Με μια σεμνή και με αγωνιστικό φρόνημα εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης πολιτικό μνημόσυνο για τον Ανέστη Ταρπάγκο αξέχαστο σύντροφο και άνθρωπο που άφησε πίσω του ένα μεγάλο κενό στην Αριστερά της Θεσσαλονίκης και της χώρας μας.
Στο πολιτικό μνημόσυνο πέρα από την σύντροφο του Μυρσίνη Αθανασιάδου μίλησε η Δέσποινα Χαραλαμπίδου, η Γιάννα Γαϊτάνη από την ΔΕΑ, ο Βασίλης Παρτάλης, πρόεδρος του σωματείου του “η Συσπείρωση”, ο Κώστας Σαμδάνης από το Σωματείο του, που αγωνίστηκε, για να στηθεί, των “Μισθωτών Τεχνικών, ο Σπύρος Ρισμάνης, από την ΑΡΑΣ, ο Πάνος Δημητρούδης, από την “Εποχή”, ο Χρήστος Λάσκος, από την “Δικτύωση”, παλιός γνώριμος και φίλος από την δεκαετία του 80, ο Ναπολέων Χατζηλίας από την ΛΑΕ, επίσης παλιός φίλος του Ανέστη, ο Γιώργος Βοσκόπουλος, φίλος και συνομιλητής του από την ΛΑΕ, η ξαδέλφη του Αν. Ταρπάγκου, Αναστασία Ταρπάγκου συγκινητική στις αναμνήσεις της από την δράση του νεαρού Ανέστη, ο Γιώργος Χαρίσης από το ΜΕΤΑ, συνεργάτης του στα συνδικαλιστικά θέματα.
Ολόκληρη η ομιλία της Μυρσίνης Αθανασιάδου έχει ως εξής:
Τα πολλά χρόνια, δέκα και μισό, συντροφικής συμβίωσης με τον Ανέστη και οι καθημερινές συζητήσεις μας για όλα τα θέματα, νομίζω ότι με καθιστούν ικανή να μιλήσω για την πολιτική του πορεία.
Ο Ανέστης από μικρός συνάντησε την Αριστερά. Βέβαια ήταν και οι οικογενειακές καταβολές, η επονίτισσα και εαμίτισσα μητέρα, που την εκτιμούσε πολύ και ο πατέρας που πήγε εξορία. Αλλά ήταν και η γνωριμία του από νεαρή ηλικία με την Λογοτεχνία και το πολιτικό βιβλίο. Και αυτά επίσης ήταν καθοριστικά και του άνοιξαν το δρόμο για την Αριστερά. Τα ποιοτικά αναγνώσματα τον οδήγησαν και στον πυκνό , περιεκτικό, περίπλοκο και μακροπερίοδο γραπτό του λόγο (έτσι επίσης αγόρευε, όπως θα θυμούνται οι παλιότεροι), αλλά και στο να γίνει ένας βαθειά καλλιεργημένος άνθρωπος, ανοιχτόμυαλος, χωρίς παρωπίδες και προκαταλήψεις, ανεκτικός στο διαφορετικό, ανθρωπιστής.
Ο Ανέστης εντάχθηκε από μικρός στους Λαμπράκηδες, μάλιστα θα ήταν ο πιο μικρός, γιατί μου έλεγε ότι σε μια εκδήλωσή σκουντούσε τους μεγαλύτερους, για να δει, γιατί τον έκλειναν οι πιο ψηλόκορμοι. Αλλά αυτά που άκουγε, ήθελε να τα κάνει και πράξη. Έτσι λοιπόν έγραψε και την περίφημη έκθεση στην Πέμπτη Γυμνασίου, όπως θυμούνται πολλοί συμμαθητές του, που μιλούσε κατά της χούντας και επέσυρε την μήνιν του, κατά γενική ομολογία, φασίστα καθηγητή του. Δεν αποποιήθηκε ο δεκαεξάχρονος Ανέστης τα γραφόμενά του ούτε μπροστά στον Σύλλογο καθηγητών, και όταν αυτοί οι «δειλοί και μοιραίοι αντάμα» τον παρέπεμψαν στην Ασφάλεια ούτε κι εκεί φοβήθηκε, παρά την κακοποίησή του. Ακολούθησε η απομόνωσή του από συμμαθητές, που οι γονείς τους απαγόρευαν την παρέα του, η αποπομπή του από το 4ο Γυμνάσιο της Συγγρού, η αποπομπή του μετά και από το 6ο Γυμνάσιο και η αναγκαστική του φοίτηση σε ένα ιδιωτικό σχολείο, για να πάρει το απολυτήριό του. Και έτσι ο πολύ καλός μαθητής Ανέστης, δεν πέρασε στο Πανεπιστήμιο, που μάλλον οφειλόταν και στην γνωστή αντίθεσή του προς την χούντα.
Στα μετέπειτα χρόνια αδημονούσε, γιατί φύλλο δεν κουνιόταν στην πόλη μας, όπως και πανελλαδικά, εναντίον των Δικτατόρων. Προσπάθησε να φύγει στην Ιταλία, αλλά το σχέδιο ναυάγησε. Μετά επέλεξε την Γαλλία, που κινούνταν στον απόηχο των γεγονότων του Μάη του 68. Ξεκίνησε χωρίς λεφτά και γι αυτό έκανε ευκαιριακές δουλειές, ώσπου Γάλλοι φίλοι του τον βοήθησαν να δουλέψει στην βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. Εκεί, στην Γκρενόμπλ και την Μπεζανσόν, όπου μελέτησε εμβριθώς και εργατικό δίκαιο, η εμπλοκή του με την πολιτική ήταν καθοριστική και οι συναντήσεις του και η συναναστροφή του με Γάλλους συντρόφους πολλές. Έτσι ωρίμασε πολιτικά και έχτισε την πολιτική του φυσιογνωμία. Άλλωστε διεθνιστής και πολίτης του κόσμου ο Ανέστης, στην Γαλλία ήθελε να εγκατασταθεί, αλλά εμπόδιο τότε ήταν η άδεια παραμονής και εξάσκησης επαγγέλματος.
Κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα ήρθε αμέσως σε επαφή με στελέχη του ΚΚΕ εσ. στις γραμμές του οποίου εντάχθηκε και έγραφε συχνά πολιτικά κείμενα στην «Αυγή», σε σημείο που ο Μπάμπης Δρακόπουλος να του ζητήσει να γίνει μόνιμος δημοσιογράφος. Ο Ανέστης όμως ήθελε να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, εκεί που χτυπούσε η καρδιά της εργατικής τάξης. Με την διάσπαση στο κόμμα αυτό, προτίμησε την ομάδα όσων αντιτάχθηκαν στην ΕΑΡ, που την θεωρούσε συμβιβασμένη. Στην συνέχεια ακολούθησε τους συντρόφους του ΝΑΡ, μετά από την συμμαχία ΚΚΕ και ΕΑΡ και την δημιουργία του Συνασπισμού. Παρόλο που και από το κόμμα αυτό έφυγε, γιατί το θεωρούσε ανθενωτικό, με τους παλιούς συντρόφους του του ΝΑΡ είχε πολύ καλές σχέσεις. Ο Ανέστης που πάλευε για την ενότητα της Αριστεράς προσπαθούσε να έχει σχέσεις και με το ΚΚΕ, έγραφε μάλιστα πολιτικά κείμενα και για το Συνέδριό του, πριν τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Ακολούθως τον συνεπήρε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που νόμιζε ότι θα εξασφαλίσει αυτή την ενότητα, και συνέβαλλε στην ίδρυση του κόμματος με την ένταξή του στην Γραμματεία στα παλιά γραφεία της Σβώλου και με την εκλογή του στην Κ.Ε. Κάναμε μάλιστα τότε κάποια ταξίδια σε Αθήνα και σε Βόλο με άλλους συντρόφους, για να ενισχύσουμε το νέο κόμμα και να το δικτυώσουμε. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε στην αντιπολίτευση, ο Ανέστης τρομοκρατήθηκε από την εμφάνιση πολλών στελεχών του ΣΥΝ, που παρουσιάστηκαν στις γραμμές μας και εγγράφονταν στις οργανώσεις μας. Μου έλεγε τότε «πού βρέθηκαν αυτοί» και αδημονούσε με τις συντηρητικές τους θέσεις, όταν χρειαζόταν ως μέλος της Γραμματείας να τους καθοδηγήσει. Μέχρι που αποδείχθηκε περίτρανα ότι είχε δίκιο, γιατί όσοι εκ των υστέρων πλησίασαν τον ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που ευθύνονταν για την μεταστροφή του και σήμερα ηγούνται σε όλους τους τομείς της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Αλλά ο Ανέστης δεν ήταν μόνο οργανωτικό και ιδεολογικό στέλεχος. Βρισκόταν σε κάθε γραμμή του αγώνα. Μοίραζε πολιτικά φυλλάδια του ΣΥΡΙΖΑ και μετά της ΛΑΕ , που τα προπαγάνδιζε βροντόφωνα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης (Τον θυμάται ακόμη ο επτάχρονος τότε γιος φίλης μου τον κύριο Ανέστη, που μοίραζε στην Αριστοτέλους το 2015 το «ΟΧΙ του λαού»). Συμμετείχε μπροστάρης στις πορείες και παράλληλα φρόντιζε για την ενότητα και την επιτυχία της πορείας, ήταν απέναντι στα ΜΑΤ με τους αγανακτισμένους, στα δικαστήρια για αλληλεγγύη στους αγωνιστές, στα κοινωνικά κινήματα, στα πολύωρα συντονιστικά, αντιμετώπιζε τα δακρυγόνα κατά τις διαδηλώσεις του 2008. Συμμετείχε σε όλα αυτά και άλλα πολλά παρά τις δυσκολίες με τα προβλήματα υγείας του.
Ο Ανέστης, όπως όλοι πια ξέρουν, ήταν και συνεπέστατος συνδικαλιστής. Σε όποια εταιρεία κατασκευών δούλεψε (και δούλεψε σε όλα τα μεγάλα έργα της Μακεδονίας) προσπαθούσε να στήσει σωματείο και να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων, γι αυτό και σύντομα, μόλις μαθευόταν η δράση του, απολυόταν. Ευτυχώς η περίοδος εκείνη, προ κρίσης, είχε δουλειές και κυρίως η συνέπεια, η εργατικότητα και η επιστημονική κατάρτιση του Ανέστη τον έβγαζε από το αδιέξοδο της ανεργίας σύντομα. Αλλά και στην επόμενη εταιρεία, πάλι άρχιζε την ίδια αμετακίνητη συνδικαλιστική τακτική, παρόλο που ούτε το Εργατικό Κέντρο τον βοηθούσε στον αγώνα του ούτε γνωστά, δήθεν προοδευτικά, πολιτικά στελέχη. Αντιθέτως τον υπονόμευσαν. Ακόμη και πριν την σύνταξή του έβαλλε πλάτη, για να στηθεί το Σωματείο του, των «Μισθωτών Τεχνικών», αποτελούμενο από νέους συναδέλφους του και μετά στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την «Συσπείρωση» των Συνταξιούχων.
Κύριο χαρακτηριστικό του βέβαια ήταν η συγγραφή πολιτικών κειμένων για την πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσει η Αριστερά, για την ιδεολογική δουλειά, την συνδικαλιστική στάση, χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τις γαλλικές κινητοποιήσεις ενάντια στους αντεργατικούς νόμους του Μακρόν. Πριν μάλιστα το τέλος του, παθιάστηκε με τα «κίτρινα γιλέκα». Είναι πολλά τα πολιτικά του άρθρα στην «Αυγή», την «Εποχή», τις «Θέσεις», το «Πριν» και μετά την μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ και την πολεμική του Ανέστη εναντίον του μνημονιακού πια κυβερνητικού κόμματος, και φυσικά τον αποκλεισμό του από τις συστημικές εφημερίδες, φιλοξενούνταν κάθε εβδομάδα στην ιστοσελίδα της ΙΣΚΡΑ ως συνεπές μέλος της ΛΑΕ, και άλλοτε στην «Διεθνιστική Αριστερά» και στην ιστοσελίδα του «ΜΕΤΑ».
Αλλά ο Ανέστης δεν παρέλειπε να ασχοληθεί και με άλλα θεωρητικά ζητήματα, όπως την Εκπαίδευση ή τον Πολιτισμό. Και μάλιστα διάνθιζε τα κείμενά του με αποσπάσματα από βιβλία, που τον εντυπωσίασαν ή από ταινίες, που τόσο αγαπούσε, όπως και το θέατρο. Και είναι πλήθος τα κείμενά του («να εμένα ποια είναι η διατριβή μου», μου έλεγε), που δεν είναι μόνο επικαιρικού χαρακτήρα. Γι αυτό θα μπορούσε να γίνει μία προσπάθεια έκδοσης κάποιων από αυτά τα πιο καθολικού χαρακτήρα. Γιατί ο Ανέστης δεν σκεπτόταν ποτέ κάποια προβολή και ποτέ δεν διαγκωνιζόταν για θέσεις. Πάλευε μόνο με πάθος και επιμονή για την επιβολή της πολιτικής του θέσης. Στις αρχές της γνωριμίας μας, σε συγκέντρωση στην ΕΔΟΘ για υποψήφιο Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, όπου υποστηρίξαμε τον Στρατή τον Πλωμαρίτη, μίλησε τόσο καλά και ήταν γνώστης όλων των θεμάτων που αφορούσαν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, που είπα σε ένα σύντροφο δίπλα μου « αυτόν να εκλέξουμε». Αλλά όταν μετά του το θύμιζα, μου είπε ότι «δεν με ενδιαφέρουν εμένα αυτά».
Για τον Ανέστη πρωταρχική έννοια ήταν η Πολιτική με Π κεφαλαίο. Αγωνιζόταν με πάθος και επιμονή για όσα πίστευε σωστά και μάλιστα πολλές φορές γινόταν κριτικός και αδιάλλακτος και δυσκόλευε τις συντροφικές σχέσεις του, παρόλο που ήταν πολύ γλυκός και ανθρώπινος στην προσωπική του ζωή. Πάλευε μέχρι τέλους, (το τελευταίο του άρθρο ήταν τον Οκτώβριο στην ΙΣΚΡΑ), για την ανατροπή των μνημονίων και της κυβέρνησης που τα επέβαλλε, ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της Ε.Ε., ενάντια στον Φασισμό, που μόνο με αντικαπιταλιστική πολιτική θα ηττηθεί, και ποτέ δεν παράλειπε τον κύριο στόχο, τον Σοσιαλισμό και την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Και αυτό πίστευε πως θα γίνει με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, και την ενότητα όλων των συνεπών Αριστερών δυνάμεων. Γι αυτό προσπαθούσε να είναι σε επαφή με όσους παλιούς και νέους συντρόφους του είχαν αυτήν την οπτική.
Αυτός ήταν ο Ανέστης των συντρόφων μας και ο δικός μου Ανέστης.
