόμα και επεξεργάζεται το ζήτημα, το πολύ για ένα μικρό περιορισμό της μείωσης της προκαταβολής.
Η υπερφορολόγηση οικονομίας και κοινωνίας η οποία ξεκίνησε τα μνημονιακά χρόνια και επιτάθηκε από τη φορομπηχτική μνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πνίγει αυτήν την ώρα τον κόσμο των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων και ιδιαίτερα τα εργατικά και μικρομεσαία εισοδήματα βαραίνοντας καταθλιπτικά τις οικονομικές εξελίξεις και τη βαθιά ύφεση. Πολύ περισσότερο που η άγρια φορολογία της κοινωνίας και της μικρομεσαίας οικονομικής δραστηριότητας δεν έχει καθόλου αντίστοιχο αναπτυξιακό, παραγωνικό και κοινωνικό αποτέλεσμα αντίθετα κατασπαταλάται, κατατρώγεται και κατευθύνεται εντελώς αναποτελεσματικά από τις κυβερνήσεις και το κράτος, ώστε να λειτουργεί ως μέγα βάρος και ανασταλτικός παράγοντας για την πορεία της οικονομίας και την άκρως αναγκαία ανασυγκρότηση και αλματώδη ενίσχυση της παραγωγικότητας.
Μια μεγάλη ανατρεπτική τομή είναι απαραίτητη στο κράτος, στην κρατική διοίκηση, στη μείωση των φόρων προς τα πιο αδύναμα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα και στην αποτελεσματική, μετρήσιμη και υπό ουσιαστικό δημοκρατικό έλεγχο αξιοποίησή τους.