Μια χώρα με τόσο σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα όπως η Ελλάδα, μοιάζει τελείως εύλογο να αποβλέψει στην ανεύρεση και εκμετάλλευση τυχόν κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, αερίου και πετρελαίου. Δυστυχώς όμως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός και συχνά τα φαινόμενα απατούν. Η παγκόσμια πείρα διδάσκει ότι η ανεύρεση και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σπανίως έχει βοηθήσει τις χώρες και τους λαούς του. Μία έγινε Νορβηγία, είκοσι έγιναν Νιγηρίες, για να μην αναφερθούμε στους αδιάκοπους πολέμους, τις κατακτήσεις και τις καταστροφές που υπέστησαν οι Άραβες, εξαιτίας των πετρελαίων στο υπέδαφός τους.
Η εξόρυξη αερίου και πετρελαίου θέτει πολύ σημαντικά οικολογικά, οικονομικά, γεωπολιτικά προβλήματα. Πολύ περισσότερο για την Ελλάδα, χώρα που φέρει την κληρονομιά και τη βαριά ευθύνη διαφύλαξης του μοναδικού αισθητικού, ιστορικού, πολιτιστικού και βιοκλιματικού μνημείου της ανθρωπότητας, κοιτίδας ενός από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του Γένους των Ανθρώπων, του Αιγαίου Πελάγους δηλαδή, όπως και των άλλων θαλασσών μας.
Αλλά επίσης μια χώρα που ζει σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό της και θα την έπληττε πάρα πολύ μια οικολογική καταστροφή, όπως αυτή π.χ. που συνέβη προ ετών στον Κόλπο του Μεξικού. Αντίστροφα, η Ελλάδα θα μπορούσε να πολλαπλασιάσει, αν αξιοποιούσε με τρόπο έξυπνο, συμβατό με την πολιτιστική της κληρονομιά και με βαθύ σεβασμό προς το περιβάλλον, με ένα άλλο είδος δηλαδή τουρισμού από αυτό που ανέπτυξε, τα έσοδα που σήμερα έχει.
Θα κάνουμε στο τέλος αυτού του κειμένου μια πολύ σύντομη αναφορά στα πολύ κρίσιμα αυτά ζητήματα, που όφειλαν, σε μια σοβαρή χώρα, να συζητηθούν και μελετηθούν σε βάθος πριν από οποιαδήποτε απόφαση. Και τα οποία ούτε έχουν μελετηθεί, ούτε έχουν συζητηθεί.
Ο κύριος όμως σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι αυτός. Ο κύριος σκοπός είναι να δούμε πως το ζήτημα της εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων συνδέεται με το ιδιόμορφο καθεστώς «αποικίας χρέους» στο οποίο παραμένει η Ελλάδα και αν τη βοηθάει να βγει ή τη χώνει ακόμα περισσότερο σε αυτό.
Θα επιχειρήσουμε να δείξουμε ότι η εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες και υπό το καθεστώς των διεθνών νομικών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η χώρα δεν είναι τίποτα άλλο από λεηλασία της. ‘Όχι μόνο ο ελληνικός λαός δεν θα ωφεληθεί τίποτα από την εκμετάλλευση αυτή, αλλά και η χώρα θα απωλέσμένα πιθανώς σημαντικό χαρτί για την σωτηρία της.
Υπάρχει και μία επιπλέον διάσταση στο ζήτημα αυτό η γεωπολιτική. Παραχωρώντας τα κοιτάσματά της σε μια εταιρεία όπως η Exxon – που δεν είναι άλλωστε μια απλή εταιρεία, αλλά ουσιαστικά ένας στρατηγικός παίκτης, μια μεγάλη δύναμη – η Ελλάδα όπως και με τις άλλες παραχωρήσεις που αφειδώς κάνει, όπως π.χ. την εγκατάσταση αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων σε όλη την επικράτεια, παραχωρεί όχι μόνο έναν ενδεχομένως σημαντικό οικονομικό πόρο, αλλά και ένα μεγάλο γεωπολιτικό χαρτί άνευ ουδενός ανταλλάγματος.
Η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων δεν συνιστά απλή εμπορική πράξη. Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι το 2004, ο ίδιος ο Πρόεδρος της Exxon τηλεφώνησε σε έναν από τους μεγαλύτερους εκδότες της Αθήνας, απειλώντας θεούς και δαίμονες αν δεν υπερψηφιζόταν το σχέδιο Ανάν για την Κύπρο και ζητώντας του να κάνει τα πάντα για να ψηφίσουν οι Κύπριοι Ναι.
Κάθε οικονομικό ή γεωπολιτικό χαρτί που παραχωρείται, προς οποιονδήποτε παραχωρείται, άνευ ανταλλάγματος, χωρίς να εντάσσεται σε ένα σχέδιο αποκατάστασης της κυριαρχίας της χώρας και οικονομικής και κοινωνικής σωτηρίας, αφαιρείται ουσιαστικά από το δυνητικό οπλοστάσιο του ελληνικού λαού για να εξασφαλίσει το απειλούμενο μέλλον του.
Οι υδρογονάνθρακες στη στρατηγική της Αυτοκρατορίας
Ας μας επιτραπεί εδώ μια παρένθεση, προτού πάμε στο καθεαυτό θέμα μας που είναι η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων υπό καθεστώς αποικίας χρέους.
Θα επιχειρήσουμε στη συνέχεια του κειμένου, να δείξουμε ότι η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων υπό το παρόν καθεστώς, συνιστά πράξη λεηλασίας και «αφοπλισμού» της χώρας. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μας βέβαιο. Αυτό που δεν είναι, αντίθετα, βέβαιο, είναι πως εντάσσεται και πως θα ενταχθεί το θέμα αυτό στην όλη στρατηγική των μεγάλων αυτοκρατορικών κέντρων για την Ελλάδα. Εδώ μπορούμε να κάνουμε μόνο εικασίες, θεμελιωμένες στη λογική ανάλυση και σε πολύ σοβαρές ενδείξεις.
Η προσπάθεια απόσπασης των υδρογονανθράκων από την Ελλάδα είναι πιθανώς στη ‘μυστική ατζέντα’ των αρχιτεκτόνων του Μνημονίου της δήθεν «εξόδου από τα Μνημόνια». Διότι το «Μνημόνιο της Εξόδου» συνιστά κατ’ ουσίαν μια αναβολή έως το 2021 της πιθανώς επερχόμενης δεύτερης χρεωκοπίας της Ελλάδας. Έως το 2021, έχουν φροντίσει να υπάρχει χρηματοδοτική κάλυψη της χώρας χωρίς έξοδο στις αγορές (εφόσον τουλάχιστον δεν συμβούν απρόβλεπτα σήμερα άλλα μεγάλα γεγονότα).
Τι θα γίνει όμως το 2021 αν αποδειχθεί, όπως είναι πολύ πιθανό, ότι δεν μπορεί η χώρα να χρηματοδοτηθεί από τις «αγορές». Τότε θα υπάρξει πιθανώς μια μεγάλη πίεση προς τη Γερμανία να αποδεχθεί επιτέλους μια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ή έστω να συγκατατεθεί σε μια πρόταση τύπου Μακρόν, ρήτρας ανάπτυξης.
Το Βερολίνο θέλει λοιπόν να ξέρει πριν από αυτή τη χρονική στιγμή τι υπάρχει στις ελληνικές θάλασσες και τι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, ώστε να αποφύγει είτε την αναδιάρθρωση είτε ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα χρηματοδότησης.
Με αυτή την επιδίωξη συγκλίνει φυσικά και το συμφέρον της Exxon, να χρησιμοποιήσει την απροθυμία και αδυναμία των ελληνικών ελίτ να χαράξουν μια πορεία σωτηρίας της χώρας, για να πιέσουν για να βγάλουν τώρα ότι έχουμε κάτω από τις θάλασσές μας.
Πιθανώς αυτό είναι και ένα κίνητρο για την υποδαύλιση από τρίτους των ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων. ‘Ώστε, οδηγούμενοι σε μια κρίση με την Τουρκία, να αναγκαστούμε στην οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών που είναι απαραίτητη για την εκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο.
Ανάλογα βέβαια με την εξέλιξη της διεθνούς κατάστασης, με το αν θα υπάρχει ΕΕ και πως θα είναι οι σχέσεις με την Τουρκία, μπορεί, εν όψει του 2021, να ενεργοποιηθούν και άλλα, πιο ριζοσπαστικά σενάρια, όπως η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΕ, όχι προς την κατεύθυνση ανάκτησης της ανεξαρτησίας, της λαϊκής, κρατικής και εθνικής κυριαρχίας, αλλά ενός διαρκώς εξαθλιούμενου προτεκτοράτου του άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ, με συρρικνούμενο και ολοένα και περισσότερο εξασθενούντα ελληνικό πληθυσμό. ‘Όπως όλη αυτή την περίοδο δεν μπορεί να αποκλεισθεί και η ακραία ασφαλώς, όχι ανύπαρκτη όμως πιθανότητα, ανάλογα και με τις διεθνείς εξελίξεις, ενός ελληνοτουρκικού πολέμου κατόπιν προβοκάτσιας τρίτων δυνάμεων με επιρροή στο εσωτερικό της Ελλάδας και της Τουρκίας.
Μιλάμε φυσικά για πιθανούς σχεδιασμούς, είναι αδύνατο να γνωρίζουμε από τώρα τι θα γίνει, πόσο μάλλον σε ένα περιφερειακό και παγκόσμιο περιβάλλον πρωτοφανούς ρευστότητας, επικινδυνότητας και αστάθειας, όπου δεν μπορεί να γίνει ασφαλής πρόβλεψη ούτε καν για το αν και πόσο θα υπάρχει ακόμα η ΕΕ, ποιος θα είναι ο προσανατολισμός της Τουρκίας, αν θα γίνει νέος μεγάλος πόλεμος στη Μέση Ανατολή, ποιές μεγάλες διεθνείς οικολογικές και οικονομικές κρίσεις ενδέχεται και πότε να εκδηλωθούν.
Μια τέτοια διεθνής κατάσταση ακριβώς επιβάλλει κανονικά στην Ελλάδα κατ’ ελάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να διατηρήσει σφιχτά στα χέρια της ότι χαρτιά εθνικής ισχύος και κρατικής κυριαρχίας της έχουν απομείνει. Δεύτερο, να κοιτάξει να αποφύγει επιπρόσθετες καταστροφές, σε αυτές που ήδη επέφερε ο οικονομικός πόλεμος που υπέστη επί μία δεκαετία σχεδόν από τη γερμανική και τις άλλες ευρωπαϊκές ελίτ, αλλά επίσης από τις Αυτοκρατορίες της Αμερικής και του Χρήματος.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε (όπως πολλοί και πολύ περίεργα κάνουν) ότι η επιβολή των Μνημονίων και Δανειακών στην Ελλάδα έγινε δυνατή χάρη στη συμμαχία της Γερμανίας με τις «αγορές», προετοιμάστηκε πολύ νωρίτερα με τα swaps Σημίτη-Goldman Sachs και οργανώθηκε από το ΔΝΤ, οργανισμό στον οποίο διαθέτουν καθοριστική επιρροή οι ΗΠΑ και οι μεγάλες παγκόσμιες τράπεζες.
Αυτά είναι υποθέσεις. Αυτό που είναι βεβαιότητα, όπως θα επιχειρήσουμε να δείξουμε είναι ότι υπό τις συνθήκες που βρίσκεται η χώρα δεν πρέπει να προχωρήσει σε εξορύξεις υδρογονανθράκων.
Το ελληνικό εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος
‘Όπως σημειώνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και όλοι οι οικονομολόγοι που σέβονται τον εαυτό τους παγκοσμίως, πλην της ελληνικής και της γερμανικής κυβέρνησης, το ελληνικό δημόσιο εξωτερικό χρέος είναι εξαιρετικά μη βιώσιμο.
Το χρέος μπορεί να θεωρηθεί ως η πιο βασική ένδειξη οικονομικής αδυναμίας μιας χώρας.
Αλώστε μη βιώσιμο ήταν και το 2010 (110% του ΑΕΠ) γι’ αυτό και μπήκαμε στα Μνημόνια. Προφανώς τώρα είναι ακόμα περισσότερο μη βιώσιμο, αφού φτάνει το 185%, σε μια χώρα που έχει χάσει στο μεταξύ το ένα τέταρτο της οικονομίας της, την ιδιοκτησία των τραπεζών και των κρατικών επιχειρήσεων της που θα μπορούσαν να επενδύσουν, πολλές από τις δυνατότητες άσκησης οικονομικής πολιτικής, ένα διαρκώς διευρυνόμενο τμήμα των νέων επιστημόνων της, απαραίτητων για την ανάπτυξη, που γνωρίζει πρωτοφανή δημογραφική συρρίκνωση και όπου έχει προστεθεί ένα ακόμα μεγαλύτερο ιδιωτικό χρέος. Επιπλέον, η θέση των πιστωτών της χώρας έχει δραματικά ισχυροποιηθεί. Το χρέος διέπεται από το αγγλικό αποικιακό δίκαιο ενώ πριν ρυθμιζόταν από το ελληνικό, αρμόδια για τις σχετικές διαφορές είναι ξένα δικαστήρια, ενώ πριν ήταν η ελληνική Βουλή και τα ελληνικά δικαστήρια.
Όλη η δημόσια περιουσία της χώρας έχει τεθεί υπό τον έλεγχο των πιστωτών για εκατό χρόνια (όταν δηλαδή είναι αμφίβολο αν και πόσοι Έλληνες θα υπάρχουν στη χώρα), σε μια πράξη που, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχει συμβεί ποτέ και πουθενά στον κόσμο.
Παίρνοντας υπόψιν του τους μισούς από τους παραπάνω παράγοντες, το ΔΝΤ ομιλεί για εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος.
ΟΙ γάιδαροι δεν πετάνε, το κρέας δεν είναι ψάρι
Βεβαίως η παρούσα, νεομνημονιακή κυβέρνηση αγωνίζεται σκληρά να μην λέγεται αυτό από τους διεθνείς οργανισμούς για προφανείς λόγους. Τα παλαιά μνημονιακά κόμματα σφυρίζουν αδιάφορα για το βασικό πρόβλημα της χώρας και ισχυρίζονται ότι θα κόψουν τους φόρους περιορίζοντας τις κρατικές δαπάνες, χωρίς να μας πουν τι θα γίνει, στην περίπτωση αυτή, με τις συντάξεις, με τα νοσοκομεία, με τα σχολεία κλπ.
Στη χώρα αντιπαρατίθενται δύο όλο και πιο μεγάλα Ψέματα.
Όμως ούτε οι γάιδαροι πετάνε, ούτε ο παραλογισμός έχει ποτέ σώσει κανέναν άνθρωπο ή έθνος. Φανταστείτε ένα φίλο σας που έρχεται με μια ακτινογραφία στο χέρι, μια ακτινογραφία που δεν αφήνει αμφιβολίες για τη βαρύτητα της διάγνωσης. Κι αντί να δει τι θα κάνει και πως θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα, την αρρώστια, σας ρωτάει γεμάτος αγωνία: “μήπως ξέρεις κανέναν ακτινολόγο να μου βγάλει καλύτερη ακτινογραφία;”. E, αυτό ακριβώς κάνουν σήμερα όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας, αναφορικά με το όχι μοναδικό, αλλά ένα από τα κύρια προβλήματά της, το εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος, που δεν είναι άλλωστε παρά αντανάκλαση, αποτέλεσμα της όλης κατάστασής της.
Από το εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος στην εξαιρετικά μη βιώσιμη χώρα
Ας υποθέσουμε ότι έχετε εισόδημα 1500 ευρώ και την υποχρέωση να πληρώνετε κάθε μήνα 500 στην τράπεζα. Αυτό σας δυσκολεύει πολύ τη ζωή, αλλά δεν σας καταστρέφει. Αν σας πουν όμως να δίνετε τα 1000, τότε αρχίζετε να μην μπορείτε να διατραφείτε κανονικά, να πληρώσετε για την περίθαλψή σας κλπ. Αν σας πουν παραπάνω τότε αρχίζετε να μην μπορείτε να ζήσετε. Πουλάτε το σπίτι σας αν έχετε και τα θησαυρικά της γιαγιάς σας, σας βγάζουν από το σπίτι, τρώτε στα συσσίτια, στο τέλος καταλήγετε άστεγος στα παγκάκια.
Αυτό σημαίνει εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος. Σημαίνει μη βιώσιμο άνθρωπο, εφόσον επιμένει ή είναι αναγκασμένος να πληρώνει τον πιστωτή.
Σε κάποιο σημείο της διαδικασίας ένας Mr. Exxon έρχεται στον άνθρωπο και του λέει: Θυμάσαι που ο παππούς σου έχει κρύψει κάτι λίρες στην αυλή του στην Κατοχή. Έλα να σκάψουμε να τις βγάλουμε από κει πέρα, μπας και λαδώσεις λίγο το αντεράκι σου. Βγάζουνε τον θησαυρό, αν φυσικά υπάρχει, τον παίρνει βασικά ο Mr. Εxxon, δίνει και ένα φιλοδώρημα στο μπατιράκι. Καλοπερνάει αυτό για λίγο καιρό, αλλά φυσικά δεν μπορεί να επιδιορθωθεί η κατάστασή του. Αργά ή γρήγορα ξαναπέφτει στην ίδια κατάσταση, μόνο που τώρα δεν έχει πια τη ρεζέρβα του παππού.
Η διαδικασία αυτή δεν είναι και τόσο πρωτοφανής. Την εφαρμόζουν τα κοράκια που περιμένουν υπομονετικά στα πίσω δωμάτια των χαρτοπαικτικών λεσχών. Την εφήρμοσαν και οι τσιφλικάδες, για να αρπάξουν το βιος των ακτημόνων χωρικών και να τους κάνουν δούλους. Το καταπληκτικό βέβαια είναι άλλο. Είναι το πως όλες οι βασικές πολιτικές δυνάμεις, οι τραπεζίτες και η «ελίτ» μιας χώρας μέλους της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, δέχτηκαν να συμπράξουν σε ένα τέτοιο έγκλημα κατά της πατρίδας τους.
Εδώ κάπου σταματάει η αναλογία μεταξύ του καταστρεφόμενου οφειλέτη και της καταστρεφόμενης χώρας μας. Ακόμη κι αν η Ελλάδα δεν μπορεί να το κάνει τώρα γιατί δεν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που να θέτουν ως επιδίωξη την διακοπή πληρωμής του χρέους και την ανατροπή των νομικών δεσμεύσεων, περιλαμβανομένης και της υποθήκευσης όλης της δημόσιας περιουσίας, δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι δεν θα υπάρξει και στο μέλλον, γιατί αν το δεχθούμε συνομολογούμε την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας και του ελληνικού κράτους. Επομένως, αυτό που έχει νόημα για την Ελλάδα είναι να διατηρήσει τα όποια της κοιτάσματα έως ότου μπορέσει να τα αξιοποιήσει προς όφελός της.
Οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στη χώρα συνιστούν το ισοδύναμο κατοχής, διότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να ασκήσουν οικονομική πολιτική και διότι έχουν υποθηκεύσει ή μεταβιβάσει στο ΤΑΙΠΕΔ όλη τη δημόσια περιουσία. Η εξόρυξη ορυκτών υπό παρόμοιες συνθήκες δεν διαφέρει σε τίποτα από την εξόρυξη ορυκτών στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής. Μακάρι αυτό που γράφουμε να ήταν λεκτική υπερβολή, δυστυχώς είναι μια «μαθηματικά» ακριβής περιγραφή.
Αυτό που ουσιαστικά μας λένε οι κύριες πολιτικές δυνάμεις της χώρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά το 2015, είναι ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με αυτό το καθεστώς, γιατί δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Αυτό όμως είναι ένα επιχείρημα που μπορεί να το υποστηρίζει κάποιος, μόνο αν ο ίδιος έχει να φάει και μόνο αν δεν τον καταστρέφουν. Είναι η τσέπη, όχι το μυαλό και η ψυχή που μιλάνε.
Όταν κουβεντιάζει κανείς ιδιωτικώς με εκπροσώπους αυτής της «ελίτ» ακούει επιχειρήματα του τύπου «τι να κάνουμε, θα θυσιαστούν δύο γενιές», ή «τι να κάνουμε, θα γίνουμε τα γκαρσόνια των Ευρωπαίων». Προσπαθούν να αντισταθμίσουν την έλλειψη επιχειρημάτων με τον κυνισμό τους, κάτι που κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ μετά το 2015.
Μόνο που ξεχνάνε κάτι. Δεν είναι μόνο δύο γενιές που θα χαθούν. Δεν είναι μόνο που θα γίνουμε γκαρσόνια των Ευρωπαίων. Το πρόγραμμα πηγαίνει στην πραγματικότητα σε κάτι πολύ βαθύτερο, σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες». Και είναι αυτό που κάνει το κόστος της όποιας ρήξης, της όποιας σύγκρουσης, μηδέν, μπροστά στο άπειρο της τελικής εθνικής καταστροφής του ελληνισμού. Χωρίς βεβαίως αυτό να σημαίνει ότι πάς σε ρήξη και σύγκρουση χωρίς μυαλό, χωρίς ιδέες, χωρίς σχέδιο και χωρίς σοβαρότητα, τα ελλείμματα δηλαδή που συνέβαλαν στην χρεωκοπία του όλου «αντιμνημονιακού» κινήματος και όλων των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.
Εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος σημαίνει εξαιρετικά μη βιώσιμη χώρα. Το πρόγραμμα βέβαια, στην περίπτωση της Ελλάδας, έχει οργανωθεί έτσι που να μη φτάνουν όλοι και ταυτόχρονα στην κατάληξη, ώστε να μη γίνει επανάσταση. Υπάρχουν τώρα τρεις τάξεις στη χώρα. Αυτοί που ωφελούνται από την κρίση ή πάντως δεν βλάπτονται, αυτοί που επλήγησαν χωρίς να καταστραφούν κι αυτοί που κατεστράφησαν ή καταστρέφονται ή φεύγουν. Η ΝΔ στηρίζεται βασικά στους πρώτους και θέλει να τραβήξει τους δεύτερους, ο ΣΥΡΙΖΑ βασικά στους δεύτερους και θέλει να τραβήξει τους τρίτους, έστω κι αν αυτή η κατάταξη είναι πολύ σχηματική.
Δώσαμε το παραπάνω παράδειγμα για να εξηγήσουμε γιατί ένα εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος, ένας τεχνικός όρος, που μοιάζει να ανήκει στη σφαίρα της οικονομίας, δυστυχώς αναφέρεται στην ύπαρξή μας.
Σημαίνει ότι η χώρα που το έχει δεν μπορεί να συνεχίσει να το εξυπηρετεί. Αν συνεχίσει να το κάνει, όπως έχει δεχθεί να το κάνει η Ελλάδα από το 2010 και μετά, η χώρα γίνεται μη βιώσιμη. Θα πρέπει να κάνει όλο και μεγαλύτερες μεταφορές κρατικής και ιδιωτικής ιδιοκτησίας προς τους πιστωτές και να καταστρέφει βασικές υποδομές της (ασφαλιστικό σύστημα, υγεία, εκπαίδευση, άμυνα κλπ.), χωρίς να καταφέρνει ποτέ να το πληρώσει, αφού όλα αυτά υπονομεύουν τη δυνατότητά της να το πληρώνει.
Η έξοδος των Ελλήνων νέων από την Ελλάδα, η επιταχυνόμενη έξοδος των ηλικιωμένων προς τον άλλο κόσμο, τα παιδιά που δεν γεννιούνται γιατί οι υποψήφιοι γονείς μπορούνε, στην καλύτερη, να βρούνε μια δουλειά 400 ή 500 ευρώ, η σταδιακή αποσύνθεση του κρατικού μηχανισμού, είναι η δημογραφική αποτύπωση της εξίσωσης καταστροφής που ο Τζωρτζ Σόρος έχει περιγράψει ως «σπείρα θανάτου».
Μια χώρα σε αυτή την κατάσταση πρέπει να ετοιμαστεί να απαντήσει στον οικονομικο-πολιτικό πόλεμο που δέχεται με δικό της οικονομικο-πολιτικό πόλεμο και, γιατί όχι, με γεωπολιτικό πόλεμο. Προφανώς, ούτε η Αμερική, ούτε η Γερμανία, ούτε το ΝΑΤΟ θα ήταν, για παράδειγμα, έτοιμοι να χάσουν τον τεράστιας στρατηγικής σημασίας ελληνικό χώρο.
Δεν είναι σκοπός αυτού του άρθρου να απαντήσει στο ερώτημα πως μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Θα κάνουμε μια σύντομη αναφορά στο πρόβλημα αυτό, στο τέλος του άρθρου. Αλλά ανεξαρτήτως του αν και πότε μπορούν να γίνουν, καλό θα είναι να μη συμπεριλάβουμε και τυχόν υδρογονάνθρακες σε μια προφανή διαδικασία λεηλασία της χώρας, που έχει περιλάβει ήδη όλη τη δημόσια περιουσία της χώρας.
Τα προβλήματα της οριοθέτησης των θαλασσίων ζωνών
Πέραν των όσων αναφέραμε παραπάνω, η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με την Τουρκία προσκρούει σε μια σειρά δυσκολιών. Πάμε εξάλλου να ανοίξουμε ένα τέτοιο θέμα στη χειρότερη δυνατή στιγμή, δηλαδή πρώτον, όταν έχουμε ανοιχτό, υπαρξιακό μέτωπο, πόλεμο κατ’ ουσίαν, έστω κι αν είναι μονομερής, με τους πιστωτές, δεύτερο, στο χαμηλότερο ίσως σημείο εθνικής ισχύος όλης της νεώτερης ιστορίας μας και, τρίτο, με ένα πολιτικό και κρατικό προσωπικό που εμφανώς «δεν μπορεί να δέσει τα παπούτσια του», όχι να χειρισθεί με επάρκεια τόσο δύσκολα θέματα.
Με πόσα μίλια χωρικών υδάτων θα πάμε; Με έξη ή με δώδεκα; Αυτό έχει τεράστια σημασία για την οριοθέτηση στο Αιγαίο.
Θα δεχθούμε να πάμε σε Διεθνές Δικαστήριο τις εδαφικές διεκδικήσεις που έχει η Τουρκία σε νησιά; Προφανώς, οι θαλάσσιες ζώνες εξαρτώνται από το πως ορίζεται η ξηρά των δύο κρατών.
Έχουμε τις διεθνείς σχέσεις, τη διεθνή πολιτική ισχύ και υποστήριξη, το κατάλληλο πολιτικό, διπλωματικό και νομικό προσωπικό για να οδηγήσουμε σε ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα μια τέτοια υπόθεση;
Ας μας επιτραπεί να είμαστε εξαιρετικά απαισιόδοξοι για την τυχόν κατάληξη.
Παράρτημα Α’: Το νεοαποικιακό καθεστώς
Προς το παρόν καμιά πολιτική δύναμη δεν προτείνει ή είναι έτοιμη να αμφισβητήσει την υποχρέωση εξυπηρέτησης του χρέους, τις μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας και να επιχειρήσει να αναστρέψει μερικές τουλάχιστο από τις πιο κρίσιμες μεταβιβάσεις ιδιοκτησίας. Ούτε και να κάνει τα αναγκαία παράλληλα για την οικονομική ανάταξη της χώρας, την αναδιοργάνωση του κράτους, την κινητοποίηση ξανά του ελληνικού λαού, στην Ελλάδα και διεθνώς, και όσων δυνάμεων στην Ευρώπη και διεθνώς θα μπορούσαν ενδεχομένως να μας συμπαρασταθούν.
Αυτό άλλωστε το έργο θα ήταν πολύ ευκολότερο το 2010, το 2012, το 2015 από όσο είναι σήμερα, με τόσες καταστροφές που μεσολάβησαν, το συντριπτικό πολιτικο-ηθικο-ψυχολογικό χτύπημα που δέχτηκαν οι Έλληνες το 2015 και την άνοδο στην Ευρώπη δυνάμεων που αποβλέπουν στην επικράτηση της αρχής «ο καθένας για τον εαυτό του».
Εντούτοις, οι τόσο μεγάλες προφανείς δυσκολίες του εγχειρήματος και οι δυσκολίες του «υποκειμένου» δεν σημαίνουν ότι υπάρχει αντικειμενικά άλλος δρόμος, αν θέλουμε να ανακτήσουμε ένα μέρος τουλάχιστο της απωλεσθείσης εθνικής, λαϊκής και κρατικής κυριαρχίας μας, χωρίς την οποία ο ελληνικός λαός είναι καταδικασμένος σε αφανισμό και το κράτος του σε ολοκληρωτικό έλεγχο από ξένες δυνάμεις.
Η χώρα, συνεχίζει να βρίσκεται στην κατάσταση που περιγράψαμε παραπάνω, λίγο καλύτερα, λίγο χειρότερα, έχοντας, αν δεν συμβούν έκτακτα γεγονότα, εξασφαλίσει την ψιλο-επιβίωσή της έως το 2021. Κάπου κάπου, όπως έγινε πρόσφατα με τη μη περικοπή των συντάξεων, την αφήνουν να βγάλει το κεφάλι από το νερό, και μετά της το ξαναβάζουν μέσα, ζητώντας της στο μεταξύ και από ένα γεωπολιτικό ή άλλο ρουσφέτι. Δεν ξέρουμε αν η συμφωνία των Πρεσπών, το γέμισμα της χώρας με αμερικανικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, η καταστροφή των σχέσεων με τη Ρωσία, το Ιράν κλπ. είναι ελεύθερες επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης ή της επεβλήθησαν.
Μόνο αν η Ελλάδα ετοιμαστεί να αντιτάξει πόλεμο, πολιτικό, οικονομικό και γεωπολιτικό στον πόλεμο που δέχεται, έχει μια ελπίδα σωτηρίας.
Το να ετοιμαστείς για πόλεμο δεν σημαίνει ότι τον εύχεσαι. Σημαίνει ότι εφαρμόζεις την αρχή που εισήγαγαν οι Γάλλοι του Ντε Γκωλ στην πυρηνική στρατηγική και την ονόμασαν αποτροπή του ασθενέστερου προς τον ισχυρότερο.
Για να είναι όμως αξιόπιστη η απειλή, πρέπει να είσαι έτοιμος να πας σε πόλεμο αν δεν σου αφήσουν άλλο περιθώριο. Να είσαι έτοιμος δηλαδή να πεις αυτό που είπε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου: «Αν η Τουρκία ανοίξει την πόρτα του τρελοκομείου θα μπούμε κι εμείς μέσα».
Για να είναι αξιόπιστη μια τέτοια απειλή πρέπει να την εννοείς, αλλά πρέπει να έχεις κάνει και μια πάρα πολύ σοβαρή προετοιμασία σε όλα τα επίπεδα, μια προετοιμασία εξαιρετικά δύσκολη ασφαλώς σε συνθήκες πνευματικής και ηθικής αποσύνθεσης της χώρας μας. Αν κάτι απέδειξε ο Τσίπρας και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ. είναι ότι η «επαναστατική ρητορεία», όταν δεν συνοδεύεται από πολύ μεγάλη σοβαρότητα, θάρρος και την αναγκαία πολιτική, ψυχολογική και ηθική, επιστημονική, οργανωτική προετοιμασία, δεν οδηγεί παρά σε καταστροφές.
Στην Ελλάδα άλλα λέμε, άλλα σκεφτόμαστε και άλλα κάνουμε. Με παρόλες όμως, όσο ωραίες κι αν ακούγονται, όσο σωστές κι αν είναι, προβλήματα δεν λύνονται.
Το να είσαι πανέτοιμος για ρήξη δεν σημαίνει ότι τη θέλεις. Σημαίνει ότι δημιουργείς τους όρους, τις προϋποθέσεις, να σου δώσουν ίσως κάποιον συμβιβασμό, που να επιτρέψει τουλάχιστον την επιβίωση της χώρας. ‘Όπως φάνηκε άλλωστε να προτείνει ο Μακρόν.
Αν κάτι απέδειξε η εμπειρία όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τσίπρα) είναι ότι η απέναντι πλευρά δεν θέλει συμβιβασμό, δεν πιάνει αιχμαλώτους, επιμένει στην καταστροφή. Για να την οδηγήσεις να τον θελήσει πρέπει να έχεις μια στρατηγική τουλάχιστο εξίσου επεξεργασμένη με τη δική τους, να διατυπώνεις τα αιτήματά σου σε λόγο που να είναι ακαταμάχητος, αλλά και να τους πείσεις ότι είσαι αποφασισμένος για όλα σε περίπτωση που δεν σου τον δώσουν.
Γι’ αυτό και ο γράφων, αν και φυσικά πιστεύει ότι δεν πρέπει να αποκλεισθεί, το αντίθετο, το ενδεχόμενο μια ρήξη με την ΕΕ να οδηγήσει σε έξοδό μας από αυτή δεν πιστεύει ότι αυτό πρέπει να είναι το πρόταγμα, η επιδίωξη, η διεκδίκηση. Προτού τυχόν αποχωρήσουμε από την Ένωση, οφείλουμε να εξαντλήσουμε όλα τα πολιτικά και θεσμικά μέσα που μας παρέχει η συμμετοχή μας σε αυτή και τα οποία δεν χρησιμοποίησε καμία κυβέρνηση έως τώρα.
Κατά τα άλλα, κι ο Άγιος λένε, φοβέρα θέλει. Πόσο μάλλον ο Διάβολος.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Β’ – Τα μεγάλα προβλήματα των υδρογονανθράκων
Σε αυτό το άρθρο δεν αναφερθήκαμε στα πολύ σοβαρά προβλήματα που θέτει η εκμετάλλευση υδρογονανθράκων σε οποιαδήποτε χώρα, αλλά κυρίως στο τι σημαίνει η εκμετάλλευσή του υπό το καθεστώς Αποικίας Χρέους. Χρειάζονται πολύ σοβαρές προϋποθέσεις για να μπορέσει ένα κράτος να επωφεληθεί και να μην καταστραφεί από την άντληση πετρελαίων και την εξόρυξη αερίου και να γίνει Νορβηγία (5% των περιπτώσεων) και όχι Νιγηρία (95% των περιπτώσεων).
Η σημερινή Ελλάδα δεν έχει καμία από αυτές. Δεν διαθέτει την ανεξαρτησία και τη σοβαρότητα του νορβηγικού κράτους, το ΙΓΜΕ πέρασε σε αχρηστία εδώ και πολλά χρόνια, η ελληνική δομή ερευνών για υδρογονάνθρακες πουλήθηκε επί Σημίτη, η γεωπολιτική της περιοχής μας θέτει πολύ σοβαρότερα προβλήματα από την γεωπολιτική της Νορβηγίας.
Υπάρχει επίσης το μεγάλο, κρίσιμο σημείο των κινδύνων για το περιβάλλον μας και ιδίως για το μοναδικό ιστορικό, πολιτιστικό, φυσικό και βιοκλιματικό μνημείο της ανθρωπότητας, που είναι το Αιγαίο πέλαγος, λίκνο ενός από τους σημαντικότερους πολιτισμούς του ανθρώπινου Γένους, στη γλώσσα του οποίου οι άνθρωποι έγραψαν, για πρώτη φορά στην ιστορία τους, τις λέξεις ελευθερία, λόγος, δημοκρατία, άτομο, πατρίδα μερικών από τα μεγαλύτερα πνεύματα της ανθρώπινης ιστορίας.
Το Αιγαίο είναι η καρδιά της Ελλάδας. Και εκτός από αυτά, αλλά και εξαιτίας αυτών, είναι ήδη και μπορεί να γίνει, κατάλληλα αξιοποιούμενο, και τεράστιος οικονομικός πόρος. Μια σοβαρή χώρα πρέπει να πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν της, προτού προχωρήσει σε εξορύξεις υδρογονανθράκων, το κόστος και την πιθανότητα μιας καταστροφής στο Αιγαίο ή στις άλλες θάλασσές μας, ανάλογης εκείνης που συνέβη αίφνης πριν μερικά χρόνια στον Κόλπο του Μεξικού. Οποιαδήποτε σοβαρή χώρα, οποιοσδήποτε σοβαρός πολιτικός θα τα σκεφτόταν και θα τα μελετούσε όλα αυτά. Ως γνωστόν όμως η Ελλάδα είναι μια καρικατούρα Κράτους και οι πολιτικοί μας μια καρικατούρα του Καραγκιόζη.
Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα με τα ρέματά μας, παρά όσα μας βρήκαν στη Μάνδρα και το Μάτι. Ποιο κράτος θα ψάξει, θα μελετήσει και θα αποφασίσει για τόσο μεγάλα ζητήματα;
Πρόσφατα ρώτησα τους Οικολόγους της Κύπρου τι σκέπτονται για το θέμα των περιβαλλοντικών κινδύνων, δεδομένου και του ότι αυτή η χώρα ζει από τον τουρισμό, όπως και η Ελλάδα, αν και σε μικρότερο βαθμό.
«Η κυβέρνηση λέει ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα», ήταν η απάντησή τους και το δικό μου συμπέρασμα από την απάντηση είναι ότι ούτε η κυπριακή κυβέρνηση, ούτε οι Οικολόγοι του νησιού έχουν ασχοληθεί με την παράμετρο αυτή.
Επιπρόσθετα με όλα αυτά, υπάρχει το ευρύτερο ζήτημα των σχέσεων με την Τουρκία και την Αμερική, ή στα περίπλοκα νομικά και πολιτικά-γεωπολιτικά θέματα που εγείρει οποιαδήποτε διανομή της υφαλοκρηπίδας (ή της ΑΟΖ που είναι το ίδιο πράγμα ως προς την εξόρυξη υδρογονανθράκων). Ούτε η Ελλάδα, ούτε η Κύπρος έχουν σήμερα μια σοβαρή και επεξεργασμένη εξωτερική πολιτική, ένα όραμα για τη θέση τους στον κόσμο και μια στρατηγική για να το υλοποιήσουν. Χωρίς αυτά, η χώρα μας κινδυνεύει να εμπλακεί σε προβλήματα και θύελλες που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει.
Λυπούμαστε λοιπόν, αλλά όλα αυτά μας κάνουν πολύ επιφυλακτικούς και μας προτρέπουν να συνοψίσουμε την άποψή μας με τη γνωστή στο πανελλήνιο φράση: Που πας ρε Καραμήτρο;
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ Γ’ – Μνημόνιο και Υδρογονάνθρακες
Στην Κύπρο, επεβλήθη συγκεκριμένη ρήτρα που της επιβάλλει τυχόν έσοδα από τους υδρογονάνθρακες να πηγαίνουν κατά προτεραιότητα στην εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Δεν το γνωρίζουμε, αλλά είναι πιθανό τέτοιες διατάξεις να βρίσκονται και στα ελληνικά μνημόνια. Δες σχετικά https://energypress.gr/news/mnimonio-kai-oi-ydrogonanthrakes
