Με τις εκλογές ισχύουν μερικά, αδιαμφισβήτητα πράγματα: πρώτον, οι πρόωρες εκλογές δεν προαναγγέλλονται. Δεύτερον, δεν είναι πάντα αποτέλεσμα κυβερνητικού προγραμματισμού, αλλά και δυναμικής των εξελίξεων. Και τρίτον, την τελική απόφαση και αυτό είναι από τις προνομίες του, λαμβάνει πάντα ένας άνθρωπος, ο εκάστοτε πρωθυπουργός.
Υπό αυτή την έννοια δεν έχω κανένα λόγο να πιστέψω ή να μην πιστέψω τι λέει ο Αλέξης Τσίπρας, διότι πολύ απλά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία τι λέει ένας πρωθυπουργός (ο κάθε πρωθυπουργός, κάθε φορά που τίθεται τέτοιο θέμα και όχι ειδικά ο κ. Τσίπρας).
Πρακτικά λοιπόν: εάν ο κ. Τσίπρας θέλει να κάνει εκλογές τον Μάιο ή οποιαδήποτε στιγμή πριν τη λήξη της τετραετίας, δεν πρόκειται να το διαλαλεί από μήνες νωρίτερα. Θα το ανακοινώσει την τελευταία στιγμή, ώστε να έχει και το όπλο του αιφνιδιασμού. Έτσι κι αλλιώς πάντως, κάθε κυβέρνηση και κάθε πρωθυπουργός θέλουν όσο γίνεται ηρεμία και σταθερότητα στο πολιτικό σκηνικό και γι’ αυτό σπεύδουν πάντα να διαβεβαιώσουν ότι θέλουν και μπορούν να εξαντλήσουν την τετραετία. Πιο ειδικά: καμία κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός δεν θα παραδεχθούν ποτέ ότι προσφεύγουν πρόωρα σε εκλογές επειδή δεν μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν.
Με όλα αυτά τα δεδομένα, είναι λογικό να σκίζει τα ιμάτιά του ο Α. Τσίπρας για εκλογές τον Οκτώβριο και να διαβεβαιώνει (όχι πάντα όμως με κατηγορηματικό τρόπο) ότι δεν θα δεχθεί τις εισηγήσεις συνεργατών του, που τον γαργαλάνε για κάλπες τον Μάιο.
Το ερώτημα είναι, πώς θα εκτιμήσει την πολιτική κατάσταση που θα διαμορφωθεί μετά τις ευρωεκλογές και τις τοπικές εκλογές και εάν οι δυναμικές, που θα διαμορφωθούν από αυτές τις κάλπες είναι διαχειρίσιμες.
Και επίσης εάν μπορεί να διαχειριστεί τα προβλήματα που προκύπτουν σε διάφορα μέτωπα, όπως των κόκκινων δανείων και της πρώτης κατοικίας, αλλά και τις 120 δόσεις. Διότι εάν οι δανειστές δεν του δώσουν τελικά αυτό που επιθυμεί και τελικά επιλέξει να κάνει μονομερείς νομοθετικές ρυθμίσεις σημαίνει αναμφίβολα ότι θα πάει σε εκλογές το συντομότερο, παίζοντάς το αντιστασιακός (όχι μόνο στα γαργαλητά, αλλά και στους «κακούς» δανειστές) και αφήνοντας τους επόμενους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Ας δούμε όμως το θέμα των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητικών εκλογών: Σενάριο 1, το καλό: Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει με μία σχετικά μικρή διαφορά τις ευρωεκλογές (γύρω στις 4 μονάδες) και πάει αξιοπρεπώς στους τρεις μεγάλους δήμους (οι εκλεκτοί του μπαίνουν στο β’ γύρο και διεκδικούν νίκη) και διατηρεί δυνάμεις στις περισσότερες περιφέρειες, με κύρια φυσικά αυτή την Αττικής. Εάν στο Μαξίμου βλέπουν ότι θα πάνε έτσι τα πράγματα, μάλλον καλώς λένε περί Οκτωβρίου για τις εθνικές εκλογές.
Σενάριο 2, το άσχημο: Εάν επιβεβαιωθούν οι δημοσκοπήσεις, που δείχνουν ότι η διαφορά θα είναι πολύ μεγαλύτερη των 4 μονάδων στις ευρωεκλογές, ότι από περιφέρεια δεν θα μείνει λέπι και σε πολλές από αυτές οι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ θα καταποντιστούν και επιπλέον στους τρεις μεγάλους δήμους η ήττα θα φαντάζει πολύ επιεικής έκφραση, τότε είναι φανερό στους κανονικούς ανθρώπους ότι καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά κανονικά!
Επειδή, -πάντα με την προϋπόθεση ότι γενικά οι μετρήσεις έχουν δίκιο-, δεν μπορεί να μην τα βλέπουν αυτά τα τελευταία, τότε δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν: ή ο Αλέξης Τσίπρας και οι κυβερνητικοί μπλοφάρουν ή έχουν πάλι αυταπάτες. Θα φανεί σύντομα.
