Κι ενώ όλοι ασχολούνται με τις εκλογές κι αν θα έχει η όχι αυτοδυναμία η ΝΔ του κ. Μητσοτάκη, εάν η κ. Φώφη αλληθωρίζει προς τα δεξιά, ή γέρνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας παγερά αδιάφορη τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η Τουρκία επελαύνει.
Η Τουρκία έχοντας απέναντί της έναν εξουθενωμένο και συνάμα αφελή αντίπαλο, που ούτε καν ο ίδιος αναγνωρίζει τα κυριαρχικά του δικαιώματα, ήδη έχει προχωρήσει σε τετελεσμένα που δύσκολα ανατρέπονται.
Με την «χλιαρή» στάση της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης και την ακόμη πιο «χλιαρή» στάση εταίρων και συμμάχων, που επί της ουσίας «νίπτουν τας χείρας τους», η Τουρκία, με τις πράξεις της στο πεδίο, κάνει σε όλους σαφές, ότι τίποτε δεν μπορεί να κινηθεί στην Ανατολική Μεσόγειο χωρίς τη δική της έγκριση και συμμετοχή.
Αυτό που πρώτιστα ενδιαφέρει την Τουρκία είναι η κατοχύρωση της θέσης της ως ηγεμονική περιφερειακή δύναμη ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, που ξέρει να διαπραγματεύεται σκληρά και να επιβάλλει τα συμφέροντά της. Με την αναβάθμιση της στρατιωτικής της ισχύος και την φρενήρη ανάπτυξη του στρατιωτικού εξοπλισμού της, έχει ήδη ανατρέψει τους παγιωμένους για δεκαετίες συσχετισμούς ισχύος.
Ο τουρκικός μεγαλοϊδεατισμός
Η Τουρκία αμφισβητεί με λόγια και με έργα τα -κατά τη δική της αντίληψη- στενά πλαίσια που της επιβλήθηκαν σε άλλες εποχές από τη Συνθήκη της Λωζάνης και θέλει να την ανατρέψει, αλλάζοντας συνολικά το διαμορφωμένο status quo της ευρύτερης λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου, πρώτα και κύρια σε βάρος της Κύπρου και της Ελλάδας.
Οι υδρογονάνθρακες στην κυπριακή ΑΟΖ, στην περιοχή του Καστελόριζου και στο Αιγαίο είναι προφανώς ένα ισχυρό κίνητρο για να ερμηνευτεί η συμπεριφορά της Τουρκίας, ωστόσο δεν είναι το μοναδικό, ούτε το κύριο.
Είναι η επέκταση της κυριαρχίας της σε όλες εκείνες της περιοχές που ήταν υπό τον έλεγχο της μεγάλης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Είναι η ανάκτηση της κατά τον Ερντογάν «γαλάζιας» πατρίδας. Είναι η ανάκαμψη του οθωμανισμού και της «αυτοκρατορίας» που είχε εγκαθιδρύσει, μετά από μια μακρά περίοδο παρακμής και συρρίκνωσης. Και αυτό δεν είναι μόνον μια μεγάλη ιδέα του Ερντογάν, αλλά μια στρατηγική επιλογή της Τουρκίας εδώ και πολλές δεκαετίες, με τους «κοσμικούς» κεμαλιστές να έχουν θέσει πρώτοι τα θεμέλια του «αναθεωρητισμού» της γείτονος.
Η γεωστρατηγική της θέση ακριβώς στον άξονα που συγκρούονται οι τεκτονικές πλάκες της γεωπολιτικής μεταξύ Ανατολής και Δύσης είναι που την καθιστούν πολυτιμότατη και για τις δύο πλευρές, δίνοντάς της ένα τεράστιο στρατηγικό πλεονέκτημα. Με εμάς να απεμπολούμε συστηματικά το αντίστοιχο δικό μας, στη λογική του «ανήκομεν» και όχι του «συμμετέχουμε ισότιμα».
Ο γεωπολιτικός έλεγχος της ευρύτερης περιοχής
Οι δυτικοί εταίροι και σύμμαχοί μας, που οικειοθελώς τους ανήκουμε, θέλοντας να διατηρήσουν και να βαθύνουν τον έλεγχό τους στη ευρύτερη περιοχή και τις μεγάλες οδεύσεις των αγωγών από τη Μέση Ανατολή και τη Μεσόγειο προς την Ευρώπη, θέλουν και την Ελλάδα και την Τουρκία αποδυναμωμένες και του χεριού τους.
Στις γνωστές από το παρελθόν αμερικανικές θέσεις για τον έλεγχο της περιοχής και τον περιορισμό της Ρωσσίας, οι οποίες ενισχύθηκαν εξ αιτίας της ενδυνάμωσης ξανά της τελευταίας, προστέθηκε η παλιά επιθυμία της Γερμανίας για κάθοδο μέσω των Βαλκανίων στα θερμά νερά της Αν. Μεσογείου. Τόσο ο αποκλεισμός της Ρωσσίας, όσο και η ελεύθερη πρόσβαση των Γερμανών δια μέσου και του Αιγαίου στις ενεργειακές πηγές της Μ. Ανατολής και της Αν. Μεσογείου, προϋποθέτουν τον ασφυκτικό έλεγχο, τόσο στον πολιτικό και οικονομικό τομέα, όσο και στον στρατιωτικό, ολόκληρης της περιοχής ένθεν κακείθεν του διαμορφούμενου διαύλου. Έτσι εξηγείται η επισταμένη προσπάθεια «ρευστοποίησης» των εθνών-κρατών που βρίσκονται επί του άξονα αυτού. Η αρχή έγινε με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και την ένταξη αργότερα της Ελλάδας σε καθεστώς χρεωδουλείας, με εργαλείο την προηγούμενη ένταξή της στην ΟΝΕ. Οι εξελίξεις στην Βαλκανική και ο -επί της ουσίας- εξαναγκασμός της Ελλάδας και των Σκοπίων στη «Συμφωνία των Πρεσπών» κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθούν.
Η Τουρκία όμως που εμπλέκεται στην περιοχή με τα στενά, καθώς και τα εκτεταμένα παράλια της Μικράς Ασίας στα ανατολικά του «διαύλου» έχει «αυτοκρατορικό» βάθος, λογική και νοοτροπία. Δεν είναι Ελλάδα. Έτσι, οι δυτικοί διαπραγματεύονται με την Τουρκία, προσπαθώντας να υπονομεύσουν την εσωτερική συνοχή της, επιδιώκοντας ακόμη και τον διαμελισμό της, και της ασκούν κάθε πίεση προκειμένου να μην «αυτομολήσει» στο αντίπαλο στρατόπεδο, με το οποίο η -σε τακτικό επίπεδο- πρόσφατη συμμαχία της τείνει να προσλάβει στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Με την ελληνική πλευρά να έχει προθύμως προστρέξει να λάβει θέση απέναντι στη Ρωσσία, θεωρώντας την -κατά Κοτζία- ως τον βασικό εχθρό των Βαλκανίων, διαλύοντας κάθε δυνατότητα εξεύρεσης στήριξης στις θέσεις της σε άλλες πλευρές πλην εκείνες του ΝΑΤΟ, της ασθμαίνουσας Ε.Ε. και των Αμερικανών, βάζοντας κυριολεκτικά όλα τα «καρπούζια στην ίδια μασχάλη».
Στο σημείο αυτό και για να αποδυναμωθεί στο μέτρο του δυνατού η Τουρκία, με ή χωρίς τον Ερντογάν -και κατά πάσα πιθανότητα χωρίς τον «δύσκολο» και πάντα απρόβλεπτο Ερντογάν-, ίσως μεθοδεύεται -και εν πολλοίς προαναγγέλλεται από τους Αμερικανούς, ή και μερικούς πρόθυμους εγχώριους πολιτικούς- ένα «θερμό» πολεμικό επεισόδιο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Μια πολεμική αναμέτρηση που σχεδιάζεται έτσι ώστε χωρίς να καταλήγει σε μία καθαρή νίκη, ή ήττα της μιάς, ή της άλλης πλευράς ανεξαρτήτως απωλειών, θα θέσει ολόκληρο τον χώρο υπό τον πλήρη έλεγχο των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ. Οι οποίοι θα σπεύσουν να επιδιαιτητεύσουν, δίνοντας στην Τουρκία ως «γλυκαντικό» αντάλλαγμα για να παραμείνει, αποδυναμωμένη, στη δυτική συμμαχία, διαλύοντας κάθε σχέση της με το Ιράν επίσης, ό,τι αυτή διεκδικεί στην Κύπρο και στο Αιγαίο, σε ισοφάριση ενδεχόμενων απωλειών στην Ανατολία με τη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Με τη Ρωσσία να μην ανοίγει τα χαρτιά της και να κάνει γνωστές τις προθέσεις της, διατηρώντας το πλεονέκτημα μιας δικής της παρέμβασης εάν και όποτε η ίδια το κρίνει αναγκαίο, η Αθήνα φαίνεται ήδη πεισμένη ότι οφείλει να κάνει παραχωρήσεις στη λογική του «να μην είμαστε μοναχοφάηδες» (Κοτζιάς) και ότι η Άγκυρα έχει δικαιώματα λόγω της μεγάλης της ακτογραμμής (Κατρούγκαλος). Αναγνωρίζοντας όμως, οι κύριοι αυτοί, κυριαρχικά δικαιώματα στην Τουρκία, και μη μπορώντας να διακρίνουν εκατοστό πέραν από τη μύτη τους, ουδόλως αναφέρονται στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και πως αυτά κατοχυρώνονται.
Η αυτοεκπληρούμενη προφητεία
Έτσι, και παρά τις κορώνες περί «ισχυρής» και αναβαθμισμένης Ελλάδας, ενώ η πολιτική ηγεσία του τόπου δεν έχει προχωρήσει ούτε στα στοιχειώδη προβλεπόμενα μέτρα για να αποτρέψει την τουρκική απειλή, και ικανοποιούμενη από τα ευχολόγια εταίρων και συμμάχων, αναμασά τους «φόβους». «Φόβους» που εκφράζονται εδώ και μήνες από την αντιπέραν όχθη του Ατλαντικού περί ενός πιθανού «θερμού» επεισοδίου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εξ αιτίας των ελληνοτουρκικών διαφορών. Έκφραση φόβων που εμφανίζεται ίσως με τη λογική μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Ο Ερντογάν μολονότι έχει πλήρη επίγνωση της παγίδας που στήνεται δεν είναι δυνατό να υποχωρήσει στις διεκδικήσεις του. Τώρα πια γι’ αυτόν είναι εμπρός γκρεμός και πίσω ρέμα. Θα επιμείνει και θα εντείνει τις πιέσεις, τους εκβιασμούς και τις επιθετικές του ενέργειες, δείχνοντας σε όλους ότι είναι αποφασισμένος να το πάει μέχρι τέλους, έστω κι αν ρισκάρει το κεφάλι του.
Ακολουθεί, δηλαδή, μια πολιτική αποφασιστικότητας, που εμείς θα έπρεπε να είχαμε ακολουθήσει πρώτοι. Μια πολιτική αποφασιστικότητας απέναντι σε φίλους, εταίρους, συμμάχους. Και προφανώς προς την Τουρκία για να μπορούσαμε να είχαμε αποτρέψει όλες αυτές τις εξελίξεις. Εξελίξεις που μας φέρνουν ολοένα και πιο κοντά στην πολεμική αναμέτρηση και πάντως στην οριστική απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων του Ελληνισμού τόσο στην Κύπρο, όσο και στο αιγαιακό αρχιπέλαγος.
Έχοντας -η Τουρκία με τον «Αττίλα 3» σε πλήρη εξέλιξη- ήδη δημιουργήσει με το Φατίχ, και το Μπαρμπαρός τετελεσμένα στην κυπριακή ΑΟΖ, στέλνει και το Γιαβούζ για γεωτρήσεις στην Καρπασία. Προφανώς θα κορυφώσει με απόπειρα γεώτρησης στην περιοχή του Καστελόριζου, με την ελληνική πλευρά, ευθυγραμμισμένη πλήρως με τα συμφέροντα των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ και υπό την καθοδήγησή τους, ήδη να δηλώνει δειλά-δειλά έτοιμη να διαπραγματευτεί με την Άγκυρα για μια συμφωνία win-win, σύμφωνα με τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα Τζέφρυ Πάιατ. Το εάν αυτή η «win-win» συμφωνία απαιτεί, προκειμένου να πειστεί ο «ξεροκέφαλος» ελληνικός λαός, και «λίγο» αίμα, ούτε η πρώτη φορά θα είναι, ούτε η τελευταία.
Γι’ αυτό ακριβώς μπροστά στον κίνδυνο μιας εντονότατης λαϊκής αντίδρασης εξ αιτίας της προφανούς και πρωτοφανούς μειοδοσίας και τις επιπτώσεις που μπορεί αυτή να έχει, ίσως οδηγήσει τελικά στην περιπέτεια μιας «για την τιμή των όπλων» ελληνική «αντίδραση» και σε προκατασκευασμένο από τους Αμερικανούς «θερμό» επεισόδιο, με διπλό στόχο επίσης το «πριόνισμα», ή και το «φάγωμα» του Ερντογάν και την οριστικοποίηση της επικυριαρχίας τους σε ολόκληρη την περιοχή.
Η γνωστή πρόσφατη συνέντευξη Σημίτη στην «Καθημερινή», και η αναφορά για «τυχαία» κρίση της κας Μπακογιάννη στον «ΣΚΑΪ», προϊδεάζουν για όλα αυτά και προσπαθούν να προετοιμάσουν την κοινή γνώμη για την αποδοχή των τετελεσμένων στη λογική του «μα να κάνουμε πόλεμο;». Ο οποίος, πόλεμος, θα γίνει, εάν γίνει, για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία και στον τελευταίο, και να παραλύσει κάθε λαϊκή αντίδραση, για το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας στη βάση του γεωπολιτικού μνημονίου που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει συναποδεχθεί και συνυπογράψει.
*Ο Όθωνας Κουμαρέλλας είναι Αρχιτέκτονας μηχ/κος και συγγραφέας
Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο «https://slpress.gr/» και περιέχει μερικά επί πλέον στοιχεία από εκείνο
