Για μια ακόμη φορά, δεν κατέστη δυνατόν, στο Γερμανικό Ράιχ, να διαβεί το στενό της Μάγχης.
Η Γερμανική Ευρώπη, που φέρει το ψευδώνυμο «Ευρωπαϊκή Ένωση», συνταράσσεται από το Ρήγμα που υπέστη από το Brexit και τις τεκτονικές αλλαγές που ήδη έχουν δρομολογηθεί.
Η Γαλλία, από κράτος Βισσύ, που είχε περιέλθει στα πλαίσια της Ε.Ε., διεκδικεί νέο ρόλο, με τον Μακρόν να υποδύεται τον «Πεταίν» του Βερντέν και όχι εκείνον του Βισσύ.
Η δε Λεπέν, προσπαθεί να τον υπερκεράσει σε αντιευρωπαϊκή ρητορεία.
Οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης του πρώην Ανατολικού μπλόκ, πάντα «ατίθασες» απέναντι στα κελεύσματα των Βρυξελλών.
Αρκούντως όμως φιλικές και υπάκουες, προς τις ΗΠΑ δεν θα είναι καθόλου απίθανο να συγκροτήσουν κοινό μέτωπο, με τον άτυπο-προς το παρόν- άξονα ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας, πριονίζοντας ακόμη περισσότερο τις φιλοδοξίες της Γερμανίας, για Ευρωπαϊκή ηγεμονία.
Μεταξύ σφύρας και άκμονος η Γερμανία.
Μεταξύ της ανάγκης για ενέργεια από την Ρώσικη ομοσπονδία, αλλά και της μήνις των ΗΠΑ, που ζητά κυρώσεις για τις εταιρείες που συμμετέχουν στην κατασκευή του αγωγού που θα την προμηθεύει με φυσικό αέριο.
Έργο, που εάν δεν πραγματοποιηθεί, καταδικάζει την Γερμανία σε ενεργειακή πενία και οικονομική στασιμότητα.
Έντονες οι αντιθέσεις με τις ΗΠΑ, αλλά και ο πατροπαράδοτος φόβος για την Ρώσικη «Αρκούδα».
Αν το ΝΑΤΟ κατά Μακρόν, είναι εγκεφαλικά νεκρό, η Ε.Ε. σταθερά βαίνει προς την εντατική, ως πολυτραυματίας.
Οι χώρες του Νότου καρκινοβατούν.
Στην Ιταλία παραμονεύει ο Σαλβίνι.
Η Ελλάς ως οικόπεδο και αποικία, της έχει ανατεθεί ο Ρόλος του Χωροφύλακα και της Χωματερής, δυστυχισμένων ανθρώπινων ζωών.
Ο οικονομικός μαρασμός καλά κρατεί, ενώ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο εδαφικού ακρωτηριασμού, από την μεριά της Τουρκίας.
Μιάς Τουρκίας, που εξελίσσεται ταχύτατα σε περιφερειακή υπερδύναμη και σε σχεδόν ισότιμο συνομιλητή των ΗΠΑ, της Ρωσίας και των χωρών της Ε.Ε.
Μια Τουρκία που όχι μόνον προβάλει αξιώσεις στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στην Μ. Ανατολή και την Α. Μεσόγειο, αλλά φιλοδοξεί να μετατρέψει τη Μεσόγειο σε Τουρκική θάλασσα.
Επιδιώξεις που ήδη αντιλαμβάνονται χώρες της Ν. Ευρώπης Ιταλία, Γαλλία, της Μ. Ανατολής, αλλά πολύ σύντομα θα το αντιληφθούν και οι χώρες της Β. Αφρικής και βεβαίως και η Ρωσία.
Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα σαστισμένο, αμήχανο, έχοντας εναποθέσει τις ελπίδες του για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του, στους δύο πυλώνες ΗΠΑ και Ε.Ε., βρίσκεται απόλυτα εκτεθειμένο, στις σεισμικές ανακατατάξεις που συντελούνται.
Η Ελληνική κοινωνία έχοντας υποστεί πολυετή λοβοτομή, ενώ βλέπει το κακό με δρασκελιές να πλησιάζει, στρουθοκαμηλίζει, περιμένοντας πρώτα να την βρει και τότε είναι πιθανόν να αντιδράσει.
Κοντά 200 χρόνια από την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του 1821, το έθνος μοιάζει να έχει εξαντλήσει την όποια ζωτικότητα και δυναμική διέθετε.
Παρ’ όλα αυτά, ετοιμάζεται να τα γιορτάσει με καρναβαλικά δρώμενα, αναθέτοντας την οργάνωσή τους στην επιφανή εκπρόσωπο της Αστικής τάξης, στην κα Αγγελοπούλου.
Της μόνης ικανής για ανάλογες τελετές.
Άλλωστε με το Ταρατατζούμ της ισχυρής Ελλάδας, της ενταγμένης στον σκληρό -στην κυριολεξία- πυρήνα της Ε.Ε. και των πολυδάπανων Ολυμπιακών αγώνων, άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως.
Η ίδια τελετάρχης ως εκπρόσωπος της Τάξης της, οδηγεί τώρα την χώρα στον Αχέροντα, πληρώνοντας με Ευρώ τον Βαρκάρη.
