Για γέλια και για κλάματα είναι το κατάντημα του Εργατικού κόμματος της Βρετανίας και συνολικότερα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
Η υπόθεση του Brexit και το αποτέλεσμα των βρετανικών εκλογών εξευτέλισαν και διέσυραν πλήρως τους Εργατικούς και τους “ομοϊδεάτες” τους στην Ευρώπη.
Το πρόβλημα με τους Βρετανούς Εργατικούς, που τους πήραν στην πλάτη τους όλα τα κατεστημένα κέντρα της Ε.Ε και της Γερμανίας, δεν ήταν απλώς η εκλογική συντριβή τους.
Το πρόβλημα με τους Εργατικούς ήταν ο αντιδημοκρατικός ξεπεσμός τους και η μέχρι εξευτελισμού αναξιοπιστία τους.
Διότι η ηγεσία των Εργατικών μετείχε στο προ τριετίας δημοψήφισμα το οποίο απώλεσε, με τον βρετανικό λαό να ψηφίζει Brexit και όχι το Bremain που η ηγεσία τους υποστήριζε, κόντρα σε ένα πολύ μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης των Εργατικών, που τους περιφρόνησε.
Η ηγεσία των Εργατικών, όμως, αντί να σεβαστεί την ετυμηγορία του βρετανικού λαού, όπως έπρεπε να κάνει κάθε στοιχειωδώς δημοκρατικό κόμμα, βυσσοδομούσε χωρίς ντροπή με αηδιαστικούς ελιγμούς και τερτίπια για να ακυρώσει το Brexit.
Και όχι μόνο αυτό, έφτασε να μετέχει στις πρόσφατες εκλογές με μια άκρως υποκριτική και “ακατανόητη” άποψη για το Brexit, λες και δεν υπήρχε δημοψήφισμα, υποτιμώντας ξεδιάντροπα τη νοημοσύνη των πολιτών ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων.
Στην ουσία οι Εργατικοί, υιοθετώντας πονηρά, ως αντιπερισπασμό, ένα ριζοσπαστικό οικονομικοκοινωνικό πρόγραμμα, το οποίο οι περισσότεροι στην ηγεσία δεν πίστευαν και ούτε θα εφάρμοζαν, επιχείρησαν μέσω των εκλογών να επιτύχουν ένα πραξικόπημα κατά του δημοψηφίσματος και του Brexit , επιδιώκοντας, έστω, την αποτροπή της αυτοδυναμίας των Τόρις.
Η μακιαβελική αυτή επιχείρηση κατάλυσης κάθε έννοιας δημοκρατίας κατέληξε σε ένα μεγάλο φιάσκο.
Η ηγεσία των Εργατικών όχι μόνο περιφρόνησε το δημοψήφισμα αλλά απέτυχε να εκτιμήσει ότι τα αντι-Ε.Ε αισθήματα της λαϊκής βάσης όχι μόνο δεν είχαν αποδυναμωθεί με την πάροδο του χρόνου αλλά αντιθέτως οι πολίτες είχαν πεισμώσει περισσότερο κατά των Βρυξελλών και των τακτικισμών όσων στήριξαν το Bremain.
Το αποτέλεσμα ήταν οι Εργατικοί να υποστούν ένα εκλογικό διασυρμό και ένα ιστορικό πολιτικό Βατερλώ, όσο και αν προσπαθούν να το καλύψουν και να τους ρίξουν στα μαλακά τα κυρίαρχα μίντια.
Μαζί τους, φυσικά, εξευτελίστηκαν και όλοι οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ε.Ε που λύσσαξαν για να αποσοβήσουν το Brexit ( και ακόμα λυσσάνε για να το δυσχεράνουν) και κυρίως εξευτελίστηκε όλη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία των “αδελφών κομμάτων” προς τους Εργατικούς της Βρετανίας, η οποία έχει ξεπέσει στα αζήτητα των πολιτών της Ευρώπης.
Και εξευτελίστηκαν όλα τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, γιατί, αντί να ταχθούν υπέρ της αυτονόητης υλοποίησης της δημοψηφισματικής θέλησης του βρετανικού λαού, επιχείρησαν, ανεπιτυχώς ο,τι βρώμικο έκαναν, δυστυχώς, “επιτυχώς” με το ελληνικό δημοψήφισμα της 7ης Ιουλίου του 2015: να την ακυρώσουν.
Τον μεγαλύτερο, όμως, εξευτελισμό υπέστη ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, συνηθισμένος πια, μετά το πραξικόπημα που μετέτρεψε το ΟΧΙ σε ΝΑΙ, τάχθηκε ανοιχτά, αγνοώντας το αντίστοιχο δημοψήφισμα κατά του Brexit και στήριξε όσο του ήταν δυνατόν τους άθλιους τακτικισμούς του Εργατικού κόμματος.
Μια Ε.Ε στηριγμένη στον ολοκληρωτισμό και μια ξεπεσμένη νεοφιλελεύθερη και με απατηλό δημοκρατικό μανδύα σοσιαλδημοκρατία, δεν έχουν κανένα μέλλον και το μόνο που κάνουν είναι να στρώνουν το δρόμο σε ένα επιθετικό νεοσυντηρητισμό και στην ακροδεξιά.
Ζητείται να έρθει στο προσκήνιο μια επαναθεμελιωμένη σύγχρονη Αριστερά.
Μάκης Θεοδώρου