Η χώρα, χωρίς να έχει βγει από τη μνημονιακή καταστροφή, μπήκε σε μια άλλη, ίσως ευρύτερη και βαθύτερη, κρίση, με αιτία και αφορμή τον κορονοϊό.
Και στη δεύτερη αυτή κρίση η κατεστημένη πολιτική τάξη συνολικά και πρώτα απ’ όλα η κυβέρνηση, αποδεικνύονται πολύ κατώτερες των περιστάσεων.
Ειδικότερα, έχουμε μια κυβέρνηση πυρετώδους προπαγανδιστικής επικοινωνιακής πολιτικής με αφορμή την κρίση του κοροναϊού. Μια κυβέρνηση διαχείρισης του φόβου που προκαλεί η πανδημία και μια κυβέρνηση ενοχοποίησης των πολιτών, που αφήνει ακόμα και τώρα, σε τόσο δύσκολες στιγμές, στο απυρόβλητο όλα τα μεγάλα συμφέροντα και τις νοσηρές δομές στο χώρο της υγείας, ενώ δεν κάνει την παραμικρή αυτοκριτική για τα χάλια του δημόσιου συστήματος για τα οποία είναι υπεύθυνη η Νέα Δημοκρατία και όλα τα συστημικά κόμματα.
Τα μόνα μέτρα αυτής της κυβέρνησης είναι οι απαγορεύσεις. Απαγορεύσεις που αφορούν εμπορικές δραστηριότητες και μετακινήσεις των πολιτών.
Έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, χωρίς συνείδηση του βάθους της κρίσης που αντιμετωπίζουμε, η οποία, όχι μόνο αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι να πάρει αποφάσεις που θίγουν τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται την υγεία σε αυτήν τη χώρα αλλά αντιθέτως όλα τα μέτρα της κατατείνουν στη διάλυση και του τελευταίου ίχνους εργατικού δικαίου που έχει απομείνει από την επέλαση των μνημονίων.
Το δημόσιο σύστημα υγείας νοσεί βαθύτατα και η κυβέρνηση απλώς παρακολουθεί την τραγωδία που επιδεινώνεται στα νοσοκομεία, χωρίς καμιά ουσιαστική παρέμβαση.
Τα νοσοκομεία της χώρας έγιναν πλέον “απλησίαστα”ως χώροι “μόλυνσης” και “διάδοσης ασθενειών”. Με πρώτο θύμα το ίδιο το υγειονομικό προσωπικό της χώρας.
Είναι ανύπαρκτα και στοιχειώδη μέτρα προστασίας των ασθενών και ιδιαίτερα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Η αισχροκέρδεια στην αγορά για είδη υγειονομικής ανάγκης καλπάζει. Οι ελλείψεις σε στοιχειώδη προστατευτικά μέτρα είναι τεράστιες.
Ακόμα και τα στοιχειώδη μέτρα επίταξης των ιδιωτικών νοσοκομείων και εργαστηρίων, αλλά και γιατρών και νοσηλευτών που εργάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες, δεν έσπευσε να λάβει η κυβέρνηση για να μη θίξει τις κερδοσκοπικές δομές του υπερκερδοφόρου ιδιωτικού τομέα της υγείας. Ακόμα και μέτρα προς αυτή την κατεύθυνση, που υποχρεώθηκε να λάβει και η Τουρκία, μετατρέποντας όλα τα νοσοκομεία και των ιδιωτικών συμπεριλαμβανομένων, σε “πανδημικά“, δεν τόλμησε να λάβει η ελληνική κυβέρνηση.
Οι μαζικές προσλήψεις μόνιμου και έκτακτου προσωπικού, που έπρεπε άμεσα να γίνουν για να στηρίξουν το σύστημα Υγείας, δεν έγιναν παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις, περισσότερο για επικοινωνιακούς και πελατειακούς λόγους.
Κινητοποίηση ενός ευρύτερου δυναμικού σε όλη την Ελλάδα και σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού για να διεξαχθούν τεστ κορονοϊού με την αξιοποίηση και φοιτητών ιατρικών και νοσηλευτικών σχολών και εθελοντών, δεν υπήρξε.
Αξιοποίηση ξενοδοχείων και άλλων κατάλληλων χώρων για υγειονομική και νοσηλευτική χρήση δεν έγινε.
Ακόμα χειρότερα, τα μέτρα που ελήφθησαν για την αντιμετώπιση της κρίσης λειτουργούν διαλυτικά για την οικονομία, επιφέροντας απέραντη φτωχοποίηση, χωρίς αντίστοιχα μέτρα στήριξης των πιο αδύνατων στρωμάτων της κοινωνίας μας, που κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν το φάσμα της εξαθλίωσης και ορισμένα της πείνας.
Η απόφαση των 800 ευρώ το δίμηνο για μία ορισμένη μερίδα των εργαζομένων είναι μόνο στάχτη στα μάτια και δεν αφορά τον περισσότερο κόσμο της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, που βλέπει να περικόπτονται οι μισθοί του, να περιπίπτει μαζικά σε μερική απασχόληση και να απολύεται. Πολύ περισσότερο δεν αφορούν τους ανέργους, οι οποίοι, μέσα σ’ αυτή τη δεύτερη κρίση, δοκιμάζονται σκληρά.
Προτείναμε ένα έκτακτο εθνικό προοδευτικό σχέδιο και πρόγραμμα, τουλάχιστον πάνω από το 20% του ΑΕΠ το οποίο είναι απόλυτα αναγκαίο σε αυτήν τη συγκυρία για τη στήριξη στην παρούσα φάση οικονομίας και κοινωνίας και κυρίως για την αντιμετώπιση της κρίσης στη “μετα-κορονοϊκή” περίοδο.
Η κυβέρνηση μοιάζει ως να μην καταλαβαίνει καν την πρόταση. Πολύ περισσότερο όταν από πάνω της κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη του δανεισμού σε ευρώ.
Η κυβέρνηση και το πολιτικό κατεστημένο δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, θεμέλιου του ευρώ, δεν θα είναι προσωρινή, αλλά αποτελεί την αφετηρία για το τέλος της Ευρωζώνης, ίσως και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Αυτές τις ώρες όλα επαφίενται στους εργαζόμενους, τους απλούς πολίτες και τον ελληνικό λαό συνολικά.
Όλοι μας πρέπει να αντιληφθούμε ότι το χθες μας τέλειωσε και πρέπει να θεμελιώσουμε ένα καινούργιο αύριο.