Απο το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν έως τις συναντήσεις στο Μόντ Πελερέν και στη πολυμερή της Γενεύης
Το 2006 ο Τ. Παπαδόπουλος με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ δεσμεύονται σε λύση επανένωσης του νησιού βασισμένη στην δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Το 2007 ο Ερντογάν κάνει λόγο για δύο κράτη.
Από το 2008 πρόεδρος της Κύπρου αναλαμβάνει ο Δ. Χριστόφιας (ΑΚΕΛ) ο οποίος επιβεβαιώνει την δέσμευση του προκατόχου του για επίλυση του Κυπριακού στα πλαίσια της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Το 2006 ο Τ. Παπαδόπουλος με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Μεχμέτ Αλί Ταλάτ δεσμεύονται σε λύση επανένωσης του νησιού βασισμένη στην δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Το 2007 ο Ερντογάν κάνει λόγο για δύο κράτη.
Από το 2008 πρόεδρος της Κύπρου αναλαμβάνει ο Δ. Χριστόφιας (ΑΚΕΛ) ο οποίος επιβεβαιώνει την δέσμευση του προκατόχου του για επίλυση του Κυπριακού στα πλαίσια της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 εντοπίζονται μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου στις ΑΟΖ Κύπρου, Αιγύπτου και Ισραήλ. Έτσι στο ιμπεριαλιστικό ενδιαφέρον και τον ανταγωνισμό για την Κύπρο και την επίλυση του Κυπριακού προστίθεται μια ακόμα ένδιαφέρουσα πλευρά, η γεωοικονομική –ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τη γεωστρατηγική και γεωπολιτική σημασία της- που έχει να κάνει με την εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου καθώς και τον έλεγχο των ενεργειακών διαδρομών και αγωγών.
Από το 2010 η Ελλάδα είναι υπό επιτροπεία και κάτω από την πολιτική τριών μνημονίων που υπογράφηκαν από όλα τα κόμματα του μνημονιακού καθεστώτος. Υποβάθμιση, νεοαποικιοποίηση, καθημαγμένη κοινωνία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα που είναι εξαρτημένη οικονομικά από την γερμανική ευρωζώνη και στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ και αναζητεί συμμαχίες στην περιοχή με Ισραήλ και Αίγυπτο.
Τον Μάρτη του 2013 η Κύπρος υποτάσσεται από την ΕΕ σε τρίχρονη μνημονιακή πολιτική και κουρεύονται οι καταθέσεις των Κυπρίων. Το μνημόνιο χρεώθηκε στη διακυβέρνηση Χριστόφια μολονότι από τις 28/2/2013 νέος πρόεδρος της Κύπρου είναι και παραμένει ο Ν. Αναστασιάδης, υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν και της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Στις 11/2/2014 ο Ν. Αναστασιάδης υπογράφει κοινή ανακοίνωση με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Ερόγλου στην οποία αναφέρεται ότι «η λύση θα βασίζεται σε μιά δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα…Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι επίσης πολίτες είτε της ελληνοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας είτε της τουρκοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας…οι συνιστώσες πολιτείες θα ασκούν πλήρως και αμετακλήτως όλες τις εξουσίες τους, χωρίς παρέμβαση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση». Στην πραγματικότητα ο Ανανιστής Αναστασιάδης υπογράφει την διχοτόμηση της Κύπρου.
Το ερευνητικό τουρκικό πλοίο «Μπαρμπαρός» στις 3/10/14 μέσω ΝΑVTEX(ναυτική οδηγία) «δεσμεύει» περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ. Επίσης, το τουρκικό ΥΠΕΞ διεκδικεί μονίμως το οικόπεδο 6 της κυπριακής ΑΟΖ που το θεωρεί κομμάτι στα εξωτερικά της τουρκικής υφαλοκρηπίδας και επίσης απαιτεί την συνεκμετάλλευσή του με την τ/κ μειονότητα. Πολυεθνικές εταιρείες, ενεργειακοί κολοσσοί εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων (ΗΠΑ,Βρετανία, Γαλλία κ.ά.) έχουν πάρει την αδειοδότηση και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Από το 2013 αναπτύσσεται παραπέρα η πολιτική, στρατιωτική, ενεργειακή και οικονομική συνεργασία Ελλάδας, Ισραήλ,Κύπρου και Αιγύπτου, με την Ελλάδα να διεκδικεί να γίνει ενεργειακό και διαμετακομιστικό κέντρο του ισραηλινού, αιγυπτιακού και κυπριακού φυσικού αερίου – μολονότι από το τέλος του καλοκαιριού του 2016 αποκαταστάθηκαν και οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, με την Τουρκία να επιδιώκει την άρση της απομόνωσής της αλλά και τη δυνατότητα να παίξει ενεργό ρόλο στούς αγωγούς και στη μεταφορά φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Από το 2011 σαν συνέχεια της «Αραβικής Άνοιξης» ξεκινά ο πόλεμος μέσα στη Συρία που μετρά πάνω από 300.000 νεκρούς και χιλιάδες χιλιάδων πρόσφυγες. Αποκαλείται εμφύλιος πόλεμος, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση με ανταγωνιστικές παγκόσμιες υπερδυνάμεις και με άμεση εμπλοκή σχεδόν του συνόλου των κρατών της Μ. Ανατολής. Η γεωγραφική θέση της Συρίας που βρέχεται από το ανατολικότερο τμήμα της Μεσογείου την έχουν καταστήσει την κεντρική πύλη της Μ. Ανατολής. Η Κύπρος βρίσκεται μπροστά σε αυτή την κεντρική πύλη της σημαντικότατης ενεργειακής πλουτοπαραγωγικής περιοχής, μιας περιοχής διαρκούς αστάθειας που αναζητούνται νέες ισορροπίες μεταξύ των εμπλεκόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στην γειτονική Τουρκία, είναι αναπτυγμένη μια πολύπλευρα φιλόδοξη στρατηγική από τον Ερντογάν που κυβερνά την Τουρκία από το 2003. Αυτή η πολιτική που έχει «στρατηγικό βάθος» κατά Νταβούσογλου, παρόλη την αποτυχία της τόσο στον πόλεμο στη Συρία όσο και στην ηγεμονική προσπάθεια έκφρασης όλων των ισλαμιστών και των ισλαμιστικών κρατών, παραμένει, συνδυάζεται, υπηρετεί και υπηρετείται από την μόνιμα επεκτατική της πολιτική. Η αναθεωρητική αμφισβήτηση του Ερντογάν της συνθήκης της Λωζάνης παρόλο που περισσότερο αποτελεί αντιστάθμισμα στα αδιέξοδα της εσωτερικής πολιτικής του και προσπάθεια εκβιασμού και εγκλωβισμού των κεμαλιστών (που ανεβάζουν την εθνικιστική ρητορική διά στόματος του ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου…εγκαλώντας τον Ερντογάν για την εγκατάλειψη 16 νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο) δεν θα εγκαταλειφθεί αλλά θα ενισχυθεί στο προσεχές μέλλον «επίλυσης» του Κυπριακού. Και τούτο γιατί μπορεί η πολιτική σκοπιμότητα να συμβαδίζει με την υπηρέτηση στρατηγικών σχεδιασμών αλλά και ανεξαρτήτως τούτων δημιουργείται μια ανεξάρτητη και ανεξέλεγκτη δυναμική των πραγμάτων που μπορεί να οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Εξάλλου στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, της «νέας τάξης πραγμάτων», στον 21ο αιώνα οι ισορροπίες αλλά και τα σύνορα που κατοχύρωσε ο «σύντομος» 20ός είναι υπό αμφισβήτηση.
Από το 2015 έχουν ξεκινήσει εντατικές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις για σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού μεταξύ Μ. Ακιντζί και Ν. Αναστασιάδη κάτω από την επίβλεψη του συμβούλου των Ηνωμένων Εθνών Εσ. Έιντε. Η αμερικανίδα υφυπουργός εξωτερικών για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας Β. Νούλαντ (γνωστή για τη δημιουργία και την «επίλυση» της ουκρανικής κρίσης) επιθυμεί να κλείσει το Κυπριακό άμεσα. Στο Μοντ Πελερέν πραγματοποιήθηκαν δύο συναντήσεις με θέματα το εδαφικό-χάρτες και το προσφυγικό-οικονομικό, που έφθασαν σε αδιέξοδο όταν ανέκυψε το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας.
Η τουρκική και τουρκοκυπριακή διαπραγματευτική πλευρά πρόταξε και προτάσσει ορισμένους όρους και προϋποθέσεις:
α) Αναθεώρηση και όχι κατάργηση του δικαιώματος της παρέμβασης, των εγγυήσεων, που σημαίνει παραμονή του τούρκικου στρατού στο νησί για μια μεταβατική περίοδο 15 χρόνων σαν εγγυήτρια δύναμη ασφαλείας, και κατόπιν θα υπάρξει επαναξιολόγηση.
β) Αμοιβαία εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και μεταφορά του μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.
γ) Στο πολιτειακό – κυβερνητικό, εκ περιτροπής προεδρία ανά πέντε χρόνια, στην ομόσπονδη κυβέρνηση τ/κ και ε/κ. Η Άγκυρα μάλιστα δεν σταματά να υπενθυμίζει τη θετική στάση Χριστόφια σε αυτό το θέμα.
δ) Στο εδαφικό – προσφυγικό ο Ακιντζί σε σχέση με τα εδάφη και τους χάρτες κάνει λόγο ότι η τ/κ πλευρά θα είναι γύρω στο 29% και πλέον, ενώ ο Αναστασιάδης μιλά για περίπου 28%. Ταυτόχρονα, η επιστροφή της Μόρφου ως απαίτηση της ε/κ πλευράς βρίσκει αντίθετους Ερντογάν και Ακιντζί. Το οικονομικό κόστος των αποζημιώσεων των προσφύγων το επωμίζεται η ε/κ πλευρά, οι τούρκοι έποικοι παραμένουν, και τα ελλείμματα των τ/κ θα τα καλύπτουν τα πλεονάσματα των ε/κ.
Ο Ερντογάν βεβαίως – και κατά δήλωσή του– δεν διαπραγματεύεται το Κυπριακό αλλά το σύνολο των ελληνοτουρκικών σχέσεων που κατ’ αυτόν αφορά τα νησιά, το καθεστώς της Θράκης, την οριοθέτηση της ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα κλπ.
Οι διαπραγματεύσεις τερματίστηκαν και θα συνεχιστούν στη Γενεύη στις 12/1/2017 σε πενταμερή διάσκεψη (ε/κ, τ/κ πλευρά, Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία) που θα την παρακολουθήσει και η ΕΕ.
Από την ελληνική κυβέρνηση μέσω του υπουργού εξωτερικών Κοτζιά, αυτό που έχει τεθεί σαν «κόκκινη γραμμή» είναι το ζήτημα της εγγυήτριας δύναμης και της αποχώρησης του στρατού κατοχής. Εμφανίζεται από την πλευρά Αναστασιάδη (κάνοντας λόγο για «επισκέπτες») κάποια ασυμφωνία μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας. Την 1η του Δεκέμβρη του 2016 ο Αναστασιάδης μονομερώς συμφώνησε να διεξαχθεί η διασκεψη στη Γενεύη για τις 12 Γενάρη, χωρίς η Τουρκία να έχει αποδεχθεί τόσο την κατάργηση των εγγυήσεων όσο και την άμεση αποχώρηση του στρατού κατοχής, που ήταν κοινοί όροι της Λευκωσίας και της Αθήνας. Διάσκεψη που η Κυπριακή Δημοκρατία σαν κράτος θα απουσιαζει σαν «εκλιπούσα», όπως την επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την θέλει ο τούρκικος επεκτατισμός. Θα παρευρίσκεται ο Αναστασιάδης, όμως σαν ηγέτης της ε/κυπριακής πλευράς, όπως και ο Ακιντζί σαν ηγέτης της τ/κυπριακής πλευράς. Το σχέδιο Ανάν ξαναεμφανίζεται και πλέον ξαναυποστηρίζεται απο τον Αναστασιάδη σαν πρόεδρο τώρα και οχι σαν αρχηγό κόμματος. Απο την άλλη είναι γνωστό πως ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ των δικαιωμάτων(!!!) , του ευρωπαισμού και του κοσμοπολιτισμού που υποστήριξε το σχέδιο Ανάν μπορεί εύκολα να βολευτεί κάτω απο την επιλογή Αναστασιάδη.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΘΕΣΕΙΣ
1. Η Κύπρος ήταν είναι και θα παραμείνει –εκτός αν υπάρξουν άλλες συνθήκες και όροι στην περιοχή της Ν.Α Μεσογείου– ένα τεραστίας σημασίας, καθοριστικό γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό κέντρο, γιατί βρίσκεται σε ένα γεωγραφικό σημείο όπου: α) συναντώνται τρείς ήπειροι και αποτελεί το μάτι ελέγχου της εισόδου από τη διώρυγα του Σουέζ, β) εκεί βρίσκεται η «πύλη» της Μ. Ανατολής, η οποία τροφοδοτεί ενεργειακά σημαντικότατο μέρος του πλανήτη, γ) αποτελεί το ίδιο πλέον γεωοικονομική-ενεργειακή περιοχή με τεράστια κοιτάσματα και αποθέματα, αλλά και κόμβο καθώς και σημείο ελέγχου των ενεργειακών διαδρομών προς Ευρώπη… δ) τα τελευταία 25 χρόνια αλλά και σε όλη την μεταπολεμική περίοδο έχουμε πολεμικές αναμετρήσεις, επεμβάσεις, σκληρούς ανταγωνισμούς…
Για όλους αυτούς τους λόγους το νησί-οικόπεδο αποτελούσε και αποτελεί πλέον ακόμα περισσότερο, πεδίο σκληρού ανταγωνισμού των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που η πολιτική τους ήταν και είναι ο έλεγχος του νησιού με κάθε τρόπο. Η πολιτική των ΗΠΑ –διά της Νούλαντ– θέλει «λύση» με δημιουργία κράτους συνολικά εξαρτημένου και στην πραγματικότητα διχοτομημένου θεσμικά –πολιτειακά, ανίκανου να διευθετήσει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές του υποθέσεις, άρα να βρίσκεται διαρκώς υπό τον έλεγχό τους, και που α) να μη δημιουργεί πρόβλημα στη ΝΑ. πτέρυγα του ΝΑΤΟ, β) να προσφέρει τη δυνατότητα στην Τουρκία να μπει από το παράθυρο στην ΕΕ και από την πόρτα στην συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και μεταφορών.
2. Το Κυπριακό πρωταρχικά-ιστορικά ήταν και είναι ζήτημα άρνησης της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας κυρίως από την πλευρά του βρετανικού και κατόπιν του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στην Κύπρο από το 1960 έχουμε ένα ιδιόμορφο «αποικιακό καθεστώς» εγγυητριών δυνάμεων με βρετανικές στρατιωτικές βάσεις σε βρετανικό έδαφος. Το Κυπριακό από το 1974 αποτελεί ζήτημα εισβολής και κατοχής του ενός τρίτου του νησιού, με επακόλουθα, μεταξύ άλλων, το ζήτημα των προσφύγων και των περιουσιών τους, καθώς και του τούρκικου εποικισμού. Οι διακοινοτικές διαφορές και προστριβές υποκινήθηκαν και υποδαυλίστηκαν για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και της πολιτικής του τουρκικού επεκτατισμού, και χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη διχοτόμηση του νησιού.
3. Αλλάζουν ή βρίσκονται σε μια διαδικασία μεγάλης και μη ειρηνικής αλλαγής οι ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και των ενεργειακών πολυεθνικών κολοσσών (ΗΠΑ, Γαλλίας, Ιταλίας κ.ά) για την εκμετάλλευση αλλά και την μεταφορά υδρογοναθράκων είναι ανειρήνευτοι, και στη σημερινή εποχή της κρίσης περισσότερο από ποτέ σκληροί. Αναζητούνται νέες συμμαχίες και σημεία ισορροπίας, αμφισβητούνται έμπρακτα σύνορα, παλιές συμμαχίες και στρατηγικές, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έντονες περιφερειακές αντιθέσεις και φιλοδοξίες που (θα) έχουν σα συνέπεια και πολεμικές συγκρούσεις
4. Για τους λαούς, ή ακριβέστερα για τους εργαζόµενους, είναι τεχνητό πρόβληµα οι εθνικισμοί,οι σοβινισµοί, οι αντιπαραθέσεις κλπ. Aλλά να που µ’ αυτό το “τεχνητό” πρόβληµα ασχολούνται και θα ασχοληθούν όλοι όσοι παλεύουν πραγµατικά για τη χειραφέτησή τους. Ποιο είναι το κριτήριο του “τεχνητού” και του “πραγµατικού”; Δεν πρόκειται για γενικές αφαιρέσεις, αλλά για συγκεκριµένη δράση κοινωνικών πολιτικών δυνάµεων και για τα αποτελέσµατα αυτής της δράσης που “τεχνητά” προβλήµατα τα µετατρέπουν σε “πραγµατικά”.Όταν από την ίδρυση του NATO τα “ελληνοτουρκικά” αποτελούν τη µεγάλη ανοιχτή πληγή του και το «κυπριακό» τουλάχιστον για 57 χρόνια, είναι στην καρδιά των εξελίξεων δεν µπορούµε να “κάνουµε το κορόιδο”, ή να λέµε γενικά οτι είναι αντιπαράθεση δυο περιφερειακών δυνάμεων για την ηγεμονία. Έχουµε στο ζήτηµα της ελληνοτουρκικής αντίθεσης γενικά, µια ενιαία επιθετική στάση από τον “τουρκικό αστισµό” και µια όχι ενιαία και εξαρτημένη απο τον ευρωατλαντισμό στάση απ’ αυτό που λέγεται “ελληνικός αστισµός”. Kι αυτό όχι στο ότι ο ένας είναι από διάθεση περισσότερο ή λιγότερο επεκτατικός, αλλά γιατί η συγκεκριµένη εξέλιξη των διεθνών πραγµάτων τοποθετούν τον ένα (τουρκικό) σε πλεονεκτικότερη θέση και τον άλλο σε µειονεκτικότερη θέση. O “ελληνικός αστισµός” έσπασε τα µούτρα του το 1922, ενώ ο “τουρκικός αστισµός” βγήκε νικητής το 1922. Eπί πολλά χρόνια επωφελήθηκε από τις διεθνείς συγκυρίες. O αντίστοιχος “ελληνικός αστισµός” µε το στίγµα και την ιδεολογία του δοσιλογισµού του 1941-44, έφαγε καρπαζιές και είπε “ευχαριστώ” και το 1955 στη Σµύρνη, και στην Πόλη το 1955 και 1964, και το 1967, και το 1974, ακόμα και στα ίμια. Eίναι λάθος πως έως σήμερα τουλάχιστον και το NATO-αµερικάνοι και οι ρώσοι ποντάρουν στην “Tουρκία” ενώ οι ευρωπαίοι «κάνουν το παγώνι» για τους δικούς τους λόγους;
5.Το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να έχει και διεθνή αναφορά αλλά δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους οργανισμούς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ πέρα από το ότι της χάρισε μνημόνιο, «κούρεμα» καταθέσεων και ξήλωμα κοινωνικών κατακτήσεων δεν την οδήγησε σε επίλυση του προβλήματος ούτε εξασφάλισε το ενιαίο της κρατικής οντότητας. Τουναντίον, της χάρισε το σχέδιο Ανάν, ακριβώς μετά την ένταξη της στην ΕΕ. Διαψεύστηκαν παταγωδώς και σε αυτό όλοι οι υποστηρικτές της «ευρωπαϊκής ιδέας» και του κοινού σπιτιού –που δήθεν προσφέρει ασφάλεια– που οδήγησαν την Κύπρο στη φυλακή της ΕΕ. Η λύση του Κυπριακού όπως συζητιέται στη Γενεύη δεν είνια συμβατή ούτε με το ευρωπαϊκό πλαίσιο ούτε με τις ευρωπαϊκές αρχές και το κεκτημένο. Η ΕΕ όμως απλά παρακολουθεί εδώ και χρόνια τα τεκταινόμενα και …τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής, αποδεχόμενη την «λύση» και πλασαριζόμενη για τα ενεργοφόρα οικόπεδα και τις μεταφορές.
6. Ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων φαίνεται σήμερα να είναι αρνητικός και για δίκαιη και για βιώσιμη λύση. Δεν έχει αναπτυχθεί –μόνιμα είτε αποτρεπόταν είτε περιοριζόταν και υποτιμούνταν αυτή η ανάγκη– ένα κίνημα που να επιβάλει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση μιας ανεξάρτητης από ξένους στρατούς και βάσεις ενιαίας Κύπρου με μια κρατική οντότητα και με πλήρη ισοτιμία και σεβασμό των εργασιακών, θρησκευτικών, πολιτιστικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Απουσιάζει ενας αντιιμπεριαλιστικός διεθνιστικός πόλος που να αποτρέψει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που να επιβάλει λύσεις στα πλαίσια της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών.
7. Η δικέφαλη, διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που αποτελεί αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων και είναι ιμπεριαλιστική εφεύρεση και επιλογή, είναι η μόνιμη βάση συζήτησης για την επίλυση του Κυπριακού. Αυτή η «λύση» οδηγεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες, σε διχοτόμηση και θα καταστήσει το Κυπριακό ζήτημα, πρόβλημα που θα τροφοδοτήσει την ανάφλεξη σε όλη την περιοχή του Αιγαίου, με ενδεχόμενες επιπτώσεις και πολεμικές περιπέτειες σε όλη τη Ν.Α Μεσόγειο.
8. Οι δηλώσεις Ερντογάν μπορεί να εκτιμάται ότι γίνονται για λόγους εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά είναι δυνατόν και έχει αποδειχθεί ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική του αστισμού υπηρετεί μακροχρόνιους στρατηγικούς επεκτατικούς σχεδιασμούς, είναι σταθερή, έχει φιλοδοξίες ηγεμονικής περιφεριακής δύναμης σε τροχιά αυτοκρατορίας και υλοποιείται τακτικά πολιτικά με τη μέθοδο των αμφισβητήσεων κατόπιν των τετελεσμένων γαι να φθασει τέλος στα κεκτημένα. Εξάλλου ο Ερντογάν μπορεί να πουλήσει στο εσωτερικό του ως επιτυχία του είτε την παραμονή του στρατού κατοχής και της κατοχύρωσης της εγγυήτριας δύναμης πράγμα που θα σημαίνει ότι το ναυάγιο της μη επίλυσης το χρεώνεται η ελλαδική πλευρά, είτε τη δημιουργία δικέφαλου ομόσπονδου κράτους, που αυτό σημαίνει γεωπολιτικό (μέσω του νέου πολιτειακού καθεστώτος) και γεωοικονομικό έλεγχο του νησιού μιας και η ΑΟΖ αποτελεί «τεχνικό θέμα», που θα ακολουθήσει την επίλυση του Κυπριακού.
9. Η ελληνική κυβέρνηση σταθερά εξαρτημένη μέσα στο δυτικό ευρωατλαντικό πλαίσιο, οικονομικά με την ΕΕ και στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ, με συνεχόμενη επιτροπεία χωρίς ίχνος λαϊκής κυριαρχίας, σε μια καθημαγμένη χώρα και κοινωνία,προσπαθεί να αποφορτιστεί των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων, ζητημάτων και αναταραχών παίζοντας τις καθυστερήσεις και αποβλέποντας κυρίως σε μια αλλαγή της αμερικάνικης πολιτικής.
10.Η αριστερά στην Ελλάδα οφείλει –έστω και καθυστερημένα – να αναδείξει την πραγματικότητα του Κυπριακού προβλήματος, να αναδείξει από τη μια σε όλες τις λεπτομέρειές της σαν βιώσιμη και δίκαιη λύση το «ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ» και ταυτόχρονα να προσπαθεί να συγκροτήσει στην Ελλάδα χωρίς αποκλεισμούς ένα φιλειρηνικό αντιμπεριαλιστικό μέτωπο και κίνημα και έναν διεθνή μεσογειακό πόλο συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών και των προοδευτικών κινημάτων. Δύσκολες εποχές, δύσκολα αλλά αναγκαία καθήκοντα.
*Πηγή: antapocrisis.gr
Από το 2010 η Ελλάδα είναι υπό επιτροπεία και κάτω από την πολιτική τριών μνημονίων που υπογράφηκαν από όλα τα κόμματα του μνημονιακού καθεστώτος. Υποβάθμιση, νεοαποικιοποίηση, καθημαγμένη κοινωνία, χαρακτηρίζουν την Ελλάδα που είναι εξαρτημένη οικονομικά από την γερμανική ευρωζώνη και στρατιωτικά από το ΝΑΤΟ και αναζητεί συμμαχίες στην περιοχή με Ισραήλ και Αίγυπτο.
Τον Μάρτη του 2013 η Κύπρος υποτάσσεται από την ΕΕ σε τρίχρονη μνημονιακή πολιτική και κουρεύονται οι καταθέσεις των Κυπρίων. Το μνημόνιο χρεώθηκε στη διακυβέρνηση Χριστόφια μολονότι από τις 28/2/2013 νέος πρόεδρος της Κύπρου είναι και παραμένει ο Ν. Αναστασιάδης, υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν και της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας.
Στις 11/2/2014 ο Ν. Αναστασιάδης υπογράφει κοινή ανακοίνωση με τον τουρκοκύπριο ηγέτη Ερόγλου στην οποία αναφέρεται ότι «η λύση θα βασίζεται σε μιά δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα…Όλοι οι πολίτες της ενωμένης Κύπρου θα είναι επίσης πολίτες είτε της ελληνοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας είτε της τουρκοκυπριακής συνιστώσας πολιτείας…οι συνιστώσες πολιτείες θα ασκούν πλήρως και αμετακλήτως όλες τις εξουσίες τους, χωρίς παρέμβαση από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση». Στην πραγματικότητα ο Ανανιστής Αναστασιάδης υπογράφει την διχοτόμηση της Κύπρου.
Το ερευνητικό τουρκικό πλοίο «Μπαρμπαρός» στις 3/10/14 μέσω ΝΑVTEX(ναυτική οδηγία) «δεσμεύει» περιοχή της κυπριακής ΑΟΖ. Επίσης, το τουρκικό ΥΠΕΞ διεκδικεί μονίμως το οικόπεδο 6 της κυπριακής ΑΟΖ που το θεωρεί κομμάτι στα εξωτερικά της τουρκικής υφαλοκρηπίδας και επίσης απαιτεί την συνεκμετάλλευσή του με την τ/κ μειονότητα. Πολυεθνικές εταιρείες, ενεργειακοί κολοσσοί εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων (ΗΠΑ,Βρετανία, Γαλλία κ.ά.) έχουν πάρει την αδειοδότηση και τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων των οικοπέδων της κυπριακής ΑΟΖ.
Από το 2013 αναπτύσσεται παραπέρα η πολιτική, στρατιωτική, ενεργειακή και οικονομική συνεργασία Ελλάδας, Ισραήλ,Κύπρου και Αιγύπτου, με την Ελλάδα να διεκδικεί να γίνει ενεργειακό και διαμετακομιστικό κέντρο του ισραηλινού, αιγυπτιακού και κυπριακού φυσικού αερίου – μολονότι από το τέλος του καλοκαιριού του 2016 αποκαταστάθηκαν και οι σχέσεις μεταξύ Ισραήλ και Τουρκίας, με την Τουρκία να επιδιώκει την άρση της απομόνωσής της αλλά και τη δυνατότητα να παίξει ενεργό ρόλο στούς αγωγούς και στη μεταφορά φυσικού αερίου προς την Ευρώπη.
Από το 2011 σαν συνέχεια της «Αραβικής Άνοιξης» ξεκινά ο πόλεμος μέσα στη Συρία που μετρά πάνω από 300.000 νεκρούς και χιλιάδες χιλιάδων πρόσφυγες. Αποκαλείται εμφύλιος πόλεμος, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια μεγάλη περιφερειακή σύγκρουση με ανταγωνιστικές παγκόσμιες υπερδυνάμεις και με άμεση εμπλοκή σχεδόν του συνόλου των κρατών της Μ. Ανατολής. Η γεωγραφική θέση της Συρίας που βρέχεται από το ανατολικότερο τμήμα της Μεσογείου την έχουν καταστήσει την κεντρική πύλη της Μ. Ανατολής. Η Κύπρος βρίσκεται μπροστά σε αυτή την κεντρική πύλη της σημαντικότατης ενεργειακής πλουτοπαραγωγικής περιοχής, μιας περιοχής διαρκούς αστάθειας που αναζητούνται νέες ισορροπίες μεταξύ των εμπλεκόμενων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Στην γειτονική Τουρκία, είναι αναπτυγμένη μια πολύπλευρα φιλόδοξη στρατηγική από τον Ερντογάν που κυβερνά την Τουρκία από το 2003. Αυτή η πολιτική που έχει «στρατηγικό βάθος» κατά Νταβούσογλου, παρόλη την αποτυχία της τόσο στον πόλεμο στη Συρία όσο και στην ηγεμονική προσπάθεια έκφρασης όλων των ισλαμιστών και των ισλαμιστικών κρατών, παραμένει, συνδυάζεται, υπηρετεί και υπηρετείται από την μόνιμα επεκτατική της πολιτική. Η αναθεωρητική αμφισβήτηση του Ερντογάν της συνθήκης της Λωζάνης παρόλο που περισσότερο αποτελεί αντιστάθμισμα στα αδιέξοδα της εσωτερικής πολιτικής του και προσπάθεια εκβιασμού και εγκλωβισμού των κεμαλιστών (που ανεβάζουν την εθνικιστική ρητορική διά στόματος του ηγέτη του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου…εγκαλώντας τον Ερντογάν για την εγκατάλειψη 16 νησιών και βραχονησίδων στο Αιγαίο) δεν θα εγκαταλειφθεί αλλά θα ενισχυθεί στο προσεχές μέλλον «επίλυσης» του Κυπριακού. Και τούτο γιατί μπορεί η πολιτική σκοπιμότητα να συμβαδίζει με την υπηρέτηση στρατηγικών σχεδιασμών αλλά και ανεξαρτήτως τούτων δημιουργείται μια ανεξάρτητη και ανεξέλεγκτη δυναμική των πραγμάτων που μπορεί να οδηγήσει σε νέες περιπέτειες. Εξάλλου στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης, της «νέας τάξης πραγμάτων», στον 21ο αιώνα οι ισορροπίες αλλά και τα σύνορα που κατοχύρωσε ο «σύντομος» 20ός είναι υπό αμφισβήτηση.
Από το 2015 έχουν ξεκινήσει εντατικές συνομιλίες και διαπραγματεύσεις για σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού μεταξύ Μ. Ακιντζί και Ν. Αναστασιάδη κάτω από την επίβλεψη του συμβούλου των Ηνωμένων Εθνών Εσ. Έιντε. Η αμερικανίδα υφυπουργός εξωτερικών για θέματα Ευρώπης και Ευρασίας Β. Νούλαντ (γνωστή για τη δημιουργία και την «επίλυση» της ουκρανικής κρίσης) επιθυμεί να κλείσει το Κυπριακό άμεσα. Στο Μοντ Πελερέν πραγματοποιήθηκαν δύο συναντήσεις με θέματα το εδαφικό-χάρτες και το προσφυγικό-οικονομικό, που έφθασαν σε αδιέξοδο όταν ανέκυψε το θέμα των εγγυήσεων και της ασφάλειας.
Η τουρκική και τουρκοκυπριακή διαπραγματευτική πλευρά πρόταξε και προτάσσει ορισμένους όρους και προϋποθέσεις:
α) Αναθεώρηση και όχι κατάργηση του δικαιώματος της παρέμβασης, των εγγυήσεων, που σημαίνει παραμονή του τούρκικου στρατού στο νησί για μια μεταβατική περίοδο 15 χρόνων σαν εγγυήτρια δύναμη ασφαλείας, και κατόπιν θα υπάρξει επαναξιολόγηση.
β) Αμοιβαία εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και μεταφορά του μέσω Τουρκίας στην Ευρώπη.
γ) Στο πολιτειακό – κυβερνητικό, εκ περιτροπής προεδρία ανά πέντε χρόνια, στην ομόσπονδη κυβέρνηση τ/κ και ε/κ. Η Άγκυρα μάλιστα δεν σταματά να υπενθυμίζει τη θετική στάση Χριστόφια σε αυτό το θέμα.
δ) Στο εδαφικό – προσφυγικό ο Ακιντζί σε σχέση με τα εδάφη και τους χάρτες κάνει λόγο ότι η τ/κ πλευρά θα είναι γύρω στο 29% και πλέον, ενώ ο Αναστασιάδης μιλά για περίπου 28%. Ταυτόχρονα, η επιστροφή της Μόρφου ως απαίτηση της ε/κ πλευράς βρίσκει αντίθετους Ερντογάν και Ακιντζί. Το οικονομικό κόστος των αποζημιώσεων των προσφύγων το επωμίζεται η ε/κ πλευρά, οι τούρκοι έποικοι παραμένουν, και τα ελλείμματα των τ/κ θα τα καλύπτουν τα πλεονάσματα των ε/κ.
Ο Ερντογάν βεβαίως – και κατά δήλωσή του– δεν διαπραγματεύεται το Κυπριακό αλλά το σύνολο των ελληνοτουρκικών σχέσεων που κατ’ αυτόν αφορά τα νησιά, το καθεστώς της Θράκης, την οριοθέτηση της ΑΟΖ, την υφαλοκρηπίδα κλπ.
Οι διαπραγματεύσεις τερματίστηκαν και θα συνεχιστούν στη Γενεύη στις 12/1/2017 σε πενταμερή διάσκεψη (ε/κ, τ/κ πλευρά, Ελλάδα, Τουρκία, Βρετανία) που θα την παρακολουθήσει και η ΕΕ.
Από την ελληνική κυβέρνηση μέσω του υπουργού εξωτερικών Κοτζιά, αυτό που έχει τεθεί σαν «κόκκινη γραμμή» είναι το ζήτημα της εγγυήτριας δύναμης και της αποχώρησης του στρατού κατοχής. Εμφανίζεται από την πλευρά Αναστασιάδη (κάνοντας λόγο για «επισκέπτες») κάποια ασυμφωνία μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας. Την 1η του Δεκέμβρη του 2016 ο Αναστασιάδης μονομερώς συμφώνησε να διεξαχθεί η διασκεψη στη Γενεύη για τις 12 Γενάρη, χωρίς η Τουρκία να έχει αποδεχθεί τόσο την κατάργηση των εγγυήσεων όσο και την άμεση αποχώρηση του στρατού κατοχής, που ήταν κοινοί όροι της Λευκωσίας και της Αθήνας. Διάσκεψη που η Κυπριακή Δημοκρατία σαν κράτος θα απουσιαζει σαν «εκλιπούσα», όπως την επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και την θέλει ο τούρκικος επεκτατισμός. Θα παρευρίσκεται ο Αναστασιάδης, όμως σαν ηγέτης της ε/κυπριακής πλευράς, όπως και ο Ακιντζί σαν ηγέτης της τ/κυπριακής πλευράς. Το σχέδιο Ανάν ξαναεμφανίζεται και πλέον ξαναυποστηρίζεται απο τον Αναστασιάδη σαν πρόεδρο τώρα και οχι σαν αρχηγό κόμματος. Απο την άλλη είναι γνωστό πως ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ των δικαιωμάτων(!!!) , του ευρωπαισμού και του κοσμοπολιτισμού που υποστήριξε το σχέδιο Ανάν μπορεί εύκολα να βολευτεί κάτω απο την επιλογή Αναστασιάδη.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΘΕΣΕΙΣ
1. Η Κύπρος ήταν είναι και θα παραμείνει –εκτός αν υπάρξουν άλλες συνθήκες και όροι στην περιοχή της Ν.Α Μεσογείου– ένα τεραστίας σημασίας, καθοριστικό γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό κέντρο, γιατί βρίσκεται σε ένα γεωγραφικό σημείο όπου: α) συναντώνται τρείς ήπειροι και αποτελεί το μάτι ελέγχου της εισόδου από τη διώρυγα του Σουέζ, β) εκεί βρίσκεται η «πύλη» της Μ. Ανατολής, η οποία τροφοδοτεί ενεργειακά σημαντικότατο μέρος του πλανήτη, γ) αποτελεί το ίδιο πλέον γεωοικονομική-ενεργειακή περιοχή με τεράστια κοιτάσματα και αποθέματα, αλλά και κόμβο καθώς και σημείο ελέγχου των ενεργειακών διαδρομών προς Ευρώπη… δ) τα τελευταία 25 χρόνια αλλά και σε όλη την μεταπολεμική περίοδο έχουμε πολεμικές αναμετρήσεις, επεμβάσεις, σκληρούς ανταγωνισμούς…
Για όλους αυτούς τους λόγους το νησί-οικόπεδο αποτελούσε και αποτελεί πλέον ακόμα περισσότερο, πεδίο σκληρού ανταγωνισμού των εκάστοτε ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που η πολιτική τους ήταν και είναι ο έλεγχος του νησιού με κάθε τρόπο. Η πολιτική των ΗΠΑ –διά της Νούλαντ– θέλει «λύση» με δημιουργία κράτους συνολικά εξαρτημένου και στην πραγματικότητα διχοτομημένου θεσμικά –πολιτειακά, ανίκανου να διευθετήσει τόσο τις εξωτερικές όσο και τις εσωτερικές του υποθέσεις, άρα να βρίσκεται διαρκώς υπό τον έλεγχό τους, και που α) να μη δημιουργεί πρόβλημα στη ΝΑ. πτέρυγα του ΝΑΤΟ, β) να προσφέρει τη δυνατότητα στην Τουρκία να μπει από το παράθυρο στην ΕΕ και από την πόρτα στην συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων και μεταφορών.
2. Το Κυπριακό πρωταρχικά-ιστορικά ήταν και είναι ζήτημα άρνησης της αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας κυρίως από την πλευρά του βρετανικού και κατόπιν του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Στην Κύπρο από το 1960 έχουμε ένα ιδιόμορφο «αποικιακό καθεστώς» εγγυητριών δυνάμεων με βρετανικές στρατιωτικές βάσεις σε βρετανικό έδαφος. Το Κυπριακό από το 1974 αποτελεί ζήτημα εισβολής και κατοχής του ενός τρίτου του νησιού, με επακόλουθα, μεταξύ άλλων, το ζήτημα των προσφύγων και των περιουσιών τους, καθώς και του τούρκικου εποικισμού. Οι διακοινοτικές διαφορές και προστριβές υποκινήθηκαν και υποδαυλίστηκαν για την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και της πολιτικής του τουρκικού επεκτατισμού, και χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη διχοτόμηση του νησιού.
3. Αλλάζουν ή βρίσκονται σε μια διαδικασία μεγάλης και μη ειρηνικής αλλαγής οι ισορροπίες στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής. Οι ανταγωνισμοί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά και των ενεργειακών πολυεθνικών κολοσσών (ΗΠΑ, Γαλλίας, Ιταλίας κ.ά) για την εκμετάλλευση αλλά και την μεταφορά υδρογοναθράκων είναι ανειρήνευτοι, και στη σημερινή εποχή της κρίσης περισσότερο από ποτέ σκληροί. Αναζητούνται νέες συμμαχίες και σημεία ισορροπίας, αμφισβητούνται έμπρακτα σύνορα, παλιές συμμαχίες και στρατηγικές, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έντονες περιφερειακές αντιθέσεις και φιλοδοξίες που (θα) έχουν σα συνέπεια και πολεμικές συγκρούσεις
4. Για τους λαούς, ή ακριβέστερα για τους εργαζόµενους, είναι τεχνητό πρόβληµα οι εθνικισμοί,οι σοβινισµοί, οι αντιπαραθέσεις κλπ. Aλλά να που µ’ αυτό το “τεχνητό” πρόβληµα ασχολούνται και θα ασχοληθούν όλοι όσοι παλεύουν πραγµατικά για τη χειραφέτησή τους. Ποιο είναι το κριτήριο του “τεχνητού” και του “πραγµατικού”; Δεν πρόκειται για γενικές αφαιρέσεις, αλλά για συγκεκριµένη δράση κοινωνικών πολιτικών δυνάµεων και για τα αποτελέσµατα αυτής της δράσης που “τεχνητά” προβλήµατα τα µετατρέπουν σε “πραγµατικά”.Όταν από την ίδρυση του NATO τα “ελληνοτουρκικά” αποτελούν τη µεγάλη ανοιχτή πληγή του και το «κυπριακό» τουλάχιστον για 57 χρόνια, είναι στην καρδιά των εξελίξεων δεν µπορούµε να “κάνουµε το κορόιδο”, ή να λέµε γενικά οτι είναι αντιπαράθεση δυο περιφερειακών δυνάμεων για την ηγεμονία. Έχουµε στο ζήτηµα της ελληνοτουρκικής αντίθεσης γενικά, µια ενιαία επιθετική στάση από τον “τουρκικό αστισµό” και µια όχι ενιαία και εξαρτημένη απο τον ευρωατλαντισμό στάση απ’ αυτό που λέγεται “ελληνικός αστισµός”. Kι αυτό όχι στο ότι ο ένας είναι από διάθεση περισσότερο ή λιγότερο επεκτατικός, αλλά γιατί η συγκεκριµένη εξέλιξη των διεθνών πραγµάτων τοποθετούν τον ένα (τουρκικό) σε πλεονεκτικότερη θέση και τον άλλο σε µειονεκτικότερη θέση. O “ελληνικός αστισµός” έσπασε τα µούτρα του το 1922, ενώ ο “τουρκικός αστισµός” βγήκε νικητής το 1922. Eπί πολλά χρόνια επωφελήθηκε από τις διεθνείς συγκυρίες. O αντίστοιχος “ελληνικός αστισµός” µε το στίγµα και την ιδεολογία του δοσιλογισµού του 1941-44, έφαγε καρπαζιές και είπε “ευχαριστώ” και το 1955 στη Σµύρνη, και στην Πόλη το 1955 και 1964, και το 1967, και το 1974, ακόμα και στα ίμια. Eίναι λάθος πως έως σήμερα τουλάχιστον και το NATO-αµερικάνοι και οι ρώσοι ποντάρουν στην “Tουρκία” ενώ οι ευρωπαίοι «κάνουν το παγώνι» για τους δικούς τους λόγους;
5.Το Κυπριακό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να έχει και διεθνή αναφορά αλλά δεν είναι ένα πρόβλημα που θα λυθεί από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους οργανισμούς τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ πέρα από το ότι της χάρισε μνημόνιο, «κούρεμα» καταθέσεων και ξήλωμα κοινωνικών κατακτήσεων δεν την οδήγησε σε επίλυση του προβλήματος ούτε εξασφάλισε το ενιαίο της κρατικής οντότητας. Τουναντίον, της χάρισε το σχέδιο Ανάν, ακριβώς μετά την ένταξη της στην ΕΕ. Διαψεύστηκαν παταγωδώς και σε αυτό όλοι οι υποστηρικτές της «ευρωπαϊκής ιδέας» και του κοινού σπιτιού –που δήθεν προσφέρει ασφάλεια– που οδήγησαν την Κύπρο στη φυλακή της ΕΕ. Η λύση του Κυπριακού όπως συζητιέται στη Γενεύη δεν είνια συμβατή ούτε με το ευρωπαϊκό πλαίσιο ούτε με τις ευρωπαϊκές αρχές και το κεκτημένο. Η ΕΕ όμως απλά παρακολουθεί εδώ και χρόνια τα τεκταινόμενα και …τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής, αποδεχόμενη την «λύση» και πλασαριζόμενη για τα ενεργοφόρα οικόπεδα και τις μεταφορές.
6. Ο σημερινός συσχετισμός δυνάμεων φαίνεται σήμερα να είναι αρνητικός και για δίκαιη και για βιώσιμη λύση. Δεν έχει αναπτυχθεί –μόνιμα είτε αποτρεπόταν είτε περιοριζόταν και υποτιμούνταν αυτή η ανάγκη– ένα κίνημα που να επιβάλει μια δίκαιη και βιώσιμη λύση μιας ανεξάρτητης από ξένους στρατούς και βάσεις ενιαίας Κύπρου με μια κρατική οντότητα και με πλήρη ισοτιμία και σεβασμό των εργασιακών, θρησκευτικών, πολιτιστικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Απουσιάζει ενας αντιιμπεριαλιστικός διεθνιστικός πόλος που να αποτρέψει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, που να επιβάλει λύσεις στα πλαίσια της φιλίας και της αλληλεγγύης των λαών.
7. Η δικέφαλη, διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, που αποτελεί αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων και είναι ιμπεριαλιστική εφεύρεση και επιλογή, είναι η μόνιμη βάση συζήτησης για την επίλυση του Κυπριακού. Αυτή η «λύση» οδηγεί σε μεγαλύτερες περιπέτειες, σε διχοτόμηση και θα καταστήσει το Κυπριακό ζήτημα, πρόβλημα που θα τροφοδοτήσει την ανάφλεξη σε όλη την περιοχή του Αιγαίου, με ενδεχόμενες επιπτώσεις και πολεμικές περιπέτειες σε όλη τη Ν.Α Μεσόγειο.
8. Οι δηλώσεις Ερντογάν μπορεί να εκτιμάται ότι γίνονται για λόγους εσωτερικής πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά είναι δυνατόν και έχει αποδειχθεί ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική του αστισμού υπηρετεί μακροχρόνιους στρατηγικούς επεκτατικούς σχεδιασμούς, είναι σταθερή, έχει φιλοδοξίες ηγεμονικής περιφεριακής δύναμης σε τροχιά αυτοκρατορίας και υλοποιείται τακτικά πολιτικά με τη μέθοδο των αμφισβητήσεων κατόπιν των τετελεσμένων γαι να φθασει τέλος στα κεκτημένα. Εξάλλου ο Ερντογάν μπορεί να πουλήσει στο εσωτερικό του ως επιτυχία του είτε την παραμονή του στρατού κατοχής και της κατοχύρωσης της εγγυήτριας δύναμης πράγμα που θα σημαίνει ότι το ναυάγιο της μη επίλυσης το χρεώνεται η ελλαδική πλευρά, είτε τη δημιουργία δικέφαλου ομόσπονδου κράτους, που αυτό σημαίνει γεωπολιτικό (μέσω του νέου πολιτειακού καθεστώτος) και γεωοικονομικό έλεγχο του νησιού μιας και η ΑΟΖ αποτελεί «τεχνικό θέμα», που θα ακολουθήσει την επίλυση του Κυπριακού.
9. Η ελληνική κυβέρνηση σταθερά εξαρτημένη μέσα στο δυτικό ευρωατλαντικό πλαίσιο, οικονομικά με την ΕΕ και στρατιωτικά με το ΝΑΤΟ, με συνεχόμενη επιτροπεία χωρίς ίχνος λαϊκής κυριαρχίας, σε μια καθημαγμένη χώρα και κοινωνία,προσπαθεί να αποφορτιστεί των ελληνοτουρκικών αντιθέσεων, ζητημάτων και αναταραχών παίζοντας τις καθυστερήσεις και αποβλέποντας κυρίως σε μια αλλαγή της αμερικάνικης πολιτικής.
10.Η αριστερά στην Ελλάδα οφείλει –έστω και καθυστερημένα – να αναδείξει την πραγματικότητα του Κυπριακού προβλήματος, να αναδείξει από τη μια σε όλες τις λεπτομέρειές της σαν βιώσιμη και δίκαιη λύση το «ΚΥΠΡΟΣ ΕΝΙΑΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΙΣ ΞΕΝΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΟΥΣ ΜΕ ΠΛΗΡΗ ΣΕΒΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ» και ταυτόχρονα να προσπαθεί να συγκροτήσει στην Ελλάδα χωρίς αποκλεισμούς ένα φιλειρηνικό αντιμπεριαλιστικό μέτωπο και κίνημα και έναν διεθνή μεσογειακό πόλο συνεργασίας και αλληλεγγύης των λαών και των προοδευτικών κινημάτων. Δύσκολες εποχές, δύσκολα αλλά αναγκαία καθήκοντα.
*Πηγή: antapocrisis.gr
