Η επιστολή της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης κ. Φαίης Νικητοπούλου, που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας και της στοίχισε τη διαγραφή της, ήταν κατά την άποψή μου το γνήσιο μανιφέστο των απόψεών της και σίγουρα δεν αυτοσχεδίαζε. Και βάσει αυτών των απόψεων εξελέγη και πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντάμε αυτό το φαινόμενο.
Ο κ. Μπαλάσκας, αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ), παρομοίασε την Αστυνομία που εκπροσωπούσε με ηλεκτρική σκούπα τελευταίας τεχνολογίας που θα σαρώσει όλα τα σκουπίδια των Εξαρχείων. Ανθρωποι-σκουπίδια, λοιπόν, που πρέπει να καταλήξουν στον σάκο της ηλεκτρικής σκούπας τελευταίας τεχνολογίας. Δεν μας είπε, όμως, από πού πήρε την έμπνευση για να διαμορφώσει αυτήν του την αντίληψη.
Οι άνθρωποι-σκουπίδια ήταν χιτλερικό αξίωμα. Γι’ αυτό και τους έκαιγαν στους φούρνους. Ο κ. Μπαλάσκας όμως δεν μας είπε τι θα κάνει τα σκουπίδια μετά. Θα τα κάψει όπως έκανε και ο εμπνευστής του; Πάντως, προς το παρόν η θεωρία του κ. Μπαλάσκα για τα Εξάρχεια είναι η επίσημη πολιτική της Ν.Δ., αλλά με άλλη ρητορική. Και αυτές οι απόψεις εκφράζουν την Αστυνομία διά της ψήφου των αστυνομικών.
Αλλά ας δούμε την εφαρμογή της θεωρίας των «ανθρώπων-σκουπίδια». Ολοι είδαμε το δημόσιο λιντσάρισμα του μισοπεθαμένου Ζακ Κωστόπουλου από τέσσερις αστυνομικούς που τον αποτελείωσαν. Και ακόμα δεν έχει γίνει τίποτα για αυτό το έγκλημα. Που σημαίνει πως έχουν άδεια να σκοτώνουν, α λα Τζέιμς Μποντ. Μας το επιβεβαίωσε, επισήμως, ο πρόεδρος της Ενωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Αθηνών, κ. Πάκος, που μας εξήγησε ποια είναι τα καθήκοντα της Αστυνομίας με γνήσια ντομπροσύνη και μαγκιά: «Αυτή είναι η πρακτική. Σε όποιον αρέσει».
Με άλλα λόγια, τα βασανιστήρια είναι μέρος των καθηκόντων των αστυνομικών και προορίζονται για ανθρώπους – σκουπίδια. Οι φιλήσυχοι νοικοκυραίοι δεν έχουν τίποτα θα φοβηθούν, φτάνει να κάτσουν στον καναπέ τους, να βλέπουν τηλεόραση και να μη χώνονται στα πόδια μας. Γιατί αυτό είναι αντίσταση κατά της αρχής.
Αλλά δεν είναι μόνο οι αστυνομικοί που εμφορούνται από αυτές τις απόψεις. Κατά καιρούς, εμφανίζονται φορείς με τις απόψεις της προέδρου της ΟΝΝΕΔ Πεντέλης. Δήμαρχοι, σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων έχουν την ίδια άποψη για τους ανθρώπους – σκουπίδια. Και αυτή τη φορά δεν είναι οι «αναρχοαυτόνομοι» των Εξαρχείων, αλλά άνθρωποι που έφτασαν εδώ κυνηγημένοι είτε από πόλεμο είτε από φτώχεια είτε από την καταστροφή του περιβάλλοντος. Το όνομα των κυνηγών δεν το αναφέρουμε ποτέ, γιατί δεν πρέπει να λέμε κακές λέξεις, όπως ιμπεριαλισμός και καπιταλισμός, που δημιουργούν αυτά τα φαινόμενα.
Είναι τυχαίο πως όλοι οι πόλεμοι που γίνονται στην περιφέρεια είναι με όπλα που κατασκευάστηκαν στις ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες; Και ακόμα: είναι σύμπτωση πως τα μεγαλύτερα κράτη – έμποροι όπλων είναι και μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ; Αλλά δεν είναι μόνο οι ακροδεξιοί που εμφορούνται από νεοφασιστικές απόψεις για το μεταναστευτικό. Είναι και δημοκρατικοί αριστεροί ή σκέτα δημοκρατικοί, που δεν έχουν τη θεωρία των σκουπιδιών, αλλά μιλούν για ρεαλισμό.
Λένε κάτι απλό και λογικοφανές. «Σωστά όλα αυτά τα επιχειρήματα για τη μετανάστευση. Θα συμφωνήσω και με το παραπάνω. Αλλά απάντησέ μου ειλικρινά. Μπορεί μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, να δεχτεί όλη τη μιζέρια του κόσμου; Κοίτα τι γίνεται στα νησιά. Οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους κατοίκους. Ποιος θα τους θρέψει;».
Οπως πάλι στο όνομα του ρεαλισμού αντιμετωπίζεται και το χρέος: «Καλώς ή κακώς χρωστάμε. Ξέρω πως η χούντα σχεδόν πενταπλασίασε και το χρέος. Και είμαι ενήμερος πως το χρέος είναι μια Λερναία Υδρα. Αλλά τι να κάνουμε; Το χρέος είναι χρέος. Να σφίξουμε το ζωνάρι και να το πληρώσουμε. Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές».
Ο ρεαλισμός ως όρος χρησιμοποιείται πολύ συχνά από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου. Και με μεγαλύτερη έμφαση από τα στελέχη και τους φανατικούς νεοσυριζαίους που είδαν το φως το αληθινό, όταν ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός. Λένε: «Τι μπορούσαμε να κάνουμε, όταν μας είχαν βάλει το πιστόλι στον κρόταφο;». ‘Η, ακόμα, «υποχρεωθήκαμε να κάνουμε πράγματα που ήταν αντίθετα με τις αρχές μας». Και όλα αυτά στο όνομα του ρεαλισμού.
Ο ρεαλισμός ως όρος που χρησιμοποιείται τόσο συχνά για να δηλώσει πως κάποιος πατάει γερά στα πόδια του, στην πραγματικότητα είναι το άλλο όνομα της υποταγής άνευ όρων στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Ας δούμε μια ακραία περίπτωση ρεαλισμού και ο καθείς ας βγάλει το συμπέρασμά του. Ολες οι κατοχικές – δωσιλογικές κυβερνήσεις της Κατοχής τον ρεαλισμό υπηρέτησαν.
Η λογική τους ήταν: «Είμαστε μια ηττημένη χώρα και διαλυμένη, χωρίς στρατό και βρισκόμαστε υπό κατάρρευση. Μπορούμε να τα βάλουμε με το πανίσχυρο Γ’ Ράιχ που θα κερδίσει σίγουρα τον πόλεμο; Ας συνεργαστούμε στο όνομα του ρεαλισμού και να δούμε τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Εξάλλου, όλοι είμαστε αντικομμουνιστές». Οπως σήμερα όλοι λένε πως ανήκουμε στο ευρωπαϊκό τόξο, άρα τι να κάνουμε; Να είμαστε ρεαλιστές και να συμμορφωθούμε με την πραγματικότητα. Οχι ουτοπιστές. Αλλά μόνο η ουτοπία του ΕΑΜ θριάμβευσε. Το έχουμε καταλάβει πως η ουτοπία είναι η μόνη πραγματικότητα;
