«Μπορώ να επιβεβαιώσω ότι η εξωτερική πολιτική μας σήμερα είναι η ίδια με χτες», ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζουζέπε Κόντε, αναφερόμενος στη συζήτηση που ανοίγει συνεχώς για προεκτάσεις (που ήδη έχει ή θα αποκτήσει) η βοήθεια που προσέφεραν Ρωσία και Κίνα για την αντιμετώπιση της επιδημίας σε χώρες όπως η Ιταλία, που επλήγησαν από τις πρώτες και σε μεγάλη έκταση. Αναφερόμενος στη «γεωπολιτική του ποιος έλαβε βοήθεια σήμερα», ο Κόντε είπε ότι η Ιταλία διαχειρίστηκε όλη τη βοήθεια που δέχτηκε «με πλήρη διαφάνεια τόσο έναντι της κοινής γνώμης μας όσο και έναντι των συμμάχων μας».
Είχε προηγηθεί συνέντευξη του υπουργού Άμυνας των ΗΠΑ, Μαρκ Έσπερ, στη «Λα Στάμπα», όπου σημείωσε ότι η Ρωσία και η Κίνα επωφελούνται από την πανδημία για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους στην Ευρώπη και να «προκαλέσουν διαιρέσεις στο ΝΑΤΟ και την Ευρώπη».
Απαντώντας σε ερώτηση για το αν Πεκίνο και Μόσχα αποτελούν κίνδυνο για την ασφάλεια όταν στέλνουν βοήθεια σε μια χώρα του ΝΑΤΟ όπως η Ιταλία, ο Έσπερ είπε ότι «προσέχουμε ότι μερικοί ίσως επιδιώξουν να χρησιμοποιήσουν την πανδημία και να προκαλέσουν οικονομικές προκλήσεις που (κανονικά) όλοι αντιμετωπίζουμε ως ένα άνοιγμα για επενδύσεις σε κρίσιμες βιομηχανίες και υποδομές, που ως αποτέλεσμα (τελικά) θα επιδράσει στη μακροπρόθεσμη ασφάλεια». Κατέληξε δε τονίζοντας ότι «κάθε βοήθεια που προσφέρει κάθε χώρα, πρέπει να αποτελείται από ισότιμα υλικά και να μη συνεπάγεται δεσμεύσεις και αναμείξεις…».
Για την εξωτερική πολιτική της Ιταλίας γίνονται όλο και περισσότερες επισημάνσεις τον τελευταίο καιρό. Ο υπουργός Άμυνας της χώρας Λορέντσο Γκερίνι δήλωσε ότι «συζητούμε με όλους, όμως οι πυλώνες της ασφάλειάς μας είναι το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και παραμένουν». Ο υπουργός Εξωτερικών Λουίτζι ντι Μάγιο δήλωσε πάλι ότι «η Κίνα είναι εταίρος μας, αλλά οι (βασικές) αξίες μας είναι αυτές του ΝΑΤΟ».
Πιο αναλυτική ήταν σε άρθρο της στην «Ιλ Φόλιο», η υφυπουργός Εξωτερικών Μαρίνα Σερένι, που τόνισε ότι στη «μετά τον κορονοϊό εποχή» το πιο πιθανό είναι ότι «θα γίνουμε μάρτυρες της επιτάχυνσης τάσεων που αναδύθηκαν την τελευταία δεκαετία: Μιας υποχώρησης του ρόλου των Ηνωμένων Εθνών και άλλων φόρουμ διεθνούς διακυβέρνησης, αρχής γενομένης του ΠΟΕ. Ενός ασύμμετρου διπολισμού μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας με μια επανεξισορρόπηση προς όφελος του Πεκίνου. Μιας πρόκλησης για τη θεσμική αρχιτεκτονική της ΕΕ. Μιας αυξανόμενης τάσης προς το λαϊκισμό και τον κυριαρχισμό. Όλα αυτά δεν είναι αναπόφευκτα. Υπάρχουν εναλλακτικές, αλλά απαιτούν ανανεωμένες ηγετικές διεθνείς ικανότητες».