Οι συζητήσεις όπως αυτή που κάναμε με τον οικονομολόγο και αρθρογράφο Λεωνίδα Βατικιώτη είναι από εκείνες τις συζητήσεις, το τέλος των οποίων σε βρίσκει «περικυκλωμένο» από σκέψεις και στοιχεία που αναντίρρητα- παρά τις όποιες πολιτικές ενστάσεις που μπορεί να έχεις- σε βοηθούν να ενώσεις τα κομμάτια του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού πάζλ.
Πώς οι Έλληνες φορτώθηκαν τα βάρη της διάσωσης γαλλογερμανικών τραπεζών; Πότε άλλαξε καπετάνιο το οικονομικό πηδάλιο της Ελλάδας; Η «κοινωνική Ευρώπη» που πνίγηκε στα κανάλια του Μάαστριχτ, τα «Κίτρινα Γιλέκα», η άνοδος της άκρας Δεξιάς, η ρήξη «από τα κάτω» και το ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης είναι μερικά μόνο απ’ όσα λέχθηκαν στην κουβέντα που έγινε μ’ αφορμή το βιβλίο «Έξοδος- Αδιέξοδος», το οποίο επιμελήθηκε ο ίδιος.
Ξεκινώντας, ας δώσουμε περιληπτικά το περιεχόμενο του βιβλίου «Έξοδος- Αδιέξοδος», το οποίο επιμεληθήκατε.
Το βιβλίο Έξοδος – Αδιέξοδος ξεκίνησε να σχεδιάζεται και να γράφεται το 2017, πριν καν την απόφαση του Γιούρογκρουπ τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς. Έκτοτε μεσολάβησε επίσης κι η απόφαση του Γιούρογκρουπ του Ιουνίου του 2018, που καθόρισε εξ ίσου ασφυκτικά το σχήμα και τη μορφή της επόμενης μέρας των Μνημονίων. Παρόλα αυτά τόσο οι προθέσεις όσο και οι αποφάσεις των πιστωτών ήταν σαφείς: να επιβάλλουν ένα πάγιο, ανελαστικό κι αναπόδραστο καθεστώς παρατεταμένης λιτότητας, πολύ πιο επώδυνο μάλιστα σε σχέση με άλλες χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος). Το περιεχόμενο του βιβλίου εξετάζει στις ποικίλες του διαστάσεις (πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές, κ.α.) αυτό το καθεστώς, που έχει σχεδιαστεί για να διαρκέσει πολλές δεκαετίες. Σε ό,τι αφορά τα δημοσιονομικά πλεονάσματα λόγου χάρη μέχρι το 2060.
Στόχος μας ήταν να διαρρήξουμε το πέπλο σιωπής με το οποίο πολλοί περιέβαλαν αυτό το καθεστώς: Η κυβέρνηση για να μπορεί να εμφανίζεται ως νικητής και να μιλά για έξοδο από τα Μνημόνια χωρίς να καταβάλλει το πολιτικό κόστος που της αναλογεί. Οι πιστωτές και δη η ΕΕ για να μπορεί να επαίρεται για την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη συσκοτίζοντας έτσι τις κτηνώδεις πολιτικές που επέβαλε, ζηλεύοντας δόξα τοκογλύφου για να σώσει τις γερμανο-γαλλικές τράπεζες από τη χρεοκοπία, κοκ.
Τον περασμένο Αύγουστο, η Ελλάδα εξήλθε τυπικά από το τρίτο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής . Από την πλευρά της, η κυβέρνηση έκανε λόγο για «οριστική έξοδο από τα μνημόνια». Στον αντίποδα, εσείς προβλέπετε ακόμη πιο «ζοφερές προοπτικές» για τη χώρα με την οικονομία της «επιρρεπή σε εκτροχιασμούς». Ποια εκείνα τα οικονομικά (κι όχι μόνο) στοιχεία που σας οδηγούν σ’ αυτό το συμπέρασμα;
Η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι φτερό στον άνεμο της οικονομικής συγκυρίας γιατί εφαρμόζοντας ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα στερήθηκε δια παντός εργαλείων και πολιτικών που θα επέτρεπαν όχι μόνο αναδιανομή προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων αλλά ακόμη και τη δυνατότητα να χαράσσει μια ας πούμε βιομηχανική πολιτική. Οι συζητήσεις για την τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και την εφαρμογή/διάδοση της τεχνητής νοημοσύνης περιλαμβάνουν ως στοιχείο εκ των ων ουκ άνευ την κρατική παρέμβαση, δοθείσης της εγγενούς αδυναμίας του ιδιωτικού τομέα να δράσει με μακροχρόνια στρατηγική.
Δείτε για παράδειγμα όσα προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός για το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων το 2019: μόλις 6,75 δισ. όταν το 2009 ήταν 9,6 δισ. ευρώ κι αυτά μάλιστα εντός ενός πλαισίου, με όρους δηλαδή που υπόσχονται ελάχιστα ουσιαστικά αποτελέσματα. Δείτε επίσης τα «επιτεύγματα» της κυβέρνησης στο μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων: έσοδα 4,32 δις. από το 2015 ως το 2018, όταν την προηγούμενη 4ετία (2011-2014) οι πιο αντιλαϊκές μνημονιακές κυβερνήσεις κατάφεραν να συγκεντρώσουν μόνο τα μισά σχεδόν έσοδα: 2,63 δις. ευρώ. Για να μην αναφερθούμε σε συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως το ξεπούλημα των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη Φράπορτ, που συντελέστηκε με νεοαποικιακούς όρους και, σε τελική ανάλυση, την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Αγγίζει τα όρια του γελοίου: Οι πολύφερνοι γερμανοί επενδυτές έβαλαν μπροστά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος για να τους εγγυηθεί τα ούτως ή άλλως εγγυημένα έσοδα, καθώς από τα 39 περίπου περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας οι Γερμανοί «ψώνισαν» μόνο τα 14 κερδοφόρα.
Αρκετοί ισχυρίζονται ότι τα δανειακά προγράμματα αποτελέσαν τον εκτελεστικό- πολιτικό βραχίονα της εγχώριας οικονομικής εξουσίας για την παγίωση συγκεκριμένων οικονομικών μέτρων. Έχει βάση μια τέτοια άποψη; Δικαιούμαστε δηλαδή, να πούμε πως τα μνημόνια ήταν το καταληκτικό στάδιο μιας προϋπάρχουσας πορείας; Αν ναι, ποιος ο ρόλος διεθνών οργανισμών όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ στην κυρίαρχη εν Ελλάδι οικονομική πολιτική;
Δε συμφωνώ με την άποψη που διατυπώσατε αρχικά. Προφανώς η εγχώρια οικονομική ελίτ ωφελήθηκε πολλαπλά από τα μνημόνια. Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η μείωση των μισθών κι άλλα μέτρα λειτούργησαν σαν βατήρας για το νέο κύκλο ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού που ξεκίνησε το 2015. Ταυτόχρονα, η ελληνική αστική τάξη επλήγη από το καθεστώς χρεοκρατίας. Έχασε τις τράπεζες κι επενδύσεις στα Βαλκάνια. Η θέση της στη διεθνή κατάταξη υποβαθμίστηκε ραγδαία, κινδύνεψε ακόμη κι η παραμονή της στο ευρώ. Δεν μπορούμε συνεπώς να υποβαθμίζουμε τις αντιθέσεις μεταξύ ελληνικής αστικής τάξης και ευρωπαϊκής, προάγοντας μια απλοϊκή ανάλυση «τάξης ενάντια σε τάξη». Μια τέτοια ανάλυση θα έχανε από την οπτική τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις που γύρω στο 2011 οδηγήθηκαν σε παροξυσμό.
Τα μνημόνια δεν ήταν η νέμεση των ελλειμμάτων της διακυβέρνησης Καραμανλή, ούτε η μοναδική διέξοδος της κυκλικής κρίσης που ξέσπασε το 2008. Ήταν επιλογή κυρίως του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού τομέα που το 2010 διέκρινε τον κίνδυνο να εγγράψει ζημιές. Αυτή την επιλογή σε δεύτερο χρόνο κι ενίοτε εξ ανάγκης ακολούθησαν και υπηρέτησαν πιστά τα αστικά πολιτικά κόμματα της Ελλάδας.
Οι διεθνείς οργανισμοί που αναφέρετε, ΔΝΤ και ΕΚΤ, πήραν το πηδάλιο από τα χέρια της ελληνικής αστικής τάξης κυρίως το 2010-2011, κι άσκησαν άμεσα κι αδιαμεσολάβητα πολιτική με τα ανδρείκελα της κυβέρνησης Παπαδήμου, προκειμένου να εφαρμοστεί για παράδειγμα η ανταλλαγή των ομολόγων με το PSI τον «βαρύ» χειμώνα του 2012. Όχι ότι και τότε δεν έκαναν τραγικά λάθη, ας μην αντιμετωπίζουμε με δέος τις ικανότητές τους. Παρόλα αυτά έφεραν σε πέρας μια σύνθετη και δύσκολη αποστολή.
Στο βιβλίο μιλάτε για «χρησιμοποίηση της Ελλάδας ως πειραματόζωο». Δώστε μας παρακαλώ, τα δεδομένα εκείνα που νομιμοποιούν αυτόν τον ισχυρισμό.
Η διαχείριση της ελληνικής κρίσης, εκ μέρους του κεφαλαίου, είχε να ξεπεράσει πολλές δυσκολίες. Απαριθμώ: Να σώσει την Ντόιτσε Μπανκ και τη Σοσιετέ Ζενεράλ ρίχνοντας την ευθύνη στον ελληνικό λαό, να εντάξει το ΔΝΤ στη «διάσωση» ξεπερνώντας το πρόβλημα που δημιουργούσε η μικρή συμμετοχή της Ελλάδας στο κεφάλαιό του, να πετύχει την προσαρμογή χωρίς την εύκολη λύση της υποτίμησης της διεθνούς ισοτιμίας του νομίσματος, να κουρέψει οριζόντια τα ομόλογα χωρίς όμως να θίξει όσα διακρατούσε η ΕΚΤ, και πολλά άλλα. Ξεπερνώντας αυτά τα προβλήματα κυνικά και αδίστακτα άνοιξαν νέα κεφάλαια στη διαχείριση των κρίσεων επί ευρωπαϊκού εδάφους. Για παράδειγμα οι στρατηγικές εσωτερικής υποτίμησης όπως αποκαλέστηκαν τα μέτρα μείωσης της αξίας της εργατικής δύναμης κι ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων ή το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο που θα αποτελέσει το διάδοχο σχήμα του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας. Πρόκειται για νέες ποιότητες.
Το σημαντικότερο ωστόσο είναι ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε στην Ευρώπη κι αλλού ως παράδειγμα προς αποφυγή με στερεότυπα και κοινοτοπίες που επαναλάμβαναν ότι οι αθρώες παροχές οδηγούν σε χρεοκοπία. Έτσι, στο απόγειο της ελληνικής κρίσης η Γερμανία επέβαλλε ριζικές μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία της ΕΕ, που συμπυκνώνονται στο περίφημο Ευρωπαϊκό Εξάμηνο, κι από κοινού παγιοποιούν τη λιτότητα και τις περικοπές επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Πριν δύο χρόνια, το πρώην μέλος του γνωμοδοτικού συμβουλίου του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Γιοργκ Ρόχολ, δήλωσε ότι «τα ελλείμματα της Ελλάδας ήταν τα πλεονάσματα της Γερμανίας». Πώς μεταφράζεται αυτή η κυνική δήλωση σε οικονομικά- πραγματικά στοιχεία;
Το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα αποτέλεσε ιστορικής σημασίας επίτευγμα για το γερμανικό ιμπεριαλισμό επειδή κατάφερε να μετατρέψει όλη την ευρωζώνη σε μια ενιαία εσωτερική αγορά. Να εξάγει επομένως αυτοκίνητα και ηλεκτρικές συσκευές στην Ανδαλουσία, την Εμίλια Ρομάνα και τις Κυκλάδες με το ίδιο συναλλακτικό κόστος και κίνδυνο, δηλαδή ίσο με μηδέν, που εξάγει στην Έσση. Αυτή η επέκταση και οι συνακόλουθες οικονομίες κλίμακας προκάλεσαν πλήθος αλυσιδωτών αντιδράσεων. Ξεχωρίζουμε την συντριβή των κλάδων των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων που ανταγωνίζονταν τα γερμανικά οδηγώντας σε πολλαπλά ελλείμματα: παραγωγικά, εμπορικά, δημοσιονομικά, κ.λπ. Ωστόσο έχουμε να κάνουμε με τάση, που προκαλεί κι αντίρροπες δυνάμεις. Μεσούσης πχ της ελληνικής κρίσης οι μόνιμες ανισορροπίες στο ελληνικό εμπορικό ισοζύγιο διορθώθηκαν, επειδή κατέρρευσε η εγχώρια ζήτηση. Με τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς τα δημοσιονομικά ελλείμματα τείνουν προς εξαφάνιση με τις κοινωνικές δαπάνες να μετατρέπονται σε μηχανισμό απορρόφησης των κραδασμών που προκαλούν οι ερπύστριες της γερμανικής επέκτασης, κοκ. Από δω ας κρατήσουμε ότι όπως τα ελλείμματα, έτσι κι η λιτότητα θα εκτείνεται στο διηνεκές διαρκώς διογκούμενη θυμίζοντας φτωχό τοξικοεξαρτημένο που αναζητά διαρκώς μεγαλύτερη δόση… Επιπλέον ότι χάριν αυτών των μηχανισμών τα ελλείμματα μπορεί να μη κάνουν τόσο εμφανή την παρουσία τους όπως παλιά, αλλά θα εκδηλώνονται υπό την μορφή μιας συνεχούς φτωχοποίησης όλης της κοινωνίας.
Από την άλλη μεριά, το πλεόνασμα της Γερμανίας θα στέκει στο ύψος του αγέρωχο, είτε το δημοσιονομικό (1,75% επί του ΑΕΠ το 2018 από 1,1% το 2017), είτε το εμπορικό (301 δισ. ευρώ το 2017).
Στο σημείωμα σας στο βιβλίο, αναφέρεστε στον Κανονισμό 472/13 της ΕΕ, ο οποίος προβλέπει τη διατήρηση ενός κράτους- μέλους της ΕΕ σε κατάσταση εποπτείας μέχρι την εξόφληση τουλάχιστον του 75% της χρηματοδότησης που έχει λάβει. Ως εκ τούτου, θεωρείτε ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδος για τον τόπο εντός του ευρωενωσιακού πλαισίου ή θα πρέπει να αναζητηθεί σ’ άλλες πολιτικές κατευθύνσεις;
Η αυξημένη εποπτεία για την Ελλάδα, με βάση όσα προβλέπει ο κανονισμός που αναφέρετε, θα φτάσει μέχρι το 2050. Σε αυτό το πλαίσιο η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει εργαλεία παρέμβασης κι εκβιασμού όπως για παράδειγμα τη δυνατότητα να μην εγκρίνει τις δόσεις της επιστροφής των κερδών από τα ομόλογα που διατηρούν οι εθνικές κεντρικές τράπεζες του ευρωσυστήματος και η ΕΚΤ. Η αυξημένη εποπτεία επομένως είναι κάτι παραπάνω από μια συζυγική κρεβατομουρμούρα σε διακρατικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο, συνιστά κακοποίηση, κατ’ εξακολούθηση μάλιστα που δικαιολογεί το διαζύγιο.
Αυτή η ρήξη ωστόσο πρέπει να συντελεστεί από τα αριστερά και με όρους κινήματος, τουλάχιστον με την ύπαρξη ενός τμήματος της κοινωνίας στους δρόμους που θα διεκδικεί συγκροτώντας ένα αντίπαλο δέος. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή η σύγκρουση με την ΕΕ συντελεστεί από τα δεξιά είναι ορατός ο κίνδυνος να έχουμε επιτάχυνση της στροφής προς τα δεξιά. Τα παραδείγματα της Ιταλίας και της Ουγγαρίας είναι πολύ χαρακτηριστικά με τον Σαλβίνι και τον Όρμπαν να επιτίθενται στην ΕΕ κατηγορώντάς την ότι τα τείχη του φρουρίου Ευρώπη που έχει οικονομήσει δεν είναι αρκούντως υψηλά.
Όσο δεδομένη κι αναντίρρητη κι αν είναι ωστόσο η βλαπτική σχέση με την ΕΕ δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τις δυσκολίες που συναντά η κριτική κι η δημιουργία ενός κινήματος εναντίον της. Πέραν των αντικειμενικών αιτιών (πχ ΕΣΠοποίηση ακόμη και της κοινωνικής πολιτικής) αυτό σημαίνει ότι τα αιτήματα της ρήξης και ο στόχος της εξόδου δεν μπορούν να λειτουργούν διχαστικά στο κίνημα. Πρέπει να ενώνουν κι όχι να διασπούν.
Ο έγκριτος κοινωνιολόγος- οικονομολόγος Βόλφγκανγκ Στρεκ όταν τον ρώτησα πριν λίγο καιρό για το ενδεχόμενο μιας νέας, μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης είχε απαντήσει καταφατικά. Την ίδια άποψη συμμερίζονται και οι πάλαι ποτέ κραταιοί εκπρόσωποι του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, Άλαν Γκρίνσπαν και Λάρι Σάμερς. Συμφωνείτε μ’ αυτή την εκτίμηση; Πώς μπορεί να αποκρυσταλλωθεί αυτή η «πρόβλεψη» στις (ευρω)κάλπες του ερχόμενου Μαΐου;
Πράγματι εδώ και 2-3 χρόνια συνωστίζονται οι θρυαλλίδες που θα οδηγήσουν στη νέα κρίση: Από το δημόσιο χρέος της Κίνας και τα φοιτητικά δάνεια στις ΗΠΑ, μέχρι τις τιμές των μετοχών που είναι στη στρατόσφαιρα. Η προσπάθεια των ΗΠΑ είναι να μεταφέρει τις πιέσεις της κρίσης εκτός των συνόρων της, στους ανταγωνιστές της στους οποίους συμπεριλαμβάνονται κι οι Ευρωπαίοι. Οι αλλαγές που έχουν ήδη δρομολογηθεί στην ΕΕ κι όσες θα ανακοινωθούν μετά τις ευρωεκλογές (δημιουργία ΕΕ πολλών ταχυτήτων) αποτελούν την καθυστερημένη απάντηση του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Οι ευρωεκλογές του Ιουνίου ρητά ή άρρητα θα επηρεασθούν από αυτή την πολιτική ατζέντα και θα την διαμορφώσουν στη συνέχεια.
Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο δεδομένης της απροθυμίας της κυρίαρχης Αριστεράς να αποκαλύψει το ρόλο της ΕΕ και να θέσει καθαρά το θέμα της ρήξης και της εξόδου, έστω ως μακροπρόθεσμη αναγκαιότητα κι όχι ως άμεσο στόχο πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο αναπολεί μια κοινωνική Ευρώπη που πνίγηκε στα κανάλια του Μάαστριχτ προ 30ετίας σχεδόν, περιορίζοντας ασφυκτικά τους στόχους πάλης πολύ κάτω του αναγκαίου για να πεισθεί ο σημερινός εργαζόμενος, πολύ εντός του εφικτού ωστόσο – αλλά ποιος νοιάζεται; Η αποχή των ευρωπαίων πολιτών που θα καταγράψει νέο ρεκόρ φέρνει στην επιφάνεια όχι μόνο τη βεβαιότητα των Ευρωπαίων πώς δεν μπορούν να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων στην ΕΕ, αλλά και τα αδιέξοδα μιας γραμμής στην Αριστερά που πίσω από τη «φιλοευρωπαϊκή» ταμπέλα έκρυψε την υποταγή της στην ΕΕ.
Έχουμε τρία, κομβικά για την πορεία της Ευρώπης ζητήματα αυτή τη στιγμή: Την πορεία της Μ. Βρετανίας προς το ΒREXIT, τη συνέχιση των κινητοποιήσεων των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία και τη δυναμική επανεμφάνιση της άκρας Δεξιάς στο πολιτικό προσκήνιο. Θα ήθελα το σχόλιό σας πάνω σ’ αυτά.
Τα κίτρινα γιλέκα είναι ένα γνήσιο λαϊκό κίνημα κι έχουν προκαλέσει μια αμηχανία στην Αριστερά για πολλούς λόγους. Επειδή πρωταγωνιστούν κοινωνικά στρώματα που είναι σε απόσταση από την παραδοσιακή κοινωνική, ηλικιακή και ιδεολογική της βάση. Επειδή δεν αναπτύχθηκαν κατ’ εντολή της κι αυτό πάντα προκαλεί μια καχυποψία και τέλος, επειδή αρνούνται να ενταχθούν στον συνήθη κύκλο των κινητοποιήσεων με την κορύφωση, τις διαπραγματεύσεις, τις ψευτο-παροχές και την υποχώρηση, που επιτρέπουν και την πολιτική τους ενσωμάτωση, κοκ. Δεν εξιδανικεύω ούτε και σνομπάρω. Είναι ένα πραγματικό κίνημα καταπιεσμένων και απελπισμένων ανθρώπων που χρειάζεται κατεπειγόντως την ανυστερόβουλη κι αμέριστη αλληλεγγύη μας. Αργότερα θα κάνουμε και τις αναλύσεις μας. Ας θυμηθούμε την ώθηση που μας έδιναν επί ελληνικών πλατειών τα μηνύματα αλληλεγγύης από τον άλλο κόσμο.
Η άνοδος της άκρας Δεξιάς είναι η απάντηση του κεφαλαίου στην οικονομική κρίση και την πρωτοφανή ανυποληψία στην οποία έχουν περιπέσει τα αστικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων και των αριστερών. Δεν πρόκειται για γραφικούς νοσταλγούς. Για παράδειγμα, η Εναλλακτική για την Γερμανία απαιτεί αλλαγές στην ΕΕ, αλλιώς θα θέσει θέμα εξόδου της Γερμανίας. Κι οι αλλαγές που ζητά είναι ό,τι διεκδικούσε ο Σόιμπλε κι οι άλλοι το 2015 κι είχαν απορριφθεί ως ακραία.
Σε ό,τι αφορά το Brexit ας διδαχθεί η Αριστερά από την αδιαλλαξία των Τόρηδων που δεν κάνουν βήμα πίσω από το δημοψήφισμα του 2016, ζητώντας σκληρό Brexit και τίποτε λιγότερο, μη διστάζοντας ακόμη και να ταπεινώνουν τη δική τους πρωθυπουργό…
Ο πόλεμος στη Συρία φαίνεται να τελειώνει. Παρόλα αυτά, όλες οι πλευρές βρίσκονται με το χέρι στη σκανδάλη. Ακόμη, οι πολεμικές δαπάνες αυξήθηκαν από το 2002 κατά 44%, ενώ οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ισχυρών γεωοικονομικά παικτών οξύνονται συνεχώς. Βρισκόμαστε πιστεύετε μπροστά στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης σύρραξης; Ποιος ο ρόλος της χώρας μας μέσα σε αυτή την διελκυστίνδα;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (κι ΑΝΕΛ ως πρόσφατα) έχουν επιλέξει τον αυτόματο πιλότο της συμπόρευσης με τον ιμπεριαλισμό, ακολουθώντας απαρέγκλιτα τα χνάρια όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων μετά το 2009, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι έτσι θα αποφύγουν διλήμματα και συγκρούσεις. Δε διδάχθηκαν τίποτε από την κρίση της Ουκρανίας όταν οι ΗΠΑ ώθησαν τα δικά τους υπάκουα και πιστά παιδιά στον εμφύλιο, κι όχι ένα εχθρικό καθεστώς, προκειμένου να πλήξουν τη Ρωσία. Κι ο Άσαντ επίσης φιλικό καθεστώς ήταν για τις ΗΠΑ. Μετά την 11η Σεπτέμβρη παρέδωσε πολλούς ύποπτους στις ΗΠΑ. Παρόλα αυτά δεν απέτρεψε το σχέδιο να γίνει η Συρία με σπουδαία και λαμπρή ιστορία μια «έρημη χώρα», έστω κι αν χάρη στη Ρωσία οι ΗΠΑ υπέστησαν στα συριακά εδάφη την πρώτη τους στρατιωτική ήττα. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ επομένως είναι μέρος του προβλήματος και με τις πράξεις της, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, αποτελεί απειλή για την ειρήνη και τη σταθερότητα. Ας κρατήσουμε ότι για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες επί ΣΥΡΙΖΑ οι ΗΠΑ απέκτησαν στην Ελλάδα τρεις νέες στρατιωτικές βάσεις: σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα και Κάρπαθο!
Η υποχώρηση των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή τις οδηγεί ακόμη πιο πιεστικά σε μια κατεύθυνση συνολικής αναμέτρησης με τους ανταγωνιστές τους. Επομένως, το ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου είναι πιο κοντά από ποτέ τα τελευταία πενήντα χρόνια, θέτοντας σε όλους εμάς το καθήκον να προασπίσουμε την ειρήνη.
Πηγή: Νόστιμον ήμαρ
