Κατ’ αρχάς αποτελεί αναγνωρίσιμο τίτλο τιμής να σε πιάνει στο βρωμόστομά της η βοθροφυλλάδα που λέγεται “Μακελειό”. Οχι βέβαια ότι τον είχε ανάγκη, αλλά κι αυτόν τον τίτλο τιμής τον κατέκτησε η Νατάσσα Μποφίλιου. Βλέπετε η Νατάσσα, εκτός από σπουδαία καλλιτέχνης, εκτός από όμορφη γυναίκα με άποψη, εκτός από ντόμπρα, έχει κι αλλο ένα “ελάττωμα” για μερικά σκουλήκια: Ψηφίζει και ΚΚΕ.
Ως εκ τούτου, με αφορμή την δήλωσή της για την θρησκεία (εδω: https://www.imerodromos.gr/natassa-mpofilioy-to-paramythi-tis-thriskeias-den-me-aggizei-se-kanena-epipedo/) προκλήθηκε το παρακάτω έμεσμα:
Το έχουμε ξαναγράψει: Υπάρχει η ρυπαρότητα. Υπάρχει η χυδαιότητα. Υπάρχει η προστυχιά. Υπάρχει η αλητεία. Υπάρχει η σαπίλα. Υπάρχουν τα σκουλήκια. Υπάρχει ο βούρκος και τα σκατά.
Μπορεί, όμως, να υπάρχει κάτι που να σέρνεται πιο κάτω ακόμα κι από όλα αυτά; Μπορεί να υπάρχει κάτι πιο κάτω ακόμα κι από τον απόπατο;
Ναι. Υπάρχει. Είναι το «Μακελειό» του Χίου.
Πρόκειται για εκείνο το σημείο του πάτου που βρίσκεται κάτω κι από τον πάτο.
Πρόκειται για εκείνο το έσχατο σημείο της κόπρου όπου ο εμετός ταΐζει το «ύφος» του κοινωνικού κατιμά και ταΐζεται με το «ήθος» της λέπρας του λουμπεναριού.
Πρόκειται για εκείνον τον υπο-απόπατο που συναντιέται με τον ναζισμό του υπανθρώπου, με τον αντικομμουνισμό του ταγματαλήτη και με το λίπος του γουρουνιού. Που παριστάνει τον άνθρωπο. Αλλά είναι φασίστας.
Σημείωση 1η: Αυτή η – πιο κάτω κι από τα σκατά – βοθροφυλλάδα του ρατσισμού, της ομοφοβίας, της ρυπαρότητας, του μισογυνισμού, του φασισμού, κυκλοφορεί σε μια χώρα που οι νόμοι κυβερνώντων, δικαστών και εισαγγελέων κάνουν λόγο για ΜΜΕ που πρέπει “η ύλη τους να μην θίγει το σεβασμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, να μην εισάγει ή προάγει διακρίσεις βάσει φύλου, φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, εθνικότητας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού (…)”.
Σημείωση 2η: Στο ερώτημα “αυτός που εκδίδει το φασιστοπατσαβούρι τι είναι: Αλήτης ή αληταράς;” ουδεμία αμφιβολία υπάρχει για το ποια είναι η σωστή απάντηση.
