Εάν χρειαζόταν περαιτέρω απόδειξη για να πειστεί κανείς ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι πραγματικά κόμμα του πολέμου, αυτή δόθηκε όταν ο γερουσιαστής Τσακ Σχάμερ και άλλοι Δημοκρατικοί στη Γερουσία χρησιμοποίησαν ένα κυνικό τέχνασμα για να υποστηρίξουν μια θέση ακόμη δεξιότερα απ’ αυτήν του Τζον Μπόλτον όσον αφορά τη σύνοδο κορυφής του Τραμπ και του Κιμ Γιονγκ Ουν.
Τα στελέχη του Δημοκρατικού Κόμματος υποστήριξαν ότι η προγραμματισμένη σύνοδος κορυφής θα μπορούσε να κριθεί επιτυχής μόνο εάν οι Βορειοκορεάτες συμφωνούσαν να καταστρέψουν όλα τα πυρηνικά, χημικά και βιολογικά όπλα τους, να τερματίσουν την παραγωγή και τον εμπλουτισμό ουρανίου, να διαλύσουν τις υποδομές των πυρηνικών όπλων και να αναστείλουν τις δοκιμές βαλλιστικών πυραύλων.
Αυτές οι απαιτήσεις θα συνιστούσαν μια άνευ όρων παράδοση εκ μέρους της βορειοκορεατικής ηγεσίας και δεν πρόκειται να εκπληρωθούν, όπως πολύ καλά γνωρίζουν οι Δημοκρατικοί.
Όμως, όσο προβληματικές κι αν είναι αυτές οι απαιτήσεις, το πραγματικό πρόβλημα, που δείχνει ότι η διεξαγωγή πολέμων αποτελεί και για τα δύο κόμματα το επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ, είναι το εξής: εάν πρέπει να επιτευχθεί αυτό, και μόνο αυτό το αποτέλεσμα για να κριθεί επιτυχής η σύνοδος κορυφής, τότε όχι μόνο τοποθετείται ο πήχης σε ένα ύψος που ουδείς σοβαρός άνθρωπος θεωρεί δυνατό, αλλά και δίνει στην κυβέρνηση Τραμπ το ιδεολογικό άλλοθι για να προχωρήσει σε πόλεμο. Επειδή το να αναγκαστούν οι Βορειοκορεάτες να παραδοθούν αναπόφευκτα δεν μπορεί να επιτευχθεί, ουσιαστικά αποκλείεται κάθε άλλη επιλογή εκτός από τη στρατιωτική σύγκρουση.
Πρόκειται για ένα ασυνείδητο και κυνικό παιχνίδι που αποδεικνύει ότι κανένα από τα δύο κυρίαρχα κόμματα δεν έχει την ωριμότητα και την προνοητικότητα για να ηγείται.
Το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ υποστηρίζουν αμφότερα τη χρήση και την ανάπτυξη του μιλιταρισμού, της καταστολής και του πολέμου, αλλά με κάποιον τρόπο –ακόμη κι αν η ιστορική καταγραφή αποκαλύπτει το αντίθετο— το Δημοκρατικό Κόμμα κατάφερε να το βλέπουν ως το κόμμα που είναι λιγότερο πιθανό να υποστηρίξει τον πόλεμο απ’ ό,τι οι Ρεπουμπλικάνοι. Η αντίληψη αυτή πρέπει να αμφισβητηθεί ευθέως.
Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει μια μακρά και αχρεία ιστορία που το συνδέει με τη Β. Κορέα, όπως και με κάθε άλλον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξήγαγαν οι ΗΠΑ μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Ήταν οι πολιτικές του προέδρου των Δημοκρατικών Χ. Τρούμαν που διαίρεσαν την Κορεατική Χερσόνησο και οδήγησαν στον κτηνώδη αποικιακό πόλεμο που διεξήγαγαν οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις [Σ.τ.Μ. με τη συμμετοχή πολλών δυτικών κρατών μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας, την εποχή που η κυβέρνηση με έκτακτα στρατοδικεία εκτελούσε αγωνιστές της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού].
Η σύγκρουση στην Κορέα ήταν πολύτιμη για τον Τρούμαν και τους συμβούλους του κόμματός του που επιδίωκαν να στρατιωτικοποιήσουν ξανά την αμερικανική οικονομία και συνεπώς χρειάζονταν τη δικαιολογία που τους παρείχε ο πόλεμος στην Κορέα. Ο Τρούμαν τριπλασίασε τον στρατιωτικό προϋπολογισμό και δημιούργησε το πλαίσιο για το δίκτυο των αμερικανικών βάσεων σε ξένες χώρες που, τελικά, θα κάλυπταν όλο τον κόσμο τις επόμενες δεκαετίες [Σ.τ.Μ. σήμερα είναι περί τις 800, εκ των οποίων μία από τις σημαντικότερες η βάση της Σούδας, στην Κρήτη].
Η δικομματική επιδίωξη για κυριαρχία σε όλο τον πλανήτη συνεχίζεται ακάθεκτα, χωρίς πραγματική εναντίωση από την «αντίσταση» του Δημοκρατικού Κόμματος. Ακόμη και η Καμπάνια για τους Φτωχούς (PPC) που άρχισε τον Μάιο και υποτίθεται ότι είναι ένα ανεξάρτητο ηθικό κίνημα μέχρι τώρα περιστρέφεται γύρω από το θέμα του ποια κόμματα και συμφέροντα είναι υπεύθυνα για τις «ηθικές αποτυχίες» των ΗΠΑ.
Αντίθετα, η Επιτροπή Επαναστατικής Δράσης, η Φοιτητική Μη Βίαιη Συντονιστική Επιτροπή, το φοιτητικό και νεολαιίστικο αντιπολεμικό κίνημα και τελικά ο δρ Κινγκ αναγνώρισαν σαφώς την ευθύνη και των δύο κομμάτων για τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αυτό που κατανοούσαν ο δρ Κινγκ και οι αγωνιστές τη δεκαετία του 1960 ήταν πως για να είναι κανείς πολιτικά και ηθικά συνεπής έπρεπε να κατονομάσει τους ενόχους και να αναγνωρίσει τα συγκεκριμένα γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα που ωθούν προς τον πόλεμο και τον μιλιταρισμό.
Οι εκκλήσεις στην ηθική ως στοιχείο λαϊκής κινητοποίησης ενάντια στον πόλεμο μπορεί να είναι χρήσιμες. Αλλά έχουν ελάχιστα μεγαλύτερη επίδραση από τις onlineυπογραφές κειμένων διαμαρτυρίας, εάν η ουσία και το συγκριμένο υποκαθίστανται από αόριστες κοινοτοπίες.
Αυτό έγινε με την εβδομάδα δράσης κατά του πολέμου της Καμπάνιας για τους Φτωχούς. Μόλις λίγες ημέρες πριν αρχίσει η εβδομάδα, στη Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίστηκε άλλη μια αύξηση του στρατιωτικού προϋπολογισμού: με 351 προς 66, οι βουλευτές ενέκριναν μια σημαντική αύξηση στο απίστευτο ποσό των $717 δισεκατομμυρίων ετησίως.
Και μόλις λίγες ημέρες μετά την εβδομάδα δράσης για τον μιλιταρισμό και τον πόλεμο, οι Δημοκρατικοί γερουσιαστές έδωσαν το ασυνείδητο και οπορτουνιστικό τελεσίγραφό τους στην κυβέρνηση Τραμπ για τη Β. Κορέα, που θα μπορούσε κάλλιστα να οδηγήσει σε άλλον έναν παράνομο και ανήθικο αμερικανικό πόλεμο.
Το να μην κατονομάζονται οι Δημοκρατικοί ως πολεμοκάπηλοι, όπως είναι αποδεδειγμένα, είναι αυτό καθ’ εαυτό ανήθικο.
Είναι επίσης απολύτως σαφές ότι οι ηθικές εκκλήσεις δεν είναι αρκετές για να περιγράψουν τα συμφέροντα των καπιταλιστικών ελίτ και της επιδίωξής τους για πολέμους ως εκ διαμέτρου αντίθετα με τα συμφέροντα των εργαζομένων και των φτωχών, που χρησιμεύουν για τους πλούσιους σαν κρέας για τα κανόνια.
Η θέση που υιοθέτησε η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος επιβεβαίωσε απλώς αυτό που ήδη ήταν κοινώς αντιληπτό ως ηγεμονική θέση της πλειονότητας του κατεστημένου της εξωτερικής πολιτικής.
Αντικειμενικά, ουδέποτε υπήρχε μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις δεξιές πολιτικές του Ντικ Τσένι ή του Τζον Μπόλτον και της νεοφιλελεύθερης δεξιάς πολιτικής των ηγετών του Δημοκρατικού Κόμματος. Οι διαφορές ήταν πάντα απλώς διαφορές τακτικής και όχι στρατηγικής, με την έννοια ότι αμφότεροι θέλουν να εκμηδενίσουν τους Βορειοκορεάτες.
Δυστυχώς, ο μόνος που διακατέχεται από σύγχυση για τις προθέσεις και τα συμφέροντα των ελίτ είναι ο απλός κόσμος, ιδίως εκείνα τα τμήματα του κοινού που έχουν συνηθίσει να πιστεύουν ότι το Δημοκρατικό Κόμμα είναι λιγότερο πολεμοκάπηλο και μιλιταριστικό απ’ ό,τι το Ρεπουμπλικανικό.
Το γεγονός είναι πως το κατεστημένο του Δημοκρατικού Κόμματος είναι και αυτό Δεξιά. Ήττα της Δεξιάς σημαίνει ήττα του δικομματικού κατεστημένου, προς όφελός μας και προς όφελος όλου του κόσμου.
Γι’ αυτό οι δυνάμεις της ειρήνης, κατά του πολέμου και του ιμπεριαλισμού πρέπει να ξεκαθαρίσουν αυτές τις συγχύσεις. Το κίνημα πρέπει να διακηρύξει χωρίς υπεκφυγές τη θέση της Συμμαχίας των Μαύρων για την Ειρήνη: ούτε μια σταγόνα αίμα της εργατικής τάξης και των φτωχών για την υπεράσπιση των συμφερόντων της καπιταλιστικής ολιγαρχίας.
Ο Ajamu Baraka είναι εθνικός οργανωτής της Black Alliance for Peace, ήταν υποψήφιος για τη θέση του αντιπροέδρου με το Πράσινο Κόμμα, στις εκλογές του 2016.
Πηγή: CounterPunch αναδημοσίευση από το sxedio-b.gr
Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου
