Στην καλύτερη περίπτωση δεν τους πέρασε από το μυαλό, ούτε του ίδιου, ούτε των συνεργατών του. Στη χειρότερη εκφράστηκε η γνωστή εμπάθεια και μνησικακία. Αναφερόμαστε στην απουσία της Θεσσαλονίκης από το σχήμα της νέας κυβέρνησης. Η ομάδα την οποία επέλεξε ο κ. Μητσοτάκης για να τον πλαισιώσει στο κυβερνητικό έργο του δεν περιλαμβάνει κανένα αξιόλογο στέλεχος από την Θεσσαλονίκη, την σημαντικότερη – κατά την κρίση μας – πόλη του ελληνισμού στην ιστορική περίοδο που διανύουμε. Η περίπτωση του γραφικού κ. Καράογλου από τη Β΄ Θεσσαλονίκης για το προβληματικό από κάθε άποψη υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης επιβεβαιώνει απλώς τον εξόφθαλμο αποκλεισμό της μεγαλούπολης του ελληνικού βορρά από τους σχεδιασμούς της νέας κυβέρνησης. Η γνωστή σύγκρουση «Λεκανοπεδίου» – «Θεσσαλονίκης» προς στιγμή απέβη εις βάρος της δεύτερης με προσωπική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη.
Η νέα κυβέρνηση που συν τοις άλλοις έχει και τα χαρακτηριστικά μιας «αυλής τεχνοκρατών» – που και αυτοί όλως τυχαίως προέρχονται από τα «πηγαδάκια» εξουσίας του «Λεκανοπεδίου- φαίνεται να συγκροτήθηκε με πλείστες όσες προθέσεις και σκοπιμότητες, αλλά σε καμία από αυτές δε φαίνεται να χωρούσε και η έστω ισχνή εκπροσώπηση της Θεσσαλονίκης. Σύμπτωση ή σκοπιμότητα; Είναι προφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ έχουν κάποια «προβλήματα» με την αντίβαρο εξουσίας προς το «Λεκανοπέδιο» που λέγεται «Θεσσαλονίκη». Η ανύπαρκτη εκπροσώπηση της πόλης είναι ότι χειρότερο παρουσιάζει αυτή η κυβέρνηση τούτη τη στιγμή με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά για ακόμη πιο μεγάλες αρνητικές εκπλήξεις. Και η μη-εκπροσώπηση της «συμπρωτεύουσας» γίνεται ακόμη πιο έντονη, εάν λάβουμε υπόψη μας την προκλητική εκπροσώπηση άλλων περιοχών της μακεδονικής ενδοχώρας στο νέο κυβερνητικό σχήμα: η υποβάθμιση της Θεσσαλονίκης στο εθνικό πολιτικό γίγνεσθαι είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής – είναι προκλητική, εμπεριέχει σαφέστατα μηνύματα και δεν είναι μόνο συμβολική.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις, αλλά είμαστε εξίσου βέβαιοι ότι θα κατασταλούν εν τη γενέσει τους με υποσχέσεις και με έμμεσες «απειλές». Ωστόσο η επιλογή αυτή προδιαγράφει μια πλευρά του τρόπου με τον οποίο θέλει να πολιτευτεί η νέα «αθηνοκεντρική» κυβέρνηση. Δεν είχαμε αυταπάτες για αυτόν τον προσανατολισμό, αλλά φανταζόμασταν ότι δε θα γινόταν με τόσο απροκάλυπτο και άκομψο τρόπο. Με το «καλημέρα» πετάχτηκε η Θεσσαλονίκη στη γωνία. Και μαζί της πάμπολλες δυνατότητες για τη χώρα και το μέλλον της. Είτε αρέσει αυτό, είτε δεν αρέσει σε μερικούς είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι δε μπορείς να μιλάς για το μέλλον της σύνολης Ελλάδας αποκλείοντας από κάποιο κυβερνητικό σχήμα την Θεσσαλονίκη.
Στην περίπτωση της κυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη το περίφημο «Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα» έχει μετατραπεί σε ένα οδυνηρό «Ελλάδα είναι τα πάντα αρκεί να μην συμπεριλαμβάνεται η Θεσσαλονίκη». Η κατάσταση ενθυμίζει σκηνικό από το ελληνικό ποδόσφαιρο και όσα συντελούνται στο παρασκήνιο του: με τα γνωστά, εδώ και χρόνια, αποτελέσματα και χάλια.
Θα θέλαμε να ελπίζουμε ότι η «αβλεψία» αυτή οφείλεται περισσότερο στην έλλειψη προσανατολισμού και προσοχής στη λεπτομέρεια κατά το σχηματισμό της κυβέρνησης και όχι σε εκείνη την αντίληψη του «αποικιοκράτη» που διακατέχει τις ελίτ εξουσίας του «Λεκανοπεδίου» απέναντι στην Θεσσαλονίκη και την υπόλοιπη Ελλάδα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε. Όλα συνηγορούν πως πρόκειται για έκδηλη προσπάθεια συνειδητής υποβάθμισης της πρωτεύουσας της Μακεδονίας: ένα σαφές μήνυμα προς όλες και όλους στην πρωτεύουσα πόλη του ελληνικού βορρά που θεώρησαν –δικαίως- ότι στην πόλη τους θα πρέπει να δοθεί μεγαλύτερη ακόμη σημασία – για το καλό όλης της Ελλάδας. Η υπόσχεση της «ισχυρής ανάπτυξης» και η κενή περιεχομένου ρητορεία που τη συνοδεύει δεν συμπεριλαμβάνει στο «πρόγραμμά» της την Θεσσαλονίκη. Ή τουλάχιστον οι Θεσσαλονικείς δε θα έχουν λόγο σε αυτήν. Άλλοι θα θέσουν τις προτεραιότητες, άλλοι θα χαράξουν τις κατευθυντήριες γραμμές, άλλοι θα δώσουν τον όποιο προσανατολισμό, η Θεσσαλονίκη θα είναι αποκλεισμένη από τέτοιου είδους ζητήματα, εφόσον δε θα εκπροσωπείται στο κυβερνητικό σχήμα και στο κυβερνητικό συμβούλιο.
Είναι προφανές ότι η συμπεριφορά αυτή δεν σχετίζεται μόνο με την Θεσσαλονίκη και τη μειωτική μεταχείρισή της: οι συντηρητικές ελίτ εξουσίας του «Λεκανοπεδίου», συμπεριφέρονται προς τον υπόλοιπο κορμό της χώρας σα να πρόκειται για αποικία. Απέναντι στην Θεσσαλονίκη – εξαιτίας της σημασίας της πόλης – εκφράζεται αυτό κάθε φορά με μια υποδόρια ή και ανοικτή εμπάθεια και μνησικακία. Έτσι γαλουχούνται συνειδησιακά, έτσι πολιτεύονται: ο κ. Μητσοτάκης είναι απότοκο αυτών των συντηρητικών ελίτ και έχει ανδρωθεί πολιτικά στους διαδρόμους των γραφείων των εκπροσώπων τους (υπάρχουν ενδιαφέρουσες ανέκδοτες ιστορίες για αυτήν του την πολιτική εκκοινώνιση) και δεν μπόρεσε να ξεφύγει από τον κανόνα. Η πρώτη του κυβέρνηση χαρακτηρίζεται κυρίως από την ασύνειδη εμπάθεια και τη μνησικακία προς εκείνη την πόλη του ελληνισμού που λειτουργεί διαρκώς ως απειλή στα συμφέροντα των συγκεκριμένων ελίτ εξουσίας του «Λεκανοπεδίου». Με μεγαλύτερη σαφήνεια διατυπωμένο: εδώ συγκρούονται η ευρύτερη Ελλάδα που παράγει και δημιουργεί με την «στενή» Ελλάδα που θεωρεί αποκλειστικό της προνόμιό να διοικεί και να διευθύνει. Σε αυτή την κατεύθυνση δεν υπάρχει μέσος δρόμος: ή μοιράζεσαι εξουσία ή λειτουργείς συγκεντρωτικά. Ο κ. Μητσοτάκης λειτούργησε ως εκπρόσωπος των συντηρητικών ελίτ εξουσίας του «Λεκανοπεδίου», με απροκάλυπτη εμπάθεια και μνησικακία εναντίον της Θεσσαλονίκης και επιδεικτικά αρνήθηκε, έστω και σε επίπεδο συμβολισμού, να μοιραστεί εξουσία. Ήδη από την πρώτη πράξη της παράστασης ζούμε σε συνθήκες ποδοσφαιρικού παρασκηνίου, όπου τα απίθανα γίνονται πιθανά και τα απίστευτα πραγματικότητα.
Από την πρώτη ημέρα φαίνεται ότι ξεχρεώνονται «γραμμάτια» προς συγκεκριμένες κατευθύνσεις…
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του ΕΓ της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
