Για άλλη μια φορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι o υπαίτιoς για μια σύγκρουση με διεθνή xαρακτήρα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη και την ασφάλεια στον πλανήτη. Σήμερα η αυτοκρατορία βάζει στο στόχαστρο την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν.
«Οι πόλεμοι ψεύδονται. Κανένας πόλεμος δεν έχει την ειλικρίνεια να ομολογήσει: “σκοτώνω για να κλέψω”. Οι πόλεμοι επικαλούνται πάντοτε ευγενή κίνητρα: σκοτώνουν στο όνομα της ειρήνης, στο όνομα του Θεού, στο όνομα του πολιτισμού, στο όνομα της προόδου, στο όνομα της δημοκρατίας. Και αν υπάρχει αμφιβολία, αν ένα τέτοιο ψέμα δεν είναι αρκετό, υπάρχουν διαθέσιμα τα μεγάλα ΜΜΕ για να εφεύρουν φανταστικούς εχθρούς για να δικαιολογήσουν τη μετατροπή του κόσμου σε ένα μεγάλο φρενοκομείο και ένα τεράστιο σφαγείο “, δήλωσε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο πριν από μερικά χρόνια.
Το απόσπασμα του Γκαλεάνο αποκτά απόλυτη ισχύ στην εποχή μας. Για άλλη μια φορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ο υπαίτιος για μια σύγκρουση με διεθνή χαρακτήρα, με ανυπολόγιστες συνέπειες για την ειρήνη και την ασφάλεια στον πλανήτη. Σήμερα η αυτοκρατορία βάζει στο στόχαστρο την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν. Την περασμένη Παρασκευή, ο Αμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τράμπ έδωσε εντολή για τη βομβιστική επίθεση στη Βαγδάτη, πρωτεύουσα του Ιράκ, κατά την οποία σκοτώθηκαν ο διοικητής των Ειδικών Δυνάμεων “Quds” των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης, Κασέμ Σολεϊμανί και ο υποδιοικητής των Μονάδων Λαϊκή Κινητοποίηση του Ιράκ, Αμπού Μαχντί αλ-Μοχάντες. Το πρόσχημα αυτής της μονομερούς, αδικαιολόγητης επιθετικής ενέργειας, που παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και την ανεξαρτησία του Ιράκ, εξηγήθηκε από τον ίδιο τον Λευκό Οίκο μέσω του επίσημου λογαριασμού του στο Twitter: “Υπό την καθοδήγηση του Προέδρου, ο Στρατός των ΗΠΑ. έλαβε αποφασιστικά αμυντικά μέτρα για την προστασία του προσωπικού των ΗΠΑ στο εξωτερικό, σκοτώνοντας τον Κασέμ Σολεϊμανί , επικεφαλής των Ειδικών Δυνάμεων των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης”, έναν οργανισμό που στο τουίτ της η Ουάσιγκτον δεν χάνει την ευκαιρία να αξιολογήσει ως τρομοκράτη.
Το Ιράν απάντησε την Τρίτη με την εκτόξευση τουλάχιστον δώδεκα πυραύλων κατά της αεροπορικής βάσης Αλ Ασάντ στο Ιράκ, όπου στρατοπεδεύουν οι δυνάμεις των ΗΠΑ. Το Σώμα των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν επιβεβαίωσε την πατρότητα της επίθεσης ενώ η γραμματέας Τύπου του Λευκού Οίκου Στεφανία Γκισάμ δήλωσε: “Γνωρίζουμε τις αναφορές επιθέσεων εναντίον αμερικανικών εγκαταστάσεων στο Ιράκ. Ο Πρόεδρος ενημερώθηκε και παρακολουθεί στενά την κατάσταση και διαβουλεύεται με την εθνική ομάδα ασφαλείας “. Ο Ντοναλντ Τραμπ επιβεβαίωσε στο Twitter ότι θα προβεί σε δηλώσεις αύριο το πρωί.
Η κυβέρνηση Τραμπ με την επίθεση στο Σολεϊμανί , καταπάτησε τη Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών και επικαλέστηκε την “προστασία του προσωπικού της στο εξωτερικό“, ένα επιχείρημα που έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες περιπτώσεις για να δικαιολογηθούν τέτοιου είδους επιλογές χωρίς να προσφέρουν κανένα επαρκές αποδεικτικό στοιχείο: Έκρηξη του πλοίου Maine (πόλεμος κατά της Ισπανίας και παρέμβαση στην Κούβα το 1898), ατύχημα στον Κόλπο Toνκίn (Βιετνάμ), καταπολέμηση της τρομοκρατίας (Αφγανιστάν), υποτιθέμενα όπλα μαζικής καταστροφής (Ιράκ), δήθεν “εκδημοκρατισμός” (Λιβύη) και εικαζόμενη επίθεση με χημικά όπλα (Συρία), ανάμεσα σε πολλά λυπητερά επεισόδια στο βορειοαμερικανικό αρχείο πολέμου.
Ποιοι λόγοι ώθησαν την κυβέρνηση των ΗΠΑ να εξαπολύσει αυτή τη σοβαρή κλιμάκωση εναντίον του Ιράν; Αναμφισβήτητα, οι πρόσφατες ενέργειες του Λευκού Οίκου υποκινούνται από τα αυτοκρατορικά συμφέροντα της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής.
Γιατί το Ιράν ;
Μετά την Ισλαμική Επανάσταση του 1979, οι σχέσεις μεταξύ Ουάσιγκτον και Τεχεράνης χαρακτηρίστηκαν από μια δραματική οπισθοδρόμηση και εχθρότητα. Σήμερα, τόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες όσο και ο σημαντικότερος σύμμαχος της σε αυτή τη γεωγραφική περιοχή – το Ισραήλ – αντιμετωπίζουν ένα δυσμενές περιφερειακό πλαίσιο για τις πολιτικές, οικονομικές και στρατιωτικές φιλοδοξίες τους, γεγονός που περιορίζει την επιρροή τους.
Σε γεωπολιτικό επίπεδο, το Ιράν είναι βασικός παράγοντας στη Μέση Ανατολή, έχει σταθερές σχέσεις με τη Ρωσία και υποστηρίχθηκε από την Ευρώπη μετά την μονομερή απόσυρση των Ηνωμένων Πολιτειών από την πυρηνική συμφωνία με το περσικό έθνος. Από την άλλη πλευρά, οι ευημερούσες σχέσεις μεταξύ Ιράκ και Ιράν, ιδίως μετά τις παροχή στρατιωτικών συμβουλών της Τεχεράνης προς τον Ιρακινό Στρατό και τις Μονάδες Λαϊκής Κινητοποίησης που αντιμετωπίζουν το Ισλαμικό Κράτος , δεν ευχαριστούν ούτε την Ουάσινγκτον ούτε το Τελ Αβίβ.
Κατ αυτόν τον τρόπο, η επιλεκτική δολοφονία του Κασέμ Σολεϊμανί αποτελεί επίδειξη αυτοκρατορικής δύναμης, μια απελπισμένη προσπάθεια να “να ξανακερδίσουν έδαφος” στη στρατηγική περιοχή και ένα μήνυμα προς το Ιράν στην προσπάθεια αποτροπής της προώθησης της Χεζμπολάχ (μιας σημαντικής οργάνωσης αντάρτικης αντίστασης του Λιβάνου).
Δεν μπορεί να αγνοηθεί ούτε για μια στιγμή, αυτό που διακυβεύεται στην περιοχή, τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου και ο έλεγχος γεωγραφικών θέσεων μεγάλης σημασίας στο παγκόσμιο εμπόριο. Το Ιράν κατέχει το τέταρτο απόθεμα πετρελαίου και βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των αποθεμάτων φυσικού αερίου σε όλο τον κόσμο. Επιπλέον, το περσικό έθνος είναι ο δεύτερος παραγωγός του Οργανισμού των Χωρών Εξαγωγής Πετρελαίου μετά τη Σαουδική Αραβία και μοιράζεται με το Κατάρ την μεγαλύτερη στον κόσμο περιοχή φυσικού αερίου, το South Pars-North Dome. Πρόσφατα, η ιρανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την ανακάλυψη νέων αποθεμάτων πετρελαίου, που έχουν μεγάλη σημασία στην περιοχή. Αυτοί οι πόροι ανοίγουν την αυτοκρατορική όρεξη.
Εξ ίσου σημαντικός είναι ο γεωπολιτικός ρόλος του Ιράν, ως σημαντικό κέντρο επικοινωνίας μεταξύ Μέσης Ανατολής, Κεντρικής και Νότιας Ασίας. Η γειτνίασή του με τους διεθνείς εμπορικούς δρόμους όπως το Στενό του Ορμούζ, – από όπου περνά το 20% του παγκόσμιου πετρελαίου και σχεδόν το 35% του πωλούμενου δια θαλάσσης, το κανάλι του Σουέζ, ο Περσικός Κόλπος και το Ομάν, μεταξύ άλλων, κατατάσσουν την περσική χώρα σε θύλακα στρατηγικής σημασίας.
Σε εμπορικό επίπεδο, η Τεχεράνη είναι ένας σημαντικός παράγοντας στο κινεζικό σχέδιο του νέου Δρόμου του Μεταξιού, το οποίο έχει πρωταρχικό ενδιαφέρον για το Πεκίνο, αλλά αυτό θα δημιουργούσε σημαντικές γεωπολιτικές αλλαγές εάν τερμάτιζε την οικονομική κυριαρχία των Ηνωμένων Πολιτειών μέσω της διενέργειας των εμπορικών συναλλαγών σε εθνικά νομίσματα και όχι σε δολάρια.
Η Κίνα και οι χώρες της Κεντρικής Ασίας θα έχουν πρόσβαση στον Περσικό Κόλπο μέσω των ιρανικών σιδηροδρόμων. Για να κατανοηθεί η σημασία αυτού, το 2016 μια αμαξοστοιχία με 32 εμπορικά βαγόνια μεταφοράς προϊόντων, χρειάζονταν 14 ημέρες να διασχίσει την απόσταση από την παράκτια επαρχία Zhejiang (ανατολικά της Κίνας) μέχρι την Τεχεράνη, διασχίζοντας το Καζακστάν και το Τουρκμενιστάν.
“Αυτή η διαδρομή είναι συγκρίσιμη και συμβατή με τις θαλάσσιες μεταφορές, οι οποίες συνήθως διαρκούν 25-30 ημέρες έως το ιρανικό λιμάνι Βandar Abbas και άλλες επτά ημέρες έως την Τεχεράνη, ενώ με τον σιδηρόδρομο φτάνει σε 14 ημέρες και το κόστος είναι επίσης ανεκτό σε σύγκριση με τις αεροπορικές μεταφορές φορτίου” , δήλωσε ο Sadaf Sabaghian, εμπορικός διευθυντής της ιρανικής εταιρείας PTV.
Ως εκ τούτου, η επίθεση των ΗΠΑ στο Ιράν είναι επίσης ένα χτύπημα στο κινεζικό “megaproject” και τις υποδομές του και η Ουάσιγκτον, αναζητώντας την πλανητική οικονομική ηγεμονία, έχει ήδη εξαπολύσει έναν εμπορικό και τιμολογιακό πόλεμο εναντίον του ασιατικού γίγαντα.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες, μαζί με την απώλεια επιρροής της κυβέρνησης Τραμπ στη Μέση Ανατολή, μετά την απόφαση να αποχωρήσουν όλοι οι στρατιώτες των ΗΠΑ από τη Συρία, εκτός από τις μονάδες που βρίσκονται κοντά στις πετρελαϊκές περιοχές, λόγω της Επιχείρησης “Πηγή της Ειρήνης” ((στρατιωτική δράση που ξεκίνησε από την Τουρκία στις 9 Οκτωβρίου 2019 στη βόρεια Συρία) , επιβεβαιώνουν ότι οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει την τακτική για την ανάκτηση της ισχύος τους.
Το πολιτικό παιχνίδι στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου
Με τον βομβαρδισμό της Βαγδάτης και την επιλεκτική δολοφονία του διοικητή των Ειδικών Δυνάμεων Quds των Φρουρών της Επανάστασης του Ιράν, Κασέμ Σολεϊμανί , ο βορειοαμερικανός Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ επιδιώκει δύο αρχικούς στόχους στο εσωτερικό της χώρας του.
Αφενός, σε ένα εκλογικό πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από μια συνεχιζόμενη πολιτική δίκη εναντίον του, αν και αυξάνει την κριτική των Δημοκρατών εναντίον του, εκτρέπει την κοινή γνώμη από αυτό το γεγονός προς έναν μεγαλύτερο λόγο ,την εθνική ασφάλεια, αποδυναμώνοντας έτσι το πολιτικό σκάνδαλο της κυβέρνησής του.
Ο Εντουάρντο Μαρτίνες, ειδικός στα γεωπολιτικά, όπως μετέδωσε το RT δήλωσε ότι “με την επίθεση κατά του Σολεϊμανί , ο Τραμπ θέλει να εξασφαλίσει την επανεκλογή του”. Με αυτή την πολεμική σύγκρουση, ο Tραμπ, παρουσιάζεται στη χώρα του ως ο προκλητικός ηγέτης με ισχύ και με αυτή τη στρατηγική επιδιώκει να οργανώσει μια νέα εκλογική νίκη.
“Στις ΗΠΑ ποτέ δεν αλλάζει Πρόεδρος σε πόλεμο”. Μια σύγκρουση ευρείας κλίμακας θα επιτρέψει στον Τραμπ να παραμείνει στην εξουσία. […] Ο (υιός) Μπους είχε δεχτεί σοβαρή κριτική στο τέλος της πρώτης του θητείας και επανεκλέχθηκε εν μέσω ενός πόλεμου (επέμβαση σε Ιράκ και Αφγανιστάν) επισημαίνει ο Μαρτίνες, σημειώνοντας ότι ¨” η ιδέα είναι να υποστηρίξουμε αυτούς που μας υπερασπίζονται και αυτό ίσχυσε για όλους τους προέδρους”.
Τα γεράκια της αυτοκρατορίας δεν έλαβαν υπ όψη κάποιες πλευρές: Την αναμενόμενη “σκληρή εκδίκηση” του Ιράν και τον άξονα της αντίστασης στον επιτιθέμενο, την απόφαση του Ιρακινού κοινοβουλίου που βάζει τέλος στην παρουσία ξένων στρατευμάτων στη χώρα, μεταξύ των οποίων και αυτών του συνασπισμού υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ή την απόσυρση της Τεχεράνης από τη δέσμευσή της στην πυρηνική συμφωνία του 2015.
Υπολόγισε η κυβέρνηση Τραμπ το κόστος αυτής της νέας αντιπαράθεσης; Υποτίμησε την απάντηση; Θα μπει ο Λευκός Οίκος σε έναν νέο πόλεμο στην ασταθή περιοχή της Μέσης Ανατολής ; Έμειναν πολλά αναπάντητα ερωτήματα σε μία διεθνή σύγκρουση που ποτέ δεν έπρεπε να ξεκινήσει.
