Είναι λογικό το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού να κατέχει το 90% του παγκόσμιου πλούτου; Καθόλου. Είναι αυτή η γνώση μια παράμετρος που επηρεάζει τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις αποφάσεις που παίρνουμε, την καθημερινότητά μας; Όχι! Τουλάχιστον όχι για την τεράστια πλειονότητα του 98% παγκοσμίως που κατέχει το 5% του πλούτου παγκοσμίως.

Η Γερμανία είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρώπης. Την αντιμετωπίζουμε αναλόγως; Πλην Λακεδαιμονίων, όχι. Συβαρίτες άμα τε και Αβδηρίτες αντιμετωπίζουν τη Γερμανία άλλοι ως πρότυπο και άλλοι ως φόβητρο. Μας πηδάει ύστερα απ’ αυτό η Γερμανία; μας πηδάει.

Η 13η σύνταξη. Την έννοια αυτή μπορεί να αποδεχθεί ως ορθή μόνον όποιος διεκδικεί επίδομα για να καταναλώνει μπαρούφες. Κι όμως, αυτή η έννοια επηρεάζει την κρίση πολλών, παρ’ ότι οι μισοί γνωρίζουν ότι πρόκειται για εκμαυλισμό (ενώ οι υπόλοιποι δεν ενδιαφέρονται να γνωρίζουν οτιδήποτε).

Θα μπορούσα να αναφέρω πλήθος παραδειγμάτων, αλλά σταματώ εδώ διότι το ζητούμενο έχει αποδειχθεί.

Το εξής:

  Είναι αλήθεια ότι αν οι άνθρωποι σκέφτονταν «με το μυαλό τους» (επιστρατεύοντας τη λογική, την ηθική και τη γνώση) οι εκλογές θα είχαν (ευθύς εξαρχής) τεθεί εκτός νόμου, αλλιώς η δημοκρατία θα ήταν επαναστατική. Αλλά, αν αυτή η διαπίστωση αφορά στη διαχρονία των νεώτερων χρόνων (ας μείνουμε σε αυτούς) στη σύγχρονη εποχή η διαπίστωση αυτή γίνεται ακόμα πιο σκοτεινή.

Στην αρχή της παγκοσμιοποίησης το τυράκι για τις μάζες ήταν το λάιφ-στάιλ. Με αυτό ο κάθε φουκαράς μπορούσε να ζει μέσα απ’ το ιλουστρασιόν χαρτί και τη φωτεινή οθόνη τη ζωή των αφεντικών του. Μπορεί η ταξική σου θέση να ήταν στη γαλέρα, αλλά η ταξική σου συνείδηση ταξίδευε σε κότερο.

  Σε προσωπικό και ταξικό επίπεδο, το εισιτήριο για την εικονική πραγματικότητα υπήρχε φθηνό και διαθέσιμο. Κι εύκολα έγινε το μήλο της γνώσης του καλού και του κακού. Αλλά, αν το «μεγάλο κοινό» έμαθε να νιώθει ότι κατοικεί στο χαρούμενο συννεφάκι της γκλαμουριάς των εχθρών του, θα έπρεπε επίσης να μάθει και πώς να σκέφτεται αναλόγως.

Πλην λοιπόν ενός 10% που σε όλες τις κοινωνίες παγκοσμίως ήταν πάντα το «αλάτι της γης», οι υπόλοιποι ούτε στην καθημερινότητά μας, ούτε στις επιλογές μας επιστρατεύουμε όσα γνωρίζουμε, αλλά αφηνόμαστε σε μια λέιντι Γκάγκα κι έναν Εμανουέλ Μακρόν – μια Γιουροβίζιον επί πτωμάτων. Σκεφτόμαστε με τα κριτήρια των ουτιδανών που κατέχουν τα λεφτά και τα όπλα.

Γνωρίζουμε τι εστί ανισοκατανομή του πλούτου, πλειστηριασμός σπιτιών, κίνδυνος πολέμου, γνωρίζουμε τι εστί προτεκτοράτο, γλίτσα, καταστροφή του πλανήτη, μισθός 500 ευρώ τον μήνα, γνωρίζουμε ότι η ασφάλιση καταστρέφεται, ότι άνθρωποι πεθαίνουν και εταιρείες πλουτίζουν, ότι η Δύση δυσπραγεί και ο υπόλοιπος κόσμος λιμοκτονεί, γνωρίζουμε κι όμως πάμε στις κάλπες κι αποθεώνουμε τη δημοκρατία που εμποδίζουμε να λειτουργήσει υπέρ μας.

Ε; 

*Πηγή: topontiki.gr