Μας άρεσε το “Χήρες” του Στηβ Μακ Κουήν (Shame, Hunger, Δώδεκα χρόνια σκλάβος), ως ταινία του είδους της. Είναι ένα θρίλερ με γρήγορο ρυθμό, καταπληκτικό μοντάζ, που συμβάλλει στο να δείχνει το φιλμ τα πάντα χωρίς να κουράζει, ωραία φωτογράφιση, αφού άλλωστε ο Μακ Κουήν είναι και εικαστικός καλλιτέχνης και ωραίους ηθοποιούς, με επικεφαλής την βραβευμένη ηθοποιό Βαϊόλα Ντέηβις, την Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, την Μισέλ Ροντρίγκες (τις τρεις Χήρες) και σε μικρότερους ρόλους τον Κόλιν Φάρελ, τον Λήαμ Νίσον , τον Ρόμπερτ Ντυβάλ.
Ο στόχος βέβαια του σκηνοθέτη ήταν να δείξει την Αμερική της διαφθοράς και μάλιστα σε μία από τις αμερικανικές μητροπόλεις, το Σικάγο. Έναν κόσμο διεφθαρμένο, που αγγίζει και τους πλούσιους λευκούς και τους ανερχόμενους αφροαμερικανούς, δεν αφήνει στο απυρόβλητο την Εκκλησία, με τα πλήθη που επηρεάζει ούτε και όσους πορίζονται με εγκληματικές πράξεις από τους αστούς είτε σε συναλλαγές με αυτούς είτε σε πολιτικές και εκλογικές συμφωνίες. Χαρακτηριστικό είναι όμως, ότι όταν στα χέρια τους παίρνουν τον νόμο οι γυναίκες, κακοποιημένες όλες από τους άντρες τους με διαφορετικό τρόπο, αυτές είναι από μειονότητες, η μία μαύρη, η άλλη Πολωνέζα και η τρίτη Νοτιοαμερικάνα.
Μπορεί βέβαια να διαφωνούμε με τον τρόπο που οι γυναίκες βρίσκουν το δίκιο τους, παρόλο που η μία πρέπει να θρέψει τα παιδιά της και η άλλη δίνει όσα κέρδισε για την βιβλιοθήκη του σχολείου της προς τιμή του δολοφονημένου γιου της, αλλά μας άρεσε ο συμβολισμός της καταγωγής τους.
Τέλος σημειώσαμε δύο σκηνές, την δολοφονία του Μάρκους, του γιου της ηρωίδας, από αστυνομικούς και την πυρπόληση των αυτοκινήτων την νύχτα του προεκλογικού ντιμπέιτ, που παραπέμπουν στα γεγονότα που συγκλόνισαν τελευταία τις κοινότητες των μαύρων στην Αμερική.