Για τα «επιθετικά δημοσιονομικά σχέδια των λαϊκιστών» έγραφε προ ημερών η έγκριτη «Handelsblatt», αναφερόμενη στη δημοσιονομική πολιτική της ιταλικής κυβέρνησης.
Όσον η συστημική Ευρώπη θα μιλάει αυτήν την ιταμή γλώσσα, τόσο θα φουντώνει και η αντισυστημική διαμαρτυρία, εν προκειμένω ακροδεξιά, καθ’ ότι η πλειονότης των εν πολλοίς περιθωριοποιημένων πολιτών στη Δύση αντιμετωπίζει την Αριστερά ως μέρος – και αυτήν – του συστήματος. (Με το δίκιο τους).
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, μια κατ’ αρχάς Ένωση Άνθρακος και Χάλυβος, στις ημέρες μας έχει καταφέρει να ξαναγίνει Χαλύβδινη. Αφού απέτυχε παταγωδώς η Ευρώπη να γίνει μια Ένωση Κρατών, με βάση τους λαούς της, καταφέρνοντας μόνον να γίνει μια Ένωση Εταιρειών, καταλήγει τώρα στη βαρβαρότητα μιας «Σιδερένιας Φτέρνας».
Αστειευόμενος τάχα ένας Βαυαρός Γερμαναράς έλεγε τις προάλλες ότι «κάποτε οι Βαυαροί κυβέρνησαν την Ελλάδα, αλλά δεν την κυβέρνησαν αρκετά» (με αποτέλεσμα οι Έλληνες να απομείνουν ανεκπαίδευτοι και μαλάκηδες). Το ίδιο και οι Ναζί! Μας κυβέρνησαν κι αυτοί, αλλά όχι τόσον αρκετά, ώστε να μάθουμε να φτιάχνουμε κρεματόρια, να καίμε Εβραίους, να καταδίδουμε κομμουνιστές και να λυντσάρουμε Τσιγγάνους και ομοφυλόφιλους.
Βεβαίως το αντισύστημα (πονηρό δημιούργημα του συστήματος) δεν λύνει το πρόβλημα των περιθωριοποιημένων, των δυσπραγούντων και των δυστυχούντων, το επιδεινώνει. Είτε με τον Μακρόν, είτε με τη Λεπέν, είτε με τη Λίγκα, είτε με το SPD τα προβλήματα λύνονται υπέρ των Εταιρειών και κατά των εργαζομένων. Για όσον τουλάχιστον η Αριστερά κοιμάται ως άλλη (πρώην) ωραία κοιμωμένη τον ύπνο της αιχμαλωσίας της στις επιλογές του Νεοφιλελευθερισμού.
Υπενθύμισε χθες στα «ΝΕΑ» ο κ. Μιχάλης Μητσός το μότο των Ιρλανδών, το 2015, όταν αντιμετώπιζαν τη δική τους (και εναντίον τους) κρίση: «Δεν είμαστε Έλληνες» έλεγαν τότε οι Ιρλανδοί. Το ίδιο λέει και σήμερα, μεταξύ φρίκης και αποστροφής, η Ιταλία του κ. Σαλβίνι: «Εμείς δεν είμαστε Ελλάδα, ούτε θα μας κάνετε Ελλάδα». Αυτός ο πολιτικός ρατσισμός σε εθνική βάση είναι στην πραγματικότητα μια ταξική υπόθεση.
Σε αυτήν την κρίση, στην προηγούμενη ή στην επόμενη δεν υπάρχουν Ιταλοί, Έλληνες ή Ιρλανδοί, υπάρχουν Ιταλοί εργαζόμενοι (και πλούσιοι), Έλληνες ή Ιρλανδοί εργαζόμενοι (και πλούσιοι) καθώς και το εθνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λύνονται τα προβλήματα υπέρ τους ή εναντίον τους.
Η επιτυχία της Ακροδεξιάς ρητορικής στην Ευρώπη βασίζεται (και) στο γεγονός ότι εμφανίζει τα έθνη ως αταξικές κοινότητες (λόγου χάριν Αυστριακοί εναντίον Ελλήνων). Ενώ ταυτοχρόνως οι ταξικές αντιθέσεις σε κάθε χώρα συγκαλύπτονται από μια ρητορική που τις παραλείπει ή από μια προπαγάνδα που τις παρενδύει με αλλότριους όρους. Έτσι η σημειολογία των κοινωνιών σήμερα είναι μια χαοτική ασυνεννοησία, που οδηγεί τις μάζες σε αποξένωση απ’ την πολιτική, και την πολιτική σε μια φθηνή προσπάθεια χειραγώγησης των μαζών.
Για παράδειγμα η προσπάθεια του κ. Ζάεφ να εξαγοράσει βουλευτές μάς φαίνεται «φυσιολογική», όσο άλλωστε «φυσιολογική» μας φαίνεται η προσπάθεια Τσίπρα να μας εξαπατήσει (για μιαν ακόμα φορά) με το θέμα των συντάξεων, ή τα καραγκιοζιλίκια Καμμένουγια την υποκατάσταση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το άλμπουμ με τις περιπέτειες του Γκούφυ στο Τιμπουκτού.
Αυτή η πολιτική της διαρκούς εξαπάτησης των λαών από τους εκλεγμένους ηγέτες τους(φερ’ ειπείν Μακρόν) μας φαίνεται (εδώ και καιρό) «φυσιολογική», αλλά ταυτοχρόνως μας προκαλεί αποστροφή. Η οποία με τη σειρά της εκτρέφει φαινόμενα όπως της Χρυσής Αυγής εδώ, του Όρμπαν στην Ουγγαρία ή του Μπολσονάρου στη Βραζιλία. Απέναντι σε ένα σύστημα που λειτουργεί δια της απληστίας και της διαφθοράς του, εύκολα σέρνεται στην αρχή κι ορθώνεται στη συνέχεια ένα αντισύστημα δημαγωγικό (από Περονιστικό έως νεοφασιστικό, αναλόγως της ιδιοπροσωπίας και της ιστορίας του κάθε λαού). Όταν (πάλι για παράδειγμα) μια τεράστια υπόθεση όπως οι Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις ανασύρεται απ’ τα συρτάρια σε προεκλογική περίοδο, θα πρέπει να είναι κανείς χαζός ή εθελοντής χαζός για να μην αντιλαμβάνεται το γελοίον του πράγματος.
Αλλά, αν η αυτογελοιοποίηση, φερ’ ειπείν, της κυρίας Αχτσιόγλου που ως άλλος Αη Γιώργης των Σποτ σκοτώνει το τέρας της ευέλικτης εργασίας, είναι απαραίτητη για αυτό το είδος του κυβερνάν, για τους κυβερνώμενους κάτι τέτοια είναι απλώς για τα πανηγύρια (όταν τα παίρνουν ελαφρά), ή απλώς προκαλούν οργή (όταν τα παίρνουν στο κρανίο).
Ως φαίνεται, στην Ευρώπη – και στις κυρίαρχες χώρες όπως η Γερμανία, και στα Προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα – οι άρχουσες τάξεις έχουν ξεχάσει ότι «ο ξεσηκωμός των καταραμένων», έχει αφήσει κι αυτός τις παρακαταθήκες του στην Ήπειρο…
*Πηγή: topontiki.gr
