Ο καθρέφτης του πολιτικού μας συστήματος είναι το Κοινοβούλιο. Τώρα βέβαια το πώς λειτουργεί η δημοκρατία μας αλλά και αν το πολιτικό προσωπικό έχει ποιότητα ή κατά πόσο σέβεται τους θεσμούς που υπάρχουν για να προστατεύουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας είναι ένα άλλο ερώτημα που προσπαθούμε να απαντήσουμε.
Ο κανόνας της δημοκρατίας ορίζει ότι η κυβέρνηση προτείνει και αποφασίζει και η αντιπολίτευση την ελέγχει, για να υπάρχει ισορροπία στο πολίτευμα για να μην εκτρέπεται από τον καταστατικό χάρτη της χώρας.
Στην τελευταία συνεδριάση για «ψήφο εμπιστοσύνης» της κυβέρνησης περιμέναμε να ακούσουμε την κριτική της αντιπολίτευσης στα πεπραγμένα της κυβέρνησης και φυσικά να πληροφορηθούμε σε βάθος για το εθνικό θέμα που απασχολεί τους πολίτες για το Σκοπιανό. Αντί αυτού κυριάρχησε ο αριθμητικός ανταγωνισμός και οι μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα βουλευτών.
Γίναμε λοιπόν θεατές μια κακόγουστης παράστασης με κακούς πρωταγωνιστές που έδειξαν πως η χώρα είναι σε παρακμή. Για την συμπεριφορά αρκετών βουλευτών μέσα και έξω από το Κοινοβούλιο, υπάρχουν διαμαρτυρίες από τους πολίτες που αισθάνονται προσβεβλημένοι. Και αναρωτιούνται γιατί τους γελοιοποιούν και τους εξευτελίζουν. Γιατί με τη συμπεριφορά τους θυμίζουν υποανάπτυκτες χώρες; Και για όλα αυτά δεν ζητούν μια συγγνώμη, άλλωστε δεν κοστίζει τίποτα. Απεναντίας θα βοηθούσαν στην αναβάθμιση του πολιτικού συστήματος ώστε να αποκτήσει την αξιοπιστία των πολιτών για να ασχοληθούν με τα κοινά.
Συνεδριάζει η Βουλή. Και τις περισσότερες φορές σχεδόν με κενά έδρανα. Κάποιοι ομιλητές με καθήκον μιλούν σε δυο τρεις βουλευτές υπερασπίζοντας την σκοπιμότητα και την ορθότητα του νομοσχεδίου. Το χειρότερο ίσως είναι όταν κάποιος βουλευτής κάνει ερώτηση ή επερώτηση σε υπουργό και αυτός δεν παρουσιάζεται να απαντήσει , αλλά στην καλύτερη περίπτωση στέλνει μια γραπτή απάντηση ή δεν απαντά. Αν αυτό δεν είναι ευτελισμός και μάλιστα εκ των «ένδον» κατάλυση του Κοινοβουλίου, τότε τι άλλο μπορεί να είναι;
Να ανακοινώνεται ένα συγκεκριμένο θέμα συζήτηση στην ολομέλεια για να αναπτύξουν τις πολιτικές θέσεις τους και τις προοπτικές και όχι τις κομματικές οικονομικές αντιθέσεις τους, τη στιγμή που γνωρίζουν οι πολιτικοί και οι πολίτες ότι η εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων ισχύουν τουλάχιστον μέχρι το 2030 και είναι υποχρεωμένη η οποιαδήποτε κυβέρνηση να τα εφαρμόσει.
Οι πολίτες τρομάζουν βλέποντας βουλευτές να αλληλοβρίζονται μεταξύ τους, με λέξεις που σήμερα δεν ακούγονται ούτε στα χειρότερα καταγώγια. Παρακολουθούν τους εκπροσώπους τους να χρησιμοποιούν το βήμα της Βουλής μόνο για κομματικές αντιπαραθέσεις και όχι για το πώς θα συμφωνήσουν όλοι μαζί για να λύσουν τουλάχιστον τα καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν τους πολίτες.
Η ανελέητη μάχη ανάμεσα κυρίως στα μεγάλα κόμματα είναι για την εξουσία και την επανεκλογή τους. Όταν οι κυβερνώντες διαισθάνονται ότι κινδυνεύουν να χάσουν την εξουσία, συμπεριφέρονται ως επαγγελματίες έμποροι που διαπραγματεύονται τα προϊόντα που θα πρέπει να ψωνίσουν για να παραμείνουν στην εξουσία.
Από την πλευρά τους οι βουλευτές μεταπηδούν με διάφορες δικαιολογίες στον ισχυρό κομματικό μηχανισμό για να διασφαλίσουν την έδρα τους. Αδιαφορούν και δεν απολογούνται σε αυτούς που τους στήριξαν είτε είναι το κόμματα που τους ενέταξε στις δυνάμεις του και εξελέγησαν βουλευτές είτε στους πολίτες που τους έδωσαν τη δυνατότητα να δικαιώσουν το κόμμα τους για την επιλογή του.
Η διαδικασία των μετακινήσεων των βουλευτών από τα μικρά κόμματα στα εξουσιαστικά – αδιαφορούν για τις ιδεολογικές θέσεις που είχαν – αρκεί να ενισχύουν την παραμονή τους στο Κοινοβούλιο και να διατηρήσουν τα προνόμια τους. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μια μόνιμη τακτική, που θυμίζει ποδοσφαιρικές μεταγραφές.
Η στρατηγική αυτή του έκαστου ισχυρού κόμματος οδηγεί στην καταστροφή της ποιοτικής ηθικής πολιτικής και της Δημοκρατίας, καταργώντας σταδιακά την ύπαρξη των μικρών κομμάτων που είναι το βασικό στοιχείο των δημοκρατικών πολιτευμάτων.
Κάθε μέρα που περνά, η απαξίωση του λαού αυξάνεται, οι θεσμοί υποβαθμίζονται και οι αξίες διαφθείρονται ακόμη περισσότερο επηρεάζοντας τις νέες γενιές, δίνοντας το χειρότερο πρότυπο σ’ όσους θέλουν να ασχοληθούν με τα κοινά.
Διαχρονικά και σε πολλά άρθρα η εφημερίδα μας το «ΠΑΡΟΝ» σε ρεπορτάζ έχει καταγράψει τα προβλήματα που δημιουργούνται με αυτές τις συμπροφορές, αλλά και ο Μάκης Κουρής στα άρθρα του έχει καυτηριάσει αυτού του είδους τις μεταγραφές και έχει κάνει πολλές επισημάνσεις ότι, ο βουλευτής που διαφωνεί με το κόμμα που τον ενέταξε στο ψηφοδέλτιο του και αποχωρεί θα πρέπει να παραδίδει και την έδρα του, κάτι που σε όλες τις υγείες δημοκρατίες γίνεται. Γιατί δεν θεωρούν ότι ψηφίστηκαν ως μονάδες αλλά ως σύνολο. Αυτές οι τακτικές λειτουργούν σε βάρος της δημοκρατία και της πολιτικής και θυμίζει τη μεσαιωνική σήψη της κοινωνίας.
Μήπως με τη αναθεώρηση του Συντάγματος παρέχεται η ευκαιρία να αλλάξουν διατάξεις , πχ. ο βουλευτής όταν διαφωνεί με την πολιτική γραμμή του κόμματος που εκλέχτηκε να παραδίδει και την έδρα του, να καταργηθεί και όχι να αναμορφωθεί το άρθρο 86 περί ευθύνης των υπουργών και το άρθρο 83 του κανονισμού της Βουλής για την ασυλία να γίνει ποιο συγκεκριμένο. Πράξεις που θα αναβαθμίσουν τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και γενικότερα το δημόσιο βίο. Η Βουλή αν θέλει την αναβάθμισή της, μπορεί και τώρα, χωρίς την αναθεώρηση του συντάγματος να το κάνει. Για να σταματήσουν τα κάθε είδους παζάρια και εκβιασμοί μεταξύ βουλευτών και κομμάτων.
