Καλή επιτυχία στους μαθητές που συμμετέχουν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις , στο πιο σκληρό και αντιπαιδαγωγικό σύστημα επιλογής για τις ανώτατες σχολές από όσα έχουν εφαρμοστεί ποτέ στον Πλανήτη.
Καλό Κουράγιο !
Τους εύχομαι από καρδιάς να εκπληρώσουν τα όνειρά τους και να σταδιοδρομήσουν όπως επιθυμούν, κάνοντας στο μέλλον κάτι που θα τους γεμίζει με τη χαρά της δημιουργίας.
Συμμετείχα και εγώ σε αυτό το απαράδεκτο σύστημα εξετάσεων . Μεγαλώνω και δύο κορίτσια που παρακολουθούν το Δημόσιο Ελληνικό Σχολείο.
Παρατηρώ λοιπόν ότι το φρικτό σύστημα των Πανελλήνιων Εξετάσεων, στο οποίο συμμετείχα έχει γίνει σκληρότερο , πιο άδικο και πιο απάνθρωπο.
Το σύστημα των Πανελληνίων είναι κατασκευασμένο για να εξαφανίζει την κριτική σκέψη. Επιβάλλει στους νέους την απομόνωση και τον περιορισμό σε μία πολύ μικρή , ή πολύ μεγάλη αλλού ύλη, που αναιρεί την εκπαιδευτική διαδικασία της Γενικής Παιδείας του Γυμνασίου και του Λυκείου.
Οι νέοι δεν παρατούν σήμερα το σχολείο μόνο και μόνο για να φέρουν ακόμα ένα γλίσχρο μεροκάματο στο σπίτι. Αποχωρούν και από μία διαδικασία που νιώθουν ότι δεν τους προσφέρει ούτε γνώση, ούτε κοινωνικοποίηση.
Ο νέος που έχει θέσει στόχο την εισαγωγή του σε μία σχολή δεν το κάνει διότι έχει κάποιο όνειρο ή συνειδητοποιεί μια δεξιότητα, αλλά με πιθανολόγηση επαγγελματικής επιτυχίας. Επομένως, και από πολύ μικρή ηλικία επιλέγει και της υποστηρικτικές δραστηριότητες της μονοθεματικής μελέτης του , αποκλειστικά και μόνο στο πλαίσιο της στοχοθεσίας του. Σε νεαρότατη ηλικία , μέχρι τη Γ΄ Γυμνασίου, αναγκάζεται να αποκτήσει πτυχίο εξαιρετικής γλωσσομάθειας, τουλάχιστο σε δύο γλώσσες , ώστε να αποκτήσει και άλλο ένα στο Πανεπιστήμιο . Του οποίου πλέον το Πτυχίο δεν αρκεί καθώς ζητούνται μεταπτυχιακοί τίτλοι, ή διδακτορικά , για θέσεις για τις οποίες θα αρκούσε το Εθνικό Απολυτήριο.
Ο νέος γίνεται μία μηχανή που από την Α΄Λυκείου σταματά να ενδιαφέρεται για τη Γενική Παιδεία , να περιορίζει την καλλιέργεια των άλλων ταλέντων και δεξιοτήτων του, αποκλειστικά και μόνο για την εισαγωγή σε μία Ανώτερη , ή Ανώτατη Σχολή, η αποφοίτηση από την οποία δεν εξασφαλίζει επαγγελματικά δικαιώματα.
Υπάρχουν στο Δημόσιο Σχολείο εξαιρετικοί εκπαιδευτικοί λειτουργοί, ίσως περισσότεροι από ποτέ, που εξαντλούν τον εαυτό τους για αναστρέψουν αυτή την πορεία , αγκαλιάζουν τους μαθητές τους και τους δίνουν μια άλλη πρόταση για τη ζωή και τη γνώση. Μαθαίνοντάς τους για την παράδοσή μας, τους χορούς μας, τη μουσική μας, το θέατρο, την Τέχνη, την Αρχαιολογία κ.λπ.
Δυστυχώς αυτές οι προσπάθειες συντρίβονται από τη συστημική λειτουργία εκμηχανισμού του εφήβου, ο οποίος δεν έχει χρόνο για τίποτα.
Από την άλλη ένα μεγάλο μέρος ιδεολογικής, ιστορικής και πολιτικής γνώσης και κοινωνικής εμπειρίας που πρόσφερε η ένταξη στις πολιτικές νεολαίες, ελλείπει, διότι οι νέοι δεν εντάσσονται σε πολιτικές νεολαίες. Οι νέοι αποφεύγουν τη ένταξη σε συλλογικότητες (ακόμη και στον προσκοπισμό, ή στο κατηχητικό της εκκλησίας, που κάποτε είχαν μαζικότατη απήχηση στο συντηρητικό κόσμο). Και εδώ δεν φταίνε οι νέοι . Φταίει ένα χρεοκοπημένο και αναξιόπιστο σύστημα, το οποίο φαντάζει στα μάτια τους , το λιγότερο, στημένο και ύποπτο .
Ένα μεγάλο μέρος από όσους θα αποφοιτήσουν από την Ελληνική Ανώτατη εκπαίδευση, θα αναγκαστεί να αναζητήσει την τύχη του εκτός Ελλάδας, που με μεγάλη γλωσσομάθεια και ζηλευτά για το εξωτερικό τυπικά εφόδια, ιδίως σε κάποιες ειδικότητες, γίνονται ανάρπαστοι.
Τελικά το σχολείο σήμερα στη Χώρα μας είναι ένα πάρκιγκ, όπου σταθμεύουμε τα παιδιά μας, με ένα minimum ασφάλειας και επίβλεψης, ώστε να μπορούμε να εργαζόμαστε. Μέχρι και αυτά να αποφοιτήσουν, ώστε να μπορούν και αυτά να εργάζονται με τις χειρότερες προϋποθέσεις , ως “νεοι εργαζόμενοι”.
Αυτό λέγεται φιλελεύθερη κοινωνία της αγοράς.
